ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 258

ตอนที่ 258 มาใหม่อีก

การที่จูเก๋อหมิงฝังเข็มให้ชูเซี่ยนับว่าเป็นการระงับการกระจายพิษชั่วคราว

แต่ก็ยับยั้งได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น หากไม่สามารถขจัดพิษได้ล่ะก็ คงต้องสูญเสียการมองเห็นไปตลอดกาล

ความรู้สึกของทุกคนดิ่งวูบอย่างหนัก การที่ชูเซี่ยถูกฝ่ายตรงข้ามเล่นงานอย่างฉับพลันโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนได้รับผลกระทบอย่างมาก

ชูเซี่ยฝืนทำเป็นเข้มแข็ง “ครั้งนี้ที่พวกเราไม่ได้เตรียมตัวให้ดีเป็นความประมาทของพวกเราเอง ต่อไปต้องจำตรงจุดนี้เอาไว้”

จูฟางหยวนมองนางด้วยความปวดใจและไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอะไรดี เขาเพียงแต่รู้สึกว่าตนเองเป็นคนขี้ขลาดตาขาวที่ไร้ประโยชน์อย่างยิ่ง

“ใช่ ต่อไปต้องจำตรงจุดนี้ไว้ให้ดี” จูเก๋อหมิงพูด แต่น้ำเสียงกลับหดหู่

เย่เอ๋อพลันสบถด่าขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “สรุปว่าฉ่ายเวินตายหรือยังไม่ตายกันแน่ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้”

จูเก๋อหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “พิษชั้นเลิศเช่นนี้ กลัวว่านอกจากนางแล้วจะไม่มีใครทำมันขึ้นมาได้อีกนี่สิ”

“ช่างเป็นหนอนร้อยเท้าที่แม้ตายไปแล้วก็ยังขยับตัวได้จริง ๆ (หมายถึง คนหรือบุคคลที่ล้มเหลวหรือพลาดพลั้งแต่อิทธิพลก็ยังคงมีอยู่)” เย่เอ๋อพูดอย่างโมโห

จูฟางหยวนอยากจะล้างแค้นให้ชูเซี่ยมาก แต่ตอนนี้แม้แต่จะแตะต้องศัตรูก็ยังทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะไปหาพวกเขาที่ไหน น่าเจ็บใจจริง ๆ

จูฟางหยวนกลับมาจากลาดตระเวนไปหนึ่งรอบ เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้พูดอะไรมากมาย อีกทั้งบรรยากาศก็ทั้งตรึงเครียดและเยือกเย็นอย่างมาก เขาก็พูดขึ้นมา “ลาดตระเวนไปรอบนึงแล้ว ไม่พบความผิดปกติ”

เย่เอ๋อเงยหน้ามองเขา ขอบตาพลันแดงก่ำ “ต้องระดมพลกองกำลังหรือไม่ คืนนี้หลวี่หนิงก็ไม่ได้มาด้วย เมื่อคืนวานนี้ยังอยู่อยู่เลย”

“วันนี้เขาบอกว่าจะมาดึกหน่อย” หลี่หยุนกางพูด

“ไม่ต้องระดมพลกองกำลังหรอก” ชูเซี่ยหันศีรษะเล็กน้อยไปทางจูฟางหยวนอย่างถูกต้อง “หลังจากที่ไปหาเฉินเย่นซานแล้ว ก็ให้นางไปแจ้งให้ท่านอาหมั่นทราบ เพื่อระดมพลคนของพรรคมังกรเหิน”

จูฟางหยวนตบโต๊ะ “ควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว หากทุกคนช่วยกันเติมฟืน ไฟก็จะยิ่งลุกโชน (หมายถึง คนยิ่งเยอะก็ยิ่งมีกำลังมาก) ต้องรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีต้านพวกเขาเอาไว้ให้ได้”

หลี่หยุนกางก็เห็นด้วยเช่นกัน “มีพรรคมังกรเหินอยู่ ดูสิว่าพวกเหลียงกุยยังจะกล้าจองหองแบบนี้อยู่ไหม”

“เหลียงกุยไม่เกรงกลัวพรรคมังกรเหินหรอก แต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาก็ดูถูกพรรคมังกรเหินอยู่แล้ว แต่คนของพวกหลี่อวี๋นหลี่ต่างหากที่กลัวพรรคมังกรเหิน” จูเก๋อหมิงพูด

“ถูกต้อง อันที่จริงเหลียงกุยไม่เกรงกลัวพรรคมังกรเหิน อันที่จริงการทำการกล้าหาญอย่างโง่เขลาก็เป็นเพราะพวกเขาประเมินพรรคมังกรเหินต่ำไป” หลี่หยุนกางพูด

เย่เอ๋อเห็นว่าดึกแล้ว จึงเร่งให้หลี่หยุนกางรีบไปตามเฉินเย่นซานมา

นางเป็นห่วงว่าค่ำคืนนี้ชูเซี่ยจะคิดฟุ้งซ่าน เพราะตอนนี้นางมองไม่เห็น

ทว่าชูเซี่ยกลับปลอบเย่เอ๋อ “ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก พวกท่านไปพักผ่อนก่อนเถอะ เหล่าจูกับจูเก๋อกลับไปก่อนเถอะ ส่วนท่านอ๋องกับเย่เอ๋อก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าเริ่มจะเหนื่อยแล้ว อยากนอนสักพัก ถ้าเฉินเย่นซานมาถึงก็ค่อยสั่งให้คนนำทางนางมา”

คนของหลี่หยุนกางไม่พบตัวเฉินเย่นซาน พอถึงช่วงยามโฉ่ว (ช่วงตีหนึ่งถึงตีสาม)เฉินเย่นซานก็ถือดาบมาที่จวนอ๋อง ร่างเต็มไปด้วยเลือด นางดึงคว้ามือของยามเฝ้าประตูไว้ “เร็ว ไปบอกท่านอ๋องให้ส่งคนไปหลางฟงติ่งเร็ว”

ยามเฝ้าประตูตกใจร้องลั่น “ใครก็ได้มานี่เร็ว แม่นางเฉินเย่นซานได้รับบาดเจ็บ เรียกท่านอ๋องเร็ว”

เชียนซานตะโกนจนคอแทบแตก “ให้ท่านอ๋องส่งคนไปหลางฟงติ่ง เร็วสิ หลวี่หนิงถูกพวกมันจับตัวไปแล้ว”

ยามเฝ้าประตูพลันใจดิ่งวูบ จากนั้นก็ประคองเฉินเย่นซานเข้าไปข้างใน

ด้วยความที่จูเก๋อหมิงเป็นห่วงชูเซี่ย ดังนั้น คืนนี้จึงพักอยู่ที่จวนอ๋อง

พอเห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของเฉินเย่นซาน เขาก็ตกใจมาก จากนั้นก็รีบเข้าไปประคองนางพลางถาม “เจ้าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”

เชียนซานพูดพลางร้องไห้ไปด้วย”หลวี่หนิงอยู่ที่หลางฟงติ่ง รีบส่งคนไปเร็ว หากชักช้าจะไม่ทันการเอา”

หลี่หยุนกางที่ออดมาเห็นภาพฉากนี้ก็ระดมกองกำลังทหารม้ากลุ่มหนึ่งล่วงหน้าไปยังหลางฟงติ่งทันที เขาไม่พูดอะไรแล้วรีบกลับห้องไปสวมชุดสำหรับออกรบ จากนั้นก็ให้จูเก๋อหมิงถามความเป็นมาของเรื่องราวจากเฉินเย่นซานให้แน่ชัด

มือของเฉินเย่นซานเต็มไปด้วยเลือด บนร่างก็มีเลือดมากมายเช่นเดียวกัน แต่ส่วนใหญ่ไม่ใช่ของนาง สองมือสองขาของนางได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่นับว่ารุนแรงมาก

นางให้จูเก๋อหมิงทำแผลให้นางก่อน จากนั้นก็ดึงจูเก๋อหมิงพลางร้องไห้ไปด้วย พูดไปด้วย “หลวี่หนิงต้องรับดาบไปสามครั้งจนโดนจุดสำคัญก็เพราะช่วยข้า เดิมทีข้าไม่ยอมจากมา ข้ายอมที่จะตายไปพร้อมกับเขา แต่เขาให้ข้ากลับมาแจ้งข่าว หลี่อวี๋นหลี่เป็นหลี่อวี๋นหลี่จริง ๆ ยังมีฉ่ายเวินด้วย ฉ่ายเวินก็อยู่ที่นั่นด้วย”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไปไล่ตามคนที่ปลอมตัวหรอกหรือ ทำไมถึงได้อยู่กับหลวี่หนิงได้” จูเก๋อหมิงถามเสียงขรึม

เชียนซานสูดหายใจเข้า ท่าทีค่อนข้างคุมสติไม่อยู่ “ตอนที่ข้าไล่ตามไปก็ไล่ตามทันแล้ว ข้าไปขวางเขาเอาไว้ แต่กลับมีคนมีฝีมือขั้นสูงปรากฏตัวออกมา ข้าไม่ใช่คู่ต่อกรของพวกมันจึงได้แต่หนีไปทางหลางฟงติ่ง ข้าไม่รู้ว่าทำไมหลวี่หนิงถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นั่น แต่ตอนที่คนพวกนั้นจะฆ่าข้า หลวี่หนิงก็ตามมาพอดี เขาสู้พวกที่มีฝีมือขั้นสูงพวกนั้น รวมถึงสู้กับจูเก๋อหมิงตัวปลอมด้วย ต่อมาก็ลอกหน้ากากจูเก๋อหมิงออก เป็นหลี่อวี๋นหลี่ข้าไม่เห็น แต่เขาเห็น เพราะหน้ากากหนังถูกลอกออกแล้ว จากนั้นฉ่ายเวินก็ปรากฏตัวออกมา ข้าก็เห็นฉ่ายเวินเช่นกัน นางยังไม่ตายจริง ๆ”

เชียนซานพูดไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย นางพูดได้สับสนมาก พอนึกถึงภาพหลวี่หนิงที่ร่างเต็มไปด้วยเลือก นางก็รู้สึกราวกับมีมีดแทงเข้าไปหัวใจ จนแทบอยากจะไปสู้กับคนพวกนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

หลี่หยุนกางสวมชุดสำหรับออกรบเสร็จก็ออกมา จูเก๋อหมิงเล่าเรื่องที่เฉินเย่นซานพูดให้ฟัง พอหลี่หยุนกางได้ยินว่าเป็นหลี่อวี๋นหลี่ หน้าตาก็พลันถมึงทึงทันที “เจ้าดูแลเฉินเย่นซานให้ดี เปิ่นหวางจะไปพาหลวี่หนิงกลับมา”

พูดจบ ก็สะบัดเสื้อคลุมสวม แล้วนำกองกำลังคนกลุ่มที่สองออกไป

เชียนซานเห็นหลี่หยุนกางออกไปแล้ว ถึงได้ให้จูเก๋อหมิงทำแผลให้นาง

แต่นางยังหวั่นไหวอยู่มาก ยังกังวลอยู่มากกับฉากภาพตะลุมบอนเมื่อครู่นี้ นางมองเห็นชัดเจนว่าหลวี่หนิงถูกดาบฟาดใส่สามที อีกทั้งหลวี่หนิงยังให้นางหนีไป เพื่อนางแล้ว ผู้ชายคนนี้แม้แต่ชีวิตก็ยังไม่สนใจ

“เจ้านายล่ะ”เฉินเย่นซานเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่เห็นชูเซี่ย

“ทำไมเจ้าถึงรู้ว่าต้องมาที่นี่” จูเก๋อหมิงไม่ตอบ แต่ถามนางกลับหากจะว่ากันตามเหตุผลแล้ว ตอนที่นางออกไป พวกเขายังไม่ได้มาที่จวนอ๋อง

“นายท่านเหมาบอกน่ะ”เฉินเย่นซานปาดน้ำตา “ให้เจ้านายระดมพลคนของพรรคมังกรเหินไปเถอะ ข้าเกรงว่าหลวี่หนิงจะต้านไว้ไม่อยู่แล้ว”

“เจ้าวางใจเถอะ คนของพรรคมังกรเหินไปแน่ ท่านอ๋องจะแจ้งว่านเฉียงเอง” จูเก๋อหมิงมองบาดแผลนางแล้วพูดพลางมุ่นคิ้ว “บาดแผลของเจ้าลึกมาก หากไม่ระวังจะเสียเลือดจนตายได้ อย่าเพิ่งพูดอะไรอีกเลย ให้ข้าทำแผลให้เจ้าก่อนเถอะ”

ระหว่างค่ำคืนเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ใจของจูเก๋อหมิงก็ว้าวุ่นเป็นอย่างมาก และกลัวว่าเฉินเย่นซานจะเค้นถามถึงชูเซี่ยเฉินเย่นซานจงรักภักดีต่อชูเซี่ย หากรู้ว่าชูเซี่ยเกิดเรื่อง ต้องไม่ยอมให้รักษาดี ๆ แน่

เชียนซานก้มหน้าคอตก สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาแล้ว นางหันมองจูเก๋อหมิงอย่างรวดเร็ว “หลวี่หนิงจะไม่เป็นอะไร ใช่ไหม”

จูเก๋อหมิงเห็นนางเป็นแบบนี้แล้วก็ได้แต่พูดปลอบเสียงเบา “ท่านอ๋องส่งคนไปแล้ว เขาจะไม่เป็นอะไร”

เสียงของเฉินเย่นซานสั่นนิด ๆ “ข้าก็ปลอบตัวเองแบบนี้เหมือนกัน แต่เขาถูกดาบฟันไปหลายที จูเก๋อ ตอนนี้ข้าถึงได้พบว่า แท้จริงแล้วข้าขาดเขาไม่ได้ ทำไมข้าต้องทะเลาะกับเขา ทำไมข้าถึงไม่กล้าแต่งงาน ทำไมข้าถึงได้กลัวการเปลี่ยนแปลง ข้าช่างเป็นคนที่โง่เง่าเหลือเกิน!”

นางพูด น้ำตาเม็ดใหญ่พลางไหลร่วงลงมา ท่าทางเศร้าสร้อยหดหู่

จูเก๋อได้ยินคำพรรณนาของเฉินเย่นซานแล้ว ความจริงก็รู้ว่าหลวี่หนิงถึงคราวยากจะพ้นเคราะห์แล้ว เขากลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วกัดฟันช่วยจัดการแผลให้นาง

“เจ้านายล่ะ ข้าจะไปหาเจ้านาย ไปบอกนางว่าเป็นหลี่อวี๋นหลี่กับฉ่ายเวินจริง ๆ ด้วย”เฉินเย่นซานคิดฟุ้งซ่านไปหมด แต่น้ำเสียงกลับหดหู่ลงไป ทั้งการต่อสู้นองเลือดและเร่งรีบกลับมาส่งข่าวทำให้นางเสียเลือดไปมาก สุดท้ายก็ฝืนไว้ไม่อยู่