CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ นิยาย บท 2
สรุปบท บทที่ 2: CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้
อ่านสรุป บทที่ 2 จาก CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ โดย Internet
บทที่ บทที่ 2 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายรักหลังแต่งงาน CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ไม่มีใครบอกได้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร แต่เขาจะต้องเป็นคนสำคัญ ทันทีที่เขาเข้ามา ผู้จัดการร้านอาหารก็เข้ามาทักทายเขาอย่างอบอุ่นด้วยความเต็มใจ ผู้จัดการเสนอจะเข็นรถเข็นให้ แต่ถูกชายคนนั้นห้ามด้วยการยกมือขึ้นเล็กน้อย
สายตาของชายผู้นั้นเย็นชาอย่างยิ่งและมีความเฉยเมย แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่ออร่าที่มีอำนาจของเขาทำให้ผู้จัดการที่ยิ้มแย้มและพนักงานเสิร์ฟรอบ ๆ ตัวเขาตอนนี้รู้สึกตึงเครียดและประหม่าอยู่บ้าง
ดูเหมือนชายผู้นี้ไม่สนใจปฏิกิริยาของคนรอบข้าง เขาควบคุมรถเข็นและเข้าไปในร้านอาหารอย่างช้า ๆ
“คุณสายฝน คุณเรียนวารสารศาสตร์ที่มหาลัยซีหรือเปล่าครับ?”
สายฝนมองชายแปลกหน้าในภวังค์เมื่อกวินท์ซึ่งนั่งตรงข้ามกับเธอพูดขึ้น ดึงความสนใจของเธอกลับมาหาเขา
"ว่าไงนะคะ?" สายฝนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “อ๋อ ใช่ค่ะ”
"คณะวารสารศาสตร์ฯ มหาลัยซี... ปีนี้คุณอายุ 26 งั้นคุณกับแฟนเก่าผมอาจเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน!" กวินท์ฟังดูประหลาดใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาเพิ่งค้นพบบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์
สายฝนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น
'เหมาะไหมเนี่ยที่จะพูดถึงแฟนเก่าของเขาในวันนัดบอด?' สายฝนสงสัย
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะแสดงความคิดเห็นใด ๆ สิ่งที่กวินท์พูดต่อทำให้ใบหน้าของเธอผิดหวังเล็กน้อย
“เดี๋ยวนะ สายฝน สายฝน นาถบดี จากมหาลัยซี ผมคิดว่าอาจเคยได้ยินชื่อนี้จากแฟนเก่าผมนะ”
สายฝนอดไม่ได้ที่จะจับชายกระโปรงของเธอที่ใต้โต๊ะและข้อนิ้วของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาว
“ใช่ เธอเคยเอ่ยชื่อนี้มาก่อน” กวินท์ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของสายฝน
เขาพยายามอย่างหนักที่จะหวนคิดถึงอดีต ไม่ช้า เขาก็นึกได้และใบหน้าของเขาก็หมองลงในชั่วพริบตาจากความยินดีเป็นหดหู่ เขาจ้องไปที่สายฝนและประกาศว่า "ผมจำได้แล้ว! คุณคือสายฝน! สายฝนคนหน้าไม่อายนั้น!"
“คุณผู้ชายครับ คุณจะจ่ายด้วยเงินสดหรือบัตรดีครับ?” พนักงานเสิร์ฟถามอย่างระมัดระวัง
"จ่ายหรอ?" กวินท์ลุกขึ้นยืนทันทีและดูร้อนใจมาก ราวกับสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง “ทำไมผมต้องจ่ายค่าอาหารให้ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอด้วย! คุณ! สายฝน! คุณสั่งอาหารแล้ว คุณกินมากกว่าผมด้วย ผมไม่จ่าย! คุณจ่ายเองละกัน!”
วินาทีถัดมา กวินท์รีบหยิบเสื้อคลุมของเขาและเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่หันกลับมามอง ก่อนที่สายฝนจะเรียกเขา เขาก็หายออกนอกประตูไปแล้ว
"คุณผู้หญิง?" กวินท์ออกไปเร็วเกินไป พนักงานเสิร์ฟจึงได้แต่มองดูสายฝนด้วยสีหน้ากังวล และรอคำตอบจากเธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ" ในที่สุดสายฝนก็สงบลง “ฉันจ่ายบิลเอง เท่าไหร่คะ?”
ในที่สุดพนักงานเสิร์ฟก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ทั้งหมดสองหมื่นบาทครับคุณผู้หญิง”
"อะไรนะ?" ตอนนี้สายฝนตกตะลึงถึงขีดสุด
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้