ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 นางสนมทั้งหลาย

จูเก๋อหมิงดีใจมากกับความคิดแบบนี้ของตัวเอง ในที่สุด เขาก็ไม่ต้องอิจฉาหลี่เฉินเย่นแล้ว

เมื่อก่อนภายในใจมักซ่อนความรู้สึกเห็นแก่ตัวไว้ คิดเสมอว่าหากพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีก อย่างนั้นเขาก็จะได้มีโอกาส แต่ในวันนี้ เขากลับรู้สึกแค่ความเสียดาย บางที ทุกสิ่งที่เคยได้พบเจอมาในหลายปีนี้ ทำให้ความรู้สึกที่เขามีต่อชูเซี่ยได้ยกระดับขึ้น เขาไม่ดึงดันเรื่องที่สามารถอยู่ด้วยกันนางไหม แต่สนใจแค่เพียงว่านางมีความสุขหรือไม่

ชูเซี่ยหลับอยู่บนเตียงกุ้ยเฟยที่ตำหนักฮองไทเฮา หรงท่ายกุ้ยเฟย(กุ้ยเฟยในจักรพรรดิองค์กร)ก็กลับไปนอนแล้ว ตั้งแต่ที่ฮองไทเฮาป่วย ส่วนใหญ่ก็นางนั่นแหล่ะที่คอยดูแลอยู่ข้างเตียง นางยังคงมีความจริงใจต่อความเป็นพี่น้องนี้ การหึงหวงระหว่างกันแบบนั้นตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนยังอยู่ ก็มลายหายไปพร้อมกับการสิ้นพระชนน์ของจักรพรรดิองค์ก่อน

ประมาณตีห้า ฮองไทเฮาตื่นก็ขึ้นมา

ได้ยินความเคลื่อนไหว หว่านเหนียงรีบรุกหน้าไป ถามเสียงเบาว่า “ฮองไทเฮา รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ?”

ฮองไทเฮานอนหลับไปคืนหนึ่ง สดชื่นกว่าเมื่อวารขึ้นมามาก นางหันหน้าไปเจอเข้ากับชูเซี่ยที่อยู่บนเตียง อดที่จะสงสารไม่ได้ “เมื่อคืนนี้นางคงไม่ได้กลับไปพักผ่อนเลยหรือ?”

“หลังจากพูดคุยกับฝ่าบาทแล้ว ก็หลับอยู่ที่นี่ตลอด เพิ่งจะนอนหลับไปเมื่อครู่นี้เอง ข้าน้อยเห็นนางคิดเรื่องต่างๆตลอด” หว่านเหนียงพูดเสียงเบา

ฮองไทเฮาได้ยินว่านางได้พูดคุยกับฝ่าบาทแล้ว ถอนหายใจเบาๆ “ถ้างั้นหลังจากนางคุยกับฝ่าบาท มีอาการไม่พอใจหรือไม่? ฝ่าบาทล่ะ? สีหน้าฝ่าบาทเป็นอย่างไร?”

หว่านเหนียงตอบเสียงเบา “เมื่อคืนนี้ข้าน้อยออกไปฟังมาครู่หนึ่ง เห็นทั้งสองอยู่ที่ตำหนักข้างมีคุยมีหัวเราะ บรรยากาศดีมาก แต่ว่าตอนที่ฝ่าบาทกลับออกไป นายน้อย...คุณนายเวินมีอาการเสียใจ สำหรับฝ่าบาท พูดจบก็จากไป จ้าน้อยไม่เห็นท่านเพคะ”

ฮองไทเฮาถอนหายใจเบาๆ กำลังจะพูด แต่เห็นชูเซี่ยขยับเล็กน้อย รีบหยุดพูด บอกเสียงเบาให้หว่านเหนียงอย่างเอะอะ ปล่อยให้นางได้พักผ่อนอีกสักนิด

ชูเซี่ยกลับตืนขึ้นมาแล้ว นางลืมตาขึ้น เห็นว่าในม่านเงาคนขยับ รู้ว่าหว่านเหนียงน่าจะอยู่ดูแลอยู่ข้างใน ก็ลุกเดินเข้าไป “ตื่นแล้วหรือเพคะ? รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ?”

ฮองไทเฮายังคงมีสีหน้าซีดเซียว แต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากแล้ว นางมองดูชูเซี่ยแล้วยิ้ม “วันนี้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว เจ้าเหนื่อยหรือไม่? จะนอนพักอีกสักหน่อยไหม?”

“ไม่ต้องแล้ว พอแล้วเพคะ” ชูเซี่ยนั่งอยู่ข้างเตียง เริ่มจับชีพจร หลายปีมานี้นางใช้ชีวิตส่วนใหญ่มาแบบนี้ การอดหลับอดนอนอย่างรุนแรง เจอคนไข้ที่มีอาการร้ายแรง บางครั้งก็ต้องโต้รุ่งสองสามคืนเพื่อเฝ้าดูอาการ

ชูเซี่ยจับชีพจรเสร็จ กล่าว “วันนี้ข้าจะทำการตรวจอย่างละเอียดให้ท่าน อีกทั้ง ข้าต้องเจาะเลือดของท่านเพื่อหาสาเหตุอาการป่วยของท่านเพคะ”

ฮองไทเฮาเงยหัวขึ้น กล่าว “เจ้าตรวจเต็มที่เถอะ ข้าเองชีวิตไม่เสียดายอะไรอีกแล้ว”

นางมองมาที่ชูเซี่ย นัยน์ตากลับโชติช่วง “อีกเดี๋ยวถ้าเด็กๆตื่นแล้ว พามาที่นี่ทันที”

“เพคะ พวกเขาคิดถึงที่นี่เป็นที่สุด” ชูเซี่ยยิ้มตอบ “ที่นี่มีขนมที่กินไม่หมด”

“หว่านเหนียง รีบไปเตรียมเพิ่มหน่อย” ฮองไทเฮาได้ยินว่าเด็กๆชอบ รีบสั่งการลงไปทันที

ชูเซี่ยขัดขึ้นว่า “ตามใจไม่ได้นะเพคะ ของหวานกินเยอะๆไม่ดีต่อฟันเพคะ”

ฮองไทเฮาไม่ชอบฟังคำนี้ “กินได้เท่าไหร่เชียว? กินเยอ้ะเขาพวกเขาก็เอียนไปเอง ก็จะไม่แตะต้องอีก”

ความดีใจที่ฮองไทเฮามีหลานขยายอยู่ในใจ พูดถึงหลาน ใบหน้าของนางก็เป็นประกาย รอยยิ้มอันแสนหวาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาน ปล่อยออร่าความอ่อนโยนจางๆออกมา

ชูเซี่ยไม่พูดอีก การเลี้ยงเด็กข้ามรุ่น เป็นธรรมดาที่จะตามใจ

ช่างเถอะ ปล่อยๆไปบ้างก็ไม่เป็นไร

ชูเซี่ยเริ่มเจาะเลือดฮองไทเฮาเพื่อตรวจสอบ เลือดถูกใส่ไว้ในขวดเล็กๆ นางหยดบางสิ่งเข้าไปในขวด หลังจากนั้น ก็วางขวดลง

ทำทุกอย่างนี้เสร็จเรียบร้อย นางบอกว่า “ข้าต้องออกนอกวังรอบหนึ่ง คืนนี้ค่อยกลับเข้าวัง”

“ไปแล้วหรือ?” ฮองไทเฮาตกใจ “จะพาเด็กๆไปด้วยไหม?”

“ไม่เพคะ เด็กๆจะอยู่ในวังชั่วคราว ข้าเองก็ไม่ค่อยสะดวกที่จะพาไปด้วย” ชูเซี่ยกล่าว

“งั้นเจ้าจะกลับมาคืนนี้?”