ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 10

ตอนที่10สาวน่ารักขี้อาย

เวลาผ่านไปครึ่งเดือนช่วงนี้สงบสุขมากเพราะว่าช่วงนี้หลิวมี่เหอไม่ได้มาหาเรื่องนาง

ชูเซี่ยก็ไม่ได้เจอหน้าหลี่เฉินเย่นมานานเพราะตั้งแต่วันที่ทิ้งถ้วยยานั้นแล้วเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวที่เรือนรูหยี้หลี่เฉินเย่นกับหลิวมี่เหอไม่ได้มาหาเรื่องชูเซี่ยเลยได้อยู่อย่างสบายใจ

หลังจากเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จก็มีสาวใช้มาแจ้งให้ชูเซี่ยแต่งตัวเรียบร้อยเพราะว่าท่านอ๋องจะพานางไปเข้าเฝ้าไทเฮา

ชูเซี่ยตื่นตระหนกเล็กน้อยไทเฮานะผู้เป็นคุณแม่ของฮ่องเต้นางไม่รู้เรื่องมารยาทในพระราชวังของยุคนี้กลัวเข้าไปแล้วจะต้องสร้างเรื่องน่าขันแน่แต่นี่ไม่ใช่จุดสำคัญสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือถ้าทำให้ไทเฮาไม่พอใจขึ้นมานางตายแน่

แม่นมเห็นนางมีสีหน้าตื่นเต้นจึงยิ้มว่า“ท่านหญิงไม่ใช่เข้าเฝ้าไทเฮาเป็นครั้งแรกจะกลัวอะไรเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยตอบอย่างสงสาร“ก่อนหน้านี้ยังมีฮองเฮาช่วยอยู่แต่ตอนนี้ท่านออกไปทำบุญที่วัดในใจข้าจึงหวาดกลัวมาก”

แม่นมตอบว่า“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะหม่อมฉันคอยอยู่ข้างๆเตือนท่านหญิงอีกอย่างแม้ว่าไทเฮาทรงเข้มงวดแต่ท่านก็ไม่ด่าคนโดยไม่มีสาเหตุอาจจะแค่สอบถามเรื่องสามีภรรยากันก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะเพราะว่าท่านกับท่านอ๋องแต่งงานมาหนึ่งปีแล้วท่านหญิงยังไม่ได้ตั้งครรภ์ไทเฮาทรงรีบร้อนอยู่เจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยถอนหายใจหลี่เฉินเย่นเกลียดนางขนาดนี้อย่าว่าแต่งงานไปหนึ่งปีต่อให้เป็นสิบปีก็ไม่มีลูกหรอกเพราะเขาไม่เคยมาหานางที่จริงนางก็ไม่อยากให้เขามาที่นี่เพราะว่านางมีคติในเรื่องทางเพศว่าคนสองคนต้องรักกันถึงจะนอนด้วยกันได้นางไม่ยอมหลับนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

แต่นึกถึงคืนที่เพิ่งข้ามภพมานั้นหัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้นมาช่างเถอะเรื่องนั้นก็ถือว่าจ่ายเงินหา‘คุณชาย’มานอนแล้วกันไหนๆก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว

ไม่ว่านางจะไม่เต็มใจเพียงใดแต่นางก็ยังต้องไปแต่งตัวนางสวมชุดพระชายาเอกสีแดงเมื่อเห็นชุดนั้นนางก็อดชื่นชมการเย็บปักถักร้อยบนเสื้อผ้าของสมัยนี้ไม่ได้ในโลกนี้มีฝีมือเก่งกาจแบบนี้ได้อย่างไรนางมองร่างที่อยู่ในกระจกทองแดงสาวคนนี้อายุสิบเจ็ดผิวขาวจนมองไม่เห็นรูขุมขนดวงตาดำสนิทและสดใสเหมือนหินออพซีเดียนจมูกโด่งและกลมริมฝีปากเป็นสีแดงเปร่งประกายเวลายิ้มฟันขาวๆก็ปรากฏออกมาช่างเป็นสาวสวยจริงๆส่วนชูเซี่ยที่อยู่ยุคใหม่ก็เป็นสาวสวยเหมือนกันแต่นางไม่สนใจเรื่องการแต่งกายสักเท่าไหร่ชอบใส่ชุดสีเข้มใส่แว่นตาขอบดำเสมอจนดูเหมือนอายุแก่ๆที่จริงแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบแต่งตัวหรอกแต่หลังจากอกหักกับผู้ชายแล้วนางจึงซ่อนตัวเองไว้ในเกาะป้องกันของตนไม่อยากยุ่งกับผู้ชายอีก

“ท่านหญิงสวยจังเลย”แม่นมกับเสี่ยวจี๋ชื่นชม

สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวซีเอาเสื้อคลุมมาให้ชูเซี่ยและมัดสายด้วยยิ้มว่า“แน่นอนอยู่แล้วในตำหนักอ๋องนี้มีแต่หน้าตาแม่หญิงฉ่ายเวินถึงจะเทียบกับพระชายาเอกได้”

ไปเถอะยังไงก็หนีไม่พ้นไทเฮาไม่ใช่หมาป่าจะกินเนื้อตนเองไม่ได้หรอก

ตอนที่หลี่เฉินเย่นเปิดผ้าม่านและเดินเข้ามาชูเซี่ยรู้สึกดวงตาสดใสขึ้นหลี่เฉินเย่นใส่ชุดสีขาวใบหน้าที่ดูสง่างามและหล่อเหลามีความใจร้อนเล็กน้อยริมฝีปากเม้มแน่นดวงตาอันแคบยาวมีแววตาตกใจเมื่อเห็นหน้าชูเซี่ยแต่ถ้าดูอย่างละเอียดก็รู้ว่านางยังคงเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดเหมือนเดิม

“ไปได้หรือยัง”เขาถามอย่างไม่พอใจถ้าไม่ใช่ท่านย่าสั่งให้พานางเข้าวังยังไงเขาก็ไม่ออกมาหานางที่นี่หรอก

ชูเซี่ยตอบว่า“อืมไปได้แล้ว”นางดึงเสื้อคลุมให้เรียบและจับไปยังเย็บปักถักร้อยที่สวยงามบนเสื้อคลุมใบหน้าของนางก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

เดิมที่หลี่เฉินเย่นกำลังจะหันตัวแต่ตอนหันก็เห็นนางมีรอยยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้บนใบหน้าจึงสงสัยในใจว่าแสร้งทำอะไรอยู่อีกสุดท้ายนางยังคงเป็นผู้หญิงที่เอาแต่หมุนรอบตัวเองเท่านั้นแต่ก่อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ตอนนี้แค่พานางเข้าวังก็ดีใจและตื่นเต้นถึงขนาดนี้ที่จริงตัวนางไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเปลี่ยนแค่วิธีการเท่านั้น

แต่ไม่ว่านางจะใช้วิธีแบบไหนเขาก็ไม่มีวันจะมองนาง