ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 126

ตอนที่ 126 คนที่ใกล้ตาย

หมอหลวงชางกวนกลับวังมาทูลบอกอาการของเฉินอวี่จู๋แก่ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็หาใช่ผู้ที่ไร้มโนธรรมถึงเพียงนั้น เมื่อรู้ว่าหลานของพระองค์มีอันตรายอาจจะไม่อาจรักษาไว้ได้ก็ทรงร้อนพระทัยอย่างยิ่ง จนในที่สุดก็ทรงตัดสินพระทัยให้ส่งเฉินอวี่จู๋ไปที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยเพื่อให้หวงกุ้ยเฟยทำการรักษานาง

ส่วนหลี่เฉินเย่นที่เป็นสามีของเฉินอวี่จู๋ก็ต้องตามมาในวังด้วยอยู่แล้ว แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ได้เสด็จมาดูด้วยพะรองค์เองแต่พระองค์ก็ทรงส่งจูฟางหยวนมาที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยโยอ้างว่าเพื่อดูแลความปลอดภัยแต่แท้จริงแล้วก็เพื่อทรงมาสอดแนมและถวายรายงานแก่พระองค์เป็นระยะนั่นเอง

ชูเซี่ยตรวจอาการของเฉินอวี่จู๋อย่างละเอียด ทั้งยังถามความเป็นอยู่ของนางตลอดเดือนนี้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติที่นางเคยทำมาตลอด แต่ทว่าอาการของนางย่ำแย่ก็มาจากสาเหตุหลักๆคือการสูญเสียเลือดมากจนเกินไป

ชูเซี่ยจัดแจงให้เฉินอวี่จู๋เข้ามาพักที่เรือนหลินหยูในตำหนักฉ่ายเหว่ย หญิงสาวหันมาพูดคุยกับหลี่เฉินเย่น “ท่านก็ให้นางพักที่นี่ก่อนสักระยะ ตอนนี้ข้าเองก็ยังหาสาเหตุของโรคนางไม่ได้ แต่ตอนนี้นางเสียเลือดมากเกินไปข้าจึงคิดว่าจะเพิ่มเลือดในร่างกายให้นางเสียก่อน” การเพิ่มเลือดอาจจะทำได้ไม่เร็วเท่าการถ่ายเลือดนัก แต่ทว่าที่นี่ไม่มีวิธีตรวจสอบกรุ๊ปเลือดอุปกรณ์การถ่ายเลือดไม่สามารถทำได้เช่นกัน ในเมื่อมีทางเลือกไม่มากนักนางจึงทำได้เพียงแค่หาทางเพิ่มเลือดในร่างกายเฉินอวี่จู่โดยธรรมชาติและให้นางพักฟื้นมากๆเท่านั้น

เมื่อออกจากเรือนหลินหยูมาหลี่เฉินเย่นก็ไล่ผู้ติดตามให้ถอยออกไปก่อนจากนั้นก็จ้องมองชูเซี่ยด้วยสายตาปวดใจระคนสงสาร “เจ้าผอมเหลือเกิน ลำบากมากเลยหรือ”

ชูเซี่ยเองก็มองสบสายตาอีกฝ่ายก่อนเอ่ยเสียงอุบอิบ “นอกจากเป็นห่วงท่านและคิดถึงท่านแล้วก็ไม่มีตรงไหนที่ทำให้ข้าลำบากหรอกเจ้าค่ะ”

จูฟางหยวนให้พวกเขาสองคนเข้าไปคุยกันในห้องห้องหนึ่ง “ข้าจะดูต้นทางอยู่ข้างนอกพวกเจ้าจะคุยอะไรก็รีบๆเข้า!”

ชูเซี่ยส่งสายตาขอบคุณให้แก่จูฟางหยวนก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดประตูให้

หลี่เฉินเย่นโอบร่างบอบบางของนางเข้ามาในอ้อมแขนจากนั้นก็ยืนนิ่งๆซึมซับช่วงเวลาอบอุ่นของทั้งคู่ ทั้งสองฟังเสียงหัวใจเต้นของกันและกัน มันหนักแน่นแต่ก็กระหน่ำเต้นยังแรงและเร็ว

ชายหนุ่มกระซิบอยู่ข้างหูของนาง “ช่วงเวลาแห่งความทุข์ทรมานของเราอยู่ได้อีกไม่นานหรอก เจ้าต้องรอข้านะ!”

ชูเซี่ยอิงแอบอยู่ที่แผ่นอกของเขา หญิงสาวฟังเสียงหัวใจเต้นและถ้อยคำสัญญาของเขาอย่างตื้นตันจากนั้นก็เอ่ยตอบอย่างหนักแน่น “ข้าจะรอท่าน นานแค่ไหนข้าก็จะรอ!”

หลี่เฉินเย่นจรดริมฝีปากลงบนติ่งหูของนางก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลำบากใจแหบพร่า “พระองค์ทำให้เจ้าลำบากใจหรือไม่”

คำว่าลำบากใจของเขาคงหมายถึงเรื่องพระองค์ขืนใจนางหรือไม่กระมัง ชูเซี่ยเข้าใจได้และส่ายหน้าเบาๆ”วางใจเถิด หากข้าไม่ยินยอมพระองค์ก็ไม่กล้า อย่างน้อยข้าก็เป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหิน พระองค์ย่อมไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไรข้าจนทำให้ผิดใจกับพรรคแน่! จุดประสงค์ของพระองค์ที่ให้ข้าเข้าวังก็เพราะหวังจะได้พรรคมังกรเหินมาไว้ในมือเสียมากกว่า หาได้ต้องการตัวข้าหรอกเจ้าค่ะ”

คำพูดของนางเป็นดั่งน้ำที่ชะโลมจิตใจ พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าฝ่าบาทเองก็มีความรู้สึกพิเศษต่อชูเซี่ย ดังนั้นอย่างไรเสียพระองค์ก็ไม่บีบบังคับฝืนใจชูเซี่ยเป็นแน่ พระองค์คงหมายให้ชูเซี่ยยอมรับและเปิดใจให้แก่พระองค์ด้วยตัวนางเองมากกว่า

ชูเซี่ยค่อยๆคลายอ้อมแขนออกจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง “ข้าได้ยินจากฉ่ายเวินว่าเฉินหยวนชิ่งช่วยชีวิตท่านไว้ตอนที่อยู่ในสนามรบ ท่านบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ”

“บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น เริ่มแห้งแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!”

ชูเซี่ยเอ่ยอย่างโศกเศร้าเสียใจ “ข้าไม่อยากให้ท่านไปออกรบอีกแล้ว ท่านอยู่ข้างนอกนั่นหนึ่งวันข้าก็ต้องทนทุกข์หนึ่งวันเช่นกัน ทุกวันข้าเอาแต่เฝ้ารอข่าวคราวของท่านแม้กระทั่งตอนที่ท่านกลับมาถึงเมืองหลวงข้าก็เกรงว่าท่านจะต้องพบเจออันตรายอีก ข้าอยากให้ท่านคอยอยู่ข้างๆข้ามากกว่าข้าถึงจะวางใจได้”

หลี่เฉินเย่นมองนางด้วยสายตาซาบซึ้ง “เด็กโง่ ตลอดเวลาที่ข้าอยู่ในค่ายทหารไม่คิดถึงไม่ห่วงเจ้าหรือไงเล่า แต่พวกเราก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ ขอเพียงเจ้าดูแลตนเองให้ดี ข้าก็จะดูแลเป็นอย่างดี เชื่อใจข้าเถิด ดีหรือไม่”

ชูเซี่ยถอนหายใจ “ข้าเชื่อท่านแต่ก็ไม่อาจสงบใจลงได้นี่นา เฉินเย่น ยามนี้ข้าอยู่ในวังทำอะไรไม่ค่อยอิสระมากเท่านัก ข้าจะสั่งให้คนของพรรคมังกรเหินคุ้มครองท่าน!” จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอีกครั้ง “ยาเม็ดสีแดงที่ข้าให้ท่านกินวันนั้น ท่านกินหรือยังเจ้าคะ”

“กินตั้งแต่แรกที่ได้รับแล้วและก็ให้เสด็จพี่ไปแล้ว วางใจเถิด!”

“พระองค์ลอบวางยาพิษในสุราของพวกท่าน ยาที่ข้าให้ท่านไปเป็นยาที่สามารถแก้พิษได้ร้อยชนิด ท่านอาจารย์เป็นคนมอบให้ข้าเองเจ้าค่ะ เมื่อกินเข้าไปในร่างกายแล้ว ยาตัวนี้จะทำงานอยู่ภายในร่างกายท่านถึงหนึ่งปีเต็ม ระหว่างหนึ่งปีนี้ไม่ว่าพิษชนิดใดก็ไม่สามารถทำอะไรพวกท่านได้”

ดวงตาคมของชายหนุ่มเปร่งประกายสังหารก่อนจะถามเสียงทุ้มเย็น “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาวางยาพิษอะไรกับพวกเรา”

ดวงตาของชูเซี่ยก็แข็งกร้าวขึ้นทันที “พิษสลายวิญญาณ!”

ร่างทั้งร่างของหลี่เฉินเย่นสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่ พิษสลายวิญญาณเป็นพิษที่มักจะนำมาใช้ควบคุมคน มีลักษณะคล้ายกับพิษที่ท่านอ๋องเก้าได้รับคือต้องได้รับยาแก้พิษทุกๆเดือน หากไม่ได้รับตามเวลาที่กำหนดร่างกายก็จะค่อยๆเน่าเปื่อยและสติเลอะเลือนช้าๆ ยาพิษสลายวิญญาณมีความซับซ้อนและวิธีทำที่ยุ่งยากมากเพราะจำเป็นต้องใช้ส่วนผสมที่มีพิษถึงสิบชนิด แต่ละชนิดล้วนเป็นของที่หายากและล้ำค้ายิ่งนัก ต่อให้มีเงินก็ใช่ว่าจะได้มาครอบครอง ยาพิษชนิดนี้ไร้สีไร้กลิ่นไร้รสชาติ ผู้ที่รับพิษเข้าไปหากได้รับยาแก้ก็ไม่นับว่ามีปัญหาอะไร แต่หากภายในสิบสองชั่วยามไม่ได้รับยาแก้แล้วล่ะก็พิษก็ค่อยๆกำเริบอย่างช้าๆ สามชั่วยามแรกร่างกายจะมีเลือดไหลออกเจ็ดทวาร สิบสองชั่วยามผ่านไปแม้แต่เทวดาก็ไม่อาจช่วยได้

ชายหนุ่มยิ้มเย็น “สมแล้วที่เป็นสเด็จพ่อของข้า แม้แต่ยาพิษก็ยังใช้ยาพิษที่มีค่าควรเมืองเช่นนี้” ก่อนที่ชายหนุ่มจะถามขึ้นอีก “เจ้ารู้ได้อย่างไหร่ว่าพระองค์ใช้พิษสลายวิญญาณ”

ชูเซี่ยตอบเสียงเบา “เสี่ยวเต๋อจื่อเป็นคนของท่าน เรื่องนี้พระองค์ก็พอจะระแคะระคายบ้างแล้วจึงไม่ค่อยเรียกใช้เขาอีก แต่ทว่าที่พระองค์ไม่ทราบก็คือเว่ยกงกงเป็นคนของพรรคมังกรเหิน เขาเป็นคนของข้า!”

เว่ยกงกงอยู่ข้างกายฮ่องเต้มานานหลายปี เขาได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ยิ่งกว่าผู้ใด ตอนนั้นที่พระชายาเจิ้นหยวนถูกวางยาพิษ ฮ่องเต้ก็ทรงรับสั่งให้เว่ยกงกงและหลี่เฉินเย่นเป็นผู้สอบสวนเรื่องนี้ แต่ต่อมาไทเฮาทรงประชวนหนัก เว่ยกงกงจึงถูกส่งตัวไปดูแลไทเฮาอย่างใกล้ชิดจนกระทั่งไทเฮาทรงสวรรคตไปแล้วเขาจึงกลับมาอยู่ข้างกายฝ่าบาทอีกครั้ง

หลี่เฉินเย่นรู้สึกเศร้าใจขึ้นมา “แม้ว่าเสด็จย่าจะไม่อยู่แล้วแต่พระองค์ก็ยังคงวางแผนชีวิตให้เราอย่างดี ช่างเป็นย่าที่ประเสริฐเหลือเกิน!”

“ก่อนที่เสด็จย่าจะสวรรคตพระองค์ให้ข้าเอ่ยคำสัตย์สาบานว่าจะต้องปกป้องพวกท่านสองพี่น้องด้วยชีวิตของข้า ความปลอดภัยของพวกท่านเป็นสิ่งเดียวที่คอยปลอบประโลมและเยียวยาพระทัยของเสด็จย่าที่อยู่บนสรวงสวรรค์ได้!”

หลี่เฉินเย่นได้ฟังคำพูดของนาง หัวใจก็ตื่นตะลึงและหวาดกลัวขึ้นมา ชายหนุ่มรวบร่างของนางมากอดไว้แน่น “ไม่ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าใช้ชีวิตของเจ้ามาปกป้องพวกเราเลยแม้แต่น้อย ข้าหวังเพียงแค่เจ้าจะปลอดภัยและใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขเท่านั้น”