ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 13

ตอนที่13การสูญเสียที่ไม่ได้ตั้งใจ

ไทเฮามองไปยังท้องน้อยของชูเซี่ยสุดท้ายก็แค่ส่ายหน้าและถอนหายใจอย่างเบาๆว่า“ทุกคนนั่งอย่ามัวยืนกัน”

ชูเซี่ยได้ยินคำพูดนี้ก็เดินตรงไปที่หน้าเก้าอี้เตรียมตัวจะนั่งลงโดยไม่ได้คิดขอบคุณไทเฮาก่อนเมื่อมองเห็นมี่เหอไหว้ขอบพระทัยไทเฮาตามมารยาทพูดอย่างอ่อนน้อมว่า“ขอบพระคุณไทเฮาเพคะ”

ไทเฮาพยักหน้าอย่างพึงพอใจและพูดกับหลี่เฉินเย่นว่า“เย่นเอ๋อตอนนี้แม่หญิงทั้งสองของจวนจิ้งโก๋วล้วนเป็นของเจ้าแล้วคนหนึ่งเป็นพระชายาเอกอีกคนหนึ่งเป็นพระชายารองเจ้าต้องรักให้เท่ากันอย่ารักคนนี้และทิ้งอีกคนไปต้องมีคำว่าความสามัคคีของครอบครัวจะนำสู่ความมั่นคงเจ้าเป็นสามีต้องจัดการให้ดีๆ”

หลี่เฉินเย่นยิ้มตอบว่า“ท่านย่าพูดถูกหลานจะทำตามที่ท่านสั่งไว้แน่นอน”

เมื่อได้ยินคำสั่งสอนของไทเฮาเสร็จมี่เหอจึงเดินมาข้างๆเก้าอี้และนั่งลงนางเงยหน้ามองชูเซี่ยเห็นแต่ชูเซี่ยก้มหน้าและจ้องดูเบาะจึงอดยิ้มอย่างรังเกียจไม่ได้และคิดในใจว่าคนที่ขาดมารยาทยังไงก็ช่วยไม่ได้

หลี่เฉินเย่นต้องนั่งข้างๆพระชายาเอกเขาเห็นชูเซี่ยลูบไปที่ลายเย็บปักบนเบาะก็ตกตะลึงไปนางนี่ไม่รู้สิ่งใดควรทำจริงๆแม้จะอยู่หน้าท่านย่าก็ไม่คิดจะให้เกียรติท่านหรือเขาเพิ่งอยากจะว่านางก็ได้ยินเสียงไทเฮาพูดขึ้น“หยิงหลงเจ้าสนใจกับการเย็บปักถักร้อยหรือ”

ชูเซี่ยยังไม่ชินกับชื่อนี้เลยไม่รู้ไทเฮากำลังเรียกนางอยู่บางทีนางอาจจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้นางเป็นหลิวหยิงหลงเพราะในตำหนักอ๋องแม่นมกับเสี่ยวจี๋ล้วนเรียกนางเป็นท่านหญิงสาวใช้อื่นก็เรียกนางพระชายาเอกไม่เคยมีใครเรียกชื่อหลิวหยิงหลงโดยตรงเลย

ทุกคนตกตะลึงหมดพระชายาเอกคนนี้ปกติก็ดูเป็นฉลาดอยู่ทำไมวันนี้มีแต่นั่งงุนงงอยู่นั่นทั้งๆที่ไทเฮาเรียกนางไปสองครั้งแล้วนางก็ยังไม่ได้ยินหรือว่าคู่บ่าวสาวนี้เกิดเรื่องอะไรกันแล้วมีแต่มี่เหอยกริมฝีปากยิ้มเล็กน้อยดีนางเสียหน้าก็ดี