ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 248

ตอนที่ 248 ความสามารถพิเศษ

แม้ฝ่าบาทจะทรงออกไปนอกวังแบบคนธรรมดา แต่ว่า หลวี่หนิงได้เตรียมกันทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว

ตอนเที่ยง รับประทานอาหารกันที่จี่ฝูเหลา

จี่ฝูเหลาได้เตรียมสถานที่ตั้งแต่เช้า เถ้าแก่และบ่าวรับใช้ยืนต้อนรับตรงปากประตู ฝ่าบาททรงเยือนจี่ฝูเหลาเอง เถ้าแก่รู้สึกหวาดกลัว กลัวจะดูแลไม่ทั่วถึง

หลวี่หนิงได้สั่งไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ห้ามเปิดเผยสถานะของฝ่าบาท ดังนั้น เถ้าแก่ก็ไม่กล้าลงคุกเข่า เพียงแค่โค้งตัวคำนับ

ขณะรับประทานอาหาร จูเก๋อหมิงก็มาพอดี เขาแบกกล่องยามาด้วย เมื่อก้าวเข้าประตูก็พูดขึ้นว่า “มาได้ทันเวลาพอดี”

หลี่เฉินเย่นหยอก “เจ้าเกิดปีจอรึ จมูกไวอะไรอย่างนี้ มีของกินก็รีบตามมาเลย”

จูเก๋อหมิงนั่งลงอย่างห้าวหาญ “จะไม่ให้เกิดปีจอได้อย่างไร อายุมากกว่าเจ้าหนึ่งปี”

“อ้อ ดูไม่ออกจริงๆ” ระหว่างที่พูด จูฟางหยวนก็มาถึงแล้วเหมือนกัน ในมือถืออะไรบางอย่างไว้

เมื่อสองแฝดเห็นจูฟางหยวน พลันเรียกพ่อบุญธรรมขึ้นอย่างดีอกดีใจ

จูฟางหยวนหอมไปคนละฟอด “พอแล้ว กลับไปนั่งข้างๆพ่อพวกเจ้าเถอะ พวกเจ้าดูสนิทกับข้าอย่างนี้ เดี๋ยวพ่อให้กำเนิดจะเสียใจเอาได้”

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นชูเซี่ยนั่งอยู่ข้างหลี่เฉินเย่น พลันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก แม้จะรู้ว่าตอนนี้พวกเขายังไม่ได้อยู่ด้วยกัน และรู้อีกว่าเป็นเรื่องที่ยังเป็นไปไม่ได้หรอก แต่สามารถนั่งด้วยกันได้โดยไม่หวั่นกลัวสิ่งใดอย่างนี้ ก็ทำให้คนดูรู้สึกสบายใจขึ้นเลย

เขาหวังอยากให้ชูเชี่ยกับหลี่เฉินเย่นอยู่ด้วยกันจากใจจริง แต่ระหว่างพวกเขา มันยากเกินไป

ตอนนี้มีลูกกันแล้วด้วย แต่ในโลกแห่งความจริง กลับไม่สามารถให้สถานภาพนี้แก่พวกเขาได้ สถานภาพที่สามารถอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย ช่วงโหดร้ายเหลือเกิน

ชูเซี่ยรู้จุดประสงค์ที่จูฟางหยวนมา เขามาสนับสนุนในฐานะบุตรชายบุญธรรมของแม่ทัพจู เพื่อประกาศให้ทุกคนรู้ว่า จูฟางหยวนอย่างเขาอยู่ข้างชูเซี่ย

ทริปครอบครัวนี้ เดิมทีเป็นเครื่องมือในการประกาศสงคราม

เมนูอาหารถูกเตรียมไว้แต่เนิ่นๆ ล้วนเป็นของที่ชูเซี่ยชอบ นี่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่หลี่เฉินเย่นกำกับหลวี่หนิงล่วงหน้า

เชียนซานไม่ได้เข้าไป แต่ให้ว่านเฉียงเข้าไปแทน แต่หล่อนเฝ้ามองอยู่ด้านนอก

หลังจากเสิร์ฟอาหาร องครักษ์ก็เข้าประจำการ แม้แต่เถ้าแก่และบ่าวรับใช้ก็ถูกทิ้งไว้สวนหลังบ้าน ไม่อนุญาตให้เข้าไปในพื้นที่รับประทานอาหาร

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีมาก เนื่องจากมีเด็กอยู่ด้วย จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ อานเหยียนคอยดูแลจิงโม่และฉองเหลา ทำให้ดูมีความเป็นพี่ชายสูงมาก

ทุกคนต่างหยอกล้อเขา ว่ากลายเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็กแล้ว

อานเหยียนดูเก้ออายเล็กน้อย พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขามองดูชูเซี่ย “แม่บุญธรรม ท่านแม่บอกว่าฝีมือการแพทย์ของท่านสูงมาก มีทักษะการฝังเข็มดีเยี่ยม ท่านสอนข้าได้หรือไม่”

ชูเซี่ยยิ้มพลันพูดว่า “ยังไงกัน อานเหยียนน้อยอยากเรียนการฝังเข็มงั้นรึ”

“อยากเรียนมากเลย ถ้าข้าได้เรียนศาสตร์แพทย์ อีกหน่อยหากท่านพ่อท่านแม่ทรงประชวร ข้าก็สามารถฝังเข็มให้พวกท่านได้”

ทุกคนพลันหัวเราะ โดยเฉพาะหลี่อวิ่นกังหัวเราะไปส่ายหน้าไป “เจ้านี่ ที่เจ้าอยากเรียนศาสตร์แพทย์กับแม่บุญธรรม เพราะอยากแก้แค้นพ่อด้วยการฝังเข็มใช่ไหม”

อานเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่ หากข้าอยากแก้แค้นท่านพ่อ เพียงแค่ใส่ผงสลอดในถ้วยชาท่านพ่อก็พอแล้ว”

หลี่อวิ่นกังตกใจ “ผงสลอดรึ”

ช่วงก่อน เขาท้องเสียบ่อยมาก วิ่งเข้าห้องน้ำวันละหลายหน เป็นติดต่อกันเป็นเวลานานนับสิบวัน หรือว่า......

อานเหยียนก้มหัวลงด้วยความรู้สึกผิด

“เจ้าอานเหยียน เจ้ากล้าเอาผงสลอดให้ข้ากินเชียวรึ เจ้ารู้หรือไม่ ใส่ผงสลอดมากไป ถึงขั้นตายได้” หลี่อวิ่นกังโมโห

อานเหยียนตะกุกตะกัก “ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก ข้าคำนวณมาตราส่วนดีแล้ว แค่จะทำให้ท่านพ่อท้องเสียหลายวันเท่านั้นเอง”

“ข้าท้องเสียไปสิบวันเต็ม” หลี่อวิ่นกังตะโกนใส่เขาโดยที่อดทนกับความรู้สึกที่อยากจะตบเขาให้คว้ำ

“นั่นเป็นเพราะว่าข้าได้วางยาอีกรอบ” อานเหยียนแอบขยับตัวไปฝั่งชูเซี่ย พยายามหาที่พึ่ง