จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 968

คาร์นอตวิลเลียมมองดูผู้คนพวกนั้นอย่างระมัดระวัง แล้วพูดว่า “พวกคุณคิดจะทำอะไร!”

“ฉันจะบอกพวกคุณนะ พวกเราไม่ได้เจออะไรข้างในนั้นเลย นอกจากเศษกระดาษขาดๆ ที่ไม่มีประโยชน์ใบหนึ่งแล้ว ก็ยังมีรูปแกะสลักที่แตกหักเหลืออยู่กองหนึ่งเท่านั้นเอง”

ถึงแม้ว่าคำพูดของคาร์นอตวิลเลียมเป็นเรื่องจริงก็ตาม แต่ว่า เมื่อคนพวกนี้ฟังแล้ว กลับมีความรู้สึกเหมือนแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

หลอหยวนป้าพูดเยาะเย้ยด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ว่า “ไปถึงซากโบราณสถานแล้ว ถึงกับบอกว่าตัวเองไม่ได้พบอะไรเลยเหรอ? แกนึกว่าพวกเราจะเชื่อเหรอ?”

“ทางที่ดีรีบมอบของที่พวกแกได้มาให้พวกเราดูหน่อย ไม่เช่นนั้นละก็ วันนี้พวกแกก็อย่าหวังว่าจะออกไปจากที่นี่ได้เลย”

ผู้อาวุโสสำนักต้าหลินพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นว่า “ท่านทั้งสอง ต่อให้พวกคุณได้ของวิเศษมาจากซากโบราณสถานได้แล้ว เกรงว่าจะไม่มีชีวิตที่ได้ใช้แล้วล่ะ ฉันว่าทางที่ดีส่งมอบออกมาซะดีกว่านะ ฉันจะรับรองความปลอดภัยของพวกคุณ”

คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยความโมโหว่า “ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่เจออะไรเลย พวกแกไม่เชื่อฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว?”

“อย่ามาขวางทางพวกเรา ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะ!”

เดิมทีคาร์นอตวิลเลียมก็ไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่แล้ว เดินทางไกลแสนไกลมาถึงเมืองจีนเพื่อจะตามหาประกาศิตที่เทพธิดาแห่งชีวิตทิ้งไว้ให้ ผลสุดท้ายได้พบสถานที่แล้ว แต่กลับไม่พบประกาศิตอะไรเลย

ตอนนี้ คนพวกนี้ถึงกับคิดจะมาปล้นเขาอีก คาร์นอตวิลเลียมจะทนไหวได้อย่างไรกัน!

“ฮื่อ ต่อหน้าพวกเราห้าสำนักใหญ่แห่งโลกบู๊โบราณแล้ว ถึงกับกล้ากำแหงขนาดนี้! แกคิดว่าแกเป็นชาวต่างชาติแล้วพวกเราจะไม่กล้าแตะต้องแกเหรอไง!”

“พวกฉันไม่ใช่ทางการรัฐบาลจีน ถึงต้องมาระวังเรื่องกระทบความสัมพันธ์ระหว่างประเทศอะไรนั่น ถ้าแกไม่ส่งมอบของออกมาละก็ วันนี้แกก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้!”

ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ถึงแม้ว่าความรู้ด้านภาษาจีนของคาร์นอตวิลเลียมไม่ดีมากเท่าไหร่ แต่คำพูดนี้ก็ยังพอฟังเข้าใจได้

“ตอนนี้ฉันจะเป็นตัวแทนเทพแห่งสว่างบ้าบอนั่น ส่งพวกแกไปเมืองสวรรค์เลย!”

คาร์นอตวิลเลียมพูดจบ ร่างกายก็หายวับไปอย่างแปลกประหลาด

ชั่วพริบตาเดียว เงาร่างของคาร์นอตวิลเลียม ก็มาปรากฏอยู่กลางอากาศตรงเบื้องบนของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ทันที แล้วใช้ขาเตะไปยังผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ไปหนึ่งที

“ฮื่อ!”

พลังความสามารถของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ ยังอยู่เหนือคาร์นอตวิลเลียมเสียอีก ถึงแม้ว่า รู้สึกอึ้งในความว่องไวของคาร์นอตวิลเลียมที่แสดงออกมาเช่นนี้ก็จริง แต่ว่า การจู่โจมของคาร์นอตวิลเลียมก็ไม่สำเร็จ

ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ก็ชกหมัดไปยังท้องฟ้าอย่างแรงหนึ่งที

โป้ง！

ร่างของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ ก็ปักลึกลงไปใต้ดินหลายนิ้ว

คาร์นอตวิลเลียมกลับถูกกระแทกจนกระเด็นออกไปหลายสิบเมตร

“ก็ไม่เท่าไหร่!” ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋พูดหัวเราะเยาะ สายตาที่มองไปยังหลินหยุน แสดงถึงความเหยียดหยามออกมา

คาร์นอตวิลเลียมก็กลับไปยังข้างกายของหลินหยุน มองดูหลินหยุนด้วยสีหน้าเคอะเขินเล็กน้อย “ตาแก่นี่พละกำลังแข็งแกร่งมาก ฉันคาดว่าคงสู้เขาไม่ได้แล้ว”

สายตาของหลินหยุนกวาดมองไปยังผู้คนอย่างเรียบเฉย แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ก่อนที่จะลงมือ ฉันขอประกาศให้ชัดเจนว่า พวกฉันไม่เคยได้ของวิเศษอะไรจากข้างในมาเลย ข้างในนี้ก็ไม่ใช่ซากโบราณสถานอย่างที่พวกคุณคิดจินตนาการไว้เลย"

“ถ้าพวกแกยังคิดอยากจะลงมืออีกละก็ งั้นก็ให้พวกคุณสมดังปรารถนาได้เลย”

หลินหยุนมือทั้งสองไขว้หลัง ด้วยกำลังภายในเปี่ยมล้นที่ยังไม่ได้สำแดงออกมา มองไปทั่วผู้คนมากมายพวกนี้ แต่ยังคงยืนตระหง่านอย่างเย้อหยิ่งเช่นเดิม

หลอหยวนป้าพูดเยาะเย้ยว่า “ไอ้หนุ่ม แกคิดให้ดีๆนะ ตอนนี้แกกำลังเผชิญหน้ากับพวกเราห้าสำนักใหญ่แห่งโลกบู๊โบราณ พวกเราสามารถบีบให้แกตายคามือได้เลย เหมือนขยี้มดตัวหนึ่งให้ตายไปอย่างง่ายดาย”

“ฉันขอเตือนแกอย่ามาทำลูกเล่นตุกติกอีกเลย มอบของออกมาซะดีๆ”

“แฮะๆ เจ้าเด็กน้อยนี่มาจากไหนกัน ถึงกับกล้าท้าประลองกับห้าสำนักใหญ่ รนหาที่ตายชัดๆเลย!”

“สงสัยว่าคงเป็นพวกนักบู๊กระจอกที่ออกมาจากป่าเขาทุรกันดารพวกนั้น คงไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของห้าสำนักใหญ่เลยละมั้ง”

มีนักบู๊บางคนก็พูดวิจารณ์ด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกเหยียดหยาม

อีกด้านหนึ่ง นางหิมะที่ยืนดูอย่างเงียบๆ จู่ๆก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นขึ้นว่า “คือพวกคุณสี่สำนักใหญ่เท่านั้น วังเทพหิมะพวกเราคงไม่เข้าร่วมงานที่สกปรกเช่นนี้ด้วยหรอก”

“อีกอย่าง ถ้าพวกคุณคิดจะแตะต้องเขาละก็ ต้องผ่านด่านวังเทพหิมะพวกเราไปก่อน”

คำพูดของนางหิมะทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

“ถ้าพูดอย่างนี้ ก็แสดงว่าวังเทพหิมะคุณจงใจที่จะปกป้องเจ้าเด็กนี่แล้วสิ โดยไม่สนใจว่าจะเป็น ศัตรูกับสี่สำนักใหญ่พวกเราเลย!” หลอหยวนป้าตะโกนพูดเสียงดัง

“ใช่แล้วจะทำไม!” นางหิมะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบเฉย เห็นได้ชัดว่า ไม่เห็นหลอหยวนป้าอยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว

หลอหยวนป้าก็พูดเยาะเย้ยขึ้นมาทันทีว่า “ทุกคนได้ยินกันหมดแล้วนะ วังเทพหิมะคิดจะฮุบของวิเศษในซากโบราณสถานไว้แต่เพียงผู้เดียว!”

“ฉันเสนอว่า พวกเราสี่สำนักใหญ่ควรจะร่วมมือกัน จัดการกับวังเทพหิมะก่อน แล้วค่อย ให้เจ้าเด็กนั่นมอบของวิเศษออกมาทีหลัง”

ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋พูดว่า “ฉันเห็นด้วย”

ผู้อาวุโสเขาหยุนซูพูดว่า “ฉันก็เห็นด้วย”

“งั้นจะรออะไรอีกล่ะ ฉันเห็นผู้หญิงคนนี้ขัดหูขัดตามานานแล้ว ฆ่าพวกเธอให้หมด!”

ลูกศิษย์ของสำนักชิงชางคนหนึ่งส่งเสียงคำราม แล้วเตรียมตัวเข้าจู่โจม

ลูกศิษย์ทั้งหลายของวังเทพหิมะ ก็รู้สึกมึนงงไปหมด

“นางหิมะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมท่านถึงเรียกเขาว่าเจ้าพระคุณ?” ลูกศิษย์คนหนึ่งถามอย่างไม่เข้าใจ

นางหิมะพูดว่า “ถึงแม้วังหิมะพวกเราเป็นเพียงหนึ่งในห้าสำนักใหญ่ของโลกบู๊โบราณก็ตาม พละกำลังก็ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาห้าสำนักใหญ่ มิหนำซ้ำ เมื่อเทียบกับสี่ผู้ตั้งมั่นยังห่างไกลกันอีกมากเลย”

“แต่ว่าวังเทพหิมะพวกเรากลับเป็นสำนักที่เก่าแก่ยาวนานที่สุด พวกคุณรู้ไหมว่าทำไมเป็นเช่นนี้?”

เหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายก็มองไปยังนางหิมะด้วยความสงสัย แม้แต่นักบู๊ของสำนักอื่นที่เหลือ ต่างก็มองไปยังนางหิมะด้วยอยากรู้เช่นกัน

นางหิมะพูดต่อไปว่า “ก็เป็นเพราะว่าวังเทพหิมะของพวกเรา ก่อตั้งขึ้นโดยเทพหิมะ”

ลูกศิษย์คนหนึ่งถามว่า “เทพหิมะ ไม่ใช่มีอยู่แต่ในตำนานเท่านั้นไม่ใช่เหรอ? ในโลกนี้ จะมีเทพเทวดามาจากไหนกันล่ะ?”

นางหิมะพูดว่า “คุณผิดแล้ว เทพหิมะมีอยู่จริง!”

“อีกอย่างเทพหิมะเคยสั่งเสียเอาไว้ว่า ถ้าหากมีใครสามารถทำให้แนวปกป้องที่เทพหิมะ เหลือไว้ให้ทลายลงได้ คนนั้นก็คือเจ้าพระคุณที่แท้จริงของวังหิมะนั่นเอง!”