ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 272

ตอนที่272 เกิดปัญหากัน

ชูเซี่ยนอนลงก็พูดกับว่านเหลียงว่า: “ว่านเหลียง เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ”

ว่านเหลียงพูดว่า: “หม่อมฉันจะพักผ่อนด้านนอกที่เตียงของกุ้ยเฟยเองเจ้าค่ะ ถ้านายหญิงมีเรื่องอะไรก็เรียกหม่อมฉันได้เจ้าค่ะ”

“ได้ เจ้าไปเถอะและปล่อยผ้าที่ประตูด้วย”ชูเซี่ยพูด

“เจ้าค่ะ!”ว่านเหลียงเดินออกไปและปล่อยผ้าลงมาและให้ชูเซี่ยนอนอยู่คนเดียว

ชูเซี่ยแอบเอาเข็มออกมาจากใต้หมอน มือแตะไปที่ขมับ……

ชูเซี่ยนอนไปก็ประมาณชั่วโมงกว่ารอจนนางตื่นมาก็มีแสงส่องเข้ามาที่ตานาง แสงส่องมาจนทำให้นางแสบตานางยื่นมือไปปิดตาเอาไว้

ได้ยินเสียงว่านเหลียงร้องตะโกนอย่างดีใจ“หัวหน้า ท่านมืองเห็นแล้วใช่หรือไม่?”

ชูเซี่ยทำตายีๆและเบิกตามองช้าๆมองเห็นสีหน้าที่ดีใจของว่านเหลียง นางก็เริ่มเห็นห้องแต่เหมือนนางจะไม่เห็นมานานก็เลยรู้สึกไม่คุ้นกับห้องนี้

“มองเห็นแล้วดีมากเลย!”ชูเซี่ยพูดอย่างดีใจ

ว่านเหลียงพูดอย่างดีใจว่า: “เดี๋ยวหม่อมฉนจะไปบอกกับอาหมั่นนะเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยยิ้ม“พอแล้ว เดี๋ยวเขาก็รู้เอง เจ้าให้คนไปเอาน้ำอุ่นมาให้ข้าหน่อย ข้าก็ต้องเตรียมตัวแล้ว”

“เจ้าค่ะ!”ว่านเหลียงกลับหลังหันเดินออกไป

ชูเซี่ยลุกขึ้นมานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องสำอาง ตรงกลางคิ้วและตรงขมับมีจุดดำหลายที่นางใช้แป้งกลบไป จุดดำนี้ก็เห็นไม่ค่อยชัดถ้าไม่สังเกตดีๆยิ่งนางทาแป้งลงไปก็ยิ่งปกปิดไปเลย

ว่านเหลียงตักน้ำอุ่นและเห็ว่าชูเซี่ยแต่งหน้าก่อนแล้ว“หัวหน้า หน้ายังไม่ได้ล้าเลยก็แต่งหน้าแล้วเหรอเจ้าค่ะ?”

ชูเซี่ยอึ้งและยิ้ม“เฮ้อ ข้านี้จริงๆเลย ข้าไม่เห็นมานานแล้วพอเห็นแล้วก็ดีใจนลืมไปเลย”

“งั้นหม่อมฉันล้างหน้าให้และค่อยแต่งหน้ใหม่นะเจ้าค่ะ”ว่านเหลียงพูด

ชูเซี่ยสบัดมือ“ช่างเถอะ ไม่ต้องทำให้ยุ่งยากหรอก หน้าล้างไม่ล้างก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าแปลงฟันก็ได้”

ว่านเหลียงยิ้ม: “หัวหน้าทำไมถึงดีใจจัง?ยาถอนพิษนี้ดูเหมือนใช้ได้ดีถึงแม้จะมียาพิษผสมอยู่แต่ว่าหัวหน้าเก่งขนาดนี้จะต้องถอนพานี้ได้เจ้าค่ะ”

“อืม”ชูเซี่ยไม่พูดอะไร นางเอาเกลือถูที่ฟันและขยี้ๆ

พอแปลงฟันเสร็จ นางก็พูดกับว่านเหลียงว่า: “เจ้าไปบอกกับเชียนซานให้นางเข้าวังไปกับข้าหน่อย”

“เจ้าค่ะ!”ว่านเหลียงตอบ

ชูเซี่ยสั่ง“เจ้ากับว่านเฉียงวันนี้มีงานใหม่ พวกเจ้าไปสังเกตการณ์ที่วัดเต๋าชิงซูว่ามีอะไรผิดปกติไหมและนำก้อนหินแปลกๆที่ใกล้วัดเต๋าชิงซูกลับมาให้ข้าดูหน่อย”

“ก้อนหิน?”ว่านเฉียงถามอย่างแปลกใจ “หัวหน้าจะเอาก้อนหินไปทำอะไรเจ้าค่ะ?”

“เหลียงกวางเสียงโดนยาพิษจากทองแดงพวกนี้ก็มาจากหินนั้นแหละ ข้าอยากรู้ว่า พวกเขาวางยาอะไรกันแน่”

“งั้นหัวหน้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาเอามาจากวัดเต๋าชิงซู?”

ชูเซี่ยมองนางและพูดว่า“ยัยเด็กโง่ ถ้าข้างๆมีทำไมต้องไปเอาที่ไกลๆด้วยเล่า?วัดเต๋าชิงซูด้านเขาตะวันตกมีหินเยอะมากถ้าอยากปรับให้มันเป็นพิษทองแดงก็ต้องเอามาจากที่นั้น”

ว่านเหลียงทำหน้าเข้าใจ“ก็ใช่”

เชียนซานเริ่มหายแล้วแต่ว่าก็ยังคงปวดหัวอยู่

นางยอมรับไม่ได้กับการสูญเสียหลวี่หนิงไป นางยิ่งเสียใจที่นางขอเลื่อนงานแต่งงานไป

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมีความสุขมาก ทำไมต้องทะเลาะกันด้วย?ก่อนหน้านั้นพวกเขาใช้เวลาทั้งหมดมาทะเลาะกันและโกรธกัน

เรื่องในเมืองที่เกิดขึ้นนางก็รู้แต่นางไม่อยากไปสนใจเลย

ครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าหลวี่หนิงนั้นสำคัญต่อนางเพียงใด

แต่ว่า ว่านเหลียงไปเรียกนางและนางก็มา

ชูเซี่ยเห็นหน้านางซีดเซียวและพูดว่า: “สีหน้าเจ้าดูทรุดโทรมเจ้าพักผ่อนไม่เพียงพอเหรอ?”

เชียนซานดวงตานางแดงกล้ำและถามชูเซี่ยไปว่า“หัวหน้า ท่านดูออกเหรอ?”

ว่านเหลียงยิ้ม“พี่เชียนซานตอนที่มาข้าก็บอกแล้วไง?หัวหน้ากินยาถอนพิษแล้วและตอนนี้ก็กลับมามองเห็นแล้ว”

“จริงเหรอ?”เชียนซานพูด “งั้นก็ดีสิใครเป็นคนส่งยามาให้เหรอ?”

“เหลียงกวางเสียง!”ชูเซี่ยพูด

“เขา?”เชียนซานขมวดคิ้ว และพูดว่า “คนๆนี้ต้องระวังให้ดีนะเจ้าค่ะ”

ว่านเหลียงพูด: “ที่จริงเขาก็โดนหลี่อวี๋นหลี่บีบบังคับมา ลูกชายเขาโดนหลี่อวี๋นหลี่วางยามา”

เชียนซานพูด: “มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยงั้นเหรอ?”

ชูเซี่ยมองเชียนซานและพูดว่า: “เรื่องของหลวี่หนิงมันเป็นไปตามโชคชะตา เจ้าอย่าคิดมากเลยถ้าเจ้าอยากแก้แค้นแทนหลวี่หนิงก็ต้องมาช่วยกันทำลายแผนของหลี่อวี๋นหลี่และฉ่ายเวินให้ได้”

เชียนซานโกรธแค้นตัวแทบลุกเป็นไฟ“ข้าคิดในหัวตลอดข้าจะทำให้พวกเขาได้รับความเจ็บปวดมากกว่าข้าร้อยเท่าพันเท่าข้าจะทำให้พวกมันรับกรรมที่พวกมันทำ”

“ข้าจะเข้าวัง เจ้าก็ไปพร้อมข้าเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้าอารมณ์ไม่ดีแต่ว่าเจ้าเป็นข้ารับใช้ของหัวหน้า วันนี้เจ้าต้องอยู่”ชูเซี่ยพูด

เชียนซานตอบว่า“หม่อมฉันน้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ!”

เชียนซานคิดว่าแปลกๆเลยพูดว่า: “หัวหน้า หม่อมฉันรู้ว่าคนของพรรคมังกรเหินเข้าเมืองแล้ว หม่อมฉันอยากพาคนหนึ่งพันคนขึ้นหลางฟงติ่งไป”

ชูเซี่ยส่ายหัว: “ไม่ได้!”

เชียนซานก็พูดต่อว่า“หัวหน้าไม่อยากแก้แค้นให้หลวี่หนิงเหรอเจ้าค่ะ?”

“อยากแต่เราจะเสี่ยงอันตรายไปแบบนี้ไม่ได้ เจ้าน่าจะรู้ว่าหลางฟงติ่งเป็นที่ของพระราชวงค์ถ้าเจ้าพาคนพรรคมังกรเหินไปที่นั้น?นี้ก็เหมือนการประกาศสงคราม”

“ประกาศสงครามกับพระราชวงค์แล้วยังไง?หัวหน้ากลายเป็นคนที่ไม่กล้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”เชียนซานพูดประชดประชัน

ชูเซี่ยพูดต่อว่า“เชียนซานถ้าเจ้าอยากแก้แค้นเจ้าต้องแก้แค้นกับหลี่อวี๋นหลี่ เจ้าอย่าใจร้อนไปไม่เช่นนั้นจะทำให้ผู้คนนินทาได้ ตอนนี้พรรคมังกรเหินพึ่งเข้าเมืองหลวงต้องทำให้คนในเมืองตื่นตนกแล้ว ถ้าทำไม่ดีเดี๋ยวคนอื่นจะคิดไปต่างๆนาๆว่าเราไม่จงรักภัคดีกับพระราชวงค์ เชียนซานเราจะให้คนนินทาไม่ได้ รู้ไหม?”

เชียนซสานพูดต่อว่า: “ถ้าหัวหน้ากลัวว่าฮ่องเต้จะสงสัยและทำลายความรักของพวกท่าน งั้นหม่อมฉันพาคนไปเอง ถ้ามเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็เอาหม่อมฉันส่งไปเลย”

ชูเซี่ยพูดอย่างโมโห: “เชียนซาน เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”

ว่านเหลียงเห็นสองคนทะเลาะกันและรีบเข้าไปห้าม: “พี่เชียนซาน อย่าพูดแล้ว หัวหน้าต้องคิดมาอย่างดีแล้ว ท่านอย่าไปทำให้หัวหน้าลำบากใจเลย”

เชียนซานพูดต่อว่า: “นางกลัวว่าฮ่องเต้จะว่านางว่าไม่เคารพในพระราชวงค์ที่จริงหลางฟงติ่งกับพระราชวงค์ยังห่างกันมาก ต้องกลัวขนาดนี้เลยเหรอ?หัวหน้ากลายเป็นคนขวัญอ่อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าผิดหวังจริงๆ”

ชูเซี่ยได้ยินนางพูดเช่นนี้ก็ตอบกลับอย่าเย็นชาว่า: “หวังว่าเจ้ายังจำตำแหน่งตัวเองได้ สำหรับเรื่องแก้แค้นนี้ ข้าคิดมาดีแล้ว”

เชียนซานยิ้ม“ใช่สิ ท่านคิดมาดีแล้ว คนที่ตายไม่ใช่คนที่ท่านรัก ท่านก็ไม่รู้สึกอะไรและบอกให้ข้ารอแต่จะให้ข้ารอจนถึงเมื่อไหร่กัน?ระหว่างที่รอ ไปสำรวจที่นั้นหน่อยไม่เป็นไรหรอก”

“เชียนซาน!”ชูเซี่ยตะโกนสุดเสียงออกไปอย่างโมโห!

เชียนซานกลับหลังหันไป“หม่อมฉันยังจำตำแหน่งตัวเองได้ หัวหน้ารีบแต่งตัวเถอะ หม่อมฉันจะไปรอด้านนอก”

พูดจบนางก็เดินออกไปเลย

ชูเซี่ยโกรธจนสีหน้าแดงกล้ำ“คงลืมตำแหน่งตัวเงอไปแล้ว ให้ท้ายจนเสียงคนเลย”

ว่านเหลียงพูดต่อว่า: “พี่เชียนซานก็คงคิดไม่ได้เยอะเพราะท่านหลวี่หนิง หัวหน้าอย่างโมโหไปเลย”

ชูเซี่ยทำใจสงบ“เจ้าอย่าพูดถึงนางเลย ตอนนี้นางไม่มีสติมาก ถ้ามีเรื่องอะไรข้าจะให้เจ้าทำไม่ต้องใช้นางแล้ว”

ว่านเหลียงอึ้งและพูดเสียงเบาว่า: “เจ้าค่ะ!”