ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 บรรยากาศตึงเครียด

หลายวันที่ผ่านมาเชียนซานไม่ได้เข้าวังเลยสักครั้งมาวันนี้นางกลับรีบร้อนเข้าวัง หญิงสาวเข้าไปในตำหนักของชูเซี่ยนานกว่าครึ่งชั่วยามก็ยังไม่ได้กลับออกมา

ท้ายที่สุดเชียนซานก็กระแทกประตูเปิดออกเสียงดังและกล่าวกับชูเซี่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าอยู่กับท่านมาหลายปี ปากท่านเอาแต่บอกว่าข้าเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งแต่การกระทำของท่านมันไม่ใช่เลยแม้แต่น้อย ท่านทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”

ชูเซี่ยยกมือนวดขมับของตนเองก่อนหันมามองเชียนซานด้วยแววตาเจ็บปวด “เจ้าจะพูดเช่นนี้ข้าก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่ทว่าเรื่องที่เจ้าขอร้องข้าข้าไม่อาจให้เจ้าได้จริงๆ ต่อให้เจ้าจะต่อว่าว่าข้าใจร้ายหรือเย็นชาอย่างไรก็เถอะ ข้าไม่อาจตอบตกลงได้จริงๆ”

เชียนซานโกรธจนใบหน้าเขียวคล้ำไปหมด “ดี ดี ในเวลาเช่นนี้จะให้ข้าคอยติดตามเจ้านายอย่างท่านไปก็คงเปล่าประโยชน์ ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอถอนตัวออกจากพรรคมังกรเหินก็แล้วกัน”

“เชียนซาน ข้าอยากให้เจ้าคิดใตร่ตรองให้ถี่ถ้วนมากกว่านี้อย่าได้ใช้อารมณ์เป็นอันขาด หลวี่หนิงก็ตายไปแล้ว ต่อให้ข้ารับปากเจ้าไปแล้วเจ้าจะแก้ไขอะไรได้เล่า”

“เขายังไม่ตาย เหตุใดท่านจึงใจดำถึงเพียงนี้ ท่านตั้งใจจะให้เขาตายให้ได้เลยใช่หรือไม่” เชียนซานตวาดลั่น

ภาพที่ทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่ในสายตาของว่านเหลียงและว่านเฉียงตลอดเวลา ว่านเหลียงทนไม่ได้จึงรีบร้อนก้าวเข้าไปห้ามทัพ “พี่เชียนซาน ท่านก็อย่าได้ทะเลาะกับนายหญิงอีกเลย หลายวันมานี้ทุกคนต่างก็พบเจอเรื่องวุ่นวายมากมาย ท่านเองก็ใจเย็นลงสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

เชียนซานไม่รับฟังและยังคงใช้อารมณ์เช่นเดิม “ใจเย็น? จะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไรกัน ข้าติดตามรับใช้นางมาหลายปี แม้จะไร้ความชอบแต่ข้าก็ทำหน้าที่อย่างดีมาโดยตลอด ข้าเพียงแค่ยืมกำลังคนของพรรคมังกรเหินขึ้นไปที่หลางฟงติ่งเพื่อช่วยเหลือหลวี่หนิงเท่านั้น นางกลับไม่ยอมตกลง เจ้านายแบบนี้จะให้ข้าติดตามรับใช้ต่อไปได้อย่างไรเล่า”

ว่านเหลียงนิ่งไป “ให้คนของพรรคมังกรเหินขึ้นไปที่เขาหลางฟงติ่งงั้นหรือ นี่มันไม่ค่อยจะถูกต้องนะเจ้าคะ ใต้เท้าหลวี่เองก็...”

“เขายังไม่ตาย เขายังไม่ตาย ต้องทำอย่างไรพวกเจ้าจึงจะยอมเชื่อ!” เชียนซานหันกลับมาตะคอดใส่ว่านเหลียงเสียงดัง

ว่านเฉียงเห็นท่าทางวู่วามของนางก็หันกลับมาหาว่านเหลียง “เจ้าพานายหญิงเข้าไปด้านในก่อนเถิด ข้ามีเรื่อวจะคุยกับพี่เชียนซานสักหน่อย”

ว่านเหลียงพยักหน้า “ข้าเป็นคนออกไปหลี่พี่เชียนซานเองดีกว่า ส่วนเจ้าก็อยู่เป็นเพื่อนนายหญิงเถิด”

ว่านเฉียงก็รับคำ “ก็ดี”

ว่านเฉียงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเชียนซาน “พี่เชียนซาน ท่านอย่าได้โมโหอีกเลย ข้าจะเดินไปส่งท่านเองนะเจ้าคะ”

เชียนซานเดินจากไปด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมไปด้วยโทสะจนว่านเหลียงต้องรีบวิ่งตามออกไป

ว่านเหลียงเห็นสีหน้าเชียนซานเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธก็รีบเอ่ย “พี่เชียนซาน เหตุใดท่านต้องหาเรื่องทะเลาะกับนายหญิงด้วยเล่า นางเองก็ไม่ได้ใจร้ายถึงเพียงนั้นเสียหน่อย เพียงแต่ช่วงเวลานี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะแก่การเคลื่อนกำลังคนของพรรคก็เท่านั้น หากท่านใช้คนของพรรคมังกรเหินไปที่หุบเขาจนหมดแล้วจะมีใครคอยอยู่คุ้มครองนายหญิงและนายน้อยทั้งสองเล่า”

“ข้าก็ไม่ได้ขอยืมคนทั้งหมดเสียหน่อย หากไม่สามารถใช้องครักษ์ของพรรคมังกรเหินได้ถ้าเช่นนั้นข้าขอใช้ศิษย์ร่วมสำนักด้วยจะไม่ได้เชียวหรือ เหตุใดนางจึงได้เป็นคนเห็นแก่ตัวคิดแต่เรื่องของตนเองได้นะ นางอยู่ในวังเช่นนี้จะมีผู้ใดทำร้ายนางได้ ฉ่ายเวินผู้นั้นก็ทำเป็นแค่วางยาพิษไม่ใช่หรือ ออกห่างจากนางหน่อยก็ใช้ได้แล้ว”

เชียนซานยิ่งกล่าวก็ยิ่งโมโหจนดวงตาแดงก่ำไปหมด “ข้าผิดหวังในตัวนางเหลือเกิน ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับนางข้ายอมสละได้แม้กระทั่งชีวิตของข้าเพื่อปกป้องนาง ปากนางบอกว่าข้าเป็นเหมือนน้องสาวของนางแต่การกระทำของนางเป็นเช่นนั้นหรือไม่ก็คงมีแต่สวรรค์ที่ล่วงรู้”

“พี่เชียนซาน ท่านก็อย่าได้ดื้อรั้นอีกเลย อีกอย่างท่านเองก็ไม่ได้แน่ใจไม่ใช่หรือว่าใต้เท้าหลวี่ยังมีชีวิตอยู่ การที่ท่านบุ่มบ่ามใช้คนของพรรคขึ้นเขาหลางฟงติ่งไปตามหามันก็อันตรายเกินไปนะเจ้าคะ”

เชียนซานหน้านิ่วคิ้วขมวด “ข้าเชื่อว่าหลวี่หนิงยังมีชีวิตอยู่แน่ หรือว่าพวกเจ้าไม่หวังให้เป็นเช่นนั้นเล่า”

“คาดหวังก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแต่ความจริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน” ว่านเหลียงยิ่งไปก่อนจะค่อยๆเอ่ยต่อ “แน่นอนว่าข้าเองก็หวังให้ใต้เท้าหลวี่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ทว่าแล้วอย่างไรเล่า หากว่าใต้เท้าหลวี่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆก็คงต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของหลี่อวิ่นลี่และฉ่ายเวินไม่ใช่หรือ ตอนนี้ความเป็นไปอย่างไรก็ยังไม่ชัดเจน พวกเราจะทำอะไรได้ล่ะเจ้าคะ”

“ดังนั้นข้าจึงจะนำกำลังคนไปที่หลางฟงติ่งเพื่อหาที่กบดานของพวกมันอย่างไรเล่า” เชียนซานกล่าว

ว่านเหลียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะอ้าปากถาม “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ข้าจะแอบส่งคนไปสืบขหาเบาะแสที่หลางฟงติ่งว่าใต้เท้าหลวี่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ถึงตอนนั้นคำตอบเป็นเช่นไรเราค่อยมาหารือกันใหม่ดีหรือไม่”