จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 969

นางหิมะมองไปยังเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายที่แตกตื่นจนพูดอะไรไม่ออกพวกนั้น จึงพูดต่อไปว่า “คำสั่งเสียนี้มีเพียงแค่ประมุขของแต่ละรุ่นและนางหิมะ ที่ถ่ายทอดจากปากต่อปากเท่านั้น ดังนั้นพวกคุณจึงไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วย”

“อีกอย่าง........”

นางหิมะสะดุดเล็กน้อย มองไปยังหลอหยวนป้าและผู้รับผิดชอบสำนักต่างๆ “พวกคุณคิดว่าวังเทพหิมะเราทำไมจึงสามารถหาที่นี่จนพบได้?”

“พวกคุณคิดจริงๆหรือว่า วังเทพหิมะเราเป็นคนค้นพบที่นี่เป็นคนแรก แล้วคิดจะยึดเป็นของตัวเองเหรอ?”

“ทั้งหมดนี้ ก็ล้วนแต่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคำสั่งเสียของเทพหิมะทั้งนั้น!”

“เพราะว่าที่นี่ ก็คือพระราชวังที่เทพหิมะเหลือไว้ให้”

คาร์นอตวิลเลียมตะโกนพูดเสียงดังขึ้นมาทันทีว่า “ที่แท้พระราชวังข้างในที่ถูกน้ำแข็งปกคลุมนั้น ก็คือพระราชวังที่เทพหิมะทิ้งไว้ให้!”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร ถ้าพูดอย่างถูกต้องแล้ว พระราชวังที่อยู่ข้างในนั้น เย่เยว่เป็นคนที่ทิ้งไว้ให้จึงจะถูก

แต่ว่า หลังจากถูกเทพหิมะเคลื่อนย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว เพื่อรักษาไว้ให้ดี จึงต้องใช้น้ำแข็ง ปกคลุมไว้

หลอหยวนป้าและผู้รับผิดชอบของแต่ละสำนัก ต่างก็แสดงสีหน้าแตกตื่นตกใจออกมา

เทพหิมะแต่ไหนแต่ไรมาก็มีเพียงแต่ในตำนานเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าวันนี้นางหิมะถึงกับเอ่ยปากยอมรับด้วยตัวเอง

โชคดีที่ปัจจุบันนี้ห่างจากสมัยที่เทพหิมะอยู่ยาวนานกว่าหลายพันปีมาแล้ว ไม่เช่นนั้นละก็ เกรงว่าเทพหิมะยังคงมีชีวิตอยู่ได้ถึงทุกวันนี้

แต่ว่าตอนนี้ ชื่อของเทพหิมะก็ได้ทำให้ทุกคนแตกตื่นตกใจไปหมดแล้ว อย่างน้อยหลังจากหลายพันปีที่ผ่านมาก็ยังไม่เคยมีใครพบเห็นเทพหิมะมาก่อนเลย ก็ยืนยันได้ว่าเทพหิมะได้ตายไปแล้ว หรือไม่ก็อาจจะไปจากโลกนี้ไปแล้ว

แต่ว่า ในเมื่อที่นี่เป็นพระราชวังที่เทพหิมะทิ้งไว้ให้ เช่นนั้นแล้วเทพหิมะก็จะต้องทิ้งของวิเศษไว้ให้ด้วยอย่างแน่นอน

พวกเขาจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอย่างเด็ดขาด

หลอหยวนป้าพูดเยาะเย้ยว่า “ต่อให้คุณยกเทพหิมะออกมาพูด พวกเราก็ไม่ตื่นตกใจกลัวทั้งนั้น วันนี้เจ้าเด็กนี่จะต้องเอาของวิเศษที่เทพหิมะเหลือไว้ให้ออกมาให้หมด!”

“ถูกต้อง มอบของออกมาแต่โดยดี หรือว่าจะให้พวกฉันไปค้นตัว” ผู้อาวุโสสำนักต้าหลินพูดด้วยเสียงเข้มงวด

“ไม่งั้นแล้ว ต่อให้มีวังเทพหิมะปกป้องแกอยู่ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลที่จะเกิดขึ้นตามมาของแกได้หรอก”

หลินหยุนกวาดสายตามองไปยังผู้คนอย่างเรียบๆ “พวกแกก็ลองดูได้เลย”

นางหิมะจ้องมองทุกคนด้วยความโกรธแล้วพูดตะโกนว่า “คิดจะแตะต้องเจ้านายวังเทพหิมะเรา ฆ่าฉันก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

หลอหยวนป้าพูดเยอะเย้ยว่า “ได้ยินความงามที่เลื่องลือของนางหิมะมานานแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่พวกเราจะยอมตัดใจฆ่าคุณได้ลงคอล่ะ?”

“ฉันเคยคิดอยากจะลิ้มลองรสนางหิมะว่าเป็นยังไงมาโดยตลอด จะเยือกเย็นอย่างที่เขาร่ำลือขนาดนั้นหรือไม่นะ”

นางหิมะพูดด้วยความโกรธว่า “ไอ้พวกเลวทรามต่ำช้า!”

“คุ้มกันนางหิมะ!” เหล่าลูกศิษย์วังเทพหิมะพูดตะโกนขึ้น แล้วพุ่งตัวออกมาขวางอยู่ตรงหน้านางหิมะ

“ลงมือลุย!” หลอหยวนป้าโบกมือให้กับลูกศิษย์สำนักชิงชาง

ผู้รับผิดชอบของแต่ละสำนักที่เหลือต่างก็ทยอยโบกมือให้กับลูกน้องตัวเอง แล้วล้อมรอบผู้คนของวังเทพหิมะเอาไว้

เหล่านักบู๊ที่ไร้สังกัดทั้งหลายเมื่อเห็นฉากนี้แล้ว อดไม่ได้ที่รู้สึกตื่นกลัว คนส่วนใหญ่ก็ค่อยๆทยอยถอยหนีออกไป อย่างน้อยที่สุด พวกเขาก็ไม่อยากมีส่วนร่วมกับการกระทำอันชั่วร้ายของห้าสำนักใหญ่ครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นศัตรูมีจำนวนมากกว่าฝ่ายตัวเองหลายเท่า คาร์นอตวิลเลียมก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “หลินหยุน นี่น่าจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเลยนะ!”

“ต่อให้มีคนของวังเทพหิมะช่วยเหลือก็ตาม คนของพวกเราก็ยังน้อยอยู่ดี”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฆ่าพวกเขาให้หมดเกลี้ยงก็ได้แล้ว”

คาร์นอตวิลเลียมอึ้งไปสักครู่แล้วพูดอย่างตกใจว่า “ยอดฝีมือมากมายขนาดนี้ ลำพังคุณคนเดียว เป็นไปได้ยังไงที่จะฆ่าพวกเขาให้หมดได้ล่ะ?”

ในขณะที่การสู้รบกำลังจะเกิดขึ้นนั้น ก็มีเงาร่างคนสีขาวปรากฏขึ้นมาภายใต้พระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า

เงาร่างนั้นก็มีผ้าคลุมใบหน้าไว้เช่นกัน ผมยาวเท้าเปล่า ราวกับเทพธิดาวังจันทราลอยลงมาจากสวรรค์

ในขณะที่เงาร่างนั้นปรากฏขึ้นมานั้น ผิวหน้าทะเลสาบราวกับเกิดมีหิมะตกลงมา ทำให้อุณหภูมิรอบๆบริเวณนั้นลดลงไปอย่างมาก

ทันใดนั้น ลูกศิษย์ทั้งหลายของวังเทพหิมะ ต่างก็คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน แล้วตะโกนพูดว่า “คารวะท่านประมุข!”

นางหิมะก็พุ่งตัวไปยังเงาร่างนั้น แล้วค่อยๆโค้งตัวลง ทำความเคารพแบบสตรี

คนของสี่สำนักใหญ่ ต่างก็แตกตื่นตกใจทันที

“ประมุขวังเทพหิมะ เธอมาได้ยังไงกัน!” ผู้อาวุโสสำนักต้าหลินพูดด้วยความตกใจ

สีหน้าหลอหยวนป้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที แอบด่าในใจว่า “ยายมารเฒ่าทำไมถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ได้!”