ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 270

ตอนที่ 270 เต็มใจลองยา

เหลียงกวางเซียงรีบร้อนเอ่ยแก้ตัว “หากว่านายหญิงไม่เชื่อก็สามารถทดลองกับร่างกายของข้าได้นะขอรับ ท่านมีหนอนกู่อยู่ในมือท่านสามารถใส่มันเข้ามาในร่างของข้าจากนั้นก็ลองใช้ยาถอนพิษที่ข้านำมาให้เพื่อพิสูจน์ได้ ถึงตอนนั้นนายหญิงย่อมรู้เองว่ายาถอนพิษเป็นของจริงหรือของปลอมขอรับ”

ชูเซี่ยเอ่ยปากถาม “เพราะอะไรหลี่อวี๋นหลี่จึงให้เจ้านำยาถอนพิษมามอบให้แก่ข้า”

เหลียงกวางเซียงก็กล่าวอย่างไม่คิดปิดบัง “เพราะว่าครานั้นเฉินอวี่จู๋ก็ได้รับพิษชนิดนี้เช่นนี้เดียวกันแต่ครั้งนั้นนายหญิงไม่อาจช่วยชีวิตนางได้ เฉินหยวนชิ่งจึงแค้นในตัวท่านมาตลอด ตอนนี้เฉินหยวนชิ่งมั่นใจว่าพิษที่ไทเฮาทรงได้รับเป็นพิษเดียวกันกับที่เฉินอวี่จู๋ได้รับ หลี่อวี๋นหลี่จึงมอบยาถอนพิษนี้ให้แก่ท่านก็เพื่อให้ท่านช่วยเหลือไทเฮา เพื่อให้เฉินหยวนชิ่งเคียดแค้นในตัวท่านเป็นทวี ตอนนี้เฉินหยวนชิ่งเป็นสนาบดีกลาโหม พวกเขาอยากได้เฉินหยวนชิ่งมาเป็นพวกเดียวกันมาตลอด แผนการของพวกเขานับว่ารอบคอบมากทีเดียว”

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าแม้แต่ยาถอนพิษของข้าเจ้าก็ได้มา จริงหรือไม่?” ชูเซี่ยถาม

“ใช่แล้วขอรับนายหญิง แต่ข้าขอร้องท่าน เมื่อนายหญิงกินยาถอนพิษไปแล้วได้โปรดทำเหมือนกับว่าท่านยังมองไม่เห็นต่อไป

ด้วยเถิด ไม่เช่นนั้นจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นได้” เหลียงกวางเซียง

อาหมั่นจ้องเขม็งไปที่เขา “พวกเราจะรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาทั้งหมดเป็นความจริง?”

ใบหน้าของเหลียงกวางเซียงหม่นหมองลง “หากพวกท่านไม่เชื่อข้า ข้าน้อยเองก็จนปัญญา ยาถอนพิษก็วางไว้ที่นี่แล้วกันขอรับ”

ชายหนุ่มหยิบขวดยาออกมาจากอกเสื้อ เป็นขวดยาแบบเดียวกันกับที่หลี่อวี๋นหลี่มอบให้ชูเซี่ยในครั้งนั้นไม่ผิดเพี้ยนเลยทีเดียว

“ซ้ายมือคือยาถอนพิษของไทเฮาขอรับ ส่วนอีกขวดหนึ่งคือยาถอนพิษของนายหญิง หากนายหญิงไม่เชื่อข้าก็สามารถลองใช้มันกับร่างกายของข้าได้” เหลียงกวางเซียนเอ่ยเสียงหนักแน่น

ชูเซี่ยกล่าวกับอาหมั่น “ท่านช่วยนำมันมาให้ข้าดมได้หรือไม่”

อาหมั่นรู้สึกเป็นห่วง “นายหญิง จะดีหรือขอรับ”

ชูเซี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ไม่เป็นไร สำหรับหลี่อวี๋นหลี่และฉ่ายเวินแล้วการที่มีเฉินหยวนชิ่งเป็นคู่แค้นกับข้าพวกเขาย่อมมีความสุขมากเป็นแน่ ท่านเคยเห็นแมวไล่จับหนูหรือไม่ ตอนนี้พวกเขาคิดว่าตนเองเป็นแมว ส่วนข้าเป็นเพียงแค่หนู หากว่ายังไล่

ตะปบลูกหนูอย่างข้าไม่สนุกดีแล้วก็ไม่มีทางสังหารข้าทิ้งหรอก”

อาหมั่นได้ยินเช่นนั้นใบหน้าก็เย็นชาขึ้นหลายส่วน “พวกมันคิดว่าพรรคมังกรเหินของเราเป็นเพียงมือสมัครเล่นงั้นหรือ”

ชูเซี่ยก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “จะไม่ให้พวกมันประเมินเราต่ำได้อย่างไรเล่า ขนาดผู้อาวุโสพรรคของเราพวกมันยังสามารถซื้อตัวไปได้โดยง่ายถึงเพียงนี้”

ใบหน้าของเหลียงกวางเซียงชาวาบทั้งยังฉายชัดถึงความละอายใจ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าชูเซี่ยมองไม่เห็นเขาแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่กล้าสู้หน้านางอยู่ดี

ใครว่าเขาไม่มีหัวใจกันเล่า หากไม่เป็นเพราะคนรักและลูกของเขาอยู่ในกำมือของพวกมันมีหรือเขาจะยอมให้หลี่อวี๋นหลี่หลอกใช้เช่นนี้

อาหมั่นเอื้อมมือไปรับยาถอนพิษมาไว้ในมือก่อนจะเปิดฝาขวดและดมเล็กน้อย จากนั้นก็เทมันลงบนฝ่ามือเพื่อยื่นให้ชูเซี่ยดม “นายหญิงนี่เป็นขวดยาซ้ายมือที่เป็นยาถอนพิษไทเฮาขอรับ”

ชูเซี่ยลองก้มหน้าลงไปดมก็พบว่ายาตัวนี้แม้ว่าจะมีกลิ้นคล้ายคลึงกับที่หลี่อวี๋นหลี่นำมาในวันนั้นแต่ก็ไม่เหมือนกัน ยาที่เหลียงกวางเซียงนำมาดูจะเป็นของจริง

“นำโถใส่หนอนกู่ออกมา!” ชูเซี่ยสั่งการเสียงเรียบ

ไม่ใช่ว่านางไม่เชื่อเหลียงกวางเซียง แต่เป็นเพราะเรื่องนี้อย่างไรก็ต้องพิสูจน์ เพราะว่าฝีมือการใช้พิษของฉ่ายเวินลึกล้ำยิ่งนัก

นางไม่อาจประมาทได้เลย

ชูเซี่ยตรวจชีพจรของเหลียงกวางเซียงก็พบว่าชีพจรของเขาปกติดี จากนั้นจึงให้อาหมั่นเอามีดกรีดนิ้วของเขาและปล่อย

หนอนกู่เข้าไป

ส่วนว่านเหลียงก็รับหน้าที่อุ้มเด็กทารกของเหลียงกวางเซียงไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง

นอนกู่ที่เข้าไปในร่างการของเหลียงกวางเซียงต้องใช้เวลารอดูอาการถึงครึ่งชั่วยาม เหลียงกวางเซียงเริ่มรู้สึกผิดปกติในร่างกายของตนเองจึงเอ่ยออกมาเสียงเบา “นายหญิง ท่านสามารถตรวจดูได้เลยขอรับ”

ชูเซี่ยตรวจดูชีพจรของเขาก็พบว่าชีพจรของอีกฝ่ายเต้นผิดปกติจริงๆ

“รออีกครึ่งชั่วยามค่อยมอบยาถอนพิษให้” ชูเซี่ยกล่าว

อาหมั่นรู้สึกพอใจกับการทดสอบครั้งนี้ของชูเซี่ยยิ่งนัก คราวนี้เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีเป็นปฎิปักษ์ต่อเหลียงกวางเซียงอีกต่อไปทั้งยังให้อีกฝ่ายลุกขึ้นไปนั่นงบนเก้าอี้ระหว่างรออีกด้วย

ในครึ่งชั่วยามนี้ชูเซี่ยพยายามล่อลวงถามคำถามอีกฝ่ายเกี่ยวกับแผนการของหลี่อวี๋นหลี่แต่ทว่าเหลียงกวางเซียงก็ช่าง

ระมัดระวังตัวดีเหลือเกินไม่หลุดพูดเกี่ยวกับแผนการออกมาแม้แต่น้อย

แต่เมื่อกล่าวถึงเรื่องของฉ่ายเวินเหลียงกวางเซียงกลับยอมบอกแต่โดยดี ว่าแท้จริงแล้ววิญญาณของฉ่ายเวินก็เข้าร่างอื่นเช่นกัน เดิมทีใบหน้าของนางก็ไม่ใช่เช่นนั้นอีกด้วย

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แล้วเหตุใดตอนนี้ใบหน้านางจึงกลับมาเหมือนเดิมเล่า?” อาหมั่นถามอย่างเคลือบแคลง

เมื่อเหลียงกวางเซียงคิดถึงความโหดเหี้ยมอำมหิตของหญิงสาวผู้นั้นก็อดที่จะหวาดผวาไม่ได้ “นางสั่งให้ทหารไปจับหญิงสาวมากมายโดยเลือกเน้นหญิงสาวที่มีผิวพรรณดีที่สุดมา จากนั้นก็กรีดนางของพวกนางทั้งๆที่พวกนางยังมีชีวิตอยู่และยังรู้สึกตัวออกมาใส่ลงในหม้อหลอมยาใช้เวลาเคี้ยวถึงสิบสองชั่วยามเต็ม จากนั้นนางก็ใส่ยาตัวใดก็ไม่อาจทราบจนแผ่นหนักเหล่านั้นหลอมรวมเป็นแผ่นเดียวกัน ท้ายที่สุดนางก็สวมมันลงใบหน้าและค่อยๆปั้นแต่งจนกลายเป็นใบหน้าเช่นที่ท่านเห็นขอรับ”

ว่านเหลียงได้ยินก็อดตื่นกลัวไม่ได้ “นี่นางอำมหิตถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

เหลียงกวางเซียงยิ้มขมขื่น “เมื่อขึ้นหลังเสือไม่อาจลงได้ ต่อให้ข้าไม่ยินดีก็ไม่อาจปฎิเสธขอรับ”

ชูเซี่ยได้ยินก็ส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว “นางห่วงรูปลักษณ์ของตนเองถึงเพียงนี้แล้วมีหรือจะยอมให้คนที่ช่วงชิงความสุขของนางไปใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขเล่า?”

ดวงตาของอาหมั่นเต็มไปด้วยโทสะ “นายหญิงขอรับ คนเช่นนี้มีหรือจะมีวันอยู่ได้อย่างสงบสุขได้ สตรีเห็นแก่ตัว เพียงเพื่อ

ความสุขของตนเองทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้บริสุทธิ์มากมาย”

เหลียงกวางเซียงกล่าว “นายหญิง ข้าน้อยเองก็ทำไปเพราะไร้ทางเลือก ขอนายหญิงโปรดเห็นใจข้าน้อยด้วยขอรับ”

ชูเซี่ยไม่ได้สนใจกับคำพูดของเขา นางเพียงหันไปถามอาหมั่นว่าถึงเวลาแล้วหรือไม่ อาหมั่นก็ตอบกลับมาว่าใกล้แล้ว ชูเซี่ยจึงสั่งให้มอบยาถอนพิษให้แก่เหลียงกวางเซียง

หลังจากกินยาถอนพิษไปแล้วนางก็รอสักพักหนึ่งก่อนจะจับชีพจรของอีกฝ่ายตรวจดูก็พบว่าบัดนี้ชีพจรเต้นสม่ำเสมอกลับมาเป็นปกติ แสดงว่าหนอนกู่ในร่างกายถูกกำจัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ชูเซี่ยพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม ยาถอนพิษนี่เป็นของจริง”

เหลียงกวางเซียงช้อนสายตาขึ้นมองชูเซี่ย “นายหญิงสามารถทดสอบยาถอนพิษของท่านได้เช่นกันนะขอรับว่าเป็นของจริงหรือไม่”

ชูเซี่ยโบอกไม้โบกมือปฎิเสธ “ไม่จำเป็น ข้าเชื่อเจ้า”

เหลียงกวางเซียงตะลึงงัน “นายหญิงเชื่อข้า?”

“เชื่อในหัวจิตหัวใจของความเป็นพ่อของเจ้า เชื่อในความรักของเจ้าที่มีต่อลูก!” จากนั้นนางก็หันไปหาว่านเหลียง “ส่งเด็กมาให้ข้า”

ว่านเหลียงก้าวมาข้างหน้าก่อนจะค่อยๆส่งเด็กเข้าสู่อ้อมแขนชูเซี่ยอย่างระมัดระวัง

นานแล้วที่ชูเซี่ยไม่ได้โอบกอดร่างเล็กบอบบางเช่นนี้ในอ้อมแขน นั่นทำให้นางอดคิดถึงคู่แฝดของตนเองไม่ได้

ในใจของนางรู้สึกผิดขึ้นมา ตลอดมาสิ่งที่นางควรทำให้กับเด็กแฝดก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่จูฟางหยวนทำทั้งสิ้น

เมื่อก่อนยามที่นางทอดมองพวกเขานางก็จะคิดถึงแต่หลี่เฉินเย่นขึ้นมา หัวใจนางก็บีบรัดจนเจ็บปวดเสียทุกครั้ง นางไม่อาจทนรับความเจ็บปวดเช่นนี้ได้ ในทุกทุกวันนางจึงมักจะออกไปใช้เวลาในการรักษาผู้คน ทำงานอย่างหนักเพื่อเยียวยาหัวใจที่เจ็บปวดของตนเอง

นางติดค้างเด็กๆของนางมากเหลือเกิน

พวกเขาไม่ได้รับความรักจากมารดา ทั้งยังไม่เคยได้รับความรักจากบิดา หลายปีที่อยู่ในเมืองหนานซานก็ไม่ได้ผ่านไปอย่างสุขสบายเลยแม้แต่น้อย

เหลียงกวางเซียงเห็นว่าชูเซี่ยเอาแต่อุ้มลูกของเขานิ่งๆไม่ลงมือทำอะไรก็คิดว่าชูเซี่ยยังไม่พอใจในตัวของเขา “นายหญิง ขอเพียงท่านรักษาเขาจนหายท่านจะให้ข้าน้อยทำอะไรข้าน้อยก็ยอม”

ชูเซี่ยตื่นจากภวังค์ในที่สุด นางลูบคลำเด็กน้อยในอ้อมกอดเบาๆก่อนจะสัมผัดเข้าที่หน้าอกเพื่อตรวจชีพจรน้อยๆนั่น

นางฟังเสียงหัวใจเต้นของเด็กน้อยในอ้อมกอดอยู่นานแต่ยิ่งนานหัวคิ้วก็ยิ่งขมวดมุ่นซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้เหลียงกวางเซียงร้อนใจมากขึ้น

“ว่านเหลียง นำกระดิ่งมาให้ข้า” ชูเซี่ยกล่าว

ว่านเหลียงรับคำสั่งรีบวิ่งออกไปนำกระดิ่งมาให้แก่นายหญิงทันที

ชูเซี่ยอุ้มร่างของทารกน้อยในอ้อมแขน เด็กน้อยไม่ร้องไห้งอแงแม้แต่นิดเดียวทั้งยังใช้ดวงตากลมโตไร้เดียงสามองชูเซี่ยเขม็งราวกับดีใจหนักหนาที่ใดใกล้ชิดกับนาง

ชูเซี่ยอุ้มเด็กน้อยไว้ก่อนจะสั่นกระดิ่งที่ข้างหูเริ่มจากเบาไปจนหนัก แต่ทว่าเด็กน้อยก็ยังไม่มีปฎิกิริยาอะไรทั้งร่างกายก็ไม่ดิ้นรนเอาแต่จ้องมองชูเซี่ยอย่างสนอกสนใจ