ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 254

ตอนที่ 254 ร่างกายผิดปกติ

"ติดหนี้?" ชูเซี่ยครุ่นคิดคำสองคำนี้อย่างถี่ถ้วน หลี่ซี่ติดหนี้อะไร

"ได้ตรวจสอบสถานะทางการเงินของหลี่ซี่หรือยัง อย่างเช่นเขาเล่นพนันหรือไม่"ชูเซี่ยถามว่านเฉียง

ว่านเฉียงตอบว่า "ตรวจสอบแล้ว แต่ใต้เท้าหลี่ไม่มีพฤติกรรมเลวทรามเช่นนั้น รายรับของเขาก็คงที่มากเช่นกัน ในจวนมีคลังยุ้งฉางของบ้านเมือง เขาเองก็มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง ใช้ชีวิตมั่งมีเพรียบพร้อมทุกสิ่งอย่าง"

ชูเซี่ยครุ่นคิดสักพัก "หรือว่าหนี้ที่ติดจะไม่ใช่เงิน"

เชียนซานเบิกตากว้าง "คงไม่ใช่หนี้รักกระมัง เขาติดหนี้ใครกัน ก่อนหน้านี้เขาชอบฉ่ายเวิน แต่ฉ่ายเวินมักจะหลอกใช้เขาอยู่เสมอ ทำให้เขาผิดหวัง หากจะคิดบัญชีจริง ๆ ตามปกติแล้วเป็นฉ่ายเวินต่างหากที่ติดหนี้รักเขา"

ว่านเฉียงพูดขึ้นว่า "แต่ฉ่ายเวินตายไปแล้วนี่"

ชูเซี่ยเองก็รู้สึกว่าเข้าใจได้ยาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่เห็นหลี่ซี่ทำท่าหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บ่อย ๆ ที่แท้ก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเขานี่เอง

ชูเซี่ยถามว่านเฉียงว่า "เรื่องนี้ยังต้องสืบตามต่อหรือไม่"

ว่านเฉียงส่ายหน้า "ไม่แล้วเจ้าค่ะ กลุ่มอ้านทั่นตามสืบมาสองเดือนแล้วก็ยังไม่ได้อะไร ดังนั้นจึงไม่ได้สืบต่อ"

ชูเซี่ยพูดว่า "เจ้าสั่งให้กลุ่มอ้านทั่นสืบต่อไป ต้องสืบจนกว่าความจริงจะปรากฏ"

"รับทราบ!" ว่านเฉียงรับคำสั่งแล้วไปจัดการทันที

หลังจากที่ว่านเฉียงไปแล้วเฉินเย่นซานก็ถามชูเซี่ย "เจ้านายมีความเห็นว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ"

ชูเซี่ยนึกสักพัก ต่อมาก็ส่ายหน้า "ข้าก็ยังไม่แน่ใจ ต้องรอหลังจากสืบก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที"

เชียนซานถอนหายใจเบา ๆ "หรือว่า...หลี่ซี่จะยังลืมฉ่ายเวินไม่ลงจริง ๆ เป็นฉ่ายเวินที่เอาตัวเด็กไปอย่างนั้นหรือ แต่เรื่องยืมศพคืนชีพที่เกิดขึ้นกับเจ้านาย ข้าก็รับได้ แต่ถ้าเกิดกับคนโหดเหี้ยมอำมหิตอย่างฉ่ายเวินนี่รับไม่ได้เลยจริง ๆ คนแบบนี้ที่ฆ่าบิดาฆ่าศิษย์พี่หญิงควรจะลงนรกขุมที่สิบแปดเสียด้วยซ้ำ"

ชูเซี่ยเอียงศีรษะเล็กน้อย ไม่ส่งเสียงอะไร คงต้องสืบไปทีละขั้นทีละตอน เพราะความจริงยังไม่เปิดเผย และกลับยิ่งอึมครึมด้วยซ้ำไป

ตอนนี้แม้แต่ศัตรูที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาเป็นใครก็ยังไม่แน่ใจ ได้เพียงแต่คาดเดาว่าเป็นหลี่อวิ๋นหลี่ก็เท่านั้น

หากเป็นหลี่อวี๋นหลี่จริง ๆ ตอนนี้เขายังไม่ปรากฏตัวออกมาก็ทำให้พวกเขาหัวร้างข้างแตกแล้ว เขาต้องหวนกลับคืนมาแน่ และไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าควรจะรับมืออย่างไรดี

ตอนนี้ชูเซี่ยรู้สึกได้ถึงมันจริง ๆ คลื่นที่ไร้ความสงบ และจะก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง

ตอนที่ชูเซี่ยเตรียมจะเข้านอนจูเก๋อหมิงก็มาหา

"วันนั้นหลังจากที่เจ้าไปแล้ว ข้าก็ทำการทดสอบติดกันอยู่หลายครั้งจนเกือบจะมั่นใจแล้วว่ากลิ่นแบบนี้ก็คือยาถอนพิษที่ใช้ระงับพิษกู่"จูเก๋อหมิงพูด

ชูเซี่ยพยักหน้า "วันนั้นก็มั่นใจได้แล้ว แต่เพื่อยืนยันให้แน่ใจ ทดสอบหลาย ๆ ครั้งก็ดีเหมือนกัน"

ชูเซี่ยเงยหน้ามองจูเก็อหมิง "เสียงเจ้าเป็นอะไรไป"

จูเก๋อหมิงเอามือถูจมูกไปมา "เจ็บคอน่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก"

"รักษาสุขภาพหน่อยสิ แล้วหาส่วนผสมของถุงหอมเจอรึยัง" ชูเซี่ยถาม

"ข้าคุยกับเฉินเย่นสองครั้งแล้ว เขายังหาส่วนผสมของถุงหอมไม่เจอ" จูเก๋อหมิงอดไม่ได้ที่จะผิดหวังนิด ๆ “เดิมทีคิดว่าเขาจะจำได้ อันที่จริงเขาเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกับฉ่ายเวินมาหลายปี เมื่อก่อนฉ่ายเวินมีอะไรก็พูดกับเขาทุกเรื่อง ข้าจำได้ว่ามีครั้งนึงที่นางทำขนมเฉินเย่นบอกว่าอร่อยมาก นางก็เอาใจเฉินเย่นด้วยการบอกว่าทำขนมของนางอย่างไร ใส่วัตถุดิบอะไรลงไปบ้าง เดิมทีก็คิดว่านางจะบอกเรื่องส่วนผสมของถุงหอมกับเฉินเย่นเสียอีก”

ชูเซี่ยพูดขึ้นว่า “หรือไม่ก็พูดไปแล้ว แต่เฉินเย่นกับพวกเราไม่เหมือนกัน เขาไม่ใช่หมอ ไม่ได้มีความรู้สึกไวต่อยากับพวกเครื่องหอมก็เลยไม่จำเป็นต้องจำได้”

“อืม ข้าเองก็เคยหาไปให้อาจารย์ที่ทำเครื่องหอมดมดูเหมือนกัน หลังจากที่ดมแล้วก็เขียนมาให้หลายชนิด แต่ก็ไม่ทั้งหมด” จูเก๋อหมิงยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นให้ชูเซี่ย

“กานพลู ไป่เหอ การบูร สะระแหน่...” ชูเซี่ยอ่าน “มีกลิ่นการบูรไหม ทำไมข้าถึงไม่ได้กลิ่นเลย กลิ่นการบูรจะฉุนมาก จะว่าไปข้าควรจะได้กลิ่นมันด้วยซ้ำ”

“ที่จริงข้าก็ไม่ได้กลิ่นเหมือนกัน งั้นก็บอกได้เลยว่ากลิ่นการบูรนั้นเบามาก ๆ ควรจะเพิ่มอีกหน่อย หรือไม่ก็ถูกกลิ่นอื่นกลบเอาไว้ เจ้าดูสิ ด้านหลังยังเขียนว่ากลิ่นชะมด กลิ่นชะมดฉุนขนาดนี้จะกลบกลิ่นการบูรก็เป็นเรื่องปกติ”