ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 281

ตอนที่ 281 ความสุขชั่วคราว

หลี่เฉินเย่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ลุกขึ้น!”

ฉ่ายเวินค่อยๆยืนขึ้นและส่งสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งให้แก่ชายหนุ่มตรงหน้า

เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านางคือใครแต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ หรือว่าเขาไม่รู้จริงๆหรือว่าที่นางกลับมาก็เพราะเขา

ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำลงไปก็เพื่อเขา นางต้องทนทุกข์ทรมานมาเท่าใด้ก็เพื่อเขา เหตุใดเขาจึงไม่เข้าใจเสียบ้าง

ในใจของนางรู้สึกไม่ยุติธรรมเหลือเกิน นางมองหน้าของเขาก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หม่อมฉันเข้าวังมาได้หลายวันแล้วแต่ฝ่าบาทกลับไม่ทรงคิดจะเสด็จมาหาหม่อมฉันบ้างเลยหรือเพคะ”

“หืม?” หลี่เฉินเย่นปรายตามอง ดวงตาคมของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรังเกียจและเคียดแค้น “นี่เจ้ากำลังต่อว่าเราหรือ”

“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ เพียงแต่ถึงอย่างไรหม่อมฉันก็มีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงแคว้นหนานจ้าว ฝ่าบาทสมควรไว้หน้าหม่อมฉันบ้าง” ฉ่ายเวินรู้สึกน้อยใจไม่น้อย ทุกครั้งที่นางมาขอเข้าเฝ้าเขาก็มักจะมีเหล่าองครักษ์หรือไม่ก็ขันทีเอาแต่บอกว่าเขาไม่ว่าง หากว่าเขาไม่ว่างจริงๆเขาจะมีเวลามาหาชูเซี่ยได้อย่างไรเล่า

หากว่าชูเซี่ยไม่ตายเขาก็คงไม่ตายใจสินะ

“เจ้าจำได้ว่าเจ้ามีฐานะเป็นองค์หญิงแคว้นหนานจ้าว แล้วก็ยังจำได้อีกว่าตนเองก็เคยเป็นกุ้ยเฟยเป็นสนมแคว้นเหลียงของเรา เราว่าเจ้ากลับไปคิดทบทวนให้ดีก่อนจะดีกว่าว่าแท้จริงเจ้าตั้งใจจะสวมบทบาทใดกันแน่ เมื่อคิดได้แล้วก็ค่อยกลับมาหาฮ่องเต้แคว้นเหลียงอย่างเราก็แล้วกัน” หลี่เฉินเย่นกล่าว

ฉ่ายเวินขบเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆเอ่อคลอออกมา ก็เหมือนกับเมื่อก่อนยามที่นางไม่ได้รับความยุติธรรมนางก็มักจะแสดงท่าทางอ่อนแอน่าสงสารเช่นนี้ออกมา ทุกครั้งที่นางทำเช่นนี้ศิษย์พี่ของนางก็จะอ่อนข้อให้นางเสียทุกครั้ง

แต่ทว่าครั้งนี้สายตาของศิษย์พี่ไม่หลงเหลือการอ่อนข้อและความเอ็นดูสงสารนางอีกแล้ว สายตาของชายหนุ่มตรงหน้าที่มองมายังนางมีแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์

ห้าปีก่อน เขาเป็นผู้ลงมือสังหารนาง

แต่ทว่านางมั่นใจว่าที่เขาสังหารนางไม่ได้เป็นเพราะชูเซี่ย เขาสังหารนางเพราะว่านางเป็นผู้ลงมือสังหารบิดาตนเองและศิษย์พี่หญิงต่างหากเล่า เขาไม่ได้สังหารนางเพราะชูเซี่ย

ไม่เป็นไร นางจะค่อยๆอธิบายเรื่องนี้ให้เขาเข้าใจเอง ว่าตอนนั้นนางมีเหตุผลอะไรจึงต้องลงมือสังหารบิดาและศิษย์พี่หญิงของตนเอง เขาจะต้องเข้าใจนางและรับฟังเหตุผลของนางแน่ แท้จริงแล้วหัวใจของนางก็เจ็บปวดกับที่ต้องลงมือสังหารบิดาและศิษย์พี่หญิงเช่นกัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่มีคืนใดเลยที่นางจะสามารถข่มตาหลับได้ลง ทำไมเขาจึงจะไม่เข้าใจเหตุผลของนางบ้าง

ท่าทางขวัญหนีดีฝ่อของฉ่ายเวินอยู่ในสายตาของชูเซี่ยตลอดเวลา นางดูออกได้อย่างทะลุปรุโปร่งไปจนถึงว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ด้วยซ้ำ

ชูเซี่ยหันมาสบสายตากับหลี่เฉินเย่นเป็นนัย หลี่เฉินเย่นเห็นเช่นนั้นก็หันกลับมากล่าวกับฉ่ายเวิน “องค์หญิงเสด็จกลับไปก่อนเถิด เรากับหัวหน้าพรรคมีเรื่องที่จะพูดคุยกันเสียหน่อย”

ฉ่ายเวินได้ยินเช่นนั้นแม้จะไม่เต็มใจแล้วนางจะทำอะไรได้นอกจากต้องยอมกลับออกไปแต่โดยดี

ตอนที่นางกำลังจะก้าวเท้าออกไปนั่นเอง จู่ๆหญิงสาวก็หันกลับมาหาชูเซี่ย “ท่านหัวหน้าพรรคชู ว่างๆหม่อมฉันขอพาคู่แฝดไปเที่ยวเล่นที่ตำหนักบ้างได้หรือไม่”

หลี่เฉินเย่นไม่รอให้ชูเซี่ยกล่าวอะไรออกมาก็ชิงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด “ไม่จำเป็น”

ใบหน้าของฉ่ายเวินถอดสี “ฝ่าบาททรงกลัวว่าหม่อมฉันจะทำร้ายพวกเขาหรือเพคะ”

ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นมึนตึง ไม่ได้กล่าวอะไรราวกับว่าเป็นการยอมรับกลายๆนั่นเอง

ฉ่ายเวินยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย “เพคะ ในยามนี้ไม่ว่าหม่อมฉันจะทำเช่นไรฝ่าบาทก็ล้วนไม่เชื่อ ช่างมันเถิด”

ฉ่ายเวินหันกายจากไปด้วยหัวใจที่รวดร้าว

ชูเซี่ยยังคงรู้สึกตื่นตะลึงอยู่บ้าง ที่แท้แล้วหลังจากที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย นางก็ยังเคยชินกับการเสแสร้งแสดงละครต่อหน้าหลี่เฉินเย่นอีกหรือนี่

หลังจากที่ชูเซี่ยนิ่งเงียบไปนานนางก็ค่อยๆเอ่ยปากขึ้น “จำได้ว่าเมื่อก่อนขอเพียงแค่นางทำสีหน้าเจ็บปวดท่านก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้ไม่ใช่หรือ”

ดวงตาของหลี่เฉินเย่นฉายแววเคียดแค้น “เมื่อก่อนเอ็นดูนางฝังรากลึกเพียงใดในยามนี้ก็รังเกียจนางจนฝังรากลึกเพียงนั้น”

ชูเซี่ยถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “การที่นางตายแล้วฟื้นกลับมาได้บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้นเจ้าคะ ห้าปีก่อนตอนที่นางต้องสิ้นชีวิตนางยังไม่รู้ว่าตนเองทำผิดที่ตรงไหน ข้าหวังว่าครั้งนี้ที่นางได้รับโอกาสอีกครั้งนางจะสามารถเรียนรู้ความผิดของตนเองได้บ้าง”

“ไม่หรอก นางไม่มีวันรู้ว่าตนเองทำผิดตรงไหนแน่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำลงไป ทุกข์ความยากลำบากที่นางต้องทุกข์ทนนางล้วนแล้วแต่อ้างว่าเป็นเพราะข้า เพราะข้าคือเหตุผลในทุกๆการกระทำของนาง ยิ่งนางทำตนเช่นนี้ข้าก็ยิ่งรังเกียจนางเพราะนางทำให้ข้ารู้สึก รู้สึกว่าแท้จริงแล้วเป็นตัวข้าเองที่ทำให้อาจารย์ต้องตาย ทำให้ชิงเอ๋อต้องตาย”

ชูเซี่ยเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและดวงตาที่ฉายชัดถึงความเจ็บปวดของเขาก็รู้สึกปวดใจ หญิงสาวเดินเข้าไปโอบกอดเขาไว้อย่างปลอบโยน “เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว หัวใจของคนไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถควบคุมได้เสียหน่อย”