จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 972

หญิงสาวที่ชื่อฉูเหอคนนั้น หน้าตาก็ไม่เลว แต่สีหน้าท่าทางค่อนข้างเย่อหยิ่ง

แต่ว่าหลินหยุนรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอที่มองตัวเองแฝงไปด้วยอคติ

หน้าตาของชายคนนั้นค่อนข้างซื่อๆ ดูไปแล้วน่าจะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายกว่า

“คุณก็คือปรมาจารย์หลินเหรอ? เห็นตัวจริงแล้วไม่สมกับคำเลื่องลือเลย คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์หลินถึงกับเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง!” หญิงสาวพูดเยอะเย้ยด้วยความเหยียดหยาม

ตางอู่พูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มว่า “ฉูเหอ อย่าพูดเหลวไหล ปรมาจารย์หลินเป็นถึงยอดฝีมือที่สามารถล้มเทพแห่งสงครามด้วยกระบวนท่าเพียงท่าเดียวเท่านั้นเลยนะ!”

ฉูเหอทำตาถลนใส่ แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “อย่างเขาเหรอที่สามารถเอาชนะเทพแห่งสงครามได้? ยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอก!”

ตางอู่รีบโค้งคำนับหลินหยุน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ปรมาจารย์หลินอย่าได้ถือสาเลยนะ นิสัยเธอก็เป็นอย่างนี้แหละ แต่ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร”

“หลินหยุน พวกเขาสองคนจะไปตามหาน้ำศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับคุณด้วย”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองดูเขาสองคนแวบเดียว

หงซานเหอถามว่า “มีปัญหาเหรอ?”

หลินหยุนพูดว่า “ผมสามารถพาพวกเขาไปได้ แต่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะต้องมียอดฝีมือปรากฏขึ้นมากมาย ผมไม่รับประกันความปลอดภัยของพวกเขา”

ฉูเหอจ้องตาเขม็งใส่หลินหยุน แล้วตะคอกด้วยความโกรธว่า “ใครต้องการให้คุณมาคุ้มครองล่ะ!”

“ถึงเวลาคุณอย่าเป็นตัวถ่วงพวกเราก็พอแล้ว”

ตางอู่รีบพูดเตือนว่า “ฉูเหอ คุณก็พูดให้น้อยลงหน่อยเถอะ ถ้าพวกเราร่วมเดินทางไปด้วยกัน งั้นก็ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมรบแล้ว”

“เอาละ” หงซานเหอก็โบกมือส่งสัญญาณให้พวกเขาสองคนสงบเงียบได้แล้ว มองดูหลินหยุนแล้วพูดด้วยเสียงเข้มว่า “คุณวางใจเถอะ ในเมื่อฉันส่งพวกเขาสองคนไปพร้อมกับคุณ ก็หมายความว่าฉันเชื่อในความสามารถปกป้องตัวเองของพวกเขาทั้งสองคนแล้ว”

“ยังมีปัญหาอีกไหม?”

หลินหยุนพูดว่า “ไม่มีแล้วครับ”

“งั้นก็ดีละ พวกคุณออกเดินทางได้เลย! การปฏิบัติการครั้งนี้ พวกคุณสองคนต้องฟังคำสั่งของหลินหยุนให้มากที่สุด” หงซานเหอพูดกำชับ

“อะไรนะ! ให้พวกเราฟังคำสั่งจากเด็กน้อยอย่างเขาเหรอ? ท่านแม่ทัพ คุณไม่ได้เข้าใจอะไรผิดนะ!” ฉูเหอตะโกนพูดด้วยเสียงหลง

“ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด!” สีหน้าหงซานเหอเคร่งเครียด

ฉูเหอยังคิดจะพูดอะไรอีก ตางอู่ก็รีบลากเธอไว้ แต่สุดท้ายก็ถูกเธอทำตาถลนใส

แต่ว่าฉูเหอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแต่จ้องหน้าหลินหยุนด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ไปกันเถอะ!” หลินหยุนมองดูพวกเขาแวบเดียว หันหลังแล้วเดินออกจากประตูไป

“ได้” ตางอู่ตอบด้วยรอยยิ้ม

ฉูเหอสีหน้าไม่พอใจ แต่ว่ากลับถูกตางอู่จูงมือเดินตามหลังหลินหยุนไป

เมื่อทั้งสามคนเดินถึงหน้าประตูแล้ว หงซานเหอก็พูดตามหลังว่า “ระวังความปลอดภัยด้วย!”

หลินหยุนหันหน้าไปมองเขาแวบเดียว แล้วยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร

ตางอู่หันหน้าไปทำความเคารพหงซานเหอแบบทหาร “ครับผม!”

แต่ฉูเหอกลับตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “รู้แล้วน่ะ”

รถยนต์สีดำติดธงแดงที่มารับหลินหยุนคันนั้น ก็พาพวกหลินหยุนทั้งสามคนไปส่งที่สนามบินที่บินตรงไปยังเมืองกอร์ลทางเหนือสุดของประเทศรัสเซีย

เมื่อมาถึงสนามบินแล้ว ตางอู่ก็ถามอย่างเกรงใจว่า “ปรมาจารย์หลินครับ เที่ยวบินที่จะไป

ยังเมืองกอร์ลต้องรอเวลาอีกสามชั่วโมง พวกเราไปหาร้านอาหารนั่งกินอะไรหน่อยดีไหมครับ?”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “ไม่ต้องหรอก พวกคุณไปกันเองเถอะ!”

ตางอู่พูดว่า “ในเมื่อปรมาจารย์หลินไม่ไป งั้นพวกเราก็ไม่ไปแล้ว”

“หรือไม่พวกเราไปรอที่ห้องพักผู้โดยสารเลยไหมล่ะ!”

หลินหยุนพูดว่า “พวกคุณไปก่อนเถอะ ฉันยังต้องรออีกคนหนึ่ง”

ตางอู่พูดว่า “งั้นพวกเราก็อยู่รอพร้อมกับปรมาจารย์หลินก็แล้วกัน!”

ถึงแม้ว่าคาร์นอตวิลเลียมไม่คุ้นชินกับการใช้มือถือก็ตาม แต่ว่าพรสวรรค์ในด้านการหาคนของเผ่าโลหิตนั้น ได้รับความสะดวกสบายจากสวรรค์เป็นพิเศษโดยเฉพาะ

ฉูเหอทำเสียงฮื่อใส่ “คุณก็ไม่เลวเลยนะ เจ้าเด็กน้อย”

คาร์นอตวิลเลียมทำตาถลนใส่ พูดด้วยความโมโหว่า “อย่ามาเรียกฉันว่าเจ้าเด็กน้อยอีก ฉันขอเตือนไว้ก่อน!”

ฉูเหอเบ้ปากแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กน้อย เจ้าเด็กน้อย เจ้าเด็กน้อย ...........”

หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆว่า “พอแล้ว ไปห้องพักผู้โดยสารกันเถอะ!”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่ต่อสู้กันแล้ว ต่างอู่ก็รู้สึกโล่งอก “ฉูเหอ พวกเราไปห้องพักผู้โดยสารกัน”

นี่เป็นการถนอมน้ำใจระหว่างยอดฝีมือด้วยกัน ถ้าตามนิสัยของฉูเหอแล้ว เมื่อได้พบกับผีดูดเลือดละก็ จะต้องต่อสู้อย่างดุเดือดสักครั้งอย่างแน่นอน

เพราะว่าตอนที่ฉูเหอได้ปฏิบัติงานตามคำสั่งนั้น ได้พบกับผีดูดเลือดในกาฬโลกเป็นจำนวนมาก

ระหว่างที่คาร์นอตวิลเลียมได้ต่อปากต่อคำกับฉูเหอนั้น ทั้งสี่คนก็ได้ขึ้นไปยังเครื่องบินที่บินไปเมืองกอร์ล

ในเวลาเดียวกันนั่นเอง ณ ปราสาทโบราณยุคกลางศตวรรษที่ไม่ค่อยโดดเด่นหลังหนึ่งในประเทศอังกฤษ

ที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ขององค์กรศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในกาฬโลกของประเทศอังกฤษ

ชายผมทองรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง มองดูรูปภาพในมือด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ในรูปภาพนั้น เป็นเพียงธารน้ำพุสายหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นอยู่เลย

“ขอบคุณเทพสว่าง หลังจากผ่านไปเจ็ดสิบปี ในที่สุดน้ำศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้นบนทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดแล้ว!”

“คาร์เฟล คุณไปตามคนทั้งหมดเข้ามา คราวนี้ฉันจะนำทีมไปทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดด้วยตัวเอง!”

คาร์เฟลชายหนุ่มที่ไว้หนวดเคลาเต็มหน้า ยกมือข้างหนึ่งไว้บนหน้าอกแล้ว โค้งคำนับ “ท่านผู้นำครับ ทาสรับใช้ที่ต่ำต้อยของท่านคนนี้ยอมรับใช้ท่าน ไปตามหาน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ทุ่งน้ำแข็งตอนเหนือสุดแทนท่านเอง!”

ยะโซ ผู้นำองค์กรศักดิ์สิทธิ์ ยื่นนิ้วชี้ที่เรียวยาวออกมา “ไม่ๆๆ คราวนี้ฉันจะต้องไปด้วยตัวเอง!”

“น้ำศักดิ์สิทธิ์ได้ปรากฏขึ้น ในกาฬโลกทั้งหมดก็ล้วนแต่อยากได้จนบ้าคลั่ง ยังมีนักบู๊ชาวตะวันออกพวกนั้นอีก จะต้องไปตามหาน้ำศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน”

“มีแต่ฉันเท่านั้นที่ต้องนำทีมไปด้วยตัวเอง จึงจะต่อกรกับพวกเขาได้!”

คาร์เฟลโค้งคำนับด้วยความนอบน้อมอีกครั้งหนึ่ง “ท่านผู้นำครับ ในเมื่อท่านตัดสินใจแล้ว งั้นบ่าวของท่านก็จะช่วยท่านไปตามลูกน้องมาตอนนี้ครับ!”