ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 266

ตอนที่ 266 กระดูกเป็นของขวัญ

อาหมั่นเป็นผู้นำทางองค์หญิงอวิ๋นซึนมาจนถึงห้องที่ชูเซี่ยรักษาตัวอยู่ด้วยตนเอง

การที่ชูเซี่ยเลือกจะมารักษาตัวที่นี่กระทันหันเหลือเกิน จริงอยู่ที่สำนักเฉาปังมีห้องว่างมากมายแต่มันก็ไม่ได้เหมาะกับการเป็นห้องที่จะให้สตรีมาพักอาศัยอยู่เลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเหลียงหม่านจึงรีบทำความสะอาดห้องและทำการตกแต่งอย่างรวดเร็ว แต่

ถึงกระนั้นก็ดูไม่เหมาะกับการเป็นห้องหญิงสาวอยู่ดี

เดิมทีอาหมั่นต้องการตกแต่งใหม่อีกครั้ง แต่ทว่ายามนี้นายหญิงมองอะไรไม่เห็นการมีเครื่องเรือนยิ่งน้อยก็ยิ่งปลอดภัยกับนาง

อาหมั่นได้ยินเช่นนั้นจึงขนย้ายเครื่องเรือนที่ไม่จำเป็นออกไปจากห้องจนหมด เหลือไว้เพียงของที่จำเป็นไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

ยามนี้จึงกลายเป็นว่าห้องโล่งเสียจนเกือบว่างเปล่า ยามที่ชูเซี่ยเดินเหินก็สะดวกยิ่งนัก

ตอนที่องค์หญิงอวิ๋นซึนเสด็จมาถึง จุเก๋อหมิงกำลังช่วยชูเซี่ยฝังเข็มอยู่ภายในห้อง

อาหมั่นให้องค์หญิงทรงรออยู่ที่ลานกว้างหน้าห้องก่อนเพื่อให้เขาได้เข้าไปขออนุญาตนายหญิงของตนสักคำ

“นายหญิง องค์หญิงแคว้นหนานจ้าวทรงเสร็จมาหาท่านขอรับ” อาหมั่นแจ้งทันทีที่เข้าห้อง

ชูเซี่ยตะลึงงันไป “องค์หญิงอวิ๋นซึน?”

“ขอรับ ยามนี้พระองค์ทรงรออยู่ข้างนอก หากนายหญิงไม่อยากพบข้าจะให้พระองค์เสด็จกลับไป”

ชูเซี่ยขอให้จูเก๋อหมิงช่วยพยุงนางลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ “ในเมื่อคนก็เดินทางมาถึงนี่แล้วจะไม่ให้พบได้อย่างไรกัน เรียกนางเข้ามาเถิด”

“ขอรับ!” อาหมั่นรับคำแล้วเดินออกไปทันที

จูเก๋อหมิงเอ่ยอย่างประหลาดใจนัก “องค์หญิงอวิ๋นซึนผู้นี้เพิ่งเดินทางมาถึงเมืองหลวงวันนี้เองไม่ใช่หรือ เหตุใดนางจึงเดินทางมาหาเจ้าเล่า แล้วเหตุใดนางจึงรู้ได้ว่าเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่?”

ชูเซี่ยเองก็รู้สึกสังหรณ์ใจขึ้นมา ดูท่าการมาเยือนขององค์หญิงผู้นี้คงไม่ใช่เรื่องดี

“คงไม่ได้มาดีหรอก!” ชูเซี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

จูเก๋อหมิงเก็บเข็มทองเข้าห่อผ้าเรียบร้อยก่อนจะเดินลงมานั่งข้างกายนาง

ยามที่จูเก๋อหมิงเห็นรูปโฉมขององค์หญิงอวิ๋นซึนที่เสด็จตามเหลียงหม่านเข้ามาร่างทั้งร่างของเขาก็แข็งค้าง

“ฉ่ายเวิน?”

ชูเซี่ยได้ยินเสียงของจูเก๋อหมิงก็หน้าถอดสี ฉ่ายเวิน?

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” ชูเซี่ยเอ่ยถาม

จุเก๋อหมิงมองใบหน้ายิ้มแย้มขององค์หญิงอวิ๋นซึนอย่างพิจารณา “ใบหน้านางเหมือนฉ่ายเวินมากเหลือเกิน”

“ใต้หล้านี้จะมีผู้ใดมีใบหน้าเหมือนกันได้เล่า” ชูเซี่ยยิ้มทั้งที่ในใจของนางบังเกิดความกังวลขึ้นมา

อาหมั่นเดินมาข้างกายชูเซี่ยก่อนจะเอ่ย “นายหญิง องค์หญิงเสด็จแล้ว”

จูเก๋อหมิงพยุงร่างบอบบางของชูเซี่ยอย่างก่อนจะค่อยๆค้อมกายพร้อมกัน “ถวายบังคมองค์หญิง!”

องค์หญิงอวิ๋นซึนสวมใส่อาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ทั้งร่าง กระโปรงของชุดลากยาวไปถึงหลัง เส้นผมสีดำสนิทยาวจนถึงกลางหลังโดยที่ไม่ได้มวยผมเอาไว้ ทำเพียงรัดผ้ารวบไว้หลวมๆเท่านั้น

องค์หญิงแย้มสรวลและมองมาทางชูเซี่ย “ท่านหมอชูไม่ต้องมากพิธี รีบลุกขึ้นมานั่งเถิด!”

“เพคะองค์หญิง” ชูเซี่ยถูกน้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้ตื่นตระหนกไปหมด แม้ว่านางจะไม่เห็นรูปโฉมของอีกฝ่าย แต่น้ำเสียงเช่นนี้ เหมือนเหลือเกิน

“เสี่ยวหลาน นำของมาเร็วเข้า!” องค์หญิงอวิ๋นซึนรับสั่ง

นางกำนัลผู้หนึ่งก้าวมาข้างหน้าพร้อมกล่องในมือ นางกวาดตามองไปรอบๆห้องก็พบว่าไม่มีที่ใดให้นางวางของลงได้เลยจึงถือไว้ต่อไป

จูเก่อหมิงหันไปพยักหน้าให้ว่านเหลียงเล็กน้อย ว่านเหลียงจึงก้าวเข้ามาและรับหีบนั่นไว้ “ขอบพระทัยองค์หญิง”

ชูเซี่ยจึงกล่าว “องค์หญิงทรงเกรงพระทัยกันเกินไปแล้วเพคะ”

องค์หญิงอวิ๋นซึนจ้องมองใบหน้าของชูเซี่ยก่อนจะสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น “ดวงตาของท่านหมอชูเป็นอะไรไปหรือ”

“มองไม่เห็นเพคะ” ชูเซี่ยทูลตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

องค์หญิงทรงสรวจออกมาเบาๆ “อ้อ ตาบอดแล้วหรือ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ท่านหมอชูมีวิชาแพทย์สูงส่งย่อมรักษาตนเองได้แน่”