ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 106

ตอนที่ 106 โดนแทน

แม่ทัพเฉินรู้สึกขุ่นเคืองอย่างยิ่ง น้องสาวของเขาเพิ่งแต่งเข้ามาในจวนอ๋องได้เพียงไม่กี่วัน แต่เขากลับพูดจาไม่ไว้หน้านางเช่นนี้ได้อย่างไรกัน หากเขาจะคิดถึงพระชายาของตนก็แล้วไปเถิด แต่ทว่าหญิงสาวผู้นั้นเป็นใครมาจากไหนก็ไม่ทราบ แต่ตอนนี้น้องสาวเขาก็อยู่ภายในห้องนี้ด้วยจะให้เขาอาละวาดได้อย่างไร ตอนนี้ที่ทำได้ก็มีเพียงปั้นสีหน้าเรียบเฉยอย่าให้ความรู้สึกเล็ดลอดออกไปให้ใครจับได้ก็พอ

เฉินอวี่จู๋เห็นบรรยากาศในห้องไม่สู้ดีก็เอ่ยขึ้น “เป็นจริงเช่นนั้นเจ้าค่ะ ท่านหมอเวินเป็นคนที่สำคัญมากจริงๆ ข้าเคยได้ยินว่าแม่นางฉ่ายเวินนอนสลบไสลไม่ได้สติมาหลายปีแต่เพราะได้ท่านหมดเวินรักษา จนตอนนี้แม่นางฉ่ายเวินก็กลับมาแข็งแรงได้ในที่สุด ในฐานะที่ข้าเป็นหญิง ข้าเองก็อดรู้สึกชื่นชมในท่านหมอเวินไม่ได้จริงๆเจ้าค่ะ”

หลี่เฉินเย่นเมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าก็อ่อนลงทั้งยังหันมามองเฉินอวี่จู๋ “เจ้าก็ชื่นชมนางหรือ”

เฉินอวี่จู๋ยิ้มเขินอาย “ชื่นชมจากใจจริงเลยเจ้าค่ะ ขอให้นางกลับมาได้อย่างปลอดภัย!”

หลี่เฉินเย่นพิจารณารูปโฉมของนาง รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าของนางดูจริงใจไม่เสแสร้ง ดูแล้วนางคงปรารถนาให้ชูเซี่ยกลับมาได้อย่างปลอดภัยตามที่นางพูดจริงๆ เมื่อหลี่เฉินเย่นได้ยินคำพูดของนางก็รู้สึกราวกับว่ากำลังได้รับการปลอบใจก็ไม่ปาน หลายวันที่ผ่านมานี้เขาก็เฝ้าปลอบใจตนเองเช่นกัน นางกินยาวิเศษของอาขารย์นางไปแล้วนางจะต้องคุ้มครองตนเองได้และจะต้องกลับมาหาเขาแน่

เขาไม่อยากจะถอดใจ เขายังต้องคาดหวังต่อไปว่านางจะกลับมา หาไม่แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร!

หลี่อวิ่นกังถูกความรู้สึกผิดกัดกินไปทั้งร่างกายและจิตใจจนไม่อาจจะอยู่เผชิญหน้ากับหลี่เฉินเย่นได้อีกต่อไป “เปิ่นหวางมีธุระคงต้องขอตัวก่อน!”

หลี่เฉินเย่นจึงลุกขึ้นเดินไปส่ง “น้อมส่งเสด็จพี่!”

หลี่อวิ่นกังรับคำจากนั้นก็หันไปถามเฉินหยวนชิ่ง “แม่ทัพเฉินจะกลับพร้อมกันกับเปิ่นหวางเลยหรือไม่”

เฉินหยวนชิ่งก็ไม่สบายใจที่จะอยู่ต่อและถึงอยู่ต่อก็ไม่เกิดประโยชน์อันใดจึงลุกขึ้นยืน “ข้าก็ขอกลับพร้อมท่านอ๋องด้วยแล้วกันขอรับ!”

เฉินอวี่จู๋ก็เดินออกมาส่งทั้งคู่ถึงหน้าประตูจวน

เฉินหยวนชิ่งหันมามองน้องสาวตัวเองก่อนจะเอ่ยถามอย่างเวทนา “เขาดีต่อเจ้าหรือไม่”

เฉินอวี่จู๋ยิ้มอย่างเขินอาย “พี่ชายวางใจเถิดเจ้าค่ะ ท่านอ๋องดีต่อข้ามาก!”

เฉินหยวนชิ่งพยักหน้า “ดูแล้วเขาก็คงไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำนัก แต่ทว่าท่านหมอเวินผู้นี้หากนางกลับมาเจ้าก็ระมัดระวังหน่อย อย่าประมาทนางเป็นอันขาด!”

เฉินอวี่จู๋ส่ายศีรษะเบาๆ “พี่ชาย ท่านหมอเวินเป็นคนดีนะเจ้าคะ!”

เฉินหยวนชิ่งดุน้องของตน “เด็กโง่ เรื่องบางเรื่องกันไว้ย่อมดีกว่าแก้ไม่ใช่หรือ ช่างเถิด เจ้าก็พิจารณาเอาเองก็แล้วกัน!”

เฉินอวี่จู๋ยืนส่งทั้งสองอยู่หน้าประตู นางเฝ้ามองรถม้าที่ค่อยๆวิ่งห่างออกไปช้าๆ หัวใจของนางบังเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าเหตุใดท่านพี่ของนางจึงให้นางระวังในตัวท่านหมอเวินกันนะ อีกอย่างหากคนในจวนได้ยินนางเอ่ยถึงท่านหมอเวินขึ้นมาพวกเขาก็จะแสดงท่าทางลุกลี้ลุกลนขึ้นมา หรือว่าแท้จริงแล้วระหว่างท่านอ๋องและท่านหมอเวินจะมีอะไรจริงๆ

หัวใจของนางเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา หากเป็นเช่นนั้นจริงนางจะทำเช่นไรดี

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง!

หลังจากที่ชูเซี่ยถูกองครักษ์นำร่างของนางออกจากเมืองหลวงไปทิ้งที่เนินสุสานคนไร้ญาติยามนั้นนางก็ไม่มีสติสัมปชัญญะอีกแล้ว ภาพความทรงจำสุดท้ายของนางก็คือมีองครักษ์คนหนึ่งแทงดาบเข้าตรงกลางอกของนางจากนั้นนางก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดมากมายเข้ามาจู่โจม แผลที่เกิดจากรอยดาบนั้นช่างแสบร้อนราวกับถูกไฟนาบลงมา

หลังจากนั้นนางก็ไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีกเลย

วันนั้นในสุสานคนไร้ญาติหลังจากที่องครักษ์นำร่างนางมาทิ้งแล้วก็พอดีกับที่ฝูงหมาป่าออกหากินพอดี พวกมันเห็นสภาพร่างที่ยังสดใหม่อยู่ก็ย่างสามขุมหวังจะนำเหยื่อกลับไปกินที่รัง แต่ทว่าในตอนนั้นเองก็มีชายหนุ่มในชุดนักบวชปรากฎตัวขึ้นกลางอากาศและขับไล่พวกหมาป่าออกไป

นักบวชผู้นั้นเดินมาอุ้มร่างของชูเซี่ยขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมา “สาวน้อยที่โง่งมของข้า หากไม่ใช่ว่าเจ้ากินยาวิเศษเข้าไปเกรงว่าป่านนี้อาจารย์ก็คงไม่อาจช่วยเจ้าได้แล้วล่ะ!”

สิ้นเสียงนั้นทั่วทั้งสุสานก็มีหมอกควันประหลาดเกิดขึ้นจากนั้นเมื่อสายลมพัดขจัดหมอควันก็ไม่ปรากฎร่างทั้งสองเมื่อครู่อีกแล้ว

กว่าชูเซี่ยจะฟื้นขึ้นมาก็ผ่านไปครึ่งเดือน

“ฟื้นแล้วหรือ” น้ำเสียงที่คั้นเคยดังขึ้นพร้อมกับเสียงจังหวะการก้าวเท้าที่แผ่วเบาจนเสียงฝีเท้านั่นมาหยุดลงข้างเตียง

ชูเซี่ยเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆก่อนจะอ้าปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “อาจารย์ ข้าตายอีกแล้วหรือเจ้าคะ”

นักบวชถอนหายใจ “อะไรจะตายได้ง่ายดายเพียงนั้น ยังไม่ตายหรอก โชคดีที่อาจารย์ไปช่วยเจ้าได้ทันไม่งั้นเจ้าก็คงตายจริงแน่”