จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 934
อันที่จริง ตั้งแต่พวกหลินหยุน เพิ่งเข้ามาในห้องโถงตระกูลกู่ พวกเขาก็โดนบล็อกสัญญาณแล้ว
นี่ไม่ใช่ใครเล่นงาน แต่เป็นธรรมเนียมของตระกูลกู่
ตอนนี้หลินตงถิงโทรหาพวกหลินซื่อเฉิงไม่ติด จึงทำได้เพียงบอกความจริงกับเจ้าบ้านเซิน
“นายท่าน เราติดต่อเจ้าบ้านไม่ได้ชั่วคราว หวังว่าคุณจะยืดเวลาให้หน่อย”
เซินถู เจ้าบ้านเซิน แสยะยิ้ม “ฉันบอกไปแล้ว ฉันให้เวลาพวกนายสิบนาที ตอนนี้ผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว ยังเหลือเก้านาที”
“หลังเก้านาที ถ้าไม่เห็นเจ้าบ้านของพวกนาย พวกนายอย่าหวังว่าจะรอดสักคน”
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนตระกูลหลินร้อนใจจนเหงื่อเต็มหัว
แต่โทรหาพวกหลินซื่อเฉิงไม่ติดเลย
“ถึงเวลาแล้ว”
เสียงของเซินถู เหมือนคำพิพากษาของเทพมรณะ
อีกทั้งเซินถูพูดจริงทำจริง เขากวักมือ แล้วแผดเสียงเย็นชา “ฆ่า!”
เหล่าลูกศิษย์ รีบกระโจนเข้าไปหาคนตระกูลหลิน
“อ๊าก!”
“ช่วยด้วย!”
เสียงกรีดร้องของคนตระกูลหลินดังขึ้น
หลินตงถิงหน้าซีดเหมือนตาย “อย่าบอกนะว่าตระกูลหลินจะพังทลายในมือฉัน”
ขณะนั้น ความน่ากลัวจนทำให้คนผวา ปกคลุมไปทั่วห้องโถง
ชายหนุ่มชุดดำ ลอยจากอากาศ ลงมาที่ห้องโถง
จากนั้น เขายื่นมือไปคว้าลูกศิษย์ตระกูลเซิน ที่กระโจนเข้าไปหาคนตระกูลหลิน โดนพลังที่มองไม่เห็น โยนออกไป
“นายเป็นใคร” เซินถูมองคนที่มา ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขามองออก ชายหนุ่มชุดดำตรงหน้า แข็งแกร่งมาก ขนาดเขาก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้
“โม่เฉิน สำนักโม่เหมิน”
ชายหนุ่มชุดดำพูดอย่างราบเรียบ
“คนของสำนักโม่เหมินเหรอ” เซินถูขมวดคิ้วเบาๆ
“คนของสำนักโม่เหมิน ทำไมต้องยุ่งเรื่องของตระกูลเซิน”
“สำนักโม่เหมิน ลงมือตอนที่ชาวจีนตกอยู่ในอันตรายไม่ใช่เหรอ”
เซินถูรู้เรื่องสำนักโม่เหมินดี
โม่เฉินพูดอย่างราบเรียบ “ถ้านายฆ่าคนตระกูลหลินแม้แต่คนเดียว นั่นก็คือชาวจีนตกอยู่ในอันตราย”
เซินถูมีสีหน้าไม่เข้าใจ “ทำไมพูดแบบนี้”
“คนตระกูลหลิน เป็นเพียงพวกคนธรรมดา ฆ่าพวกเขาแล้วยังไง”
โม่เฉินพูดว่า “เรื่องนี้ อภัยให้ฉันด้วยที่ไม่สามารถบอกได้ แต่นายห้ามแตะต้องคนตระกูลหลิน แม้แต่คนเดียว”
“บุญคุณความแค้นระหว่างนายกับตระกูลหลิน ค่อยว่ากันตอนที่เจ้าบ้านหลินกลับมา”
“เมื่อถึงตอนนั้น ถึงนายทำลายตระกูลหลิน สำนักโม่เหมินก็ไม่ก้าวก่ายอีก”
เซินถูแสยะยิ้ม “แล้วถ้าฉันไม่รับปากล่ะ”
โม่เฉินมองเขาเงียบๆ แล้วพูดอย่างราบเรียบ “นายก็ลองดูสิ”
เซินถูสะบัดฝ่ามือ “อันที่จริง ฉันก็อยากลองมาก”
เซินถูพูดจบ ก็ลงมือทันที
ความเร็วที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างเตี้ย กลับทำให้ตกตะลึง
เห็นเพียงเงาดำแวบผ่านไป หมัดของเซินถู มาถึงตรงหน้าของโม่เฉิน
แต่โม่เฉินกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนตกใจจนมึนไปแล้ว
“ฮ่าๆ”
เซินถูหัวเราะอย่างดีใจ “สำนักโม่เหมิน ชื่อเสียงไม่สมคำร่ำลือ ก็แค่นั้นเอง!”
แต่ว่าเมื่อหมัดของเขา ชกไปที่ตัวของโม่เฉิน พบว่าตัวเองชกความว่างเปล่า
นั่นเป็นเพียงเงาเท่านั้น และความเร็วของโม่เฉิน เร็วกว่าเขามาก หายไปจากที่เดิมนานแล้ว
ปฏิกิริยาของเซินถูรวดเร็ว โจมตีครั้งแรกไม่โดน รีบกลับตัวชกอีกหมัด
พลั่ก!
ปะทะกับหมัดของโม่เฉินพอดี
หมัดทั้งสองปะทะกัน ลมหมัดเหมือนคลื่นกระแทก ทำให้รู้สึกเจ็บซีกหน้า จนอดเอามือปิดตาไม่ได้
เซินถูโดนแรงสั่นสะเทือนจนถอยหลังไปหลายก้าว ส่วนโม่เฉินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
ทั้งสองฝ่ายไม่ลงมือต่อ ต่างคนต่างยืนมองหน้ากันอยู่ตรงนั้น
เซินถูสีหน้าจริงจัง “สำนักโม่เหมิน สมคำร่ำลือตามคาด!”
โม่เฉินพูดราบเรียบ “น้อมรับ”
“ฉันไว้หน้านาย ไม่ฆ่าคนตระกูลหลินก็ได้ แต่ฉันจะมาเสียแรงเปล่าไม่ได้”
จู่ๆ แววตาของเซินถู มองไปยังหลินโร่หลัน ในชุดขาว ที่งดงามมิมีใครเทียม
“ผู้หญิงคนนี้ ต้องไปกับฉันก่อน รอเจ้าบ้านหลินกลับมา ให้เขาไปรับคนจากฉันด้วยตัวเอง”
เซินถูพูดพลาง หายตัวแวบ มาข้างกายหลินโร่หลัน เอามือข้างหนึ่งบีบคอขาวของหลินโร่หลัน
หลินโร่หลันตกใจจนหน้าซีดเผือด ใบหน้าเธอตกใจ แต่ไม่ได้กรีดร้อง เหมือนผู้หญิงทั่วไปเจออันตราย เธอมีท่าทีสงบนิ่ง
เซินถูแอบชื่นชม “ไม่เลวนี่ อายุแค่นี้ ไม่ตื่นตระหนก ดูเหมือนเธอคงเป็นคนมีความสามารถในตระกูล”
“มีเธออยู่ ฉันไม่กลัวว่าเจ้าบ้านของพวกเธอ จะไม่มาหาฉัน”
โม่เฉินขมวดคิ้วเบาๆ แต่กลับไม่ขยับ
“เจ้าบ้านเซิน นี่มันจำเป็นยังไง”
เซินถูแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไว้หน้าสำนักโม่เหมินแล้ว แต่ฉันจะมาเสียเปล่าไม่ได้”
“ถ้าพวกนายยังยุ่งเรื่องคนอื่น อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”
โม่เฉินขมวดคิ้วเบาๆ เหมือนกำลังแอบชั่งใจอยู่
ผ่านไปครู่หนึ่ง โม่เฉินเลือกประนีประนอม
“ได้ งั้นก็ว่าตามเจ้าบ้านเซิน แต่เจ้าบ้านเซินต้องรับรองว่า ก่อนเจ้าบ้านหลินกลับมา นายห้ามทำอะไรผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว”
เซินถูยิ้มเย็นชา “ได้ แต่ฉันให้เวลาตระกูลหลินแค่สามวัน หลังจากสามวัน ถ้าฉันไม่เห็นเจ้าบ้านหลิน งั้นสาวสวยคนนี้ ไม่รับรองว่าจะไม่เป็นอะไร”
“ฮ่าๆ......”
เซินถูพูดจบ ก็หัวเราะเสียงดัง คว้าหลินโร่หลัน และก้าวออกไป
“โร่หลัน!” หลินตงถิงเรียกอย่างตกใจ อยากเข้าไปห้าม แต่กลับโดนท่านหลินสามรั้งไว้
“หยุด!”
“นายเข้าไป ดันแต่จะตาย!”
“รอเจ้าบ้านกับหลินหยุนกลับมาค่อยว่ากัน!” ท่านหลินสามพูดเตือน
หลินตงถิงทำได้เพียงหยุด หันมามองท่านหลินสาม “ผมกลัวโร่หลันจะเป็นอะไร!”
ท่านหลินสามมองโม่เฉิน โค้งทำความเคารพ “วันนี้ต้องขอบคุณบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิต!”
โม่เฉินสีหน้าไร้อารมณ์ “นายไม่ต้องขอบคุณฉัน จุดประสงค์ของฉัน ไม่ได้มาเพราะช่วยตระกูลหลิน”
“ในระยะเวลาสั้นๆ นี้ ผู้หญิงคนนั้นไม่น่าเป็นอันตราย พวกนายไม่ต้องกังวล แต่ภายในเวลาสามวัน พวกนายต้องให้หลินหยุนกลับมา ไม่งั้น ไม่รับรองความปลอดภัยของผู้หญิงคนนั้น”
“เวลาสามวัน เพียงพอแล้ว!” หลินตงถิงคิดว่า ไปจัดการเรื่องที่ตระกูลกู่ ไม่ว่ายังไงก็ใช้เวลาไม่ถึงสามวัน
โม่เฉินพยักหน้า “พวกนายทำตัวเองให้ดี!”
เมื่อโม่เฉินออกไป คนตระกูลหลินตกอยู่ในความเศร้า
แม่ของหลินโร่หลัน ร้องโวยวายไม่หยุด “พี่ตงถิง เป็นตัวแทนของเจ้าบ้าน แต่กลับให้พวกคนเลว โหดเหี้ยม จับตัวโร่หลันไป!”
“ถ้าโร่หลันเป็นอะไรไป ฉันก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว!”
หลินตงถิงขมวดคิ้ว เมื่อกี้ที่เซินถูพูดว่าจะฆ่าคนตระกูลหลิน ผู้หญิงคนนี้หลบเร็วกว่าใคร
ตอนนี้เซินถูไปแล้ว เธอก็เริ่มร้องไห้โวยวาย
ท่านหลินสามพูดอย่างหงุดหงิด “พอแล้วๆ มาร้องไห้โวยวายตอนนี้ มีประโยชน์อะไร! ครั้งนี้เรารอดมาได้ ต้องขอบคุณที่สำนักโม่เหมินมาทันเวลา นี่เท่ากับเก็บชีวิตกลับมาได้”
“ในเมื่อคนของสำนักโม่เหมินพูดแล้ว ในเวลาสามวัน หลินโร่หลันไม่มีทางเป็นอะไร งั้นเราก็รีบหาวิธีติดต่อเจ้าบ้านกับหลินหยุน ให้พวกเขาพยายามกลับมาในเวลาสามวัน”
“ใช่ๆ รีบติดต่อเจ้าบ้านกับหลินหยุน ต้องรีบให้พวกเขากลับมา!” แม่ของหลินโร่หลัน รีบเช็ดน้ำตา และพูดอย่างรวดเร็ว
หลินตงถิงสีหน้าจริงจัง “ตอนนี้ฉันจะหาวิธีติดต่อ นอกจากนั้นจะส่งคนไปตระกูลกู่เมืองหยุนเฉิง เวลาเพียงวันเดียว ยังไงก็ทัน”
“ถึงโทรไม่ติด ไปหาตระกูลกู่ด้วยตัวเอง ยังไงก็หาเจอ”
“ใช่ เอาแบบนี้แหละ! ขอบคุณพี่ตงถิง พี่ต้องตั้งใจนะ! โร่หลันเป็นชีวิตจิตใจของฉัน เธอจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...