จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 935

คนที่หลินตงถิงส่งไป ยังไม่ทันถึงตระกูลกู่ พวกหลินหยุนกลับมาถึงตระกูลหลิน

เมื่อได้ยินว่าหลินหยุนกับหลินซื่อเฉิงกลับมาแล้ว สวี่เหม่ยเย้น แม่ของหลินโร่หลัน รีบวิ่งทุลักทุเลไปที่ห้องโถง

“เจ้าบ้าน คุณต้องช่วยโร่หลันนะ!”

สวี่เหม่ยเย้นเริ่มร้องห่มร้องไห้

หลินซื่อเฉิงพูดปลอบใจ “ไม่ต้องกังวล ฉันฟังที่ตงถิงบอกแล้ว ในเมื่อสำนักโม่เหมินออกหน้า ตระกูลเซินน่าจะไม่ทำร้ายโร่หลันชั่วคราว”

สวี่เหม่ยเย้นยังไม่วางใจ จึงถามว่า “งั้นเจ้าบ้านจะไปช่วยโร่หลันตอนไหน”

“โร่หลันอยู่ในมือคนพวกนั้นนานเพียงหนึ่งนาที ก็อันตรายเพิ่มอีก คนพวกนั้นเป็นปีศาจโหดเหี้ยม!”

หลินตงถิงกลอกตาใส่เธอ แล้วพูดว่า “ถ้าตอนนี้เธอไม่รั้งไว้ เจ้าบ้านเตรียมจะออกเดินทางแล้ว”

“หา!”

สวี่เหม่ยเย้นอึ้งไป และรีบหลีกทาง “เจ้าบ้าน ช่วยโร่หลันกลับมาให้ได้นะ ฉันขอร้องล่ะ ฉันมีลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว!”

หลินโร่สุ่ยที่อยู่อีกด้าน สีหน้าอึมครึม “เป็นอย่างที่ฉันคิด ในใจของพวกเขามีเพียงพี่สาวคนเดียว ฉันเป็นแค่ส่วนเกิน”

ขณะที่หลินโร่สุ่ยเจ็บปวดใจเงียบๆ มืออันอบอุ่นข้างหนึ่ง กดลงบนบ่าของเธอ

หลินโร่สุ่ยเงยหน้า เห็นหลินหยุนพยักหน้าให้เธอ

หลินโร่สุ่ยรู้สึกอบอุ่นใจ ไล่ความขุ่นมัวในใจ และยิ้มให้หลินหยุน

หลินซื่อเฉิงเห็นภาพตรงหน้า จึงขมวดคิ้วเบาๆ และไม่พอใจสวี่เหม่ยเย้น

พูดคำที่ทำร้ายจิตใจ ต่อหน้าลูกสาวตัวเอง สวี่เหม่ยเย้นไม่เห็นโร่สุ่ยอยู่ในสายตาสักนิด

“เหม่ยเย้น เธออ้อนวอนฉันก็เปล่าประโยชน์ ฉันเอาชนะเจ้าบ้านเซินไม่ได้ อยากช่วยโร่หลัน เธอต้องไปอ้อนวอนหลินหยุน”

หลินซื่อเฉิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม นี่เขาจงใจสร้างความลำบากใจให้สวี่เหม่ยเย้น

“หา! นี่......” สวี่เหม่ยเย้นอึ้งไป มองหลินหยุนอย่างขี้ขลาด

ก่อนหน้านี้ เธอต่อต้านครอบครัวหลินหยุน เธอพยายามโจมตีครอบครัวหลินหยุนมาตลอด

ตอนนี้ให้เธอขอร้องหลินหยุน เธอรู้สึกเสียหน้า

แต่หน้าของสวี่เหม่ยเย้น ไม่ได้ด้านธรรมดาๆ

ตอนที่หลินหยุนฆ่าเยนหนานเทียนตอนนั้น เพื่อจะได้อยู่ในตระกูลหลิน สวี่เหม่ยเย้นกับหลินตงเย่ว ผู้เป็นสามี คุกเข่าอ้อนวอนหลินหยุน

ตอนนี้เพื่อช่วยหลินโร่หลัน สวี่เหม่ยเย้นยอมเสียหน้าอยู่แล้ว

“หลินหยุน เมื่อก่อนฉันผิดเอง ล่วงเกินมากมาย นายจะด่าจะตีก็ได้ แต่นายช่วยโร่หลันด้วยนะ!”

หลินหยุนคร้านจะมองเธอ และหลับตาพักสายตา

สวี่เหม่ยเย้นจนปัญญา จึงหันไปหาหลินโร่สุ่ย

“โร่สุ่ย แกมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินหยุน แกขอร้องให้เขาช่วยพี่สาวแกสิ!”

หลินโร่สุ่ยมองสวีเหม่ยเย้น และยิ้มขมขื่น อย่างจนปัญญา

“แม่ ยังรู้ว่าหนูเป็นลูกแม่เหรอ!”

สวี่เหม่ยเย้นกระอักกระอ่วน ยิ้มจอมปลอม “เมื่อกี้แม่ร้อนใจ ไม่ได้ละเลยแก แกอย่าถือสาสิ!”

“แกกับโร่หลันเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของฉัน ฉันปฏิบัตกับแกสองพี่น้อง อย่างเท่าเทียมมาตลอด”

เมื่อพูดออกมา สวี่เหม่ยเย้นรู้สึกถึงแววตาหัวเราะเยาะ ที่มองมาจากรอบๆ

ขนาดคนในตระกูลหลินคนอื่นๆ ที่อยู่อีกด้าน ยังทนฟังไม่ได้

“นี่เป็นคำพูดจอมปลอมที่สุด ที่ฉันเคยได้ยินในปีนี้” มีคนแสยะยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้น

สวี่เหม่ยเย้นหงุดหงิดจนหน้าแดง แต่เป้าหมายเธอยังไม่สำเร็จ จึงทำได้เพียงวิงวอนหลินโร่สุ่ย ด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“โร่สุ่ย เมื่อก่อนแม่อาจดูแลแกไม่ทั่วถึง แต่ไม่ว่ายังไง โร่หลันก็เป็นพี่สาวแท้ๆ ของแก แกขอร้องหลินหยุน ให้เขาช่วยโร่หลันสิ!”

“ถือว่าแม่ขอร้องแกได้หรือเปล่า” พูดพลาง สวี่เหม่ยเย้นร้องไห้น้ำตานองหน้า