ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 219

ตอนที่219 มงคลคู่มาที่บ้านพร้อมกัน

ลู่หนิงพูดอย่างเท่แต่ว่าตอนนี้เรื่องสำคัญต้องบอกฮ่องเต้ดังนั้นเขาก็รีบพุ่งไปข้างหน้าจับมือเชียนซานไว้และพูดว่า: “ไม่ว่ายังไงข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆหรอก”

“แค่รอไปอีกหนึ่งปีไม่นานหรอก”เชียนซานพูด

“วันเดียวก็ไม่ได้”ลู่หนิงพูดเตือน : “พวกเราอย่ามาทะเลาะกันตอนนี้เลยข้ายังต้องไปหาฮ่องเต้อีก”

เชียนซานเลยต้องทนไปก่อนและพูดว่า: “งั้นเจ้าไปหาฮ่องเต้ก่อนเรื่องของเราไว้ทีหลัง”

“ตอนเย็นข้าจะไปกินข้าวบ้านเจ้านะ”ลู่หนิงพูดไว้ก่อน

เชียนซานมองตามหลังเขาไปและขมวดคิ้ว

หลี่เฉินเย่นยุ่งมาทั้งวันแล้วพอตกดึกถึงจะมีเวลาว่างออกมาเดินเล่น

แต่ว่าการออกมาเดินเล่นนี้ก็ต้องมาตำหนักไทเฮาเป็นแน่ เขาอยากเห็นหน้าเด็กๆมาก

ลู่หนิงตามเสด็จไปด้วยและรีบพูดกับฮ่องเต้ว่า: “ใช่แล้วก่อนหน้านั้นท่านหมอชูบอกว่าเด็กๆชอบกินผลไม้แช่น้ำตาลมาก ฮ่องเต้ก็บอกว่าจะซื้อให้เด็กๆไม่ใช่เหรอพ่ะย่ะค่ะ?งั้นก็สั่งคนออกไปซื้อไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

หลี่เฉินเย่นนึกขึ้นได้ว่าชงโหลกับจิงโม่เคยมาที่ห้องอ่านหน้งสือของตัวเองบอกว่าให้เขาซื้อให้กินหน่อย

เขายิ้ม“ถึงว่าทำไมเด็กสองคนนี้เห็นข้าไปมือเปล่าก็ทำหน้าโกรธ”

เขาพูดกับพ่อบ้านว่า: “เจ้าไปสั่งคนไปซื้อขนมมาสักร้อยไม้มาหน่อยสิ”

พ่อบ้านยิ้มและพูดว่า: “ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะถ้ากินไปหนึ่งร้อยไม้มีหวังฟันร่วงหมดกันพอดี”

“ข้าสัญญาว่าจะซื้อให้พวกเขา ซื้อเถอะซื้อมาให้พวกเขากิน”หลี่เฉินเย่นพูดและทำหน้าเอ็นดู

“พ่ะย่ะค่ะ บ่าวจะไปสั่งไทเจียนออกวังไปซื้อพ่ะย่ะค่ะ”พ่อบ้านรีบออกไปทันที

พอพ่อบ้านไปแล้วอวีหนึ่งก็ตามหลังเขาไป“ฮ่องเต้ วันนี้จะกินข้าวกับไทเฮาไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม หลายวันมานี้ก็เป็นเช่นนี้ตลอนนี้”หลี่เฉินเย่นพูดเด็กๆก็อยู่ที่ตำหนักจืออัน เขาไม่อยากให้เด็กมาฝั่งนี้และให้คนอื่นเห็น เขาอยากจะอยู่อย่างสงบๆเงียบๆก่อน

ที่จริงในขุนนางก็น่าจะมีข่าวแพร่ออกไปแล้วว่าวันนั้นมีเด็กอยู่ในห้องอ่านหนังสือของข้า

หลายวันมานี้เขาสั่งไม่ให้ใครไปรบกวนไทเฮาแต่ว่าก็ยังมีนางสนมไปเยี่ยมบ้างไปดูว่าเป็นเหมือนที่ด้านนอกพูดกันหรือเปล่า

ลู่หนิงพูดเสียงเบาว่า: “ฮ่องเต้ ท่านหมอชูให้เชียนซานมาบอกว่าให้ฮ่องเต้พรุ่งนี้หาเวลาออกมาที่หวังฟูหน่อย นางมีเรื่องอยากจะพูดส่วนตัวก็บฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะและท่านหมอชูยังบอกเชียนซานอีกว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”

“เมื่อตะกี้เจ้าตั้งใจให้พ่อบ้านออกไปก่อนใช่หรือไม่?”หลี่เฉินเย่นถาม

“พ่ะย่ะค่ะ เชียนซานบอก่าเป็นเรื่องสำคัญ อย่าให้ใครรู้จะดีที่สุด”ลู่หนิงพูด

หลี่เฉินเย่นตอบว่า“อืม พรุ่งนี้เจ้าก็ไปพร้อมข้าแล้วกัน ข้าจะอ้างว่าไปเสี่ยวจวินจู”

“พ่ะย่ะค่ะ!”ลู่หนิงตอบรับ

หลี่เฉินเย่นตกใจมาก หลายปีมานี้ เขาก็ผ่านเรื่องราวมาเยอะเช่นกัน มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย?

เขาเชื่อว่าเรื่องที่ชูเซี่ยจะบอกกับตัวเองนั้นคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ระมัดระวังขนาดนี้ นางเข้าวังทุกวันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาแสดงว่านางไม่อยากพูดเรื่องนี้กับใครมาก

ทำให้ชูเซี่ยระวังขนาดนี้คงเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

พ่อบ้านสั่งคนไปซื้อขนมกลับมา จิงโม่กับชงโหลดีใจมากรีบวิ่งเข้าไปกอดหลี่เฉินเย่นไว้

ไทเฮาเห็นเด็กๆมีความสุขก็อดยิ้มหัวเราะคิกคักไม่ได้ นางถอนหายใจและพูดข้างหว่านเหนียงว่า: “ถ้าเด็กๆเติบโตข้างๆข้าก็คงไม่ต้องทรมาณขนาดนั้น เด็กๆที่น่ารักทั้งสองคนของข้าอยู่กับท่านแม่พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทุกข์ยากเพียงใด”

หว่านเหนียงยิ้มและพูดปลอบใจว่า: “ไทเฮาไม่ต้องกังวลหรอกเพค่ะ แม่ของพวกเขาถึงแม้ว่าจะทุกข์ยากเพียงใด ท่านหมอชูก็ไม่เคยให้พวกเขาอดอยากหรอกเพค่ะ”

“ข้าไม่ได้จะโทษนาง แต่ว่าเจ้าไม่ได้ฟังที่เด็กๆพูดเหรอ?ชูเซี่ยชอบออกไปรักษา นางยุ่งมากบางครั้งก็ไม่ได้ดูแลพวกเขาดีๆและไม่มีเวลาให้พวกเขา”

หว่านเหนียงพยักหน้าและมองไปที่เด็กๆอย่างเอ็นดู“บ่าวไม่เห็นฮ่องเต้ยิ้มแบบนี้มานานแล้วเพค่ะ ฮ่องเตท่านยิ้มอย่างมีความสุขออกมาจากใจจริง”

จากนั้นนางก็มองไทเฮา“ไทเฮาท่านก็เหมือนกัน บ่าวไม่เห็นท่านยิ้มเช่นนี้มานานแล้ว”

ไทเฮาถอนหายใจ“ข้าไม่ได้มีความสุขเช่นนี้มานานแล้ว เมื่อก่อนขุนนางแก่พวกนั้นชอบมาร้องไห้พูดต่อหน้าข้าว่าฮ่องเต้ไม่มีลูกเสียที ไม่มีผู้ใดมาสืบทอดอำนาจ ข้าก็อยากอุ้มหลานเช่นกัน?แต่ว่าฮ่องเต้ก็เป็นคนเช่นนี้ เจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร?ทุกวันสนมพวกนั้นก็มาทำความเคารพที่นี้ทุกเช้าและทำหน้าตาเศร้าๆ ข้าก็รำคาญ ตอนนี้ก็ดีแล้ว ไม่มีใครกล้าพูดอีกแล้วว่าไม่มีใครมาสืบทอดอำนาจ ข้าก็สบายขึ้นมาบ้าง”

หว่านเหนียงพูดยิ้มๆว่า: “เพค่ะ?ตอนนี้ก็แก้ไขปัญหาทุกอย่างได้แล้ว”

หรงท่ายกุ้ยเฟยพูดขึ้นมาว่า“ห้องป่วยนี้ทำไมถึงมีความสุขกันจัง ข้าขอเข้าร่วมด้วยได้หรือไม่”

ไทเฮาเห็นนางมาเข้ามาก็พูดติดตลก: “มาเข้าร่วมด้วยอะไรหรือ?ที่นี้มีแต่ห้องป่วย ถ้าอยากโชคดีมีความสุขก็ไปที่อื่น”

หรงท่ายกุ้ยเฟยนั่งข้างเตียง“ไปไหนเล่าๆ?ในวังนี้ช่างเงียบเหงามีแต่ที่ตำหนักจืออันที่วุ่นวาย”

“ดูเจ้ามีความสุขนะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”ไทเฮาถาม

หรงท่ายกุ้ยเฟยก็พูดว่า“ก็มีเรื่องดีสิเพค่ะไทเฮาของเราดีขึ้นแล้วนี่”

“แก่แล้วยังพูดเช่นนี้อีก”ไทเฮาพูด

“ข้ายังเป็นสาวอยู่เลย”หรงท่ายกุ้ยเฟยจับมือนางไว้และถอนหายใจมองดูหลี่เฉินเย่นเอาขนมหยอกแกล้งชงโหลอยู่นางก็หัวเราะออกมา : “มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกท่าน กลัวท่านจะตื่นเต้นเกิน”

ไทเฮาสีหน้าเปลี่ยน “เรื่องอะไร?ทำไมถึงปิดบังข้า?”

“ดูสิยังไม่ได้บอกเลยสีหน้าก็เปลี่ยนแล้ว คือเรื่องมีอยู่ว่า หยุนกางมองบอกนางว่าเด็กคลอดก่อนกำหนดและออกมาตามีปัญหามองไม่เห็น ……”

หรงท่ายกุ้ยเฟยยังพูดไม่จบไทเฮาก็ตกใจรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?ท่านหมอตรวจดีหรือยัง?อย่าพูดมั่ว อันยี่ยังไม่ครบเดือนเลย”

หรงท่ายกุ้ยเฟยตบมือนางเบาๆปลอบใจและพูดว่า: “อย่าตื่นกลัวไปเพค่ะ นี่พึ่งบอกไปว่าอันยี่ไม่เป็นไร ชูเซี่ยไปดูมาแล้วเพค่ะถึงแม้ว่าเป็นเช่นนี้แต่เป็นเพราะคลอดก่อนกำหนดทำให้เติบโตได้ไม่ดี ตอนนี้ดีขึ้นมาแล้ว สายตาอันยี่เปิดออกมาเรื่อยๆไม่ใช่ตาบอดเพค่ะ”

ไทเอาจับอกตกใจ“พูดก็ไม่พูดให้หมดทำเอาข้าตกใจหมด”

หรงท่ายกุ้ยเฟยยิ้ม“ก็ท่านพูดแทรกขึ้นมาเองข้ายังพูดไม่จบด้วยซ้ำ”

ไทเฮายิ้มตบมือนางเบาๆแทน“เป็นเช่นนี้แล้ว ชูเซี่ยก็เป็นตัวนำโชคของเด็กสองคนนี้จริงๆ”

หรงท่ายกุ้ยเฟยพูดต่อว่า: “ใช่สิเพค่ะ?ดังนั้นวันนี้หยุนกางเข้าวังมาบอกว่าให้อันยี่เรีบกนางว่าแม่บุญธรรม นี่เป็นเรื่องที่ดีนะเพค่ะ ก่อนหน้านั้นอันหรานก็เรียกชูเซี่ยเป็นแม่บุญธรรม ตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนสั่งเอาไว้แต่ครั้งนี้......”

ไทเฮาพูดต่อว่า: “ครั้งนี้ ก็ทำตามความต้องการตัวเองใช่หรือไม่?ก็ดี ตระกูลหลี่ก็ไม่มีเรื่องงานมงคลมานานแล้ว”

หรงกุ้ยไทเฟยยิ้มและพูดว่า“นานขนาดนั้นเมือ่ไหร่กัน?วังนี้มีสนมเข้าวังมาใหม่ทุกปีก็นับเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?”

ไทเฮาพูดต่อว่า“พวกนั้นฮ่องเต้ไม่ต้องการเสียหน่อย ก็เป็นพวกขันนางยัดเยียดมาหมด”