ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 217

ตอนที่217 ขายพิเศษ

จูฟางหยวนมองนางอย่างลุ้นละทึกและคิดว่าเรื่องพวกนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ

ชูเซี่ยถามต่อว่า“เริ่มต้นพวกเราลองทดลองดูว่าคนที่เจ้าเจอไม่ใช่อาจารย์ข้า ถ้าเป็นเช่นนั้นคนๆนี้ทำไมต้องปลอมเป็นอาจารย์ข้าด้วย?เขาจะเรียกข้ากลับเมืองมาทำไม?เขารู้ได้อย่างไรว่าเจ้าย้อนมาอดีต?เขาจะทำอะไรกันแน่?”

จูฟางหยวนฟังแล้วก็มึนหัวมาก“เรื่องนี้ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าคิดมาตลอดว่าเขาเป็นอาจารย์เจ้า”

“อย่าพูดคิดว่าอะไรอีกเจ้าลองคิดตามที่ข้าพูดสิ”

จูฟางหยวนนิ่งทำท่าครุ่นคิด“ถ้าเกิดพูดว่าคนที่ข้าเจอไม่ใช่อาจารย์เจ้าแต่เป็นคนอื่นคนๆนี้ให้ข้าอ้อนวอนให้เจ้ากลับเข้าเมือง ถ้าเช่นนั้นเจ้ากลับมาที่เมืองก็ต้องมีเรื่องอะไรรอเจ้าอยู่ อาจจะเป็นหลี่เฉินเย่น”

“ใช่ถ้าสมมุติไปอีกว่าคนๆนี้ต้องลงมือทำร้ายไทเฮาก่อนจากนั้นพระราชวังก็ออกประกาศตามหาหมอแต่ข้าไม่เห็นในประกาศก็เลยไม่ได้กลับเข้าเมืองจากนั้นเจ้าก็มาเป็นคนบอก”

“อาจจะเป็นไปได้”จูฟางหยวนพูด

“คนๆนี้พอวางยาเสร็จนึกว่าข้าจะกลับมาเมืองเร็วๆแต่ว่าข้าไม่ได้กลับมาเช่นนี้อาจจะอธิบายได้ว่าทำไมอาการไทเฮาถึงเป็นเช่นนี้ บางครั้งก็หนักแต่ยางครั้งก็เหมือนดีขึ้นมาบ้าง จากนั้นไม่กี่วันก็กลับมาทรุดโทรมอีก มีคนกำลังควบคุมอาการป่วย”

พอจูฟางหยวนได้ยินนางพูดเช่นนี้ สมองก็โล่งขึ้นมาเยอะมากและพูดต่อว่า: “พอเจ้ากลับมาที่เมืองแล้วก็เห็นว่าอาการของไทเฮาเหมือนกับอาการของเฉินอวี่จู๋เพราะว่าตอนนั้นเจ้าไม่มีวิธีช่วยนางไว้ดังนั้นเจ้าก็เลยอยากจะเรียนรู้เรื่องนี้ดีๆและคิดวิธีช่วยไทเฮาให้ได้ พวกเขาคงไม่ให้ไทเฮาตายเร็วขนาดนั้นหรอกพวกเขาจะใช้ไทเฮาเป็นตัวล่อให้เจ้าอยู่ในวังนี้ต่อไปพวกเขาก็จะได้ทำตามแผนพวกเขาต่อ”

“พวกเขาเป็นใคร?พวกเขาวางแผนใคร?และพวกเขารู้ได้ยังไงว่าอาจารย์ข้าจะไม่ปรากฏตัวและไม่ทำให้แผนพวกเขาแตก......”

ชูเซี่ยมองดูจูฟางหยวนสีหน้าทั้งสองคนเปลี่ยนไปมาก

“นอกจากว่าพวกเขาแน่ใจว่าอาจารย์เจ้าจะไม่มาบอกเจ้าว่าที่เจ้ากลับมาเมืองนี้มีแผนวางไว้อยู่”จูฟางหยวนพูดต่อไป

ชูเซี่ยเริ่มสับสน“อาจารย์ข้ามีเรื่องแล้ว ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่”

จูฟางหยวนจับมือนางไว้และพูดว่า“เจ้าอย่าพึ่งตกใจตอนนี้อย่าพึ่งรีบ พวกเรามาคิดดีๆก่อน”

ชูเซี่ยถอนหายใจสงบลงมาดูแล้วที่สำคัญตอนนี้คือต้องจับตัวคนที่วางยาไทเฮาให้ได้ก่อนถ้าจับได้ก็สามารถจับตัวคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว

ชูเซี่ยพูด: “พิษแบบนี้ต้องใช้บาดแผลถึงจะเข้าไปในร่างกายคนได้มีแต่คนที่จับแผลไทเฮาได้ถึงจะวางยาได้”

“งั้นเจ้าตรวจสอบหรือยังว่าไทเฮาเคยมีบาดแผลอะไรไหม?”

ชูเซี่ยพยักหน้า: “มีแต่ว่า นอกจากท่านหมอหลวงหลันแล้วก็ไม่มีใครที่เคยทำแผลให้ไทเฮาแล้ว”

“เขาไม่ได้ดูแผลไทเฮาไว้ตลอดเสียหน่อยจะรู้ได้ยังไงว่าไม่มีใครเคยแตะแผลไทเฮาเลย?”

“บาดแผลที่ตัวเองเคยรักษาล้างทุกวันและยังติดตามไม่ห่างทุกวันในใจต้องรู้สิ”

จูฟางหยวนอึ่งสักพัก“อาจจะเป็นท่านหมอหลวงหลันหรือเปล่า?”

ชูเซี่ยส่ายหัว“ไม่มีทาง ท่านหมอหลวงหลันข้าเชื่อเขา”

จูฟางหยวนก็ไม่คิดแบบนั้น“นั้นเป็นเรื่องของห้าปีก่อน ตอนนี้เจ้าจะรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนยังไง?เจ้าดูสิเขาอยู่สำนักหมอหลวงมานานเท่าไหร่แล้วยังไม่ได้เป็นหัวหน้าหมอเลย ตอนนี้มีคนมาบอกกับเขาว่าเจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่งข้าก็จะผลักดันเจ้าให้ได้เป็น นี่ก็อาจจะเป็นไปได้ไม่ใช่เหรอ?”

ชูเซี่ยนึกถึงนิสัยของท่านหมอหลวงหลันนางก็ส่ายหัว“ไม่มีทาง ข้าเชื่อเขาแต่ว่าข้าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกซง……ฮ่องเต้ให้เขาช่วยตรวจสอบด้วย”

“ก็ดี”จูฟางหยวนเชื่อแล้วว่าอาจารย์ที่เขาไปเจอเป็นตัวปลอม มองดูของในห้องก็ท้อใจมากนึกว่าจะได้กลับบ้านเสียอีกใครจะไปรู้ว่าดีใจไปเปล่าๆ

ไม่มีความหวังยังดีถ้าเกิดมีความหวังแล้วและโดนบีบบังคับตกลงมาจากที่สูงนั้นก็เจ็บมากเลย

ชิงเหอรู้ว่าเขาอยากกลับบ้านมาตลอดตอนนี้ก็ผิดหวังมากก็ไม่รู้ว่าจะไปปลอบใจเขาอย่างไรดีก็เลยพูดว่า: “เรื่องกลลับบ้านค่อยว่ากันอีกทีนะบางทีเราอาจจะหาทางกลับบ้านได้ก็ได้”

จูฟางหยวนฝืนยิ้มและพูดว่า“ง่ายขนาดนั้นเลย?ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วที่จริงข้าก็ไม่ควรคิดเลย เฮ้อ ที่จริงคิดว่าจะได้กลับไปแล้วยังไงล่ะ? อาจารย์ปลอมนั้นก็บอกว่ามีเวลาอีกสามชั่วโมง สามชั่วโมงนี้จะเอาอะไรมาทดแทนได้ล่ะ?อีกอย่างชีวิตแบบนี้มันก็เริ่มชินแล้ว ไม่คิดแล้วๆ”

“ถึงแม้ปากบอกว่าไม่อยากกลับแล้วแต่ในใจก็อยากกลับมากสินะ ใช่ไหม?”ชูเซี่ยก็เจ็บปวดเหมือนกันนางคิดว่าจูฟางหยวนจะได้กลับไปแล้วจากนั้นก็ไปบอกให้ครอบครัวบอกให้ทุกคนว่านางอยู่ที่นี้สบายดีให้พ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วง

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันอีก กอดกันเพื่อปลอบใจ

“ใช่แล้ว เจ้ามาหาข้าเพราะถามเรื่องนี้เองเหรอ?”พอทุกข์ใจแล้วจูฟางหยวนก็ถามต่อ

ชูเซี่ยก็ตอบไปว่า: “ที่จริงข้าหวังว่าเจ้าจะไปเอายาที่ใช้การได้กลับมาบ้าง”

“ยาหมดแล้วเหรอ ซาทางหวั่นเตมีเยอะมากเจ้าจะเอาไหม?เอากลับไปบ้างสิ”

“ในบ้านไม่ขาด เจ้าเก็บไว้ใช้เถอะ”ชูเซี่ยมองของที่กองกันไว้มีแจกันสวยๆ กะทะถ้วยขันกะละมัง เครื่องเงิน หนังสือ ขนาดที่กระโถนยังเอาไปหลายอัน ที่เยอะสุดคือถ้วย

จูฟางหยวนรีบพูดว่า“ไม่ใช่ เจ้าดูสิ มีแก้วชาลายโบราณ ยังมีถ้วยพวกนี้อีก มองดูแล้วลวดลายละเอียดอ่อน ห้าบาทหนึ่งอัน สองอันแปดบาท……”

“ข้ายังมีเรื่องหน่อย กลับก่อนนะ”ชูเซี่ยลุกขึ้นและเดินออกไปเลย

“อย่าพึ่งสิ กะทะถ้วยขันกะละมังไม่เหมาะไม่เป็นไรแต่พวกตัวหนังสือตัวอักษา ยังมีตัวหนังสือเหลี่ยวฮว่าจือ……”

จูฟางหยวนจับรูปทั้งหมดและวิ่งตามออกไป

ออกมาก็ไม่เห็นชูเซี่ยแล้วและโกรธมาก: “รีบออกไปทำไมเนี่ย?ไม่เอาเงินให้ฟรียังไม่ได้เหรอ?”

ชูเซี่ยออกมาจากที่ซ่อนและพูดว่า“ให้จริงเหรอ?”

จูฟางหยวนตอบไปว่า: “ให้เลย กระโถนก็เอาไปเลยก็ได้”

“เจ้าเก็บไว้ใช้เองดีกว่า ใช้ได้ถึงอายุเก้าสิบปีเลยล่ะ”ชูเซี่ยโบกมือ “ข้าต้องไปหวังฟูอีก ไปก่อนนะ”

“เจ้าจะไปหวังฟู?”จูฟางหยวนรีบลากนางไว้ “รอข้าด้วยข้าก็จะไป ข้าใช้รถม้าไปส่งเจ้า”

“เจ้าจะไปหวังฟูทำไม?”ชูเซี่ยถาม

จูฟางหยวนรีบตอบไปว่า“ไปทำการค้าขาย”

“……”

รถม้าขับเคลือนออกไปอย่างระมัดระวัง ทำไมถึงต้องระวังขนาดนี้เป็เพราะต้องควบคุมความเร็วทำไมถึงต้องควบคุมความเร็วเหรอเป็นเพราะว่านอกจากเราแล้วก็มีของพลุงพลังอยู่ด้านกลังเต็มไปหมด

“เจ้านี้จริงๆเลย”ชูเซี่ยพูด “เจ้ายังมีหน้าไปขายอีก?”

“ทำไมถึงไม่กล้าล่ะ?คนในหวังฟูตั้งเยอะตั้งแยะกะทะถ้วยขันกะละมังก็ใช้หมดเร็ว ข้าจะลดราคาให้ด้วย ”จูฟางหยวนพูด “พึ่งพากันไปสิ”

“กะทะถ้วยขันกะละมังเอาไปก็ได้นะแต่เจ้าจะเอากระโถนไปทำไมกัน?”

“กระโถนก็ต้องใช้สิใช่ไหม?ข้ามายุคโบราณไม่นาน ก็แลกกระโถนมาตั้งสามอัน”

“เจ้ามาที่นี้จะสิบปีแล้ว”

“ไม่สนพวกเราไม่มีเงินต้องรีบขายพวกมันออกไป”

“เจ้านี่นะ ถ้ากลับเข้าเมืองก็หางานทำเถอะ”ชูเซี่ยรู้ว่าเงินที่เขาได้มานี้ส่วนใหญ่ก็ให้ญาติตระกูลจูหมดแล้ว

“ไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรดี ช่างเถอะ ดูก่อนล่ะกัน”จูฟางหยวนพูด

“ที่ดินบ้านเจ้าตังเยอะแยะ ก็ทำนาสิ?”ชูเซี่ยออกความเห็น

“หุบปาก ข้ายังคงผิดหวังอยู่”จูฟางหยวนพูดและถอนหายใจ