จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 1

“ ข้าคือราชันสวรรค์ผู้ปกครองทั้งเก้าท้องฟ้าสิบแผ่นดิน มหาเทพตี้เทียน ”

“ ทุกสรรพสิ่งต้องดับสูญและถือกำเนิดตามเจตจำนงแห่งเต๋าสวรรค์อย่างเท่าเทียม ”

“ ไม่มีข้อยกเว้น! ”

…

จนกระทั่ง..

เปรี้ยง ! ตูม!

เสียงแห่งความพินาศของแดนสวรรค์สูงสุดดังก้องไปทั่ว กองทัพกบฏนับล้านได้ปะทะกับกองทัพเทพสวรรค์อย่างดุเดือด เขตอาคมป้องกันหลายสิบชั้นแตกสลายกลายเป็นฝุ่น

เก้าท้องฟ้าทรยศ…

สิบแผ่นดินทรยศ…

กองทัพกบฏรุกคืบอย่างรวดเร็วด้วยความร่วมมือจากขุนนางสวรรค์ที่แปรพักตร์ จนพระราชวังสวรรค์อันยิ่งใหญ่พังทลายเป็นเศษซาก

บนสนามรบแห่งดวงดาวเหนือแดนสวรรค์ บุรุษผู้หนึ่งในชุดจักรพรรดิสีทองกำลังกำลังต่อสู้กับเทพอสูรผมสีแดงอย่างดุเดือด ทุกครั้งที่กระบี่และหอกเข้าปะทะกันทำให้ดวงดาวหลายสิบดวงระเบิดเป็นจุล

เนื่องจากทั้งสองสู้กันด้วยร่างทิพย์แห่งเทพเจ้า ซึ่งมันมีขนาดใหญ่โตมโหฬารมากกว่าดวงดาวนับสิบเท่า จึงทำให้ต้องออกมาต่อสู้กันนอกแดนสวรรค์

“ ยอมจำนนได้แล้วมหาเทพตี้เทียน…พวกข้าชนะแล้ว! ” เทพอสูรผมแดงพูดขึ้น หอกของเขาแทงออกอย่างดุดัน มืออีกข้างคว้าจับไปที่ดาวดวงหนึ่งแล้วบีบเบาๆ ดาวดวงนั้นก็สลายกลายเป็นละอองแสงเข้าไปในร่าง ช่วยฟื้นฟูบาดแผลที่ได้รับ

“ ชะตาสวรรค์ห้ามฝ่าฝืน วันนี้พวกเจ้าต้องถูกทำลายสิ้น ” มหาเทพตี้เทียนพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา กระบี่ของเขายังคงฟาดฟันอย่างรวดเร็ว ทำให้จักรพรรดิแห่งท้องฟ้าทั้งเก้าคน ที่ลอบโจมตีกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง และได้รับบาดเจ็บสาหัสทันที

ฟิ้ว!

ลูกธนูเก้าดอกเปลี่ยนเป็นมังกรดำเก้าตัว พุ่งเข้าใส่ด้านหลังของมหาเทพตี้เทียนด้วยความรวดเร็ว มันทะลุสนามพลังเทพเจ้า และปักเข้าไปที่กลางหลังของมหาเทพ หยดเลือดสีทองพุ่งออกมาเป็นสาย

แววตาอันเย็นชาของมหาเทพทอประกายขึ้น เขาใช้กระบี่ราชันสวรรค์แทงใส่ปลายหอกของเทพอสูรผมแดงอย่างรุนแรง จนหอกถูกเบี่ยงกระเด็นออกไป

จากนั้นหมุนตัวชกหมัดไปยังจุดที่ขุนพลเทพผู้ทรยศที่ยิงธนูลอบโจมตี กำปั้นขนาดยักษ์สีทองระเบิดพลังทำลายล้างออกมา เพียงชั่วพริบตาเดียวดวงดาวนับร้อยที่อยู่ในเส้นทางที่กำปั้นนั้นพุ่งผ่านไป ถูกทำลายกลายเป็นฝุ่นผงทันที

ขุนพลเทพราชันธนูเก้ามังกร พยามที่จะถอยหนีแต่ก็ถูกผนึกด้วยกฏเกณฑ์มิติเทพเจ้า จึงทำได้แค่ยกธนูเก้ามังกรขึ้นมาป้องกันไว้เบื้องหน้าเท่านั้น

ตูม! แคร่ก!

ธนูเก้ามังกรอาวุธระดับเทพเจ้า หักออกเป็นสองส่วน ขุนพลเทพได้รับบาดเจ็บสาหัส

“ บัญชาแห่งสวรรค์ ควบคุมสรรพสิ่งเหตุใดจึงฝ่าฝืน! ” น้ำเสียงอันเย็นชาของมหาเทพดังขึ้น มันเป็นเสียงเฉยชาไร้ความรู้สึก ไม่มีทั้งความโกรธหรือเกลียดในน้ำเสียงแม้แต่น้อย

“ สวรรค์ของเจ้า ไม่อาจควบคุมข้า ”

เสียงตระโกนแห่งความโกรธเกรี้ยวดังขึ้นมาจากด้านหลังของมหาเทพ

ฉึก!

คมหอกสีแดงแทงทะลุอกซ้ายออกมา เลือดสีทองสาดกระจายไปทั่ว

เพล้ง!

บางสิ่งที่ถูกผนึกเอาไว้ในจิตวิญญาณของมหาเทพตี้เทียนถูกทำลาย ความทรงจำในอดีตอันไกลโพ้นถูกปลดผนึกออก ร่างของมหาเทพตี้เทียนสั่นสะท้านอย่างแรง

ใบหน้าที่เคยเย็นชาไร้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา กลับมีน้ำตาหยดหนึ่งไหลซึมออกมาจากหางตา

แปะ!

น้ำตาหยดนั้นตกลงไปบนคมหอกที่แทงทะลุ ภาพความทรงจำมากมายที่เคยถูกผนึกเอาไว้ในส่วนลึกสุดของจิตวิญญาณ ระเบิดออกมาจากน้ำตาหยดนั้น

“ นี่…เจ้าคือ ” เทพอสูรผมแดงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ เพราะน้ำตาหยดนั้นที่ตกลงมายังปลายหอกของเขา ทำให้ได้รับรู้ถึงความทรงจำของมหาเทพตี้เทียนที่ถูกผนึกไว้

เขาจึงพยายามที่จะดึงหอกออกมา เพื่อที่จะช่วยชีวิตมหาเทพตี้เทียนเอาไว้

หมับ!

แต่มืออันแข็งแกร่งได้คว้าจับคมหอกเอาไว้ ไม่ให้ถูกถอนออกไป

!!

“ ไม่ต้องหรอก…” เสียงนิ่งสงบออกมาจากมหาเทพ เมื่อผนึกถูกทำลายเขาก็ได้รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง อารมณ์ความรู้สึกก็ฟื้นคืนกลับมา

“ แต่พวกเราสามารถร่วมมือกันได้ ” เทพอสูรผมแดงพูดขึ้น ในตอนนี้เขาได้รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว รวมไปถึงศัตรูที่แท้จริงอันน่าหวาดกลัว หากได้ความช่วยเหลือจากมหาเทพตี้เทียนจะมีโอกาสเพิ่มขึ้นอีกมาก

…

ร่างทิพย์ของมหาเทพได้สลายเป็นละอองอย่างช้าๆ มือที่จับหอกเอาไว้ก็ดึงกลับไป คมหอกสีแดงจึงถูกถอนออกไปในที่สุด

แต่เวลานี้มันก็ได้สายไปแล้ว เพราะพลังทำลายล้างในคมหอกมันได้ทำลายดวงวิญญาณของมหาเทพไปแล้ว

มหาเทพตี้เทียนได้มองลงไปยังความพินาศของแดนสวรรค์เบื้องล่าง เขาเห็นกองทัพของเก้าท้องฟ้าสิบแผ่นดินที่โห่ร้องในชัยชนะ โดยมีกองทหารบางส่วนกำลังเร่งมือช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ

หากเขายังมีชีวิตอยู่สงครามมันจะอาจจะปะทุขึ้นมาอีก การที่เขาดับสูญไปในเวลานี้มันคงจะดีที่สุดแล้ว

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังทองฟ้าเบื้องบน ดวงตาเขาทอประกายสีทองข้ามผ่านแม่น้ำแห่งดวงดาว ทะลุม่านหมอกแห่งกาลเวลา ที่นั่นเขาเห็นภาพดวงตาขนาดใหญ่ เท่ากับกาแล็กซี่ แววตาเขาได้เปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที

“ เจ้าเพียงแค่รอ…เต๋าสวรรค์จอมปลอม...ข้าจะกลับมาทำลายเจ้า ” เสียงของมหาเทพตี้เทียนดังขึ้น ก่อนที่ร่างทิพย์ของเขาจะสลายหายไป

…

“ ข้าก็จะรอเจ้ากลับมาเช่นกัน…สหาย ” เสียงของเทพอสูรผมแดงพูดขึ้นเบาๆ เขามองไปยังทะเลดวงดาวเบื้องบน ตรงที่ตำแหน่งของศัตรูที่แท้จริง

วูป!

…

เฮือก! แสงสว่างอันเจิดจ้า ทำให้ดวงตาของเขาค่อยๆเปิดขึ้น

“ นี่ข้า…กลับมาได้จริงๆ” เพราะความทรงจำที่ถูกผนึกระเบิดออกมาก่อนตาย จึงทำให้มันตราตรึงอยู่ในสมอง เหมือนกับว่ามันพึ่งผ่านไปได้ไม่นาน

เขามองไปทางป้ายหลุมศพเบื้องหน้า ด้วยความเศร้าสร้อย มันเป็นเวลาเกือบแสนปีที่เขาอยู่ในแดนสวรรค์

“ พ่อครับ…ผมกลับมาแล้ว ” เขานั่งลงเอามือสัมผัสไปป้ายหลุมศพด้วยความอ่อนโยน น้ำตาหลายหยดค่อยๆไหลออกมา