ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 256

ตอนที่ 256 ประสงค์แท้จริง

ชูเซี่ยโบกมือ “เห็นได้ชัดว่าพวกเรามองออกได้ง่ายขนาดนี้ นั่นก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าแผนนี้ของพวกเขาเตรียมการมาไม่พอ ทำไมถึงเตรียมการไม่พอนั้น เดิมทีพวกเขาก็น่าจะมีเวลาเตรียมการมากกว่านี้ีอีกนิด แต่เพราะการที่พวกเราจะต้องคลี่คลายความลับของถุงหอมไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น ทำไมพวกเขาต้องลงมือเร็วขนาดนี้ด้วย”

จูเก๋อหมิงสบตากับนาง “เว้นแต่ เขายังมีแผนที่จะใช้อีกแผนหนึ่ง”

“หากมีแผนสอง ก็ควรจะรอบคอบกว่านี้ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขารีบร้อนมาก”

จูฟางหยวนเอ่ยแทรกขึ้นมา “หรือว่าพวกเขารู้ว่าใครบางคนกำลังจะทำเรื่องอะไรบางอย่าง ก็เลยรีบร่วมมือกันลงมืออย่างนั้นหรือ”

จูเก๋อหมิงกับชูเซี่ยยืนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน “ไม่ผิด เป็นแบบนั้นแน่ พวกเขาอาจจะรู้ว่าใครบางคนกำลังจะลงมือ พวกเขาก็เลยต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้”

ชูเซี่ยรู้สึกหวั่นใจอย่างอธิบายไม่ถูก พวกเหลียงกุยกระตือรือร้นที่จะลงมือขนาดนี้ หรือว่าพวกเหลียงกุยต้องการจะลงมือ ลงมือกับใครกัน? นางหรือ?

ไม่ เหลียงกุยน่าจะรู้ดี คนอย่างเขาไม่มีทางจัดการกับตัวนางแน่

และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะลงมือกับเฉินเย่น พวกเขาไม่ได้กล้าขนาดนั้น

“ฉองเหลา ฉองเหลาอยู่ที่จวนอ๋อง!” จูฟางหยวนพลันร้องขึ้นมาอย่างน่าตกใจ

หน้าของชูเซี่ยพลันเปลี่ยนไปทันที “เร็ว!”

ทั้งสามรีบออกไปทันที พวกเขาขึ้นรถม้าของจูฟางหยวนแล้วเร่งรีบเดินทางไปยังจวนเจิ้นกั๋วอ๋อง

หลี่หยุนกางที่เพิ่งจะเข้านอนก็ได้ยินบ่าวรับใช้บอกว่าชูเซี่ยกับจูเก๋อหมิงเดินทางมา

“เกิดอะไรขึ้น มาดึกขนาดนี้ต้องมีเรื่องด่วนแน่” เย่เอ๋อตกใจ “ท่านรีบออกไปดูเถอะ”

หลี่หยุนกางสวมเสื้อทันที “ได้ เจ้านอนก่อนเถอะ”

พ่อบ้านเป็นคนเปิดประตูให้ด้วยตัวเอง พอชูเซี่ยเห็นพ่อบ้านก็รีบถามทันที “ฉองเหลากับอันหรันหลับแล้วหรือยัง”

พ่อบ้านตอบกลับว่า “เพิ่งเข้านอนขอรับ ทั้งสองมีรู้สึกดีต่อกันก็เลยนอนห้องเดียวกันขอรับ”

ชูเซี่ยบอก “ท่านพาข้าไปดูหน่อยเถอะ หากไม่เห็นกับตา ข้าก็ไม่วางใจ”

“ได้ เชิญท่านหมอชู”

แท้จริงแล้วฉองเหลากับอันหรันเพิ่งจะเข้านอน แต่ยังไม่หลับ สองพี่น้องกำลังนอนคุยอู้อี้กันบนเตียง

ชูเซี่ยผลักประตูแล้วเดินเข้าไป ฉองเหลาพลิกกายลุกขึ้นแล้วพุ่งตัวเข้าหาทันที “ท่านแม่ ท่านมาได้อย่างำรกัน”

ชูเซี่ยอุ้มฉองเหลา ใจที่กังวลมาตลอดทางก็รู้สึกสบายใจ “แม่มาดูว่าเจ้าได้ทำเรื่องก่อกวนในจวนอ๋องหรือเปล่า”

ฉองเหล่าบุ้ยปาก “ไม่มีขอรับ หากไม่เชื่อ ถามท่านพี่อันหรันดูได้ ว่าข้าเป็นเด็กดีหรือไม่”

อันหรันทำความเคารพตามกฎระเบียบ “คารวะท่านแม่บุญธรรม”

“อันหรัน แม่บุญธรรมมาขัดการนอนของพวกเจ้าหรือไม่” ชูเซี่ยถามอย่างรู้สึกผิดนิด ๆ

“เปล่าขอรับ ข้ากับน้องชายยังไม่นอน น้องชายกำลังเล่าเรื่องที่เมืองหนานซานให้ฟังขอรับ”

ชูเซี่ยเอามือลูบหัวฉองเหลาอยู่ชั่วครู่ “เหมืองหนานซานมีอะไรให้เล่าด้วยหรือ”

“เยอะแยะเลย อย่างเช่นเรื่องที่ข้าตีชนะเสี่ยวซานจื่อ เสี่ยวซานจื่อหนักกว่าข้าอีก” มันเป็นเวลาที่ฉองเหลาได้โอ้อวด

ชูเซี่ยหลุดยิ้มออกมาทันที “เรื่องแบบนี้ป่าวประกาศอย่างใจกว้างได้ด้วยหรือ น่าไม่อายจริง ๆ”

นางจับมือเด็กทั้งสอง “เอาล่ะ พวกเจ้านอนต่อเถอะ”

“ท่านแม่จะไปแล้วหรือ” ฉองเหลาเงยหน้ามองชูเซี่ยด้วยดวงตาค่อนข้าง...

“เปล่า แม่จะมาอยู่ที่นี่สองวัน อยู่เป็นเพื่อนเจ้าดีไหม” ชูเซี่ยมองลูกชายที่ทำตาอาลัยอาวรณ์ ลึก ๆ ในใจก็เกิดรู้สึกผิด

“ดีขอรับ!” ฉงเหลาพูดอย่างร่าเริง