จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 961

อีหยุ่นมองไปที่หลินหยุนและพูดว่า:"ถึงแม้หงซิงกั๋วเสียชีวิตไปแล้ว แต่ตระกูลหงก็ยังคงมีอำนาจอยู่ และตระกูลหงก็ยังมีตระกูลอื่นๆที่เป็นลูกน้องของพวกเขา ซึ่งคนพวกนี้ก็ยังคงอยู่"

"พวกเราต้องระแวดระวังคนพวกนี้ด้วย"

หลินหยุนพูดเบาๆว่า:"เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล ในเมื่อหงซิงกั๋วได้เสียชีวิตแล้ว คนพวกนี้ก็คงไม่ยอมรับใช้ตระกูลหงอีก"

"ตอนนี้พวกเขาคงจะกำลังตีตนออกห่างจากตระกูลหง คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นภัยต่อพวกเรา"

หลินหยุนมั่นใจในตัวเองมากๆ เขาอยู่บนยอดเขาจื่อจิง ฆ่าหงซิงกั๋วต่อหน้าสี่ตระกูลใหญ่และเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองทัพ และยังทำให้ตระกูลจ้าวต้องอับอายขายขี้หน้าด้วย

เรื่องที่เขาทำสามารถทำให้ลูกน้องที่รับใช้ตระกูลหงเกิดความหวาดกลัว

ถ้าเรื่องแค่นี้พวกเขายังมองไม่ออก ถ้างั้นพวกเขาก็ไม่คู่ควรเป็นลูกน้องของตระกูลหงแล้ว

เพราะตระกูลหงเป็นตระกูลใหญ่ๆของชาวจีน พวกเขาไม่เลือกคนโง่มาเป็นลูกน้องของตัวเองอยู่แล้ว

อีหยุ่นพยักหน้า:"ถึงแม้คนส่วนใหญ่จะไม่มาแก้แค้นให้ตระกูลหง แต่มันก็ต้องมีคนบางส่วนที่จงรักภักดีต่อตระกูลหง"

หลินหยุนพูด:"คุณพูดมาก็มีเหตุผลเหมือนกัน เรื่องเหล่านี้คุณไปจัดการละกัน!"

"ได้!"อีหยุ่นโค้งคำนับทันที

หลินหยุนมองไปที่อีหลิง:"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องระมัดระวังตัวด้วย ถ้าเจอปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ ให้รายงานฉันทันที อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก"

อีหลิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและกะพริบตาอันสวยงามของตัวเองทันที:"อืม ฉันจำไว้แล้ว พี่หลินหยุนวางใจได้!"

หลินหยุนหันหลังและมองไปที่คาร์นอตวิลเลียมแล้วพูด:"ไปเถอะ พวกเราไปเขาเทพจันทรากันเถอะ"

คาร์นอตวิลเลียมส่ายหัวและพูด:"ฉันไม่อยากไป ฉันจะอยู่ข้างๆอีหลิง"

หลินหยุนมองไปที่เขาและถามด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์:"คุณแน่ใจเหรอ? คำชี้แนะของเทพธิดาแห่งชีวิต คุณไม่อยากไปดูเหรอ?"

คาร์นอตวิลเลียมขมวดคิ้วทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลังเลและลำบากใจ

เขามาที่ประเทศจีน เหตุผลแรกเพราะเขาต้องการหลีกเลี่ยงการโดนไล่ตามฆ่าจากดยุกแดร็กคิวล่า ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือต้องการมาหาสิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้

อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ครั้งนี้ อีหลิงเกือบจะได้รับอันตราย ทำให้คาร์นอตวิลเลียมเป็นห่วงอีหลิงมากๆ

ดูเหมือนเธอจะอ่านความคิดในใจของคาร์นอตวิลเลียมออก อีหลิงหัวเราะและพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ:"คุณวางใจและไปได้เลย หลังจากนี้ฉันจะอยู่แต่ในโรงเรียน ไม่เกิดปัญหาอะไรกับฉันอย่างแน่นอน!"

คาร์นอตวิลเลียมมองอีหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นก็มองที่หลินหยุน เขาอยากไปมากๆ แต่เขาเป็นห่วงและไม่อยากปล่อยให้อีหลิงอยู่คนเดียว

อีหลิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากๆ ในตอนแรกเธอรู้สึกว่าคาร์นอตวิลเลียมเป็นคนเหลาะแหละ ชอบพูดอะไรโอเวอร์ และนิสัยต่างจากชาวจีนมากๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากรู้จักกันนานขึ้น เธอถึงเข้าใจว่าคาร์นอตวิลเลียมไม่ใช่คนที่เหลาะแหละ แต่มันเป็นเพียงวิธีการพูดแบบชาวตะวันตก

และอีหลิงก็มองออกอย่างชัดเจน คาร์นอตวิลเลียมเป็นห่วงเธอมากๆจากใจจริง

โดยเฉพาะครั้งนี้ คาร์นอตวิลเลียมต้องการหาเธอให้เจอ เขายอมสูญเสียอายุขัยของตัวเอง เรื่องนี้ทำให้เธอซาบซึ้งมากๆ

"เรื่องของหงเหวินหาว เป็นปัญหาที่คนรุ่นก่อนทำเอาไว้ เรื่องแบบนี้ จะไม่เกิดขึ้นในอนาคตอีกแน่นอน"

"ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าคำชี้แนะของเทพธิดาแห่งชีวิตคืออะไร แต่ฉันรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญต่อคุณมากๆ คุณวางใจและไปได้เลย!"

อีหลิงพูดทั้งหมดด้วยความจริงจัง เธอไม่อยากให้คาร์นอตวิลเลียมเสียใจภายหลังเพราะเธอ

คาร์นอตวิลเลียมตัดสินใจทันที:"โอเค ถ้างั้นเธอต้องระมัดระวังตัวให้มากๆ ถ้าเกิดปัญหาอะไรขึ้น ต้องบอกพวกเราทันที ถึงแม้ต้องใช้อายุขัยของฉันจนหมด ฉันก็จะต้องหาเธอให้เจอจนให้ได้"

"อืม ฉันเชื่อคุณ"อีหลิงพยักหน้าแรงๆ เธอมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นในจิตใจ

จู่ๆคาร์นอตวิลเลียมก็คุกเข่าข้างเดียว และดึงมือของอีหลิงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบจูบที่หลังมือของเธอทันที

"ฉันคาร์นอตวิลเลียมแดร็กคิวล่า ขอสาบานต่อบรรพบุรุษโลหิตด้วยฐานะอัศวิน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณหนูอีหลิงจะเป็นองค์หญิงที่ฉันคอยปกป้อง ไม่ว่าความมืดมิดจะดับสูญ ความสว่างจะหายสาบสูญไป แต่คำสาบานของฉันจะยังคงอยู่ตลอดไป!"

อีหลิงไม่ทันได้ตั้งตัว เธอหน้าแดงทันทีและรีบดึงมือของตัวเองกลับมาทันที:"คุณ ทำไมคุณต้องสาบานด้วย?"

หลินหยุนพูด:"นี่ไม่ใช่คำสาบานธรรมดาทั่วไป เมื่อเผ่าโลหิตใช้บรรพบุรุษโลหิตมาสาบาน มันเป็นคำสาบานที่หนักแน่นมากๆ พวกเขาจะรักษาคำสัญญาและทำตามจนกว่าพวกเขาจะเสียชีวิต"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลินหยุน ทำให้อีหลิงยิ่งกังวลมากขึ้น

และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น