ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 278

ตอนที่278 เอ็นดูสงสาร

เด็กๆพึ่งจะเห็นเฉินหยวนชิ่งและเคารพเขาอย่างมีมารยาท“สวัสดีครับลุง!”

เฉินหยวนชิ่งมองดูเด็กๆก็อดขำไม่ได้“น่ารักจัง ดูแล้วหัวหน้าเวิ่นสอนมาดีนะ”

จิงโม่มองดูเฉินหยวนชิ่งเห็นว่าตอนเขายิ้มคิ้วของเขายกขึ้นมาก็ดูสวยดีจากนั้นก็เดินไปด้านหน้าสัมผัสคิ้วเขาแล้วพูดว่า“คุณลุง คิ้วของท่านเหมือนหนอนเลย!”

เฉินหยวนชิ่งตกตะลึง“หนอน?”

เมื่อก่อนอวี่จู๋ก็ชอบพูดแบบนี้เหมือนกันบอกว่าตอนเขายิ้มหรือขมวดคิ้วเหมือนหนอนมาก

“ใช่ค่ะเหมือนกับหนอนสีดำ!”จิงโม่พูดอย่างจริงจัง

ชูเซี่ยรีบพูด: “พอแล้ว จิงโม่อย่าไปยุ่งกับคุณลุง”

จิงโม่พูดพรึมพร่ำคนเดียว: “เสด็จแม่ชอบเข้ามายุ่งทุกเรื่องเลย น่ารำคาญจัง”

ตอนเฉินหยวนชิ่งเห็นเด็กๆวิ่งเข้ามาก็เห็นว่าหน้าพวกเขาคล้ายหลี่เฉินเย่นมากแต่ในใจกลับไม่คิดเช่นนั้นแต่ว่าพอได้ยินจิงโม่พูดเช่นนี้ในใจก็มีความรู้สึกนึ่งผุดขึ้นมา ความรู้สึกนี้ เขาก็ไม่แน่ใจสรุปแล้วเขาเริ่มไม่เกลียดแล้ว

เขาไม่ขชอบความรู้สึกนี้ดังนั้นเขาก็พูดอย่างสีหน้าเรียบเฉยว่า: “หนอนสีดำน่าเกียจจะตาย?เจ้าไม่กลัวเหรอ?”

ฉองเหลาก็แย่งตอบก่อน“นางบ้าชอบจับหนอนเล่น”

“เจ้ามันขวัญอ่อนขี้กลัวกลัวทั้งแมลงสาบทั้งหนูกลัวไปเสียทุกอย่าง ไม่เหมือนผู้ชายเลย”จิงโม่กับฉองเหลาชอบทะเลาะกันตลอด

ฉองเหลาทำหน้ากวนโอ้ยใส่นางและเข้าไปหลบในอ้อมกอดไทเฮา ทำเอาจิงโม่โกรธและกลับหลังหันไป: “เจ้าก็หลบที่หลังเสด็จย่าตลอดเถอะ หลบไปมาเจ้าก็จะกลายเป็นเด็กชายไม่หย่านม”

“อะไรคือเด็กชายไม่หย่านม?”เฉินหยวนชิ่งถามจิงโม่ไปคิดว่าหน้าตอนหน้าโกรธดูน่ารักมาก เขากลับปล่อยวางใจตัวเองและพูดกับจิงโม่ขึ้นมา

“พ่อบุญธรรมบอกว่าเด็กชายไม่หย่านมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบก็เหมือนกับฉองเหลา!”จิงโม่พูด

เฉินหยวนชิ่งเห็นนางพูดเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า“แบบนี้นี่เอง”

ชูเซี่ยยิ้มนิดๆและพูดว่า: “ท่านอย่าถือสาเลย ทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวัน”

เฉินหยวนชิ่งมองดูชูเซี่ยและหุบยิ้ม“ไม่เป็นไร ข้าชอบดู”

ชอบจิงโม่ก็อีกเรื่องแต่ชูเซี่ยก็เป็นอีกเรื่องชูเซี่ยก็รู้สึกตัวก็เลยไม่พูดต่อ

เฉินหยวนชิ่งเข้าวังมาทำความเคารพไทเฮาแต่ทีจริงเขามาก็อยากมาดูชูเซี่ยรักษาไทเฮา วันนี้ได้ยินว่าไทเฮาหายดีก็ตรงกับที่เขาคิดก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี้อีก

เขาลุกขึ้นมาเดินออกไปและไม่เห็นว่าจิงโม่อยู่ด้านหลังเขากำลังควานหาของ เขาไม่ทันระวังและเหยียบลงไปที่มือนาง

จนกว่าเขาจะรู้ จิงโม่ก็เจ็บจนร้องไห้ไม่ออกแล้ว

“หลานย่าๆ!”ไทเฮาตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน “เป็นยังไงบ้าง?”

ชูเซี่ยอุ้มจิงโม่ขึ้นมา จิงโม่ถึงจะร้องไห้ออกมา ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยน้ำตา

“ไม่เป้นไรๆ ไม่ร้องนะ!”ชูเซี่ยดูมือนางที่แดงและบวมขึ้นมา ดูแล้วก็หวังว่ากระดูกจะไม่หัก

เฉินหยวนชิ่งก็มีประสบการณ์เยอะแต่พอเห็นจิงโม่ร้องไห้แล้วเขากลับทำตัวไม่ถูก“ขอโทษนะ ข้า ข้าไม่ทันระวัง……อย่าร้องไห้เลย”

ชูเซี่ยสั่งให้คนไปเอาน้ำแข่งประคบมา จะมาประคบมือนางก่อนจากนั้นก็ค่อยนวดมือนางเบาๆ จิงโม่ร้องอย่างเจ็บปวด

เฉินหยวนชิ่งทำตัวไม่ถูกและถามชูเซี่ยไปว่า“มือจะหักไหม?”

ชูเซี่ยพยักหน้า“นิ้วโป้งหักน่ะ”

ไทเฮาเห็นนิ้มมือหลานสาวตัวเองหักนางโกรธมากและพูดไปว่า“เจ้าเดินยังไงเนี้ย?เจ้าไม่รู้เหรอว่านางอยู่ข้างหลังเจ้าน่ะ?”