ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 278

ตอนที่278 เอ็นดูสงสาร

เด็กๆพึ่งจะเห็นเฉินหยวนชิ่งและเคารพเขาอย่างมีมารยาท“สวัสดีครับลุง!”

เฉินหยวนชิ่งมองดูเด็กๆก็อดขำไม่ได้“น่ารักจัง ดูแล้วหัวหน้าเวิ่นสอนมาดีนะ”

จิงโม่มองดูเฉินหยวนชิ่งเห็นว่าตอนเขายิ้มคิ้วของเขายกขึ้นมาก็ดูสวยดีจากนั้นก็เดินไปด้านหน้าสัมผัสคิ้วเขาแล้วพูดว่า“คุณลุง คิ้วของท่านเหมือนหนอนเลย!”

เฉินหยวนชิ่งตกตะลึง“หนอน?”

เมื่อก่อนอวี่จู๋ก็ชอบพูดแบบนี้เหมือนกันบอกว่าตอนเขายิ้มหรือขมวดคิ้วเหมือนหนอนมาก

“ใช่ค่ะเหมือนกับหนอนสีดำ!”จิงโม่พูดอย่างจริงจัง

ชูเซี่ยรีบพูด: “พอแล้ว จิงโม่อย่าไปยุ่งกับคุณลุง”

จิงโม่พูดพรึมพร่ำคนเดียว: “เสด็จแม่ชอบเข้ามายุ่งทุกเรื่องเลย น่ารำคาญจัง”

ตอนเฉินหยวนชิ่งเห็นเด็กๆวิ่งเข้ามาก็เห็นว่าหน้าพวกเขาคล้ายหลี่เฉินเย่นมากแต่ในใจกลับไม่คิดเช่นนั้นแต่ว่าพอได้ยินจิงโม่พูดเช่นนี้ในใจก็มีความรู้สึกนึ่งผุดขึ้นมา ความรู้สึกนี้ เขาก็ไม่แน่ใจสรุปแล้วเขาเริ่มไม่เกลียดแล้ว

เขาไม่ขชอบความรู้สึกนี้ดังนั้นเขาก็พูดอย่างสีหน้าเรียบเฉยว่า: “หนอนสีดำน่าเกียจจะตาย?เจ้าไม่กลัวเหรอ?”

ฉองเหลาก็แย่งตอบก่อน“นางบ้าชอบจับหนอนเล่น”

“เจ้ามันขวัญอ่อนขี้กลัวกลัวทั้งแมลงสาบทั้งหนูกลัวไปเสียทุกอย่าง ไม่เหมือนผู้ชายเลย”จิงโม่กับฉองเหลาชอบทะเลาะกันตลอด

ฉองเหลาทำหน้ากวนโอ้ยใส่นางและเข้าไปหลบในอ้อมกอดไทเฮา ทำเอาจิงโม่โกรธและกลับหลังหันไป: “เจ้าก็หลบที่หลังเสด็จย่าตลอดเถอะ หลบไปมาเจ้าก็จะกลายเป็นเด็กชายไม่หย่านม”

“อะไรคือเด็กชายไม่หย่านม?”เฉินหยวนชิ่งถามจิงโม่ไปคิดว่าหน้าตอนหน้าโกรธดูน่ารักมาก เขากลับปล่อยวางใจตัวเองและพูดกับจิงโม่ขึ้นมา

“พ่อบุญธรรมบอกว่าเด็กชายไม่หย่านมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบก็เหมือนกับฉองเหลา!”จิงโม่พูด

เฉินหยวนชิ่งเห็นนางพูดเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า“แบบนี้นี่เอง”

ชูเซี่ยยิ้มนิดๆและพูดว่า: “ท่านอย่าถือสาเลย ทั้งสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวัน”

เฉินหยวนชิ่งมองดูชูเซี่ยและหุบยิ้ม“ไม่เป็นไร ข้าชอบดู”

ชอบจิงโม่ก็อีกเรื่องแต่ชูเซี่ยก็เป็นอีกเรื่องชูเซี่ยก็รู้สึกตัวก็เลยไม่พูดต่อ

เฉินหยวนชิ่งเข้าวังมาทำความเคารพไทเฮาแต่ทีจริงเขามาก็อยากมาดูชูเซี่ยรักษาไทเฮา วันนี้ได้ยินว่าไทเฮาหายดีก็ตรงกับที่เขาคิดก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี้อีก

เขาลุกขึ้นมาเดินออกไปและไม่เห็นว่าจิงโม่อยู่ด้านหลังเขากำลังควานหาของ เขาไม่ทันระวังและเหยียบลงไปที่มือนาง

จนกว่าเขาจะรู้ จิงโม่ก็เจ็บจนร้องไห้ไม่ออกแล้ว

“หลานย่าๆ!”ไทเฮาตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน “เป็นยังไงบ้าง?”

ชูเซี่ยอุ้มจิงโม่ขึ้นมา จิงโม่ถึงจะร้องไห้ออกมา ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยน้ำตา

“ไม่เป้นไรๆ ไม่ร้องนะ!”ชูเซี่ยดูมือนางที่แดงและบวมขึ้นมา ดูแล้วก็หวังว่ากระดูกจะไม่หัก

เฉินหยวนชิ่งก็มีประสบการณ์เยอะแต่พอเห็นจิงโม่ร้องไห้แล้วเขากลับทำตัวไม่ถูก“ขอโทษนะ ข้า ข้าไม่ทันระวัง……อย่าร้องไห้เลย”

ชูเซี่ยสั่งให้คนไปเอาน้ำแข่งประคบมา จะมาประคบมือนางก่อนจากนั้นก็ค่อยนวดมือนางเบาๆ จิงโม่ร้องอย่างเจ็บปวด

เฉินหยวนชิ่งทำตัวไม่ถูกและถามชูเซี่ยไปว่า“มือจะหักไหม?”

ชูเซี่ยพยักหน้า“นิ้วโป้งหักน่ะ”

ไทเฮาเห็นนิ้มมือหลานสาวตัวเองหักนางโกรธมากและพูดไปว่า“เจ้าเดินยังไงเนี้ย?เจ้าไม่รู้เหรอว่านางอยู่ข้างหลังเจ้าน่ะ?”

เฉินหยวนชิ่งรีบคุกเข่าขอโทษ“กระหม่อมผิดไปแล้ว กระหม่อมไม่ทันระวัง……”

จิงโม่ร้องไห้และพูดว่า: “เสด็จย่า ไม่ต้องโทษคุณลุงเจ้าค่ะ โทษจิงโม่ที่ซน……อ้า เสด็จแม่ เจ็บเจ้าค่ะ!”

เฉินหยวนชิ่งมองดูจิงโม่อย่างตกใจ เด็กคนนี้ทำไมถึงเข้าใจคนเช่นนี้?

นางเหมือนกับอวี่จู๋เลย ปีนั้นเขาไม่ตั้งใจทำร้ายนาง แต่นางกลับอ้อนวอนพ่อแม่ว่าอย่าลงโทษข้าเลย

ฉองเหลาไม่เคยเห็นจิงโม่ร้องไห้เช่นนี้เลย เขาตกใจและเข้าไปกอดจิงโม่ไว้“พี่ไม่ร้องไห้นะเดี๋ยวผมให้เสด็จพ่อซื้อขนมให้”

พูดจบเขาก็เอาของเล่นไม้ออกมาและส่งให้จิงโม่“นี้เป็นของเล่นที่พี่ชอบ ถ้าพี่ไม่ร้องไห้เดี๋ยวผมให้”

จิงโม่รับเอาของเล่นไม้มาแต่ก็ร้องไห้เหมือนเดิม

ชูเซี่ยก็รีบพูดว่า: “อย่าร้องไห้ แค่แผล่นิดเดียวเองนะ?เดี๋ยวผ่านไปสองสามวันก็หายแล้ว”

ไทเฮาก็เอ็นดูและพูดว่า“นางเจ็บขนาดนี้ เจ้ายังจะไปด่านางอีกเหรอ? เร็วมาหาเสด็จย่าตรงนี้มา”

ชูเซี่ยพูดกับเฉินหยวนชิ่งว่า: “ท่านแม่ทัพกลับก่อนเถอะ เด็กไม่เป็นอะไรมาก”

“ขอโทษ!”เฉินหยวนชิ่งมองดูชูเซี่ยและมองจิงโม่ที่ร้องไห้ ในใจก็รู้สึกผิด เขารู้สึกผิดต่อจิงโม่

“ไม่เป็นไร ท่านรีบไปเถอะ!”ชูเซี่ยอุ้มจิงโม่และพูด

เฉินหยวนชิ่งก็เลยต้องลากลับก่อน จิงโม่ก็ตะโกนตามหังไปว่า: “คุณลุง ท่านเหยียบนิ้วมือหนูหัก ครั้งหน้าเข้าวังมาอย่าลืมเอาขนมมาฝากนะ”

เฉินหยวนชิ่งกลับหลังหันมองจิงโม่และพูดตอบว่า“ได้ ลุงตกลง ถ้าครั้งหน้าเข้าวังมาอีกจะเอาขนมมาฝาก”

“สัญญานะ!”จิงโม่พูดต่อ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มเรื่อยๆ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

เฉินหยวนชิ่งพูดสัญญา: “แน่นอน เจ้ารอก็พอ!”

จิงโม่พยักหน้า

เฉินหยวนชิ่งไปแล้ว จิงโม่ก็หยุดร้องไห้และยิ้มจากนั้นก็ถามชูเซี่ยว่า: “เสด็จแม่ ข้าทำถูกแล้วใช่ไหมเจ้าค่ะ?”

ชูเซี่ยก็ยิ้มออกมาจะโกรธก็โกรธไม่ลง“ยัยตัวเล็ก”

ไทเฮามองดูอย่างงงๆ“นี้เรื่องอะไรกัน?”

ชูเซี่ยก็รีบอธิบาย: “นางไม่เป็นไรเจ้าค่ะ นิ้วมือแค่หักหน่อยๆ เดี๋ยวก็หายเจ้าค่ะ”

ไทเฮาก็ไม่ค่อยเข้าใจ จิงโม่เช็ดน้ำตาและเดินไปหาไทเฮาจากนั้นก็พูดว่า: “เสด็จย่าเจ้าค่ะทำไมโง่จังเลย?ลุงคนนั้นดูเหมือนเกลียดเสด็จแม่มาก หนูต้องทำให้เขาชอบหนูสิ ถ้าเขาชอบหนูและให้เขาคิดว่าเหยียบมือหนูหัก ให้เขารู้สึกผิดถ้าเช่นนั้น เขาก็จะไม่ค่อยเหลียดเสด็จแม่เจ้าค่ะ”

ไทเฮายิ้มออกมา“เฮ้อ ยัยเด็กคนนี้ ยังดูออกว่าเกลียดกันอีก?จิงโม่ของเราฉลาดจริงเลยนะเนี้ย?”

“แน่นอน ตอนอยู่เมืองหนานซานคนที่เกลียดเสด็จแม่มีเยอะมาก”จิงโม่พูด

ฉองเหลาเดินเข้าไปและแย่งของเล่นไม้มา“เจ้าแกล้งแสดงเหรอ เอาของเล่นไม้คืนมานะ”

“เจ้าให้ข้าแล้วก็ต้องเป็นของข้าสิ”จิงโม่พูดเสร็จก็แย่งคืนมา

“ใครใช้ให้เจ้าแกล้งทำล่ะ?เจ้าขี้โกหก ข้าไม่เอาของเล่นไม้ให้คนขี้โกหกหรอก”ฉองเหลาพูดอ่างโกรธๆ

“เจ้าไม่ต้องสนข้าหรอกว่าข้าจะแกล้งทำ?ยังไงเจ้าก็ให้ข้าแล้วอีกอย่าง เจ้ายังบอกว่าจะให้เสด็จพ่อซื้อขนมให้เยอะๆ อย่าลืมล่ะ ถ้าเสด็จพ่อมาก็อย่าลืมพูดล่ะ”

“คืนมานะ!”ฉองเหลาโมโหและแย่งคืนมา

พี่น้องทะเลาะกันในตำหนัก ฉองเหลาโกรธขึ้นมาผลักจิงโม่ล้มลงพื้นและกระแทกเข่าลงไปที่มือนางอีกทีครั้งนี้ได้ยินเสียงกระดูกหักกร๊อบเลย

“โอ้ย!”จิงโม่ร้องไห้ออกมา

ครั้งนี้ นิ้วมือนางหักจริงๆแล้ว