ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 ตายแล้วกลับมาใหม่

เมื่อทั้งคู่วางแผนกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันคนละทิศละทาง หลี่อวิ่นกังเข้าวังไปพบท่านราชครูและอ๋องเก้า ส่วนจูเก๋อหมิงก็ไปหาเฉินเย่นเพื่อบอกเรื่องการตายของชูเซี่ยให้เขารู้

เมื่อมาถึงหน้าจวนอ๋อง ชายหนุ่มก็หายใจลึกๆ พยายามเตรียมตัวเตรียมใจและก็พบว่ามือของตนเองชื้นเหงื่อจนเปียกไปหมด การที่จะให้เขาโกหกเฉินเย่นแม้ว่าจะทำเช่นนั้นเพราะหวังดีแต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

การโกหกใหญ่โตครั้งนี้จำเป็นต้องมีผู้ให้ความร่วมมือมากหน่อยจึงจะทำให้สมจริงขึ้น ต่อให้อีกฝ่ายจะมีข้อสงสัยมากมายเพียงใดสุดท้ายเขาก็จะตกหลุมในที่สุด

“คุณชายจูเก๋อ?” น้ำเสียงเย็นๆที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ท่านหมอหนุ่มสะดุ้ง เมื่อหันหลังไปมองก้พบว่าเชียนซานมายืนอยู่หลัง

เขาตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ

หรืออาจจะเป็นเพราะเขาตื่นเต้นมากเกินไปจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเชียนซาน แต่ทว่านางก็มาได้จังหวะดีเยี่ยมเหลือเกิน “เจ้ามาก็ดีแล้ว ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษากับเจ้าอยู่พอดี!”

เชียนซานเห็นสีหน้าเคร่งเครียดก็รู้ว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องธรรมดา “เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ”

จูเก๋อหมิงเล่าถึงแผนการณ์ของพวกเขาให้เชียนซานฟังด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบจะกลายเป็นกระซิบ “เรื่องระหว่างนายหญิงของเจ้ากับเฉินเย่นเจ้ารู้มากน้อยแค่ไหน”

เชียนซานขมวดคิ้ว “ข้าไม่รู้มากนักหรอกเจ้าค่ะ สำหรับแผนนี้ข้าคิดว่าคงไม่ได้ผลหรอกเจ้าค่ะ ด้านเฉินอวี่จู๋นางอาจจะไม่ยอมก็เป็นได้ แม้ว่านางจะเป็นนางจะอ่อนโยนและสงบเสงี่ยมแต่นางก็เป็นคนมีหลักการ การที่จะให้นางสวมรอยเป็นผู้อื่นนางมีหรือจะยอม อีกอย่างเรื่องนี้นับเป็นเรื่องใหญ่ ข้ากลัวว่าจะมีผลกระทบต่อภายภาคหน้า”

จูเก๋อหมิงเข้าใจความหวาดกลัวของนาง เขาจึงประนีประนอม “ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็ลองไปคุยกับเฉินอวี่จู๋ดูก่อน ข้าดูออกมานางก็ชอบพอในตัวเฉินเย่นไม่น้อย ต่อให้นางจะยอมหรือไม่ยอมก็ไม่มีทางบอกความจริงแก่เฉินเย่นแน่ เพราะนางเองก็ต้องนึกถึงความรู้สึกของเฉินเย่นเป็นสำคัญอยู่แล้ว”

เชียนซานลองไตร่ตรองดูแล้ว นางก็คิดว่าบางทีแผนนี้ก็ไม่เลวนัก ตอนนี้นายหญิงตายไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ครึ่งเดือนมานี้หลี่เฉินเย่นไม่ได้เอ่ยถามถึงนายหญิงแม้แต่น้อย เชื่อว่าเขาคงต้องจับพิรุธบางอย่างได้แล้วเป็นแน่

นางจึงเอ่ย “ก็ได้ แต่ว่าท่านอย่าเพิ่งไปหาท่านอ๋องเลย คืนนี้ท่านอ๋องไปค่ายทหารพรุ่งนี้จึงจะกลับ ข้าจะลองคุยกับเฉินอวี่จู๋ดูก่อน หากนางยอมแต่โดยดีก็นับว่าเป็นเรื่องดี”

จูเก๋อหมิงพยักหน้า “อืม ก็ดี หากมีข่าวอะไรรีบมาแจ้งข้าด้วย!”

เชียนซานรับคำจากนั้นก็เดินจากไป

จูเก๋อหมิงจิตใจยังไม่สงบนัก ชายหนุ่มลองคิดใคร่ครวญดู หากว่าท่านราชครูยอมให้การร่วมมือถึงอย่างไรเขาก็ต้องรอให้เชียนซานคุยกับด้านของเฉินอวี่จู๋เสียก่อน หากนางยินยอมจึงจะค่อยมาปรึกษากัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่จะประมาทไม่ได้อีกทั้งยังไม่ได้วางแผนหารือร่วมกัน จูเก๋อหมิงกลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้น เขาเองก็อยากรอฟังความคิดเห็นของท่านราชครูอยู่เหมือนกัน

รออยู่สักพักเขาก็เห็นรถม้าของหลี่อวิ่นกังค่อยๆวิ่งมาทางเขา ท่านหมอหนุ่มก้าวไปข้างหน้าก่อนจะขึ้นรถม้า

ทันทีที่หลี่อวิ่นกังเห็นหน้าเขาก็พูดขึ้นทันที “หยุดแผนการไว้ก่อน เจ้าได้พูดกับน้องข้าหรือยัง หากว่ายังก็เลื่อนไปก่อน”

จูเก๋อหมิงชะงัก “ท่านราชครูไม่ยอมช่วยหรือ แม้แต่ท่านก็เกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้เชียวหรือ”

หลี่อวิ่นกังส่ายหน้า ดวงตาเป็นประกายแปลกๆ สีหน้าดูเหลือเชื่อ “ท่านราชครูลองคำนวนดวงชะตา อีกทั้งเขายังยืนกรานชัดเจนว่าชูเซี่ยยังไม่ตาย!”

จูเก๋อหมิงมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา หัวใจราวกับถูกจุดประกายไปด้วยแสงไฟแห่งความหวัง “ท่านพูดจริงหรือ นางยังไม่ตาย? ถ้าเช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใดกัน”

หลี่อวิ่นกังส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้บอก เขาบอกแค่ว่าเร็วๆนี้”

จูเก๋อหมิงถอนหายใจอย่างเสียดาย “เร็วๆนี้ มันอีกนานเพียงใดเล่า ต้องรออีกกี่วันกัน”

เสียงรถม้าที่ควบไปถามพื้นถนน สายลมแรงที่พัดผ่านผ้าม่านจนพริ้วไสว แม้จะเย็นแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความอบอุ่นหลายส่วน

“หยุด...” เสียงของสารถีที่บอกให้ม้าหยุดวิ่งก่อนจะเพ่งมองไปที่ร่างๆหนึ่งที่สวมชุดนักบวชซึ่งบัดนี้ยืนขวางอยู่กลางถนน

หลี่อวิ่นกังเลิกผ้าม่านขึ้นก่อนจะเอ่ยถาม “หยุดรถทำไมกัน”

เมื่อเขามองออกไปก้พบนักบวชผู้หนึ่งอุ้มร่างของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนและเดินเข้ามาช้าๆ เนื่องจากแสงไฟที่มืดสลัวทำให้เขาไม่อาจเห็นคนทั้งสองนั้นได้อย่างชัดเจนเท่าใดนัก

เมื่อนักบวชเข้ามาใกล้มากขึ้นก็เอ่ย “คาราวะเจิ้นหยวนอ๋อง!”

หลี่อวิ่นกังมองมาที่อีกฝ่ายอย่างสงสัย “เจ้ารู้จักเปิ่นหวางด้วยหรือ”

นักบวชจึงเอ่ยเสียงเบา “ย่อมรู้ ทั้งยังรู้จักคุณชายจูเก๋ออีกด้วย!”

จูเก๋อหมิงมองไปที่นักบวชตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เพราะมัวแต่มองพิจารณานักบวชจึงไม่ทันได้สังเกตหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา “ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้คือ?”

“ข้าคืออาจารย์ของชูเซี่ย ที่มาพบพวกท่านครั้งนี้เพราะมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือ!”

เมื่อทั้งคู่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบโดดลงมาจากรถม้าวิ่งมาหยุดลงตรงหน้านักบวชก่อนจะก้มลงไปมองหญิงสาวในอ้อมกอด หากไม่ใช่ชูเซี่ยจะเป็นผู้ใดได้อีก

ทั้งคู่เอ่ยอย่างตกตะลึง “ชูเซี่ย!!”

นักบวชผู้นั้นอุ้มชูเซี่ยขึ้นไปบนรถม้าจากนั้นก็หันกลับมาพูด “ขึ้นมาก่อนแล้วค่อยคุยกันเถิด”

จูเก๋อหมิงและหลี่อวิ่นกังได้ยินเช่นนั้นก็รีบขึ้นไปนั่งบนรถม้า เมื่อขึ้นมาบนรถจูเก๋อหมิงก็เอ่ยเสนอ “ไปที่บ้านของชูเซี่ยคุยก็แล้วกัน!”