จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 944

ท่ามกลางความมืดมิดนั้น แสงสีแดงบนร่างของคาร์นอตวิลเลียมยิ่งมายิ่งร้อนแรง ทำให้ความมืดมิดนั้นปกคลุมไปด้วยแสงสีม่วง

ทันใดนั้น เขาลืมตาขึ้นมา มองไปยังฟากฟ้าทางทิศใต้ “หาเจอแล้ว ตามฉันมา!”

หลินหยุนก็เดินตามหลังคาร์นอตวิลเลียม แล้วมุ่งหน้าตรงไปทางทิศใต้

ความเร็วของพวกเขาว่องไวมาก มิหนำซ้ำเมื่อเทียบกับความเร็วของรถไฟฟ้าแล้ว ก็ยังเร็วกว่ามากอีกด้วย

อีกทั้งพวกเขาไม่สามารถที่จะเดินทางด้วยยานพาหนะใดๆเลย เพราะว่าคาร์นอตวิลเลียมสัมผัสถึงตำแหน่งของอีหลิงได้ก็จริง แต่ก็ยังไม่รู้รายละเอียดของสถานที่ตั้งนั้นเลย

ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้แต่อาศัยพลังฝึกฝนของตัวเอง มุ่งไปยังตำแหน่งตามที่คาร์นอตวิลเลียมรับรู้มา

พรสวรรค์ของเผ่าโลหิต ก็ได้แสดงออกมาให้เห็นอย่างสมบูรณ์แบบในวินาทีนี้เอง

ทั้งสองคนก็เร่งเดินทางตลอดทั้งคืน ความเร็วกลับไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

พลังความสามารถของคาร์นอตวิลเลียมแม้ว่าจะด้อยกว่าหลินหยุนมากก็ตาม แต่ว่าคนเผ่าโลหิตมีพรสวรรค์พิเศษโดยกำเนิดในด้านความเร็วอยู่แล้ว

สามารถพูดได้ว่า โหมเดินทางมาตลอดทั้งคืนแล้ว พละกำลังของคาร์นอตวิลเลียมไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย

แต่หลินหยุนกลับสูญเสียพลังไปไม่ใช่น้อย

ในที่สุด ขณะที่ขอบฟ้าทางด้านตะวันออกกำลังเริ่มทอแสงรำไร พวกเขาก็ได้มาถึงมณฑลเจียงหนานแล้ว

คาร์นอตวิลเลียมในที่สุดก็รู้สึกโล่งอก จึงพูดว่า “อยู่ไม่ไกลแล้ว”

หลินหยุนมองเห็นเมืองที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า จึงพูดอย่างเรียบๆว่า “ถึงกับพาอีหลิงมาถึงมณฑลเจียงหนานเชียว”

“คนคนนี้เป็นใครกันแน่? แล้วคิดจะทำอะไร?”

ต้องรู้ว่า เจียงหนานเป็นเขตอิทธิพลของตระกูลอี คนคนนี้พาอีหลิงมาถึงเจียงหนานก็เท่ากับว่าเข้ามาติดกับดักชัดๆ

นอกเสียจากว่า คนคนนี้คิดจะใช้อีหลีมาข่มขู่อีหยุ่น

ดูไปแล้ว ก็มีเพียงเหตุผลนี้เท่านั้นที่พอจะอธิบายได้

“ไปกันเถอะ! รีบไปช่วยอีหลิงออกมาให้เร็วที่สุด” หลินหยุนพูด

“ได้” คาร์นอตวิลเลียมก็รีบเร่งเดินทางต่อไป

สุดท้ายแล้วทั้งสองคนก็มาถึงหน้าคฤหาสน์ที่อยู่บริเวณชานเมืองหลังหนึ่ง

ตำแหน่งที่ตั้งของคฤหาสน์หลังนี้ค่อนข้างเปลี่ยวมาก แต่ว่าทิวทัศน์ก็ไม่เลวเลย คนที่อาศัยอยู่ในนี้ น่าจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

คฤหาสน์หลังนี้ชื่อว่า สวนแดง

หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ก็มีชายหนุ่มสองคนยืนเฝ้ายามอยู่

หลินหยุนทั้งสองคนก็เดินตรงไปข้างหน้า

“มาทำอะไร?” หนึ่งในชายหนุ่มนั้นตะคอกด้วยความระมัดระวัง

ยังไม่ทันรอให้หลินหยุนลงมือเลย เงาร่างของคาร์นอตวิลเลียมก็ราวกับสายลม พัดผ่านทะลุข้างกายของชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นไป

ชายหนุ่มทั้งสองคนก็ค่อยๆล้มลงไปบนพื้น

“จัดการเรียบร้อยแล้ว ไปเถอะ!” คาร์นอตวิลเลียมหันหลังกลับไปพูด แล้วดึงปกเสื้อให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินต่อไปข้างหน้า

ต่อให้อยู่ในความโกรธแค้นยังไงก็ตามแต่ คาร์นอตวิลเลียมก็ยังคงรักษาสภาพความเป็นสุภาพบุรุษที่สง่างามที่สุดของเขาไว้เสมอ

เผ่าโลหิตเป็นชนเผ่าที่ละเอียดงดงามหมดจดจริงๆ

ภายในลานบ้านก็ไม่ซับซ้อน และก็ไม่ใหญ่โตมากด้วย ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินเข้าไปในลานบ้าน ก็มีคนพบเห็นแล้ว

ชายหนุ่มในชุดดำคนหนึ่ง พาชายหนุ่มที่แต่งตัวเหมือนกันอีกสี่คน มายืนขวางอยู่ตรงหน้าของหลินหยุนทั้งสองคน

คาร์นอตวิลเลียมไม่พูดพร่ำทำเพลง กำลังเตรียมจะลงมือแล้ว

ทันใดนั้น ชายหนุ่มที่เดินนำหน้าคนนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป มองดูหลินหยุนแล้วตะโกนร้องด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ปรมาจารย์หลิน!”

คาร์นอตวิลเลียมหยุดลง แล้วจ้องไปยังชายหนุ่มคนนั้นอย่างประหลาดใจ “แกรู้จักเขาเหรอ?”

หลินหยุนก็มองดูชายหนุ่มคนนั้น ในความทรงจำของเขาเหมือนไม่เคยเห็นคนนี้มาก่อนเลย

ชายหนุ่มโค้งทำความเคารพหลินหยุนอย่างนอบน้อม จากนั้นก็พูดว่า “เดิมทีผมเป็นสมาชิกสำรองของหน่วยมังกร รับคำสั่งให้มาเฝ้าอยู่ที่สวนแดงนี้!”

“โชคดีเคยได้พบกับปรมาจาร์หลินครั้งหนึ่ง！”

หลินหยุนมองหน้าเขา สีหน้าไร้ความรู้สึก “คนที่พักอยู่ที่นี่เป็นใครกัน?”

ชายหนุ่มก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าไม่กล้าพูดถึงเจ้าบ้านที่อยู่ที่นี่

หลินหยุนก็เข้าใจแล้ว สถานะของเจ้าบ้านที่นี่ คงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

อย่างน้อย ถึงแม้จะเป็นแค่สมาชิกสำรองของหน่วยมังกรก็ตาม แต่ก็เป็นสุดยอดฝีมือในยอดฝีมือทั้งหลาย สามารถสั่งให้คนพวกนี้มาเฝ้าดูแลลานบ้านเช่นนี้ได้ ฐานะตำแหน่งของคนนี้ คาดว่าเมื่อเทียบกับหงซานเหอแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย

คาร์นอตวิลเลียมตะคอกว่า “พูดมา ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ!”

ชายหนุ่มดูเหมือนเกรงกลัวหลินหยุนมาก กัดฟันแล้วพูดว่า “ที่นี่เป็นบ้านของนายท่านหงครับ”