ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 160

ตอนที่160 รักษา

พอฟ้ามืด หลวี่หนิงก็มาปรากฏตัวที่ตำหนักฉ่ายเหว่ย ชูเซี่ยได้ยินเข้าพูดกับหว่านเหนียงเบาๆว่า: “ฮ่องเต้ถามท่านหมอแล้วแต่ท่านหมอบอกว่าไม่มีวิธีช่วยเลยฮ่องเต้ไม่ได้สั่งให้ส่งเชียนซานออกไปก็ดีต่อจวนซือคงแล้วล่ะ!”

หว่านเหนียงถามหลวี่หนิงต่อว่า“ตอนนี้เชียนซานเป็นเช่นไรบ้าง?”

หลวี่หนิงพูดอย่างเศร้าๆ: “อาจารย์ไม่ให้ข้าไปพบนางแต่ว่าตอนนี้ฟังจากอาจารย์หญิงเจ้าว่าตอนนี้นางอาการไม่ดีมาก ตัวร้อนสูงหน้าและตัวมีตุ่มขึ้น อาจารย์หญิงเจ้าร้องไห้หนักมากนางพึ่งได้ลูกสาวคืนคิดไม่ถึงว่าเดี๋ยวก็จะจากนางไปอีก อาจารย์หญิงเจ้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด?”

หว่านเหนียงก็ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับถอนหายใจยาว

ชูเซี่ยบอกกับทุกคนว่านางเหนื่อยและไปนอนก่อน หว่านเหนียงดูนางหลับเสร็จก็สั่งให้ทุกคนออกไปแล้ว

ชูเซี่ยนอนอยู่บนเตียงและรอเสียงตีระฆังตีสามดังพอตีสามก็จะเป็นเวลาที่ทหารเปลี่ยนเวรยามกัน นางก็สามารถใช้โอกาสนั้นออกไปได้

สุดท้ายนางรอนานมากเวลาตีสามมาถึงแล้ว นางลุกขึ้นมาตำหนักฉ่ายเหว่ยเงียบมาก ข้ารับใช้ที่มาเฝ้าหน้าประตูนางไล่ไปตั้งนานแล้ว ในห้องมีนางแค่คนเดียว

นางพึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหว่านเหนียงก็เปิดประตูเข้ามา ชูเซี่ยอึ้งและหว่านเหนียงก็พูดเบาๆว่า: “บ่าวรู้ว่านายหญิงต้องแอบออกไปแน่นอน นายหญิงไม่ต้องพูดอะไรเจ้าค่ะ บ่าวแค่อยากถามว่านายหญิงสามารถช่วยเชียนซานได้ไหมเจ้าค่ะ?”

ชูเซี่ยพูดต่อว่า: “ข้ายังบอกไม่ได้แต่ว่า หว่านเหนียงโรคนี้ก็ไม่ได้ทำให้คนตายหมดหรอกบ้านเกิดข้ามีตำราเขียนเกี่ยวกับโรคนี้ไว้ โรคนี้สามารถฆ่าคนตายได้ก็จริงแต่ว่าคนที่ได้โรคนี้ต้องตายหมดก็ไม่ใช่หรอกหนา!”โรคทรพิษนี้ก็ไม่ใช่โรคที่รักษาไม่ได้ แต่เป็นเพราะว่าทุกคนกลัวขนาดหมอก็ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ป่วย ในสมัยนี้คนที่ได้โรคนี้มักจะอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าไม่ได้รับการรักษาที่ดี ทำให้ระบบร่างกายเสียถ้าเราใช้ยารักษาดีๆก็อาจจะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก็ได้

“แต่ว่าขนาดท่านหมอยังบอกว่าไม่มีทางแล้ว!”หวั่นเหนีงเริ่มมีความหวังในใจแต่ว่าก็นึกถึงคำพูดของท่านหมอและคนที่ได้โรคนี้อยู่ได้ไม่นาน

ชูเซี่ยพูดต่อว่า: “เพราะแบบนี้ข้าถึงจะไปดูนางหน่อยหว่านเหนียงข้ารู้ว่าฮ่องเต้ส่งเจ้ามา เจ้าต้องจงรักภัคดีฮ่องเต้มากแต่ว่าครั้งนี้ขอเจ้าอย่าพูดออกไปปล่อยข้าออกไป ข้าปล่อยให้เชียนซานตายไปไม่ได้”

หว่านเหนียงพูดต่อว่า: “ถึงแม้ว่าบ่าวจะถูกฮ่องเต้ส่งมาแต่ว่าบ่าวภัคดีต่อฮ่องเต้และนายหญิงเจ้าค่ะ ถ้านายหญิงจะออกไปจริงๆบ่าวจะไม่ห้ามเจ้าค่ะแต่ขอให้นายหญิงรักษาตัวเองดีๆด้วยเจ้าค่ะ!”

ชูเซี่ยรู้ว่าหว่านเหนียงเป็นห่วงและพูดต่อว่า: “วางใจเถอะข้าไม่ติดโรคมาหรอกข้าเคนกินยาที่แก้พิษได้ทุกชนิดโรคนี้ไม่มีทางติดข้ามาแน่นอน!”ชูเซี่ยกำลังพูดโกหกถ้าเป็นร่างกายของเมื่อก่อนก็ไม่กลัวจะติดโรคนี้หรอกเพราะว่าในอนาคตที่เราอยู่กันทุกคนจะได้ฉีดวัคซีนแต่ว่าวิญญาณนางข้ามเวลามาไม่ว่าจะเป็นร่างกายของหลิวหยิงหลงหรือว่าร่างอื่นก็ไม่เคยได้รับวัคซีนดังนั้นถ้าได้รับโรคติดต่อก็ฌป็นไปได้สูง แต่ถ้าทำอย่างระมัดระวังก็สามารถหลีกเลี่ยงออกมาได้

หวั่นเหนีงได้ยินก็พูดว่า: “ได้นายหญิงท่านคนโชคดีต้องสามารถกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนและต้องช่วยเชียนซานได้ท่านไปเถอะ!” พูดจบก็ลองส่องดูด้านนอกนางก็โบกมือบอกให้ชูเซี่ยไปได้

ทหารของตำหนักฉ่ายเหว่ยกำลังจะเปลี่ยนเวรกันพอดีเป็นเวลาโอกาสที่ดีชูเซี่ยรีบแอบออกไปจากวัง พอนางเดินออกมาทางเดินนางไม่ได้ออกจากประตูตำหนักแต่ออกมาจากปรตูเล็กของตำหนักแทน ประตูเล็กก็มีทหารเวรยามที่แน่นหนาเหมือนกัน แต่ว่าประตูเล็กนี้จะเตี้ยมากและยังมืดสนิทสามารถปีดกำแพงออกไปได้

ที่ทำให้ชูเซี่ยแปลกใจคือประตูเล็กนี้มีทหารน้อยมากมีแค่ไม่กี่คนที่เฝ้าเวรยามอยู่นางไม่ได้คิดมากและปีนกำแพงขึ้นไปทันทีจากนั้นก็กระโดดลงไป

ด้านนอกของจวนซือคงประตูล็อคแน่นหนามากเวลานี้ คนในจวนซือคงน่าจะหลับกันหมดแล้วนี่ไม่ใช่แค่เรื่องที่เชียนซานกำลังจะตายไมนานก็อาจจะทำให้จวนซือคงลำบากไปด้วย

ชูเซี่ยเคาะประตูหน้าบ้านสักพักก็มีคนออกมาเปิด

คนเฝ้าประตูรู้จักกับชูเซี่ย รู้ว่านางเป็นคนมียศสูงในวังและจากนั้นก็รีบเชิญนางเข้าไปทันที

ไฟที่ห้องรับแขกยังไม่ดับสนิทถึงแม้ว่าจะตีสามแล้วแต่ว่าผู้ชายรับใช้ในบ้านนี้ก็ไม่หลับแต่กำลังนั่งประชุมเรื่องอะไรกันอยู่

พอเห็นชูเซี่ยมาสายตาทุกคนก็ดูแปลกไป ท่านซือคงรีบให้ทุกคนมาต้อนรับ“ท่านหมอเวินทำไมท่านมาเอาตอนดึกเล่า?”

ชูเซี่ยคิดถึงเชียนซานนางก็ไม่พูดมากและรีบถามไปว่า: “ตอนนี้เชียนซานเป็นเช่นไรบ้าง?รีบพาข้าไปหานางเร็ว!”

สีหน้าท่านซือคงดูมีดีนักและพูดว่า: “ท่านหมอเวินข้าจะไม่ปิดบังอะไร ลูกสาวข้านางเป็นโรคทรพิษ ท่านหมอเวินอย่าไปดูเลยเดี๋ยวจะติดโรคเอา!”

ชูเซี่ยจะยอมซะที่ไหน?นางพูดว่า: “ข้าไม่ติดโรคหรอกพวกเจ้ารีบพาข้าไปหานางเร็วข้าต้องรู้ว่านางเป็นอย่างไรบ้างบางทีข้าอาจจะมีวิธีช่วย!”

ทุกคนอึ้งโรคนี้จะช่วยได้เหรอ?นี่เป็นโรคที่รักษาไม่หายนะ!

ท่านซือคงเริ่มมีความหวังและถามอย่างไม่น่าเชื่อว่า: “ช่วยได้จริงเหรอ?”

ชูเซี่ยมองสายตาของท่านซือคงที่มีความหวังนางไม่รู้ว่าตอนนี้เชียนซานเป็นอย่างไรบ้างโรคนี้น่าจะทำลายระบบร่างกายนางจนไม่เหลือแล้วดังนั้นนางไม่กล้าให้ความหวังเขาเยอะนางเลยพูดว่า: “ข้าจะพยายาม!”