ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 140

ตอนที่ 140 เกือบเอาชีวิตไม่รอด

ทุกคนต่างก็กลั้นหายใจ ประจักษ์เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างปาริฏิหารย์

เด็กน้อยยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา ชูเซี่ยพูดกับเชียนซานว่า "เจ้าประคองเด็กลุกขึ้นหน่อย!"

เชียนซานยังไม่ทันขยับตัว คุณชายจางก็รีบเข้ามาอุ้มเด็กขึ้นทันที พลางใช้สายตาเลื่อมใสระคนยินดีมองชูเซี่ย "แบบนี้หรือ"

ชูเซี่ยพยักหน้า จากนั้ก็หยิบเข็มที่ค่อนข้างหนาออกมาหนึ่งเล่ม จากนั้นก็ฝังเข้าไปตรงด้านหลังศีรษะของเด็กน้อย นางบอกว่า "กระโหลศีรษะของเขาตกเลือด ต้องระบายออกทันที เพื่อลดความดันในกะโหลกศีรษะลง ท่านอย่าเพิ่งปล่อยนะ อุ้มเอาไว้แบบนั้นแหละ!"

คุณชายจางพยักหน้าติด ๆ กันทันที "พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ!"

เชียรซานยังไม่กล้าคลายจุดใต้เท้าซือคง นางรู้ว่าตาเฒ่าคนนี้ไม่ดื้อรันแบบธรรมดาทั่วไป หากเขาเป็นอิสระแล้วผลักชูเซี่ยออก ไม่ยอมให้ชูเซี่ยรักษาหลานของเขา ก็คงเป็นเรื่องที่จะจัดการได้ยาก

ฮูหยินน้อยหยุดร้องไห้แล้ว นางเอนพิงในอ้อมแขนของสาวใช้ มองชูเซี่ยฝังเข็มด้วยความตื่นเต้น ไม่กล้าเดินเข้าไป เพราะกลัวว่าจะทำให้ชูเซี่ยตกใจ

เข็มของชูเซี่ยแทงเข้าไป ตอนแรกยังไม่มีปฏิกิริยาใด นางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็หยิบเข็มเล่มยาวค่อนข้างเล็กออกมาอีกหนึ่งเล่ม ครั้งนี้นางฝังเจ้าไปลึกมาก จากนั้นฝังที่ขมับอีกหนึ่งเข็ม จากนั้นก็พูดกับเชียนซาน "เจ้าช่วยกดที่จุดไป๋ฮุ่ยแรง ๆ ขับเลือดให้ไหลออกมาที!"

จูเก๋อหมิงพูดขึ้นว่า "ข้าทำเอง!" เขาลุกขึ้นเดินไปอยู่ข้างชูเซี่ย ยื่นสองนิ้วออกมาแล้วกดไปที่จุดไป๋ฮุ่ยของเด็กน้อย เดินลมปราณแล้วกดลงไปแรง ๆ อีกครั้ง

ชูเซี่ยลงมือร่วมกับเขาฝังเข็มต่อไปเรื่อย ๆ พอฝังเข้าไปก็ดึงออกมาอีก ทำแบบนี้ซ้ำไปมาอยู่หลายครั้งจนใบหน้าของเด็กน้อยฉายความเจ็บปวดทรมานขึ้นมา ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ วองชูเซี่ยอย่างล้าไร้เรี่ยวแรงอยู่สักพัก จากนั้นก็ค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง ชูเซี่ยใช้เข็มทองฝังแบบนี้ลงไปอีกเพื่อกระตุ้นเซลล์และประสาทในสมองของเขา ดังนั้นเขาจึงฟื้นขึ้นมา แต่ทว่ายังอ่อนแออยู่มาก ไร้เรี่ยวแรงที่จะพูดจา แม้แต่ลืมตาก็ยังยากยิ่ง

คุณชายจางถามชูเซี่ยอย่างระมัดระวัง "ตอนนี้ต้องทำยังไงเขาถึงจะดีขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

ชูเซี่ยพูดเสียงเบา "ก็ทำเหมือนเมื่อครู่นี่แหละ ต้องระบายเลือดส่วนเกินที่อยู่ในกะโหลกศีรษะเขาออกมา แล้วก็ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี!"

คุณชายจางพูดกับเด็กน้อยเสียงเบา "เสวียนเอ๋อร์ เจ้าฮึดสู้หน่อยนะ อดทนเอาไว้ พ่อกับแม่จะคอยอยู่ข้าง ๆ เจ้า!"

ตาของเด็กน้อยค่อยเปิดขึ้นมาอีกครั้ง ในดวงตามีความตกใจผวา น้ำตาคลอเต็มเบ้า ทว่าก็ไม่ได้ไหลออกมา

แต่ละคนต่างก็มองอย่างปวดใจ เด็กน้อยเพิ่งอายุได้ไม่เท่าไรก็ต้องมาประสบกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้แล้ว เมื่อก่อนนี้เขาเป็นเด็กน่ารัก ใคร ๆ ต่างก็หลงรัก

แม้ใต้เท้าซือคงจะถูกสกัดจุดเอาไว้ แต่ดวงตาทั้งสองก็ไร้การขัดขวาง ความรู้สึกบนใบหน้าเขาหวั่นไหวอย่างมา ปากสั่นเล็กน้อย เขาจ้องมองหลานของตนอย่างมั่นคง จากนั้นก็ละสายตาไปมองหน้าที่ใจจดใจจ่อของชูเซี่ยด้วยอารมณ์ซับซ้อนและคลุมเครือ

ในที่สุด สิ่งที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง กะโหลกศีรษะของเด็กร้อยเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาแล้ว ชูเซี่ยมีใจฮึกเหิมพูดกับจูเก๋อหมิงว่า "ทำต่อไป!"

จูเก๋อหมิงพยักหน้า "อื้ม!" เขาหลับตา เดินลมปราณอีกครั้ง ลมปราณบริสุทธิ์และความอุ่นไหลพุ่งเข้าสู่ใจกลางกะโหลกศีรษะของเขา

มือของชูเซี่ยดึงเข็มแต่ละเล่มออกอย่างรวดเร็ว ยามที่เข็มทองออกจากศีรษะเด็ก น้ำเลือดสายเล็ก ๆ ก็ถูกจูเก๋อหมิงใช้กำลังภายในเค้นออกมา ละอองเลือดสีแดงสดพ่นเต็มหน้าและร่างกายของคุณชายจาง

แต่ละคนต่างก็ไม่มีใครเอ่ยปากพูด ระหว่างที่เฝ้าคอยก็ได้ยินเสียงสะอื้นของฮูหยินน้อยแซ่จางที่กลั้นเอาไว้ นางอดทนต่อความเหนื่อยล้ากายใจอย่างมากที่จะไม่พุ่งเข้าไปโอบกอดลูกของตน นางใช้สายตาเคารพยำเกรงและซาบซึ้งมองชูเซี่ย สำหรับนางแล้วชูเซี่ยในเวลานี้เปรียบเสมือนดั่งเซียนบนสวรรค์ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ ทั้งงดงาม ศักดิ์สิทธิ์และมีเมตตา

ในที่สุดเลือดก็ค่อย ๆ หมดลง ชูเซี่ยเองก็รู้สึกเบาใจลงเช่นกัน นางบอกกับจูเก๋หมิงว่า "ถอยก่อน!"

จูเก๋อหมิงดึงมือกลับ ปรับลมปราณสักพักแล้วถาม "อาการเป็นอย่างไรบ้าง"

ชูเซี่ยตรวจอาการเด็กน้อยอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น "แม้จะดึงชีวิตกลับคืนมาได้ แต่เพราะเคยประสบกับภาวะที่ร่างกายเสียเลือดจนความดันเลือดต่ำมาก คาดว่าจะมีข้างเคียงบางอย่างเล็กน้อยตามมา"

คุณชายจางวางเด็กน้อยลง จากนั้นก็คุกเข่าโขกศีรษะ ยามที่เงยหน้าน้ำตาคลอเต็มเบ้า "หวงกุ้ยเฟย ท่านเป็นผู้มีพระคุณของบ้านเราแล้ว!"

ในเวลานี้เชียนซานตั้งใจจะคลายจุดให้ใต้เท้าซือคง นางถามอย่างมีชัย "ตาเฒ่า เจ้าคิดว่าเจ้านายข้าเป็นตัวกาลกินีหรือผู้มีพระคุณกัน"

สีหน้าของใต้เท้าซือคงพอจะเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมเลยทีเดียว ทั้งความกระอักกระอ่วน ชิงชัง ซาบซึ้ง สับสน และอารมณ์อื่น ๆ อีกมากมายที่ยากจะอ่านได้เข้าใจ เชียนซานไม่เคยเห็นว่าคน ๆ นึงมีอารมณ์ได้หลากหลายขนาดนี้มาก่อนเลย

ชูเซี่ยจงใจที่จะไม่มองเขา ยื่นมือไปประคองคุณชายจางลุกขึ้น “ข้าเป็นหมอ นี่เป็นหน้าที่ของข้า”

เสียงของนางเพิ่งจะสิ้นลง ใต้เท้าซือคงก็พูดขึ้นมา "แม้ท่านจะช่วยหลานกระหม่อม กระหม่อมรู้สึกซาบซึ้งท่าน แต่ก็ใช่ว่าจะเห็นด้วยกับสิ่งอื่นที่ท่านทำ มีคำกล่าวว่าาไร้กฎก็ไร้กรอบล้อมรอบ หากหนึ่งครอบครัวกระทำเช่นนี้ก็ไม่ต้องกล่าวถึงประเทศอันกว้างใหญ่เลย พระคุณของท่านในวันนี้ กระหม่อมจะต้องตอบแทนในวันข้างหน้าโดยไม่เอาเปรียบแม้เพียงนิด"

ชูเซี่ยลุกขึ้น มองเขาเงียบ ๆ แวบหนึ่งแล้วกล่าว “ไม่ต้องตอบแทนวันหน้าหรอก หากท่านจะตอบแทนข้าก็ง่ายมาก...”