ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 107
สรุปบท ตอนที่ 107 ตายแล้วกลับมาใหม่: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ตอน ตอนที่ 107 ตายแล้วกลับมาใหม่ จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 107 ตายแล้วกลับมาใหม่ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่เขียนโดย ลิ่วเยว่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 107 ตายแล้วกลับมาใหม่
เมื่อทั้งคู่วางแผนกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันคนละทิศละทาง หลี่อวิ่นกังเข้าวังไปพบท่านราชครูและอ๋องเก้า ส่วนจูเก๋อหมิงก็ไปหาเฉินเย่นเพื่อบอกเรื่องการตายของชูเซี่ยให้เขารู้
เมื่อมาถึงหน้าจวนอ๋อง ชายหนุ่มก็หายใจลึกๆ พยายามเตรียมตัวเตรียมใจและก็พบว่ามือของตนเองชื้นเหงื่อจนเปียกไปหมด การที่จะให้เขาโกหกเฉินเย่นแม้ว่าจะทำเช่นนั้นเพราะหวังดีแต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
การโกหกใหญ่โตครั้งนี้จำเป็นต้องมีผู้ให้ความร่วมมือมากหน่อยจึงจะทำให้สมจริงขึ้น ต่อให้อีกฝ่ายจะมีข้อสงสัยมากมายเพียงใดสุดท้ายเขาก็จะตกหลุมในที่สุด
“คุณชายจูเก๋อ?” น้ำเสียงเย็นๆที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ท่านหมอหนุ่มสะดุ้ง เมื่อหันหลังไปมองก้พบว่าเชียนซานมายืนอยู่หลัง
เขาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ
หรืออาจจะเป็นเพราะเขาตื่นเต้นมากเกินไปจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเชียนซาน แต่ทว่านางก็มาได้จังหวะดีเยี่ยมเหลือเกิน “เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษากับเจ้าอยู่พอดี!”
เชียนซานเห็นสีหน้าเคร่งเครียดก็รู้ว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องธรรมดา “เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ”
จูเก๋อหมิงเล่าถึงแผนการณ์ของพวกเขาให้เชียนซานฟังด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบจะกลายเป็นกระซิบ “เรื่องระหว่างนายหญิงของเจ้ากับเฉินเย่นเจ้ารู้มากน้อยแค่ไหน”
เชียนซานขมวดคิ้ว “ข้าไม่รู้มากนักหรอกเจ้าค่ะ สำหรับแผนนี้ข้าคิดว่าคงไม่ได้ผลหรอกเจ้าค่ะ ด้านเฉินอวี่จู๋นางอาจจะไม่ยอมก็เป็นได้ แม้ว่านางจะเป็นนางจะอ่อนโยนและสงบเสงี่ยมแต่นางก็เป็นคนมีหลักการ การที่จะให้นางสวมรอยเป็นผู้อื่นนางมีหรือจะยอม อีกอย่างเรื่องนี้นับเป็นเรื่องใหญ่ ข้ากลัวว่าจะมีผลกระทบต่อภายภาคหน้า”
จูเก๋อหมิงเข้าใจความหวาดกลัวของนาง เขาจึงประนีประนอม “ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ลองไปคุยกับเฉินอวี่จู๋ดูก่อน ข้าดูออกมานางก็ชอบพอในตัวเฉินเย่นไม่น้อย ต่อให้นางจะยอมหรือไม่ยอมก็ไม่มีทางบอกความจริงแก่เฉินเย่นแน่ เพราะนางเองก็ต้องนึกถึงความรู้สึกของเฉินเย่นเป็นสำคัญอยู่แล้ว”
เชียนซานลองไตร่ตรองดูแล้ว นางก็คิดว่าบางทีแผนนี้ก็ไม่เลวนัก ตอนนี้นายหญิงตายไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ครึ่งเดือนมานี้หลี่เฉินเย่นไม่ได้เอ่ยถามถึงนายหญิงแม้แต่น้อย เชื่อว่าเขาคงต้องจับพิรุธบางอย่างได้แล้วเป็นแน่
นางจึงเอ่ย “ก็ได้ แต่ว่าท่านอย่าเพิ่งไปหาท่านอ๋องเลย คืนนี้ท่านอ๋องไปค่ายทหารพรุ่งนี้จึงจะกลับ ข้าจะลองคุยกับเฉินอวี่จู๋ดูก่อน หากนางยอมแต่โดยดีก็นับว่าเป็นเรื่องดี”
จูเก๋อหมิงพยักหน้า “อืม ก็ดี หากมีข่าวอะไรรีบมาแจ้งข้าด้วย!”
เชียนซานรับคำจากนั้นก็เดินจากไป
จูเก๋อหมิงจิตใจยังไม่สงบนัก ชายหนุ่มลองคิดใคร่ครวญดู หากว่าท่านราชครูยอมให้การร่วมมือถึงอย่างไรเขาก็ต้องรอให้เชียนซานคุยกับด้านของเฉินอวี่จู๋เสียก่อน หากนางยินยอมจึงจะค่อยมาปรึกษากัน
เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่จะประมาทไม่ได้อีกทั้งยังไม่ได้วางแผนหารือร่วมกัน จูเก๋อหมิงกลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้น เขาเองก็อยากรอฟังความคิดเห็นของท่านราชครูอยู่เหมือนกัน
รออยู่สักพักเขาก็เห็นรถม้าของหลี่อวิ่นกังค่อยๆวิ่งมาทางเขา ท่านหมอหนุ่มก้าวไปข้างหน้าก่อนจะขึ้นรถม้า
ทันทีที่หลี่อวิ่นกังเห็นหน้าเขาก็พูดขึ้นทันที “หยุดแผนการไว้ก่อน เจ้าได้พูดกับน้องข้าหรือยัง หากว่ายังก็เลื่อนไปก่อน”
จูเก๋อหมิงชะงัก “ท่านราชครูไม่ยอมช่วยหรือ แม้แต่ท่านก็เกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้เชียวหรือ”
หลี่อวิ่นกังส่ายหน้า ดวงตาเป็นประกายแปลกๆ สีหน้าดูเหลือเชื่อ “ท่านราชครูลองคำนวนดวงชะตา อีกทั้งเขายังยืนกรานชัดเจนว่าชูเซี่ยยังไม่ตาย!”
จูเก๋อหมิงมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา หัวใจราวกับถูกจุดประกายไปด้วยแสงไฟแห่งความหวัง “ท่านพูดจริงหรือ นางยังไม่ตาย? ถ้าเช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใดกัน”
หลี่อวิ่นกังส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้บอก เขาบอกแค่ว่าเร็วๆนี้”
จูเก๋อหมิงถอนหายใจอย่างเสียดาย “เร็วๆนี้ มันอีกนานเพียงใดเล่า ต้องรออีกกี่วันกัน”
เสียงรถม้าที่ควบไปถามพื้นถนน สายลมแรงที่พัดผ่านผ้าม่านจนพริ้วไสว แม้จะเย็นแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความอบอุ่นหลายส่วน
“หยุด...” เสียงของสารถีที่บอกให้ม้าหยุดวิ่งก่อนจะเพ่งมองไปที่ร่างๆหนึ่งที่สวมชุดนักบวชซึ่งบัดนี้ยืนขวางอยู่กลางถนน
หลี่อวิ่นกังเลิกผ้าม่านขึ้นก่อนจะเอ่ยถาม “หยุดรถทำไมกัน”
เมื่อเขามองออกไปก้พบนักบวชผู้หนึ่งอุ้มร่างของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนและเดินเข้ามาช้าๆ เนื่องจากแสงไฟที่มืดสลัวทำให้เขาไม่อาจเห็นคนทั้งสองนั้นได้อย่างชัดเจนเท่าใดนัก
เมื่อนักบวชเข้ามาใกล้มากขึ้นก็เอ่ย “คาราวะเจิ้นหยวนอ๋อง!”
หลี่อวิ่นกังมองมาที่อีกฝ่ายอย่างสงสัย “เจ้ารู้จักเปิ่นหวางด้วยหรือ”
นักบวชจึงเอ่ยเสียงเบา “ย่อมรู้ ทั้งยังรู้จักคุณชายจูเก๋ออีกด้วย!”
จูเก๋อหมิงมองไปที่นักบวชตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เพราะมัวแต่มองพิจารณานักบวชจึงไม่ทันได้สังเกตหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา “ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้คือ?”
“ข้าคืออาจารย์ของชูเซี่ย ที่มาพบพวกท่านครั้งนี้เพราะมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือ!”
เมื่อทั้งคู่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบโดดลงมาจากรถม้าวิ่งมาหยุดลงตรงหน้านักบวชก่อนจะก้มลงไปมองหญิงสาวในอ้อมกอด หากไม่ใช่ชูเซี่ยจะเป็นผู้ใดได้อีก
ทั้งคู่เอ่ยอย่างตกตะลึง “ชูเซี่ย!!”
นักบวชผู้นั้นอุ้มชูเซี่ยขึ้นไปบนรถม้าจากนั้นก็หันกลับมาพูด “ขึ้นมาก่อนแล้วค่อยคุยกันเถิด”
จูเก๋อหมิงและหลี่อวิ่นกังได้ยินเช่นนั้นก็รีบขึ้นไปนั่งบนรถม้า เมื่อขึ้นมาบนรถจูเก๋อหมิงก็เอ่ยเสนอ “ไปที่บ้านของชูเซี่ยคุยก็แล้วกัน!”
บ่อยครั้งในเวลาค่ำคืนเขาก็มักจะมาที่นี่อยู่เสมอนับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าชูเซี่ยตายไปแล้ว เขาคิดว่าบางทีวิญญาณของนางอาจจะปรากฎกายที่นี่จึงมาเพื่อรอคอยและคาดหวังว่าจะได้พบนาง
เมื่อตกค่ำแล้วสุสานคนไร้ญาติก็จะเงียบสงัดและเย็นยะเยือกน่ากลัว ลมยามค่ำคืนกำลังโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงบนเนินเขาและเวลาออกหากินของเหล่าสัตว์ร้ายก็กำลังใกล้เข้ามา อีกาบินวนร่อนต่ำลงมาเพื่อมองหาซากศพ เสียงร้องของพวกมันฟังดูเศร้าโศกคล้ายเสียงกรีดร้องและข่มขวัญจนไม่ว่าผู้ใดก็ไม่กล้าบุกรุกเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ในยามวิกาล
หลี่เฉินเย่นนั่งลงท่ามกลางกองกระดูกมากมาย สายตาคมกวาดตามองไปรอบๆอย่างไม่พลาดสักหย่อมหญ้า แม้ว่าอากาศในค่ำคืนนี้จะหนาวมากแต่ชายหนุ่มก็ยังรออย่างคาดหวัง รอจนแล้วจนเล่าจนความหวังเริ่มเลือนหายไปช้าๆ ร่างสูงก็ทรุดกายลงนั่งลงบนก้อนหินอย่างสิ้นหวังในที่สุด
แต่ทว่าเขาก็ยังคิดว่าหากวิญญาณของนางไม่อาจปรากฎตัวออกมาได้เขาก็จะมานั่งอยู่ตรงนี้เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องเหงาและโดดเดี่ยว
ดาวในค่ำคืนนี้ดูจะงดงามเป็นพิเศษราวกับอัญมณีเม็ดงามที่ประดับอยู่บนผืนผ้าไหมสีดำ เหล่าดวงดาวต่างกูแข่งขันกันเปร่งประกายแย่งความโดดเด่นจนกระทั่งแสงสว่างของดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณว่าหมดเวลาสำหรับการแข่งขันแล้ว
มีหลายคนบอกว่าแสงอาทิตย์ของวันใหม่เป็นความหวังของใครหลายๆคนแต่ทว่าสำหรับเขา เขากลัวพระอาทิตย์ขึ้นที่สุด เพราะแสงอาทิตย์ที่โผล่พ้นขอบฟ้ามาเป็นการบอกว่าเขาต้องเสียเปล่าไปอีกค่ำคืนหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มค่อยๆผุดลุกขึ้น รู้สึกเมื่อยขบบริเวณขาเล็กน้อย ร่างทั้งร่างเย็นจนแทบจะแข็งค้าง ใบหน้าที่ถูกลมหนาวพัดทั้งคืนจนบัดนี้แห้งผาก
“หลี่เฉินเย่น!” ชายหนุ่มเพิ่งจะหยุดนิ่งและจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นข้างหลังเขา ในเวลานี้รอบตัวมืดไปหมดมีเพียงเสียงของดาวที่ส่องประกายเด่นชัดอยู่บนนั้น รอบตัวเขาก็เงียบสงัดไม่มีเสียง แต่เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกแม้จะเบาเพียงใดเขาก็ยังได้ยินได้ไม่ยาก
ชายหนุ่มค่อยๆหันกายกลับไปมอง ท่ามกลางความมืดเขาเห็นว่ามีเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างนาง แม้จะเป็นเสียงของบุรุษแต่ในใจลึกๆเขาก็รู้สึกว่าคนคนนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับชูเซี่ยของเขาแน่
“ท่านเป็นใคร” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงขรึม ไม่กล้าเดินไปข้างหน้าเขากลัวว่าจะทำให้เงาตรงหน้าหายไป
นักบวชค่อยๆก้าวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม ด้วยระยะที่ใกล้ขึ้นทำให้หลี่เฉินเย่นเห็นว่าคนตรงหน้าคือชายหนุ่มวัยห้าสิบกว่าปีทั้งยังสวมใส่อาภรณ์ของนักบวช นักบวชผู้นั้นยืนอยู่ตรงนั้นยามที่ลมพัดมาทำให้แขนเสื้อของอีกฝ่ายพริ้วปลิวไสวมีกลิ่นอายไม่ธรรมดา
“ข้าคืออาจารย์ของชูเซี่ย!” นักบวชผู้นั้นเอ่ย
เลือดในกายของหลี่เฉินเย่นแข็งค้าง เขาเคยได้ยินชูเซี่ยพูดถึงอาจารย์ของนางอยู่บ่อยครั้งว่าการที่นางฟื้นคืนชีพมาได้ก็เพราะได้อาจารย์ให้การช่วยเหลือ แสดงว่าครั้งนี้ก็ยังมีโอกาสที่จะฟื้นคืนชีพได้ใช่หรือไม่ ชายหนุ่มรีบคุกเข่าลงกับพื้นก่อนเอ่ยอ้อนวอน “อาจารย์ ได้โปรดช่วยชูเซี่ยด้วยเถิด!”
นักบวชเห็นชายหนุ่มทิ้งตัวคุกเข่าให้เขาก็ตกใจจนรีบไปพยุงอีกให้ลุกขึ้น “อ้า ท่านห้ามคุกเข่าให้ข้านะ อีกหน่อยท่านก็เป็นถึง... ที่ข้ามาหาท่านก็เพื่อจะให้ท่านเห็นค่าของคนที่อยู่ตรงหน้าต่างหากเล่า!”
หลี่เฉินเย่นไม่เข้าใจ “อาจารย์...”
“ไม่ต้องห่วงชูเซี่ยหรอก นางปลอดภัยแล้ว อีกอย่างนางเองก็อยู่ข้างกายเจ้านั่นล่ะ ไปเถิด กลับไปเจ้าก็จะเข้าใจเอง” นักบวชเอ่ยตัดบท
ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นฉายแววยินดี “นางกลับมาแล้ว ท่านบอกว่านางกลับมาแล้วหรือ นางปลอดภัยแล้วหรือ”
“ใช่แล้ว!” นักบวชพยักหน้าขึ้นลง ดวงตาเป็นประกายขมขื่น การโกหกคนๆหนึ่งมันเป็นบาปกรรมโดยแท้!
เมื่อหลี่เฉินเย่นได้สติก็ใช้วิชาตัวเบาเหาะเหินเดิมทะยานลงจากเขาจนใบไม้และต้นไม้สั่นไหวรวมไปถึงฝูงอีกาที่ตื่นตกใจร้องดังระงม!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...