CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ นิยาย บท 3

สายฝนรู้ดีว่าการรับประทานอาหารที่ร้านอาหารแห่งนี้จะมีค่าใช้จ่ายสูง แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีราคาแพงขนาดนี้

"ถ้าคุณมีข้อสงสัย สามารถตรวจสอบรายการอาหารและเราจะจัดเตรียมใบเสร็จให้คุณครับ"

สายฝนส่ายหัว เธอรู้ดีว่าร้านอาหารคงไม่เอาเปรียบเธอหรือเรียกเก็บเงินจากเธอแพงขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวก็คือเมื่อวานเธอเพิ่งจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ ตอนนี้เธอมีเงินไม่พอ นอกจากนี้ บัตรเครดิตของเธอถูกระงับมานานแล้ว

"ได้โปรด..." สายฝนพยุงตัวเองขึ้นขณะที่ถามด้วยแก้มแดงระเรื่อ "ขอ... พักบิลนี้ไว้ก่อนชั่วคราวได้ไหมคะ? ฉันสัญญาว่าจะจ่ายให้ภายในสามวัน"

พนักงานเสิร์ฟอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเขาก็สงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง “ขอโทษครับคุณผู้หญิง เราไม่รับเครดิตที่นี่ ถ้าคุณจ่ายตอนนี้ไม่ได้ ผมเกรงว่าเราจะต้องหาวิธีอื่นในการจัดการกับเรื่องนี้”

สายฝนเริ่มตื่นตระหนก ขณะที่เธอกำลังพยายามคิดว่าเธอสามารถยืมเงินจากใครได้ เสียงที่แผ่วเบาแต่น่าฟังดังมาจากข้างหลังเธอ

"รวมบิลของสุภาพสตรีท่านนี้ไว้กับผม"

สายฝนตกตะลึง เมื่อเธอหันหลังกลับ เธอเห็นว่าชายที่นั่งรถเข็นที่เพิ่งเข้ามาอยู่ข้างหลังเธอ

เขายังคงแสดงสีหน้าเย็นชาและเฉยเมย เขายกมือขึ้นเล็กน้อย ถือบัตรทองระหว่างนิ้วที่เห็นได้อย่างชัดเจน

พนักงานเสิร์ฟถึงกับอึ้งไปสองวินาที จากนั้นเขาก็รับบัตรจากชายคนนั้นด้วยความเคารพอย่างสูง

“คุณคะ ไม่ต้อง...” สายฝนเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง เธอกำลังจะห้ามพนักงานเสิร์ฟ แต่เขาเดินไปแล้วอย่างมีความสุขพร้อมบัตร

สายฝนรู้สึกจนปัญญา เธอรู้ว่าเธอไม่มีเงินจ่ายบิล การขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนโยนนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอในขณะนี้ เธอพยายามจะอ้าปากด้วยความเขินอาย “คุณคะ กรุณาให้ที่อยู่อีเมลหรือข้อมูลบัญชีธนาคารของคุณหน่อยค่ะ? แล้วฉันจะโอนเงินคืนคุณ และ... ขอบคุณนะคะ”

สิ้นสุดเสียงของสายฝน ชายคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องมาที่เธอ

แม้ว่าชายคนนั้นจะนั่งรถเข็นอย่างชัดเจน แต่เมื่อสบตากัน สายฝนก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังมองเธอจากที่สูง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่อยู่ในตำแหน่งที่สูงมานานแล้วและคุ้นเคยกับการเผชิญหน้ากับผู้คนด้วยเกียรติและอำนาจของเขา

มันทำให้สายฝนตัวสั่นด้วยความกลัว

สายฝนทำงานด้านวารสารศาสตร์มาหลายปีแล้ว เธอได้พบบุคคลสำคัญ ๆ มามากมาย อย่างไรก็ตาม ออร่าอันเป็นเอกลักษณ์ของชายผู้นี้น่าประทับใจมาก มันท่วมท้นมากจนสายฝนไม่อาจหาคำมาบรรยายความรู้สึกของเธอได้

นอกเหนือจากท่าทางที่สง่างามและมีอำนาจเหนือกว่าแล้ว สายตาของชายคนนั้นยังดูเฉยเมยและเยือกเย็นเป็นอย่างมาก มันทำให้ดูเหมือนเขาไม่สนใจสิ่งใดในโลก