ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 157

ตอนที่157 สับสน

ฉ่ายเวินกลับเข้าสู่หมดปกติเร็วมากและนางก็พูดต่อว่า:“หว่านเหนียงพูดดีมากเลยนะแต่ว่าท่านคงว่าผิดคนแล้วล่ะ?สำหรับข้าแล้วข้าคิดกับศิษย์พี่เพียงแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น หว่านเหนียงว่าข้าว่าอยากได้ตำแหน่งฮองเฮา มันไม่มีเหตุผลเลย!”

หว่านเหนียงยิ้มและพูดต่อว่า “บ่าวเป็นคนพูดจาแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่แล้วบ่าวไม่ได้จะว่าคุณหนูฉ่ายเวินเลย ต้องขออภัยคุณหนูฉ่ายเวินด้วย!”เป็นการขอโทษที่ไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่นักและยังแฝงคำดูถูกไปบ้างมันไม่มีความสำนึกผิดเลย?ก็เป็นแค่มารยาทที่ติ้องพูดเท่านั้น

แต่ว่านางก็รีบเปลี่ยนเรื่องพูดไปและหันไปพูดกับหลวี่หนิงว่า: “ท่านหลวี่หนิงเจ้าค่ะได้ยินว่าท่านต้องมารักษาความปลอดภัยที่ตำหนักฉ่ายเหว่ย หลายวันมานี้ก็ไม่เห็นว่าท่านจะมารายงานตัวเลยหรือว่าตำหนักฉ่ายเหว่ยของเราต่ำต้อยเกินกว่าที่ท่านจะมาเหยี่ยบใช่หรือไม่?”

หลวี่หนิงอึ้งเงียบสักพักและตอบกลับว่า: “แม่นางเข้าใจผิดข้าแล้วแต่ว่าก่อนหน้านี้เชียนซานทำร้ายคุณหนูฉ่ายเวินเข้า ข้าก็เลยต้องมาดูแลนางแทนและก็ตอนนี้ตำหนักฉ่ายเหว่ยก็เงียบสงบดี หลังวังนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรกระผมก็เลยให้ลูกน้องถอดตัวออกมาเลย”

หว่านเหนียงทำหน้าเย็นชาและพูดว่า: “จะให้ถอนตัวหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฮ่องเต้ ถึงแม้ว่าฮ่องเต้สั่งให้ถอนกองกำลังออกแต่ตอนนี้พระราชโองการก็ไม่มีท่านหลวี่หนิงก็ต้องทำตามหน้าที่ด้วยต้องมารักษาความปลอดภัยในตำหนักฉ่ายเหว่ยสิเจ้าค่ะ”

สีหน้าของหลวี่หนิงเปลี่ยนปและเริ่มโมโหหน่อยๆแต่ว่าเขาก็พยายามอดทนไว้และพูดว่า: “แม่นางพูดมาก็ถูกข้าทำผิดเองข้าไม่เคารพต่อหน้าที่ของตนเอง ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะมาเฝ้าดูแลรักษาความปลอดภัยที่นี้แต่ว่าหลายวันมานี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรเดี๋ยวข้าจะทูลบอกฮ่องเต้ให้ถอนกองกำลังออกจากตำหนักฉ่ายเหว่ย!”

หว่านเหนียงพูดอย่างเย็นชาว่า: “แล้วข้าจะรอพระราชโองการแต่ว่าวันนี้ขอให้ท่านทำหน้าที่ของตนเองด้วย!”หว่านเหนียงยังคงคำเดิม ตอนเริ่มชูเซี่ยไม่เข้าใจว่าหว่านเหนียงจะพูดอะไรแต่ว่าพอได้มองดูดีๆก็รู้ว่าพวกเขากำลังแสดงละครอยู่

ชูเซี่ยก็พูดขึ้นมาบ้างว่า: “ท่านหลวี่หนิงถ้ายังรู้ว่าเป็นทหารประจำของตำหนักนี้อยู่งั้นก็เชิญมาทำหน้าที่ของตนเองต่อด้วย”

หลวี่หนิงมองไปทางชูเซี่ยจากนั้นก็หันไปหาฉ่ายเวิน: “ถ้าเป็นเช่นนี้ท่านก็อยู่ที่นี้ก่อนเถอะแต่ถ้าหากว่าท่านไม่อยากอยู่ที่ตำหนักนี้แล้วเดี๋ยวข้าจะบอกศิษย์พี่ให้เอง!”

พอหลวี่หนิงได้ฟังฉ่ายเวินพูดเช่นนี้แล้วก็บอกต่อว่า: “ได้ข้าจะรอเจ้า!”พูดจบเขาก็มองไปทางชูเซี่ยและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ท่านหมอเวินก็ออกคสั่งแล้วงั้นข้าก็ขัดคำสั่งไม่ได้!”พูดจบก็ทำความเคารพอย่างไม่เต็มใจจากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป

ฉ่ายเวินมองชูเซี่ยและพูดว่า: “อำนาจพี่สาวนี้เยอะขึ้นทุกวันนะเจ้าค่ะไม่เหมือนกับพี่สาวที่ฉ่ายเวินรู้จักเลยเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยหัวเราะและใช้สายตาอันแหลมคมมองไปที่ฉ่ายเวิน“ใจคนอยู่ใต้ผิวหนังเจ้าจะรู้ได้เช่นไรว่าเจ้ารู้จักคนผู้นั้นจริงๆ?ก็เหมือนกับข้าและเจ้าที่รู้จักกันมานานแล้วแต่ก็เหมือนไม่ค่อยคุ้นเคยกันเท่าไหร่!”

ฉ่ายเวินพูดอย่างเย็นชาว่า: “ดูเหมือนว่าพี่สาวจะอารมณ์ไม่ค่อยดีไม่ต้องการคำปลอบใจจากน้องสาวคนนี้งั้นข้าก็ขอลากลับก่อน!”พูดจบก็ไม่รอชูเซี่ยพูดนางก็กลับหลังหันและเดินไปเลย

ชูเซี่ยรู้ว่านางเริ่มทนไม่ได้แล้ว ละครเรื่องนี้นางแสดงมานานมากแล้วน่าจะถึงตอนจบสักทีและวันนี้นางเดินไปช้าๆทีล่ะนิดใกล้จะถึงเส้นชัยแห่งความชนะแล้วดังนั้นนางก็ไม่ต้องมาแสดงละครแล้วเพราะตอนนี้นางได้ควบคุมเกมทั้งหมดไว้แล้ว

ฉ่ายเวินไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมงหลวี่หนิงก็ค่อยเดินเข้ามา

ชูเซี่ยรู้ว่าเขาต้องเข้ามาดังนั้นเขากำลังจะทำความเคารพชูเซี่ยก็บอกว่า: “ท่านหลวี่หนิงไม่ต้องทำความเคารพแล้วเชิญนั่ง!”

หว่านเหนียงรีบออกไปและปิดประตูและตะโกนที่หน้าประตูว่า: “เหอะ ท่านหลวี่หนิงเก่งมากเลยนะ ท่านจะขอลาออกงั้นเหรองั้นก็ไปทูลบอกฮ่องเต้เองเถอะอย่ามาบอกกับเจ้านายข้าเลย?นี่จะมาลังแกเจ้านายข้าอีกแล้วงั้นเหรอ?”

หลวี่หนิงก็พูดเสียงดังว่า: “หว่านเหนียงอย่ามากลั่นแกล้งกันนะข้าแค่เคารพท่านหมอเวินเลยอยากจะมาบอกกล่าวกันก่อนข้าไม่ได้จะมาลังแกสักหน่อย!”

ทั้งสองคนกำลังแสดงละครกัน หว่านเหนียงกับหลวี่หนิงโดนคนจับตามองอยู่ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ต้องมีคนไปบอกฉ่ายเวิน

ทั้งสองคนพูดเสียงดังด้านนอกก็มีคนมาเคาะประตูเป็นเชียนซานที่พึ่งตื่นจากอาการเมา นางพึ่งตื่นขึ้นมาก็เดินมาที่นี้เลยพอมาถึงก็ได้ยินสียงพูดของหว่านเหนียงกับหลวี่หนิงและนางก็โกรธ หว่านเหนียงพึ่งเปิดประตู นางก็อารมณ์เสียมาที่เห็นหลวี่หนิงตาทั้งสองข้างก็เหมือนมีไฟลุกโชนอย่างแค้นๆและพูดอย่างโมโหว่า: “เจ้ามาที่นี้อีกทำไม?ที่นี้ไม่ต้อนรับเจ้าออกไปซะ ไป!”

หลวี่หนิงเห็นเชียนซานเขาก็ทำสีหน้าอ่อนโยนและมองนาง เขาเห็นสีหน้าที่ทรุดโทรมของเชียนซานร่างกายที่ผอมลงทำเอาคนสงสาร เขาอดไม่ได้ที่จะถามไถ่ว่า: “กินไม่ดีเหรอ?เจ้าผอมเยอะนะ!”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะไปหาคนที่เจ้าชอบนั้นสิไป!”เชียนซานพูดอย่างโมโห

หว่านเหนียงเดินเข้าไปและจับเชียนซานเอาไว้พูดว่า: “พอแล้วอย่าพูดแล้ว!”