CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ นิยาย บท 2

ไม่มีใครบอกได้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร แต่เขาจะต้องเป็นคนสำคัญ ทันทีที่เขาเข้ามา ผู้จัดการร้านอาหารก็เข้ามาทักทายเขาอย่างอบอุ่นด้วยความเต็มใจ ผู้จัดการเสนอจะเข็นรถเข็นให้ แต่ถูกชายคนนั้นห้ามด้วยการยกมือขึ้นเล็กน้อย

สายตาของชายผู้นั้นเย็นชาอย่างยิ่งและมีความเฉยเมย แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่ออร่าที่มีอำนาจของเขาทำให้ผู้จัดการที่ยิ้มแย้มและพนักงานเสิร์ฟรอบ ๆ ตัวเขาตอนนี้รู้สึกตึงเครียดและประหม่าอยู่บ้าง

ดูเหมือนชายผู้นี้ไม่สนใจปฏิกิริยาของคนรอบข้าง เขาควบคุมรถเข็นและเข้าไปในร้านอาหารอย่างช้า ๆ

“คุณสายฝน คุณเรียนวารสารศาสตร์ที่มหาลัยซีหรือเปล่าครับ?”

สายฝนมองชายแปลกหน้าในภวังค์เมื่อกวินท์ซึ่งนั่งตรงข้ามกับเธอพูดขึ้น ดึงความสนใจของเธอกลับมาหาเขา

"ว่าไงนะคะ?" สายฝนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “อ๋อ ใช่ค่ะ”

"คณะวารสารศาสตร์ฯ มหาลัยซี... ปีนี้คุณอายุ 26 งั้นคุณกับแฟนเก่าผมอาจเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน!" กวินท์ฟังดูประหลาดใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาเพิ่งค้นพบบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์

สายฝนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น

'เหมาะไหมเนี่ยที่จะพูดถึงแฟนเก่าของเขาในวันนัดบอด?' สายฝนสงสัย

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะแสดงความคิดเห็นใด ๆ สิ่งที่กวินท์พูดต่อทำให้ใบหน้าของเธอผิดหวังเล็กน้อย

“เดี๋ยวนะ สายฝน สายฝน นาถบดี จากมหาลัยซี ผมคิดว่าอาจเคยได้ยินชื่อนี้จากแฟนเก่าผมนะ”

สายฝนอดไม่ได้ที่จะจับชายกระโปรงของเธอที่ใต้โต๊ะและข้อนิ้วของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาว

“ใช่ เธอเคยเอ่ยชื่อนี้มาก่อน” กวินท์ไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของสายฝน

เขาพยายามอย่างหนักที่จะหวนคิดถึงอดีต ไม่ช้า เขาก็นึกได้และใบหน้าของเขาก็หมองลงในชั่วพริบตาจากความยินดีเป็นหดหู่ เขาจ้องไปที่สายฝนและประกาศว่า "ผมจำได้แล้ว! คุณคือสายฝน! สายฝนคนหน้าไม่อายนั้น!"