จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 979

ตางอู่มองดูฉูเหอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนนี้ คุณยังจะสงสัยอีกไหมว่า ที่ปรมาจารย์หลินเอาชนะเทพสงครามภายในหนึ่งกระบวนท่าได้ เป็นเรื่องไม่จริง?”

“ฮื่อ!” ฉูเหอทำตาถลนใส่ตางอู่ “พละกำลังของคุณก็เหนือกว่าฉันตั้งนานแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่สู้กันฉันก็เป็นฝ่ายชนะมาตลอด เรื่องนี้คุณจะอธิบายให้ฉันเข้าใจไหมล่ะ”

ตางอู่ยิ้มอย่างเคอะเขิน “อันนี้คือ ลูกผู้ชายไม่สู้กับสตรีไง! ฉันอ่อนข้อให้คุณก็สมควรแล้ว”

ฉูเหอมองดูหลินหยุนที่หลับตาฝึกฝนต่อไปราวกับไม่มีใครอยู่รอบตัวเลย แล้วพูดด้วยสายตาสับสนว่า “เดิมทียังคิดว่าคราวนี้จะต้องตายอยู่ที่นี่เสียแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับช่วยพวกเราเอาไว้”

หลังจากนั้น สายตาของฉูเหอก็มองไปยังพวกคนกาฬโลกเหล่านั้น

“คนพวกนี้ สงสัยว่าจะต้องกลัวแล้ว!”

ตางอู่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “จะไม่กลัวได้ยังไงล่ะ? คารินาที่เป็นผู้นำของแม่ม่ายดำก็ยังถูกปรมาจารย์หลินตบด้วยฝ่ามือจนตายค่าที่เลย พละกำลังของคารินาจัดว่าอยู่ในสามอันดับแรกในบรรดาพวกคนเหล่านั้น”

“อีกอย่าง คนพวกนี้ก็ไม่ใช่พวกเดียวกันทั้งหมด พวกเขาต่างก็คิดอยากจะฮุบน้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้เพียงคนเดียวทั้งนั้น”

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเรายึดที่น้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้ได้ก่อนละก็ จึงทำให้พวกเขาต้องรวมตัวกันมาต่อสู้กับพวกเรา พวกเขาก็คงตบตีกันจนหัวร้างข้างแตกไปนานแล้ว”

ฉูเหอพูดว่า “ที่คุณวิเคราะห์มาถูกต้องแล้ว ถือโอกาสตอนนี้พวกเขาไม่กล้าบุกเข้ามา คุณก็รีบฝึกฝนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บไปก่อน”

“ได้” ตางอู่ก็รีบนั่งลง แล้วเริ่มฝึกฝนบำเพ็ญเพียร

ฉูเหอก็ยืนอยู่ตรงหน้าตางอู่ด้วยสีหน้าระวังภัย แล้วกวาดสายตาไปยังยอดฝีมือกาฬโลกอย่างเย็นชา

พวกยอดฝีมือกาฬโลกทั้งหลายต่างก็มองหน้ากันและกัน

ชายศีรษะล้านหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “เกียโร คุณไปก่อนสิ!”

เกียโรที่แต่งกายแบบคาวบอยตะวันตก พูดเยาะเย้ยว่า “แล้วคุณทำไมไม่ไปก่อนล่ะ? คารินาก็ถูกเขาตบด้วยฝ่ามือตายไปแล้ว ฉันไปก็เท่ากับรนหาที่ตายสิ! ฝีมือฉันยังสู้คารินา

ไม่ได้เลย”

“อะโซ หรือไม่คุณไปก่อนล่ะ? คุณน่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มพวกเราแล้วนะ! ฉันรู้สึกว่าคุณสามารถเอาชนะเจ้าเด็กนั้นได้อย่างแน่นอนเลย!”

อะโซในชุดนักรบสีดำทั้งตัวมือถือกระบี่ด้ามยาว มองดูชายหัวล้านคนนั้นแวบเดียว “ถ้าคุณกำลังยุแยงอยู่ฉันละก็ ฉันจะจัดการคุณก่อนเลย!”

ชายศีรษะล้านก็ยิ้มอย่างเคอะเขิน แล้วเดินจากไปอย่างไม่พอใจ

พวกยอดฝีมือในค่ายของกาฬโลกนั้น ไม่มีใครกล้าที่จะบุกขึ้นไปสักคนเลย

ถึงแม้น้ำศักดิ์สิทธิ์จะล้ำค่ามากก็จริง แต่ว่าก็ยังต้องมีชีวิตรอดก่อนแล้วถึงจะมีโอกาสใช้ได้

“หรือไม่พวกเราก็บุกขึ้นไปพร้อมกันเลย ต่อให้เจ้าเด็กนี้ร้ายกาจขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่จะต้านทานคนมากมายอย่างพวกเราได้หรอก!”

“ยังไงก็ไม่ควรจะเสียเวลารออยู่ตรงนี้เลยนะ!”

“ถูกต้อง พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกันเลย ไปฆ่าเจ้าเด็กนั้น!”

แต่ว่า ก็มีคนรีบเสนอความเห็นทันทีว่า “หลังจากฆ่าเจ้าเด็กนั้นแล้ว จะแบ่งน้ำศักดิ์สิทธิ์กันยังไงล่ะ?”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต้องคิดหนักขึ้นมาทันที

ถูกต้อง ตอนนี้เป็นเพราะว่าข้าศึกบุกมาตรงหน้าแล้ว คนพวกนี้จึงสามารถสามัคคีกันเป็นการชั่วคราวได้ แต่ว่าหลังจากฆ่าหลินหยุนแล้ว จะแบ่งน้ำศักดิ์สิทธิ์อย่างไร?

ใครๆก็อยากจะฮุบน้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้เพียงคนเดียวทั้งนั้น แต่ว่าในจำนวนคนเหล่านี้ มียอดฝีมือบางคนมาเพียงลำพังคนเดียว ส่วนบางคนก็มีพรรคพวกตามมาด้วย

อย่างเช่น แม้แต่คารินาที่ถูกหลินหยุนฆ่าตายแล้วนั้น ยอดฝีมือขององค์กรแม่ม่ายดำที่เธอพามาด้วยยังมีอีกสองคน

ส่วนองค์กรศักดิ์สิทธิ์ของอะโซนั้น ก็ยังมียอดฝีมืออีกหลายคนทีเดียว

ตราบใดที่ได้สังหารหลินหยุนไปแล้ว พลังอำนาจของอะโซก็แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาคนพวกนี้แล้ว

อะโซจะฆ่าพวกเขาเพื่อจะได้ฮุบน้ำศักดิ์สิทธิ์ไว้เพียงคนเดียวหรือไม่?

คำตอบของคำถามนี้ เกรงว่าใช่อย่างแน่นอน

เพราะว่าก็เปลี่ยนเป็นพวกเขาที่มีพลังอำนาจอยู่ในมือแล้ว พวกเขาก็ไม่ยอมให้คนอื่นมาแบ่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ไปเช่นกัน

ดูเหมือนว่าสายตาของคนจำนวนเกินครึ่ง ต่างก็มองไปยังอะโซ

ถ้าอะโซไม่แสดงจุดยืนละก็ เกรงว่ากลุ่มพันธมิตรนี้คงไม่มีทางที่จะจัดตั้งขึ้นได้สำเร็จ

อะโซพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ถ้าสามารถฆ่าเจ้าเด็กคนนั้นได้ละก็ น้ำศักดิ์สิทธิ์ก็แบ่งตามยอดจำนวนคนไป ฉันขอสาบานต่อเทพสว่าง”

“ดี!”

“งั้นพวกเราก็ร่วมมือกันไปฆ่าเจ้าเด็กนั้นก่อนเลย!”

เทพสว่างเป็นที่นับถือศรัทธาขององค์กรศักดิ์สิทธิ์ ในเมื่ออะโซกล้าที่จะสาบานต่อเทพสว่างแล้ว ก็จะไม่มีวันผิดสัญญา”

หลังจากที่ได้รับการรับรองจากอะโซแล้ว พวกกลุ่มคนในกาฬโลกทั้งหลายคราวนี้ก็ร่วมมือร่วมใจกันได้แล้ว เริ่มค่อยๆเดินเข้าใกล้หลินหยุนไปอย่างช้าๆ

ฉูเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกำหมัดไว้แน่น

เสียงลมหายใจของคาร์นอตวิลเลียมก็เปลี่ยนเป็นแรงมากขึ้นหลายเท่าแล้ว

หลินหยุนก็ลืมตาขึ้นมา มองดูพวกกลุ่มคนทั้งหลาย

คนพวกนั้นกำลังเดินเข้าใกล้เส้นที่หลินหยุนขีดไว้ เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น