ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 103

ตอนที่ 103 ร่องรอย

หลี่เฉินเย่นกระชกสาบเสื้อของนางขึ้นมาก่อนเอ่ยเสียงเหี้ยม “วันมงคล? ไม่ผิด วันนี้เป็นงานมงคลสมรสของเปิ่นหวาง แต่ทว่าเมื่อสามปีก่อนเปิ่นหวางก็ได้แต่งพระชายาไปแล้วเหตุใดวันนี้จึงต้องมาแต่งพระชายาอีกครั้งเล่า หากไม่ใช่เพราะเจ้าเปิ่นหวางต้องเป็นเช่นนี้หรือ”

หลิวมี่เหอมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “ที่แท้แล้วท่านไม่เคยลืมพี่สาวของข้าได้เลยหรือเจ้าคะ ท่านละทิ้งท่านหมอเวินไปทั้งยังแต่งคุณหนูตระกูลเฉินเข้าจวนแค่เพียงเพราะว่านางมีใบหน้าคล้ายคลึงกับพี่สาวของข้าเท่านั้นหรือ สามปีแล้ว ท่านควรปล่อยวางนางแล้วใช้ชีวิตใหม่ได้เสียที”

หลี่เฉินเย่นมองนางด้วยดวงตาเย็นยะเยือก แต่ทว่าทันใดนั้นชายหนุ่มก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าเหตุใดตนเองจึงมาระบายอารมณ์โกรธกับนางได้กันนะ หากจะกล่าวหาว่านางเป็นผู้ทำให้ชูเซี่ยตาย เขาก็ด้วยไม่ใช่หรือที่เป็นคนมี่วนทำให้ชูเซี่ยต้องตายเช่นกัน

แล้วเหตุใดจึงเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดผู้อื่นทั้งที่ไม่เคยดูตนเอง ช่างเป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี

เขาและชูเซี่ยต้องมายืนอยู่ ณ จุดๆนี้ก็เป็นเราะน้ำมือที่เขาสร้างขึ้นมาเองไม่ใช่หรือ

แล้วในยามนี้แม้แต่หญิงสาวที่ถูกเขาลงโทษกักบริเวณในเรือนก็จ้องมองเขาด้วยแววตาเวทนาสงสาร ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของเขาไม่ใช่หรือไงเล่า

ชายหนุ่มหันกายกลับออกไปอย่างไร้เยื่อใย เขาไม่ได้กลับไปยังห้องหอ ในยามนี้เขาคิดถึงชูเซี่ยสุดหัวใจ เขาอยากให้ชูเซี่ยคอยอยู่เคียงข้างเขาในยามนี้ยิ่งนัก เขาอยากให้นางเป็นที่พึ่งทางจิตใจและคำมั่นสัญญาให้กับเขาเหลือเกิน

เขามาถึงเรือนที่ชูเซี่ยเคยพำนัก ซึ่งในยามนี้เสี่ยวฉิงหลับไปแล้วเหลือเพียงเชียนซานที่นั่งอยู่ตรงลานหน้าเรือน ในมือของนางถือสุราไว้หนึ่งจอกก่อนจะค่อยๆเทมันลงไปที่พื้น

เมื่อเชียนซานเห็นว่าเขาเข้ามาก็ค่อยๆลุกขึ้นย่อกายอย่างนอบน้อม ใบหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นเฉยชาเช่นปกติ “คืนนี้เป็นงานมงคลของท่านอ๋องไม่ใช่หรือ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรกันเจ้าคะ นายหญิงของข้ายังไม่กลับมาเสียหน่อย”

สีหน้าของหลี่เฉินเย่นเต็มไปด้วยความอ้างว้าง ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วก่อนจะหยุดลงที่จอกเหล้าในมือของเชียนซาน ทันใดนั้นก้อนเนื้อที่หน้าอกของเขาก็เกิดลางสังหรณ์บางอย่างก่อนจะเอ่ยถามออกไป “เจ้าไว้อาลัยผู้ใดอยู่”

ใบหน้าเฉยชาของหญิงสาวฉายแววเศร้าโศกเพียงแวบเดียว “ข้าไว้อาลัยแด่นายหญิงที่เสียไปเจ้าค่ะ!”

ทว่าในยามที่หลี่เฉินเย่นเกิดความตื่นตระหนกอยู่นั้นนางก็เอ่ยขึ้นมาต่อ “เป็นองค์ไทเฮาเจ้าค่ะ ข้าไว้อาลัยแด่นายหญิงที่จากไปของข้า!”

หลี่เฉินเย่นจ้องเขม็งมาที่นาง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าชูเซี่ยหนีไปที่ใด”

เชียนซานยิ้มเล็กน้อย “รู้เจ้าค่ะ ท่านวางใจเถิด นายหญิงของข้าปลอดภัยดี ยามที่องค์ไทเฮามีชีวิตอยู่เชียนซานได้สาบานต่อหน้าพระพักตร์ของพระองค์แล้วว่าจะเป็นหรือตายก็จะดูแลนายหญิงให้ดีที่สุด หากว่ายามที่ท่านอ๋องเห็นว่าเชียนซานยังอยู่ดีนั่งก็ย่อมหมายความว่านายหญิงก็อยู่ดีเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ”

คำพูดของนางทำให้จิตใจของหลี่เฉินเย่นค่อยๆสงบลงไปไม่น้อย ดวงตาคมเป็นประกายจ้องมองไปที่เชียนซาน “ในเมื่อเจ้ารู้ว่านางไปที่ใดเจ้าก็ควรติดตามนางไปด้วยไม่ใช่หรือ หรือเจ้าไม่ห่วงว่านางจะได้รับอันตรายระหว่างทางบ้างหรืออย่างไร”

ดวงตาของเชียนซานยังคงนิ่งเฉย “เชียนซานรู้ดีว่านายหญิงปลอดภัยดีเจ้าค่ะ ทั้งที่ที่นางอยู่ในตอนนี้ไม่มีอันตรายใดๆแน่ นางเองก็อยากอยู่อย่างสงบเพียงผู้เดียวไม่ต้องการผู้ใดมารบกวร ดังนั้นเชียนซานจึงไม่อาจอยู่เคียงข้างนายหญิงได้เจ้าค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นจับจ้องมาที่นางก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ตอนที่เปิ่นหวางและจูเก๋อหมิงแทบจะพลิกแผ่นดินตามหานาง เจ้าก็คงรู้อยู่แล้วใช่หรือไม่ว่านางอยู่ที่ใดแต่กลับไม่ยอมบอกเปิ่นหวาง เชียนซาน จิตใจของเจ้าช่างเย็นชายิ่งกว่าก้อนน้ำแข็งเสียอีก!”

เชียนซานหลุบตาลงต่ำ “เชียนซานได้แต่ทำตามคำสั่งของนายหญิงเท่านั้น หากนายหญิงไม่อยากให้เอ่ย เชียนซานก็ไม่อาจบอกท่านได้เจ้าค่ะ”

ใจของหลี่เฉินเย่นค่อยๆสงบลง “พรุ่งนี้เช้าจะไปพบนายหญิงของเจ้าหรือไม่ หากเจ้าไปพบนาง เปิ่นหวางก็มีเรื่องที่อยากฝากเจ้าไปบอกนางสักหน่อย!”

“เชิญท่านอ๋องกล่าวมาได้เลยเจ้าค่ะ!” สีหน้าของเชียนซานยังคงเรียบเฉยขณะที่นางเอ่ย

หลี่เฉินเย่นทำสีหน้าครุ่นคิด “เจ้าบอกให้นางรีบกลับมาได้แล้ว เปิ่นหวางคิดถึงนาง!”

“ข้าจะนำคำกล่าวของท่านไปบอกนางแน่นอนเจ้าค่ะ”

หลี่เฉินเย่นรับคำจากนั้นก็เงยหน้ามองมาที่นาง “ไม่ต้องบอกดีกว่า มีพู่กันหรือไม่ เปิ่นหวางอยากเขีนจดหมายให้นาง”

เชียนซานมองไปที่หลี่เฉินเย่นนิ่งไปพักหนึ่งจากนั้นก็ค่อยๆเอ่ย “มีเจ้าค่ะ เชิญท่านอ๋องเข้ามาข้างในก่อน!”

ในมือของหลี่เฉินเย่นถือพู่กันค้างอยู่เช่นนั้น ชายหนุ่มคิดอยู่นานก่อนจะค่อยๆจรดปลายพู่กันลงไปบนผืนกระดาษแล้วก็เป่าจนตัวักษรบนนั้นแห้งจากนั้นก็ส่งให้เชียนซาน “บอกให้นางตอบจดหมายกลับมาด้วยล่ะ!”

เชียนซานรับจดหมายมาไว้ในมือ “เรื่องนี้เชียนซานไม่กล้ารับประกันเจ้าค่ะ หากว่านายหญิงอยากกลับนางก็คงกลับมาเอง แต่ทว่าหากนางไม่อยากกลับเชียนซานก็ไม่กล้าทำให้นางลำบากใจเจ้าค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นตวัดสายตามองนางดุ “เจ้าจะช่วยพูดสักหน่อยก็ไปได้หรืออย่างไร?”

เชียนซานยังคงนิ่งอยู่เช่นนั้นไม่ได้ตอบ

ในเมื่อหลี่เฉินเย่นมาถึงที่นี่แล้ว ชายหนุ่มก็ไม่อยากไปที่ใดอีก เขาหันกลับมาเอ่ยกับเชียนซาน “คืนนี้เปิ่นหวางจะนอนที่นี่ เจ้าก็กลับไปพักผ่อนเถิด”

คืนนี้เขาดื่มสุราไปมากมายจนหัวมึนงงไปหมด เขาไม่อยากกลับไปที่ห้องหอเพื่อเผชิญหน้ากับหญิงสาวผู้เป็นเจ้าสาวของตนเองและยิ่งไม่อยากรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เขาเพียงแค่อยากอยู่ที่นี่ ในห้องนี้มีกลิ่นอายของชูเซี่ย บนเตียงก็มีภาพวันเก่าๆความรักและความอบอุ่นแนบชิดของพวกเขา

เดิมทีเชียนซานอยากจะเชิญเขาให้กลับไป แต่ทว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าซีดขาวที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าก็บังเกิดความสงสาร นางลอบถอนหายใจพลางคิดในใจ ‘ช่างเถิด!’

ด้านหญิงสาวที่ถูกทิ้งอยู่ในเรือนหอ นางค่อยๆเดินกลับมานั่งลงบนเตียงด้วยหัวใจว้าวุ่น นางไม่รู้ว่านางทำอะไรผิดกัน เหตุใดทำไมจู่ๆหลี่เฉินเย่นถึงพุ่งออกไปจากห้องกระทันหันเช่นนั้นได้ทั้งยังเหลือนางไว้ที่ห้องหอแห่งนี้ในคือมงคลเช่นนี้เพียงลำพัง

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาดึกมากแล้ว น้ำตาของนางก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจที่ไม่อาจบอกใครออกไปได้ หญิงสาวลุกขึ้นมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนเตียงในห้องหอเพียงลำพัง แต่เมื่อนางสำผัสได้ถึงบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างก็ผุดลุกขึ้นมาทั้งยังเปิดผ้าปูเตียงขึ้นมา ใต้ผ้าห่มมีถั่วลิสง เม็ดบัว ลำใยและดอกไป๋เหออยู่เต็มไปหมด ล้วนแต่เป็นของที่มีความหมายดีงามคลอดบุตรสืบทายาทได้ในเร็ววัน นางยิ้มอย่างเย้ยหยันจากนั้นก็หยิบกล่องมาใบหนึ่งและกวาดพวกมันลงกล่องจนหมด

เวลาล่วงเลยไปแต่ทว่านางก็ยังไม่อาจข่มตาหลับได้ ก่อนที่นางจะออกเรือนมา พี่ชายของนางเคยกล่าวกับนางเรื่องของหลี่เฉินเย่นมาไม่น้อย ชายผู้นี้มีความรักต่อภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วของเขาอย่างยิ่ง นับว่าชายหนุ่มที่รักเดียวใจเดียวจนน่านับถือ อีกทั้งนางเองก็มีรูปโฉมคล้ายกับพระชายาหนิงอานที่เสียไปแล้วหากว่าเขาพบนางอาจจะเผลอไปสะกิดบาดแผลในใจของเขาเข้า ดังนั้นก่อนออกเรือนมาที่นี่นางจึงมีความรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่บ้าง กลัวว่าเขาอาจจะลงมือทำร้ายนาง แต่ทว่าตอนนี้นางกลับรู้สึกว่านางอาจจะตีตนไปก่อนไข้คิดมากไปเองก็เป็นได้