ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 264

ตอนที่ 264 โจมดีหนัก

ด้านเชียนซาน หลี่อหยุนกางและจูฟางหยวนก็ยังคงยืนอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะเอ่ยเช่นไรดี

เชียนซานเองก็ไม่โง่ นางเห็นท่าทางของพวกเขานางก็พอจะเดาได้แล้ว “เกิดเรื่องขึ้นกับเขาใช่หรือไม่”

ตอนที่เชียนซานเอ่ยปากถาม น้ำเสียงของนางสั่นเครือเสียจนแทบจะคุมไม่ได้ นางรู้ดีว่าตอนที่นางหนีกลับมาเขาโดนดาบฟันไปแล้วหลายแผล หัวใจของนางรับรู้ได้ว่าหลวี่หนิงตายไปแล้ว

แต่ว่านางก็ยังอดหวังไม่ได้ นางยังอดหวังไม่ได้ว่าคนของพรรคมังกรเหินจะตามไปช่วยเขาได้ทัน

จูฟางหยวนเดินลงมานั่งข้างๆนาง ดวงตาคมทอดมองใบหน้าขาวซีดของเชียนซานด้วยความสงสาร เขาสูดลมหายใจลึกๆก่อนเอ่ย “เชียนซาน เจ้าทำใจดีๆเอาไว้นะ...”

“ข้าใจเย็นอย่างยิ่ง เจ้าพูดมาเถิด!” เชียนซานกลั้นลมหายใจของตนเอง นางพยายามกลั้นน้ำตาของตนเองไม่ให้ไหลลงมา

แต่จู่ๆจูฟางหยวนก็เงยหน้าขึ้นมามองหลี่อหยุนกางและกล่าวขึ้นมา “ข้าว่าท่านไปผู้พูดจะดีกว่า อย่างไรเสียตอนนั้นท่านเองก็เป็นคนนำไพร่พลตามขึ้นไปสมทบบนเขา ท่านน่าจะรู้ละเอียดกว่าข้า”

หลี่อหยุนกางเห็นจูฟางหยวนอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมพูดเสียทีก็ทำใจแข็งขึ้นมาก่อนจะหันมามองเชียนซาน “เชียนซาน ตอนที่พวกเราตามไปสมทบก็พบว่าคนของพรรคมังกรเหินไปถึงอยู่ก่อนแล้ว ที่หลางฟงติ่งไม่เหลืออะไรสักอย่าง เหลือเพียงซากศพที่ถูกเผาเพียง

ซากหนึ่งเท่านั้น”

“ศพ...” ร่างกายของเชียนซานสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว นางกลั้นลมหายใจก่อนเอ่ยถาม “ถูกเผางั้นหรือ เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้ว่าจะไม่ใช่หลวี่หนิงใช่หรือไม่”

จูฟางหยวนพยักหน้า “ใช่แล้ว ยังไม่ชัด”

“ยังพบอะไรอีกหรือไม่” เสียงของเชียนซานยังคงแหบพร่ายามที่เอ่ยถามหลี่อหยุนกาง

หลี่อหยุนกางค่อยๆอ้าปากตอบอย่างลำบากใจ “มีดาบอยู่เล่มหนึ่ง เป็นของหลวี่หนิง”

กระบี่อยู่คนอยู่ กระบี่หักคนตาย!

เชียนซานหลับตาลงอย่างหมดแรง น้ำตาของนางไหล่ทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับถูกคนกระชากหัวใจของตนเองออกไป ยามนี้อกของนางวูบโหวงไปหมด ร่างทั้งร่างล่องลอยไร้สติคล้ายดวงวิญญาณที่พร้อมจะหลุดออกไปจากร่าง

เป็นเวลานาน หญิงสาวค่อยๆนำผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะของตนเองเอาไว้ ร่างบอบบางขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“เชียนซาน เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลย เรื่องนี่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นจริงเสียหน่อย” จูฟางหยวนเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก

หลี่อหยุนกางส่ายหน้าเบาๆ “ปล่อยให้นางร้องไห้เถิด ร้องออกมาให้หมดจะได้ระบายความเสียใจออกมาได้บ้าง”

ยังไม่ทันที่ชูเซี่ยจะมาถึงหน้าประตูนางก็ได้ยินเสียงร้องไห้ปานขาดใจของเชียนซานทำให้มือของนางสั่นไปหมด “เชียนซานนางไม่เคยร้องไห้หนักถึงเพียงนี้ นางไม่เคยเสียใจถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำ”

น้ำตาของนางไหลลงมาอีกครั้ฃ การจากเป็นจากตายนางล้วนแต่เคยเผชิญมากหมดแล้ว นางรู้ดีว่าความรู้สึกของการสูญเสียมันเป็นเช่นไร

ในทางกลับกันหลี่เฉินเย่นกลับเอื้อมมือมากอบกุมนางไว้ก่อนจะค่อยๆพยุงนางเดินต่อไปทีละก้าวด้วยใบหน้านิ่งสงบ

หลี่อหยุนกางและจูฟางหยวนเห็นพวกเขาเดินเข้ามาก็ลอบถอนหายใจ

หลี่เฉินเย่นพยุงร่างของชูเซี่ยมานั่งข้างเตียง ชูเซี่ยเอื้อมมือคลำหาร่างของเชียนซาน เมื่อนางพบก็รวบกอดร่างของเชียนซาน

ไว้แน่น เชียนซานยังคงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและร่ำไห้อย่างสิ้นหวัง

หลี่เฉินเย่นก็เอ่ยกับคนอื่นๆในห้องเสียงเบา “พวกเราออกไปก่อนเถิด ให้พวกนางได้คุยกัน”

“จะดีหรือ?” หลี่อหยุนกางกังวลเรื่องดวงตาของชูเซี่ยไม่น้อย

หลี่เฉินเย่นเหลือบมองชูเซี่ยเล็กน้อยก่อนเอ่ยอีกครั้ง “ไม่ต้องกังวล!”

หลังจากที่ทุกคนกลับออกไปแล้ว จูฟางหยวนก็ค่อยๆปิดประตูลงอย่างเบามือ คนทั้งสี่เดินมานั่งตรงเก้าอี้หินและค่อยๆพูดคุยถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น