ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 11

ตอนที่11เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเดินออกไปถึงหน้าประตูตำหนักชูเซี่ยถึงทราบว่ามีมี่เหอเข้าพระราชวังไปด้วยกันวันนี้นางใส่กระโปรงจีบไหมสีม่วงอ่อนทำให้ผิวดูขาวยิ่งขึ้นปิ่นทองฝังด้วยหยกหนึ่งก้านเสียบเข้ามวยผมมวยผมอีกด้านหนึ่งมีพูลูกปัดทองห้อยลงมาดูหรูหราสง่างามมากผมที่หน้าผากมีเครื่องประดับทองคำติดอยู่อย่างละเอียดเมื่อเทียบกับการแต่งทรงผมของมี่เหอชูเซี่ยรู้สึกตนเองน่าสังเวชมากที่จริงชูเซี่ยมีเครื่องประดับเยอะอยู่แต่นางรู้สึกพวกนั้นดูแปลกเกินไปดังนั้นวันนี้นางเลยยืนยันใส่แค่ปิ่นหยกเขียวก้านเดียวโดยไม่สนใจความไม่ยินยอมของแม่นมกับเสี่ยวจู๋แต่แม่นมรู้สึกว่าการแต่งทรงผมนี้ดูเรียบง่ายเกินไปจึงเพิ่มปิ่นทองหงส์ให้อีกหนึ่งก้านแต่ไม่ว่ายังไงชูเซี่ยก็ดูสังเวชกว่ามี่เหอ

ทั้งสามคนนั่งในรถม้าคันเดียวไม่มีใครพูดสักคำใบหน้ามี่เหอเต็มไปด้วยความเครียดเพราะแต่ก่อนนางทำตัวเป็นอ่อนโยนและนอบน้อมต่อหน้าหลี่เฉินเย่นมาตลอดโดยเฉพาะวันนี้วันแรกที่นางเข้าเฝ้าไทเฮานางยิ่งตึงเครียดมากถ้าไทเฮาชอบนางงั้นนางจะมีสิทธิ์พอที่จะแข่งกับพระชายาเอกเพียงแค่ในนามผู้นี้

หลี่เฉินเย่นเห็นมี่เหอใบหน้าเครียดๆจึงจับมือนางและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ท่านย่าเป็นคนเมตตาเจ้าเป็นคนรอบคอบและมีมารยาทแถมหน้าตาสวยงามเช่นนี้ท่านต้องชอบเจ้าเป็นอย่างยิ่ง”

มี่เหอตอบด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวลและพูดอย่างอายเขิน“ข้าไม่ได้ดีอย่างที่ท่านอ๋องพูดหรอกเพคะ”

“ผู้หญิงที่ข้ารักต้องเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกนี้”หลี่เฉินเย่นพูดไปพร้อมเหลือบมองไปยังชูเซี่ย

หลังจากชูเซี่ยข้ามภพมาถึงสมัยนี้ยังไม่เคยออกจากตำหนักเลยตอนนี้รถม้าวิ่งอยู่ที่ถนนหินควอร์ตเสียงกีบม้าดังตรอกๆอยู่เรื่อยข้างนอกรถม้าเป็นเสียงผู้คนของยุคนี้สำหรับนางทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็นในเวลานี้ล้วนเต็มไปด้วยความเนืองแน่นและความสมจริงเหมือนในประวัติศาตร์นางเปิดผ้าม่านด้างข้างขึ้นดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายนอกรถม้าอย่างตื่นตาตื่นใจในเมืองหลวงนี้การค้าขายเจริญรุ่งเรืองผู้คนอาศัยและทำงานอย่างสงบสุขสองข้างของถนนที่รถม้าวิ่งผ่านมีร้านค้าตั้งขึ้นมากมายเสียงผู้คนโวยวายไม่หยุดดูมีชีวิตชีวามากดูละลานตาฟังเสียงโวยวายนั้นรู้สึกตื่นเต้นจะสนใจการสนทนาระหว่างหลี่เฉินเย่นกับมี่เหอได้อย่างไรกันหลี่เฉินเย่นเห็นนางทำตัวเหมือนไม่สนใจแอบพูดเหยียดหยามในใจ

‘ดีข้าจะรอดูว่าเจ้าแกล้งทำได้ถึงเมื่อไหร่’

ที่จริงชูเซี่ยไม่ได้แกล้งทำออกมาเมื่อรถไปถึงประตูทิศตะวันออกของพระราชวัง

นางถึงปิดม่านลงอย่างไม่พอใจแต่ในใจยังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่นางทราบว่าราชวงศ์นี้ไม่ได้บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์แต่สิ่งที่ไม่ได้บันทึกไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้มีอยู่ตอนนี้นางอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆและได้เห็นผู้คนสังคมและการใช้ชีวิตในยุคนี้กับตาเองจริงๆทำให้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจมากนางไม่ใช่คนพิการอวัยวะมีครบสมบูรณ์และนางเชื่อว่าตนเองสามารถอยู่ต่อไปได้ดีในยุคนี้