จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 980

เทพฟ้าร้อง เพ้าดำ หมาป่าเพลิง สามผู้ยิ่งใหญ่แห่งกาฬโลก

เป็นที่เลื่องลือกันในตำนานว่า ทั้งสามคนนี้ แต่ละคนสามารถที่จะใช้มือเปล่าทุบรถถังจนแหลกคามือได้ แข็งขืนต้านรับหน่วยทหารหน่วยนึงไว้ได้

ทั้งสามคนนี้ เป็นตัวแทนของกาฬโลกชาวตะวันตกในปัจจุบัน เป็นสุดยอดฝีมือของกาฬโลก

ดวงตาของเพ้าดำส่องประกายแสงสีแดงที่แปลกประหลาดออกมา มองไปยังน้ำพุทิพย์ที่อยู่ข้างๆหลินหยุน พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ ถูกต้อง ฉันสามารถสัมผัสถึงความหอมสดชื่นที่แสนงดงามนั้นได้!”

“เจ็ดสิบปีแล้ว ในที่สุดน้ำศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว! ถ้ามาช้ากว่านี้อีกหลายปีละก็ ฉันเกรงว่าฉันคงจะรอไม่ไหวอีกแล้ว”

เทพฟ้าร้องก็เล่นค้อนสีทองเล็กๆน่ารักอันหนึ่งในมือไป พลางสูดอากาศรอบๆบริเวณนั้นอย่างกระหาย “ชี่ทิพย์ภายในหุบเขานี้เข้มข้นกว่าข้างนอกหลายหมื่นเท่าเลย มีแต่น้ำศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่มีประสิทธิผลที่ดีเยี่ยมเช่นนี้ได้”

“น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่นี่ เป็นของฉันแล้ว”

พูดจบเทพฟ้าร้องก็มองไปยังพวกหลินหยุน พูดด้วยน้ำเสียงไม่ให้เกียรติว่า “เฮ้ย เจ้าเด็กน้อยชาวจีน ฉันจะให้โอกาสพวกแกอีกครั้งหนึ่ง รีบไสหัวออกจากหุบเขาไป ฉันก็จะไม่ฆ่าพวกแก!”

“อย่ามาอยู่ที่นี่ ทำให้น้ำศักดิ์สิทธิ์ของฉันต้องแปดเปื้อน”

คำพูดของเทพฟ้าร้อง ทำให้คาร์นอตวิลเลียมตื่นจากความตกตะลึงทันที

คาร์นอตวิลเลียมตะโกนพูดขึ้นว่า “เทพสว่างที่สมควรตาย ฉันคงดูไม่ผิดนะ! เพ้าดำกับเทพฟ้าร้องถึงกับมาพร้อมกันเลย!”

“รวมหมาป่าไฟด้วยแล้ว ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของกาฬโลกทั้งหมดก็มากันครบแล้ว!”

“ก็เท่ากับว่า ในหุบเขาเล็กๆแห่งนี้ เป็นศูนย์รวมของสุดยอดฝีมือกาฬโลกชาวตะวันตกไปแล้ว!”

ฉูเหอและตางอู่ทั้งสองคนต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียด มองดูเทพฟ้าร้องที่สีหน้าเหิมเกริม และเพ้าดำชายที่คลุมร่างทั้งตัวอยู่ภายใต้เสื้อดำนั้น

“ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของกาฬโลกถึงกับมาครบแล้ว มาคราวนี้ คุ้มค่ากับการเดินทางจริงๆเลย!” ในร่างของตางอู่ ก็ระเบิดพลังต่อสู้ที่รุนแรงออกมา

ฉูเหอก็หักหน้าเขาอย่างไร้ความปรานี “ยังไงล่ะ? คุณยังคิดจะสู้กับสามผู้ยิ่งใหญ่นั้นเหรอ?”

ตางอู่พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ในฐานะที่เป็นนักบู๊คนหนึ่ง แม้แต่ในความฝันก็ยังหวังอยากจะประมือกับยอดฝีมือทั้งนั้น!”

ฉูเหอทำตาค้อนใส่เขา “ฉันว่าคุณคงเบื่อที่จะมีชีวิตยืนยาวแล้วมั่ง!”

“เทพฟ้า เพ้าดำ หมาป่าไฟ ทั้งสามคนนี้ต่างก็เป็นสุดยอดฝีมือในระดับเดียวกับประมุขสำนักหลงถังทั้งนั้น น้ำหน้าอย่างคุณยังคิดจะประมือกับเขา รนหาที่ตายชัดๆ!”

ตางอู่สีหน้าละอายใจ แต่ว่าสายตาที่มองไปยังผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามคนนั้น ก็ยังคงเปล่งประกายพลังต่อสู้ที่รุนแรงออกมาเช่นเดิม

ฉูเหอทำเสียงฮื่อใส่ “อย่าเพิ่งคิดจะต่อสู้เลย มาคิดก่อนว่าจะทำยังไงถึงจะรักษาชีวิตให้รอดแล้วค่อยว่ากันเถอะ!”

“ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของกาฬโลกก็มากันครบแล้ว ต่อให้ปรมาจารย์หลินก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา พวกเราควรจะเอาตัวรอดกันยังไงดี?”

ตางอู่ขมวดคิ้ว เพิ่งจะเข้าใจถึงสถานการณ์ของตัวเองตอนนี้ รีบหันไปมองหลินหยุนแล้วถามว่า “ปรมาจารย์หลิน ถ้าคุณประมือกับผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของกาฬโลกแล้ว มีความมั่นใจหรือเปล่าครับ?”

หลินหยุนลืมตาขึ้นมา กวาดสายตาที่เรียบเฉยไปยังเทพฟ้าร้องทั้งสามคน แล้วพูดอย่างเรียบๆว่า “ก็แค่พวกมดตัวเล็กตัวน้อย อย่าไปสนใจเลย”

“...........” ตางอู่อึ้งไปครึ่งค่อนวัน พูดอะไรไม่ออก

ถ้าหากว่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามของกาฬโลกเป็นเพียงแค่มดตัวน้อยละก็ งั้นยอดฝีมือในโลกนี้ก็เทียบกับมดตัวน้อยไม่ได้เลยเหรอ?

เช่นนั้นแล้วนักบู๊ที่มีฝีมือด้อยกว่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามมากอย่างพวกเขา จะเป็นอะไรได้ล่ะ?

ตางอู่ได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มเจื่อนๆ อาจไม่แน่ว่าในโลกนี้คนที่สามารถพูดเช่นนี้ออกมาได้ ก็มีแต่หลินชางฉองอันดับหนึ่งแห่งลำดับเทพเพียงคนเดียวเท่านั้น

เกียโรมองไปยังหลินหยุน แล้วตะโกนว่า “เจ้าเด็กชาวจีน ท่านเทพฟ้าร้องจิตใจมีเมตตา จะไว้ชีวิตพวกแกสักครั้ง พวกแกยังไม่รีบไสหัวออกจากหุบเขาอีกเหรอ? ยังจะรออะไรอีก!”

หลินหยุนมองดูเขาแวบเดียว ชี้ไปที่รอยเส้นนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ใครข้ามเส้นมาตาย!”

“ฮ่าๆๆ พูดจาช่างโอหังนัก ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า แกจะฆ่าฉันได้ยังไง?” เทพฟ้าร้องพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส

หมาป่าเพลิงทำเสียงฮื่อใส่ “ให้ฉันลงมือก่อนเถอะ!”

“แค่เจ้าเด็กชาวจีนคนหนึ่ง ยังไม่คุ้มค่าพอที่จะให้ผู้ยิ่งใหญ่ลำดับหนึ่งในกาฬโลกลงมือเอง!”

เทพฟ้าเชิดมุมปากขึ้น ยังคงเล่นค้อนสีทองในมือต่อไป พยักหน้าให้กับเพลิงหมาป่าเพลิง “ได้!”

หมาป่าเพลิงก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ในระหว่างที่เดินอยู่นั้น ร่างกายของเขาจู่ๆก็เกิดเปลวไฟโหมกระหน่ำขึ้น ราวกับกำลังถูกเผาไหม้ทั้งตัว

เปลวไฟบนร่างของเขานั้น มีอุณหภูมิที่สูงมาก ชั้นหิมะที่อยู่บริเวณรอบๆนั้นต่างก็ถูกละลายจนหมด

“ฮึ่ด!”