จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 922

“นายกล้าเหรอ!” เจ้าบ้านลู๋มองหลินหยุนอย่างโมโห

คุณท่านหยันขมวดคิ้ว รู้สึกทนดูไม่ได้ เขากังวลว่าถ้าหลินหยุนทำอะไร ดันแต่จะทำให้เหตุการณ์ยิ่งไม่สามารถจัดการได้

การกลับไปของสามเสือตระกูลกู่ บางทีอาจไปร้องทุกข์กับตระกูลกู่ ให้ตระกูลกู่ทำให้ตระกูลหลินลำบากใจแทนพวกเขา

แต่นี่มันวุ่นวายถึงขั้นไม่จบไม่สิ้น

ทว่าถ้าหลินหยุนทำอะไรสามเสือตระกูลกู่ งั้นก็พูดยากแล้ว

ถ้าวุ่นวายถึงขั้นไม่จบไม่สิ้น ทั้งอูซุต้องพลอยลำบากไปด้วยแน่นอน

คุณท่านหยันมองหลินซื่อเฉิงที่เดินมา และพูดด้วยเสียงทุ้ม “ผู้มาจากแดนไกลคือแขก อย่าบอกนะว่าตระกูลหลินไม่ทำตามธรรมเนียมการต้อนรับแขกหรือไง”

หลินซื่อเฉิงขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไร เขาเชื่อว่าหลินหยุนทำอะไร รู้จักยับยั้งชั่งใจตัวเอง

หลินหยุนกวาดตามองคุณท่านหยัน สีหน้าไร้ความรู้สึก

จากนั้นเห็นเพียงตัวแวบหายไป หลินหยุนก้าวออกมา วินาทีต่อมา ก็ยืนอยู่ข้างเจ้าบ้านลู๋

เพียะ!

เสียงตบดังสนั่น

เจ้าบ้านลู๋โดนตบจนตัวปลิวออกไป และล้มลงตรงประตูบ้านตระกูลหลินอย่างแรง

ลูกน้องที่เจ้าบ้านลู๋พามา เห็นเหตุการณ์จึงรีบพุ่งเข้ามา

หลินหยุสะบัดมือทันที เหมือนไล่แมลงวันอย่างไรอย่างนั้น กำลังมหาศาลทำให้พวกลูกน้องของเจ้าบ้านลู๋ปลิวออกไป

จากนั้นหลินหยุนเอามือไพล่หลัง อำนาจที่มองไม่เห็นถูกกดดันออกมา

ทุกคนสัมผัสได้เพียงพละกำลังมหาศาล เหมือนเนินเขากดอยู่บนไหล่พวกเขา

ตุ้บๆ......

นอกจากตระกูลหลิน พวกที่มาครั้งนี้ ต่างพากันคุกเข่าลง ขนาดคุณท่านหยันก็ไม่เว้น

ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ราวกับว่าคนที่ยืนอยู่หน้าพวกเขาเป็นเทพอย่างไรอย่างนั้น

ทุกคนเหมือนมด แม้เพียงชำเลืองมองดวงวิญญาณ ก็ไม่น่าเคารพ

หลินหยุนกวาดตามองคุณท่านหยัน พูดอย่างราบเรียบว่า “นี่คือธรรมเนียมของฉัน”

คุณท่านหยันหน้าซีดเผือด แต่อยากด่าหลินหยุนมาก

แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้สักประโยค หรือเรียกว่าไม่กล้านั่นเอง

สองพ่อลูกฉินเห้าเทียน คุกเข่าบนพื้น ตัวสั่นงันงก

พวกเขารู้สึกไม่พอใจมาก แทบอยากสับหลินหยุนเป็นหมื่นชิ้น

แต่เขาไม่กล้าแม้กระทั่งแสดงท่าทีขัดขืนออกมา ตะเกียกตะ กายบนพื้น เหมือนคนใช้แสนต่ำต้อย

“เสี่ยวหยุน ทำอะไรก็ตามถึงระดับที่เหมาะสมแล้วหยุดซะ!” หลินซื่อเฉิงกังวลว่าหลินหยุนจะทำเป็นเรื่องใหญ่ เพราะถ้าคนมากมายเป็นอะไรในตระกูลหลิน ทางการจีนไม่ปล่อยไว้แน่

หลินหยุนหันมา อำนาจกดดันหายไป

ทันใดนั้นทุกคนเหมือนยกภูเขาออกจากอก ทรุดลงกับพื้น หอบหายใจแรง

จากนั้น เสียงราบเรียบของหลินหยุนดังขึ้น “ต่อไปถ้ามาสร้างความลำบากให้ตระกูลหลินอีก จุดจบไม่ง่ายแบบนี้แน่”

ทุกคนมองหน้ากันไปมา มองร่างผอมของหลินหยุน จู่ๆ รู้สึกเหมือนเขาสูงตระหง่าน

“นี่ นี่มันพละกำลังอะไรกัน!”

“ปรมาจารย์ใช่ไหม”

นักบู๊ในบรรดาคนพวกนั้น มีสีหน้าตกตะลึง

“แต่ถึงเป็นปรมาจารย์ ก็ไม่มีพลานุภาพเช่นนี้!”

“แค่พูดก็ทำให้คนตกตะลึง!”

“นี่มันพลานุภาพระดับไหนกัน!”

เทียบกับคนทั่วไป ถึงนักบู๊พวกนี้มีเพียงแดนพรแสวง แต่กลับรู้ว่าฝีมือของหลินหยุนน่ากลัวขนาดไหน

“รีบไปกันเถอะ เราหาเรื่องคนๆ นี้ไม่ได้!”

นักบู๊พวกนั้นพูดกันเบาๆ และแอบล่าถอยออกไป

ฉินเห้าเทียนก็ไม่ลังเล ตวาดใส่ลูกน้องว่า “ประคองเจ้าบ้านลู๋ พวกเรากลับ!”