ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 263

ตอนที่ 263 บรรยากาศตึงเครียด

วันนี้ทั้งวันชูเซี่ยเอาแต่ถามว่านเฉียงว่าเชียนซานอยู่ที่ไหน ในใจของนางเอะใจว่าต้องเกิดบางอย่างขึ้นแน่แล้ว เพราะตั้งแต่เมื่อวานที่เชียนซานไล่ตามจูเก๋อตัวปลอมไป นานถึงเพียงนี้ก็ยังไม่กลับมา นางไม่กล้าคิด

จูเก๋อหมิงกล่าวกับนางว่าเชียนซานนางไปจัดการธุระบางเรื่อง ธุระเรื่องใดกันเล่า เพียงแค่ฟังนางก็รับรู้ได้ว่านี่เป็นเรื่องโกหก

เมื่อมาถึงช่วงเที่ยงว่านเฉียงกลับออกไปเปลี่ยนเป็นว่านเหลียงกลับเข้ามา ซึ่งน่าจะเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่รู้จะตอบคำถามนางเช่นไรแล้ว เพราะเมื่อว่านเหลียงเดินเข้ามาในห้องตอนที่ชูเซี่ยอ้าปากถามถึงเชียนซานอีกครั้งนางก็เอาแต่ตอบว่าไม่ทราบ

ยิ่งรอนานมากเท่าใดหัวใจของนางก็ร้อนรนจนแทบทนไม่ได้มากขึ้นเท่านั้น

นางให้ว่านเหลียงพยุงนางไปนั่งเล่นที่สวน เดิมทีว่านเหลียงตั้งใจจะบอกว่าข้างนอกยามนี้ฝนใกล้จะตกแล้วไม่อยากให้นางออกมา แต่ทว่าเมื่อคิดว่าการให้นายหญิงของตนนั่งอุดอู้อยู่ในห้องจะยิ่งทำให้คิดมากจึงยอมพยุงนางออกไปนั่งที่สวนแต่โดยดี

ลมหนาวที่พัดผ่านมาเป็นระลอกโบกพัดเอาไอฝนที่กำลังจะตกมากระทบจมูกเบาๆ สายลมหนาวที่พัดไม่อาจพัดเอาความวิตกกังวลและร้อนใจของชูเซี่ยให้หายไปได้ กลับกันมันกลับยิ่งทำให้นางรู้สึกหดหู่มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ฝนกำลังจะตกงั้นหรือ” ชูเซี่ยเอ่ยถามว่านเหลียง

ว่านเหลียงเงยหน้ามองท้องฟ้า “เจ้าค่ะ อีกไม่นานฝนก็จะตกแล้ว”

“นายท่านเหมากับเจ้าถ่านเล่า”

“นำเข้าคอกไปแล้วเจ้าค่ะ” ว่านเหลียงเอ่ยตอบ

“นายท่านเหมาให้อยู่ในคอกต่อไปดีแล้ว ส่วนเจ้าถ่านเจ้าไปนำมันมาเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถิด”

“เจ้าค่ะ!” ว่านเหลียงรับคำสั่งและหมุนกายออกไปทันที

ชูเซี่ยเอื้อมมือมาลูบลายปักที่แขนเสื้ออย่างเหม่อลอย นางชอบทำเช่นนี้ด้วยความเคยชินยามที่ต้องใช้ความคิด

นางรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นแต่ทว่านางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทุกคนต่างก็ปิดบังนาง ตอนนี้ชูเซี่ยรู้สึกโมโหยิ่งนักแต่นางก็ไม่กล้าอาละวาดกับว่านเหลียงเพราะว่าว่านเหลียงเองก็จนปัญญาเพราะรับคำสั่งผู้อื่นมาอีกที

ในยามนี้ดวงตาของนางมืดบอด นางรู้ว่าทุกคนปิดบังนางเพราะว่าเป็นห่วง นางเองก็ซาบซึ้งแต่ทว่าขณะเดียวกันนางก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์เหลือเกิน

มีเสียงฝ่าเท้าก้าวเดินดังขึ้น ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เป็นเสียงฝ่าเท้าของสองคน

ฝ่าเท้าที่ก้าวเดินแผ่วเบาจนแทบไม่เกิดเสียง นางฟังออกได้ในทันทีว่าเป็นจูเก๋อหมิงและหลี่เฉินเย่น

เขามาแล้ว

ไม่ได้คุยกันแล้วหรือว่าจะไม่ให้เขารู้เรื่องของนาง?

ชูเซี่ยรู้สึกเคืองขึ้นมาเล็กน้อยแต่ทว่าถึงกระนั้นใบหน้านวลก็ค่อยๆแย้มรอยยิ้มอ่อนหวานขึ้นมา “พวกท่านมาแล้วหรือ”

นางหันหน้าไปทางที่มีเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ราวกับว่านางเห็นพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น

หลี่เฉินเย่นถึงกับกลั้นหายใจ เขาหวังเหลือเกินว่านางจะสามารถมองเห็นเขาได้จริงๆ

แต่ทว่าดวงตาของนางที่มองมามันช่างหม่นหมองและไร้แววตาเป็นประกายดังเดิม

นางเพียงแค่หันหน้ามาทางพวกเขาเท่านั้น

“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเล่าเจ้าคะ” ชูเซี่ยยิ้มออกมาทั้งๆที่หัวใจของตนเองร้าวราน

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้นางเจ็บปวดเหลือเกิน

หลี่เฉินเย่นก้าวเท้ายาวๆมาหยุดอยู่ตรงหน้านางและเอื้อมมือมากอบกุมมือของนางไว้ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ทำไมมือของเจ้าเย็นถึงเพียงนี้กัน”

“ข้าไม่หนาวเลยสักนิดทั้งยังรู้สึกร้อนอีกด้วย อาจเป็นเพราะฝนใกล้จะตกแล้วกระมัง” หญิงสาวปล่อยให้อีกฝ่ายกอบกุมมือของนางไว้ไม่คิดจะดึงออก

หลี่เฉินเย่นกล่าวเสียงทุ้มนุ่ม “ใช่ อีกไม่นานฝนก็ตกแล้วล่ะ น่าจะเป็นฝนห่าใหญ่เสียด้วย ท้องฟ้ามืดไปหมด”

ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้า เมฆดำยิ่งมายิ่งมากขึ้นกลบเอาแสงสว่างที่เคยมีอยู่จนบัดนี้มืดมนไปหมด

ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นมาเช่นกัน “ท่านรู้ว่าเชียนซานอยู่ที่ไหนใช่หรือไม่”

“ข้ารู้!” เขาตอบ

ชูเซี่ยกลั้นใจถามออกไป “นางอยู่ที่ไหน”