ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 12

ตอนที่12จับมือกัน

จากมุมมองทางการแพทย์คงจะเป็นพันธุ์เกิดแปรผันระหว่างการย้อนยุคก็คล้ายๆกับแบทแมนหรือสไปเดอร์แมนมีพลังพิเศษบางอย่างแต่จนถึงตอนนี้นางยังไม่ทราบว่าตนเองมีพลังพิเศษเป็นอย่างไรนอกจากมีแรงเพิ่มและร่างกายยืดยุ่น

“คนหยาบก็คือคนหยาบ”เมื่อมี่เหอเดินผ่านข้างๆนางก็พูดเบาๆว่า“ผู้หญิงอย่างเจ้าไม่มีวันได้รับความรักจากท่านอ๋องหรอก”

ชูเซี่ยยิ้มเบาๆแต่ไม่พูดอะไรมองดูกิ่งทองใบหยกคู่นี้เดินผ่านหน้านางไปนางรู้สึกว่าสองคนนี้ช่างเหมาะสมกันจริงๆผู้ชายโหดเหี้ยมเอาแต่ใจผู้หญิงใจร้ายและหลอกลวงคู่ควรกันจริงๆ

ทั้งสามคนเดินนำพวกคนใช้เข้าไปในตำหนักโซ่วอันกำแพงสีแดงที่เหมือนตัวมังกรแยกตำหนักต่างๆออกชายคาของหลังคากระเบื้องเคลือบสีทองเอียงขึ้นยืนดูจากตำหนักโซ่วอันเห็นแต่หลังคากระเบื้องสีทองเชื่อมต่อกันหรูหราสง่างามเหมือนตำหนักฟ้า

แต่ไม่รู้ทำไมหลังเข้าพระราชวังในใจของชูเซี่ยก็มีความรู้สึกที่แปลกๆอยู่ความรู้สึกเช่นเดียวกับตอนที่นางไปเที่ยวพระราชวังปักกิ่งทั้งเคร่งขรึมทั้งหนักหน่วงอาจจะเป็นเพราะว่าดูนวนิยายและละครโทรทัศน์ที่เกี่ยวกับการต่อสู้และฮาเร็มมากเกินไปจึงรู้สึกว่าภายใต้แผ่นกระเบื้องสีทองกำแพงวังสีแดงนี้เต็มไปด้วยเลือดและน้ำตาของผู้หญิงจำนวนมากชีวิตที่มีสีสันเมื่อเข้าไปในพระราชวังนี้แล้วแม้จะดูภายนอกสง่างามและมีฐานะดีแต่พวกนางต่างก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุดในโลกนี้

แม้อยากจะพบเจอกับครอบครัวก็ต้องรอคำสั่งของฮ่องเต้

หลังจากเดินเข้าตำหนักโซ่วอันแล้วก็เป็นลานที่ปลูกด้วยดอกโบตั๋นและดอกพระจันทร์รากต้นดอกพระจันทร์เลื้อยตามกำแพงออกดอกสีสันสดใสดูสวยยิ่งนัก

ดอกโบตั๋นปลูกไว้ที่มุมขวาของลานเป็นจำนวนมากดอกโบตั๋นที่งดงามเป็นสัญลักษณ์แห่งความรวยแต่ไม่รู้ทำไมต้องปลูกติดกับดอกพระจันทร์เพราะว่าดอกพระจันทร์เป็นดอกไม้ที่ปลูกง่ายแค่ให้น้ำให้ดินมันก็สามารถปีนไปเต็มทั้งพราะราชวังได้

เมื่อหลี่เฉินเย่นเดินมาถึงหน้าประตูเขาก็ปล่อยมือมี่เหอไปอย่างกะทันหัน