ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 242

ตอนที่ 242 เยาะแสหลัก

หรงกุ้ยท่ายเฟยจับมือของหล่อนไว้ “ท่านอย่าคิดมากเลย รักษาตัวให้ดี ท่านเห็นไหมว่าชูเซี่ยมักจะไปรักษาคนนอกวัง ฝ่าบาทก็ทรงยุ่งกับงานราชการ ไม่มีเวลามาดูแลลูกหรอก อย่าไปหวังพึ่งผินเฟยนางในเหล่านั้นเลย หากท่านไม่เป็นคนดูแล ใครจะมาช่วยดูแลล่ะ”

ฮองไทเฮาได้ยินหรงกุ้ยท่ายเฟยพูดแบบนี้ พลันน้ำตาไหล “ใช่สิ ข้าหวังพึ่งใครได้บ้าง ข้านึกถึงสิ่งที่สองฝาแฝดเคยพูดกับข้าว่า ตอนที่พวกเขาอยู่ที่เมืองหนานซาน ทุกครั้งที่ชูเซี่ยออกไปรักษาผู้คน ไม่พาพวกเขาไปด้วย แล้วได้นอนบนกองฟางลานบ้าน ไม่ก็ให้พวกเขารออยู่ที่บ้าน อันตรายจริงๆ ข้าปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดนี้ เจ้าว่า พวกเขาเป็นพระโอรสของฝ่าบาท เป็นยอดยาหยีของข้า ข้ายอมทนทุกข์คนเหล่านั้นคนเดียว ก็ยอมไม่ได้ที่ต้องเห็นพวกเขาทุกข์ด้วย”

หรงกุ้ยท่ายเฟยเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เมื่อรู้ว่าอานเหยียนอาจมีโอกาสตาบาด หล่อนอยากให้คนที่ตาบอดเป็นตัวเองเสียอีก

“ช่างมันเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว พูดแล้วข้าก็ปวดใจเหมือนกัน แต่ข้าสามารถรับรองกับท่านได้ว่า ชูเซี่ยต้องมีวิธีรักษาท่านให้หายขาดได้ ท่านอย่าเพิ่มคิดลบไป”

ฮองไทเฮาผงกหัว “วางใจเถอะ ถ้าทนได้ ข้าก็จะทนให้ถึงที่สุด ข้ายังไม่อยากจากไปจริงๆ”

ทั้งสองจับมือกัน เรื่องราวในอดีตผุดขึ้นในความคิด รู้สึกว่าเรื่องในโลกมนุษญ์ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ

ชูเซี่ยปรับอารมณ์ตนเอง เพื่อไปเยี่ยมหมอหลวงหลันที่คุก

หลวี่หนิงเป็นคนรับผิดชอบ การดูแลก็ถือว่าไม่เลว ถูกขังเดี่ยว บนพื้นปูฟางเอาไว้ และให้ผ้าห่มผืนบางหนึ่งผืน

ตอนนี้อากาศเริ่มร้อนแล้ว แต่ในคุกจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ ดังนั้น ในคุกมากจะมืดและชื้นอยู่เสมอ

สภาพจิตใจของหมอหลวงหลันถือว่าดี แต่หน้าซีดไปหน่อย นอกเหนือไม่มีอะไร

เมื่อเห็นชูเซี่ย เขาดูค่อนข้างสงบ

“หมอชู ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมา” เขากล่าว

ชูเซี่ยให้หลวี่หนิงเข้ามาเป็นเพื่อน และเอาเหล้าดอกกุ้ยที่หอมหวานมาด้วย

หล่อนเทเหล้าหนึ่งแก้ว พลันนั่งลงบนฟาง แล้วยื่นให้เขา “ฝ่าบาททรงพบหนอนพิษตำหนักของเจ้า ข้าเคยเห็นหนอนพิษลักษณะนี้ เป็นชนิดเดียวกับที่ฮองไทเฮาถูกวาง”

“ข้าถูกใส่ร้าย ข้าไม่เคยรู้เลยว่ามีขวดนี้อยู่ในตำหนัก” หมอหลวงหลันโต้

“แต่ว่า ถามบ่าวในตำหนักของเจ้าแล้ว ที่ที่เจอขวดนี้คือห้องหนังสือของเจ้า นอกจากเจ้าและคนรับใช้ที่ทำสะอาดแล้ว ไม่มีใครสามารถเข้าออกห้องนั้นตามอำเภอใจได้”

หมอหลวงหลันถอนหายใจเบาๆ “ใช่สิ ดังนั้น ใครกันแน่ที่ปองร้ายข้า แล้วเอาขวดนี้เข้าไปวางในห้องหนังสือข้าได้อย่างไร ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ชูเซี่ยมองดูเขา นึกถึงตอนที่ปฐมกษัตริย์จะทรงประหารเขาเพราะเรื่องของอานเหยียน ตนได้ช่วยเขาจากปฐมกษัตริย์ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาทำงานด้วยความระมัดระวัง ไม่น่าจะเป็นคนวางยาฮองไทเฮา

นอกจากนี้ ทุกสิ่งอย่างล้วนขึ้นอยู่กับแรงจูงใจ เขามีเหตุผลอะไรที่ต้องฆ่าฮองไทเฮาล่ะ เขาเป็นหมอหลวง ครอบครัวอยู่ดีมีสุข ไม่มีเรื่องอะไรที่คนอื่นใช้ข่มขู่ได้ เขาไม่จำเป็นที่ต้องเอาอนาคตและครอบครัวตนเองมาล้อเล่น

“เจ้าลองคิดดีๆ ช่วงนี้มีคนแปลกหน้าเข้าออกตำหนักเจ้าหรือไม่” ชูเซี่ยถาม

หมอหลวงหลันมองเอินอี้ด้วยความซาบซึ้ง “หมอชูถามข้าแบบนี้ ก็ยืนยันได้ว่าหมอชูไม่เคยสังสัยข้าเลย สามารถได้รับความเชื่อใจจากท่าน ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก”

หมอชูพูดว่า “แต่ว่า หากต้องการยืนยันว่าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ต้องใช้ความพยายามมากทีเดียว”

“บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของข้าก็ได้ ข้าควรจะโดนปฐมกษัตริย์ทรงประหาร แต่ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าได้ใช้ชีวิตต่อตั้งหลายปี ถือว่าเป็นโชคดีของข้าแล้วล่ะ” หมอหลวงหลันพูดอย่างสลดใจ เขารู้ ตอนนี้หลักฐานเพียบพร้อม ยากที่จะพ้นข้อกล่าวหา คนที่คิดปองร้ายเขา ต้องการให้เขาเป็นแพะรับบาป จะปล่อยให้เขาพ้นข้อกล่าวหาไปง่ายๆ ได้อย่างไร

ชูเซี่ยขมวดคิ้ว “อย่าพูดอะไรที่มันสลดใจอะไรแบบนี้ ในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำ ก็ต้องคืนความบริสุทธิ์แก่เจ้า”

“หมอชูไม่ต้องวิ่งเรื่องนี้ให้ข้าหรอก ในเมื่อเจอหนอนพิษในตำหนักข้า และข้าก็เป็นเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสกับแผลของฮองไทเฮา ข้าน่าสงสัยที่สุด ท่านอย่าเสียเวลากับเรื่องนี้เลย”

ชูเซี่ยพูดอย่างจริงจัง “นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้าเพียงคนเดียว หากเจ้าไม่ได้เป็นคนวางยา ถ้าฆ่าเจ้าไปแล้ว คนร้ายหนีไปที่อื่น ก็จะปองร้ายคนอื่นอีก ดังนั้น พวกเราต้องหาคนร้ายตัวจริงให้ได้”

หลวี่หนิงก็พูดขึ้นว่า “ถูกต้อง หมอหลวงหลัน เจ้าลองคิดดูดีๆ มีใครเคยเข้าไปห้องหนังสือของเจ้าอีกหรือไม่”