ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 แผนในแผน

เพราะเป็นเช่นนี้จูฟางหยวนจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากพวกเขาได้ยินว่าเด็กแฝดคือเด็กที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้งคงตกใจแทบตายเป็นแน่

ส่วนฝ่าบาทสมควรรู้หรือไม่สมควรรู้นั่นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของชูเซี่ย

คู่แฝดสองคนนั้นก็รู้ว่าตนเองไม่ใช่เด็กธรรมดาดังนั้นพวกเขาสองคนจึงไม่เคยแสดง ‘พรสวรรค์’ ของตนเองออกมาให้ผู้อื่นเห็นเลยทั้งยังพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับเด็กๆทั่วไปอีกด้วย

หลังจากที่การประชุมแบบส่วนตัวเสร็จสิ้นแล้วหลี่เฉินเย่นก็เดินทางไปยังตำหนักฉ่ายเหว่ย

ทันทีที่ร่างสูงย่างผ่านธรณีประตูก็เอ่ยปากถามชูเซี่ยทันที “ที่แท้แล้วลูกๆของพวกเราก็มีร่างกายที่ทนได้สารพัดพิษนี่เอง ช่างร้ายกาจยิ่งนัก”

ชูเซี่ยหันมามองเขาด้วยใบหน้าตื่นๆ “ท่านไปได้ยินมาจากที่ใด”

“จูฟางหยวนเป็นผู้บอก หรือว่าไม่จริงเล่า”หลี่เฉินเย่นเลิกคิ้วมองนาง “ยังมีเรื่องเกี่ยวกับคู่แฝดที่ข้าไม่รู้อีกมากเลยใช่หรือไม่ เจ้าควรบอกข้านะ”

ชูเซี่ยกล่าวยิ้มๆ “ความจริงแล้วหากจะกล่าวว่าทนได้สารพัดพิษก็ดูจะเกินจริงไปบ้าง คงต้องบอกว่าพิษที่ถูกปรุงขึ้นมาถึงไม่มีผลอะไรกับพวกเขามากกว่าเจ้าค่ะ หากว่าท่านไม่เชื่อก็ลองเอาสลอดไปให้พวกเขากินก็ได้”

หลี่เฉินเย่นหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “นั่นก็ชั่วร้ายเกินไปแล้ว มารดาผู้นี้นี่จะไม่โหดร้ายกับลูกๆของตนเองไปหน่อยหรือ”

“ตอนที่อยู่ที่เมืองหนานซานข้าก็เคยวางสลอดพวกเขา” ชูเซี่ยหัวเราะเบาๆ

“แสดงว่าจุดอ่อนของเด็กๆก็คือสลอดนี่เอง” แล้วจู่ๆหลี่เฉินเย่นก็นึกถึงตอนที่อานเหยียนวางสลอดเสด็จพี่

“ใช่แล้ว!” ชูเซี่ยยิ้มกว้างออกมา

หลี่เฉินเย่นจ้องมองใบหน้ายิ้มแย้มของนางด้วยหัวใจที่สั่นไหวก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของนางอย่างเผลอไผล ร่างกายชูเซี่ยแข็งค้างไปก่อนจะเผลอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

หลี่เฉินเย่นเห็นท่าทางของนางก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ “หากไม่มีลมปากคนเจ้าก็คงเป็นภรรยาข้าไปแล้ว”

นับตั้งแต่ที่ชูเซี่ยเข้ามาในวังเขาไม่เคยกล่าววาจาทำนองนี้กับนางเลยสักครั้ง

ดังนั้นทันทีที่ชายหนุ่มเอ่ยปากพูดออกมาจึงได้รู้สึกตัวว่าตนเองเผลอก้าวข้ามเขตที่ถูกกำหนดไว้แล้ว เขาไม่อยากสูญเสียนางไปอีก เพียงแค่คิดถึงความรู้สึกที่ต้องสูญเสียนาง หัวใจเขาก็เจ็บปวดทรมาณไปหมด “ข้าเพียงแค่หยอกล้อเจ้าเท่านั้น อย่าได้คิดเป็นจริงเป็นจังเล่า”

“ข้าไม่คิดหรอกเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยฝืนยิ้มออกมา นางพยายามแสดงสีหน้าเป็นปกติทั้งๆที่หัวใจของตนเองก็เจ็บแปลบเช่นกัน ใช่แล้ว นางสมควรเป็นภรรยาของเขาตั้งนานแล้ว ผู้ชายที่แสนดีแสนเพียบพร้อมคนนี้เดิมทีก็ควรเป็นสามีของนางมานานแล้ว

“ต่อให้พวกเราไม่อาจอยู่ด้วยกันได้ แต่พวกเราก็ยังคงเป็นได้ทั้งสหาย ครอบครัวและญาติ!” หลี่เฉินเย่นกล่าวกับนางเสียงหนักแน่นและเป็นการตอกย้ำกับตนเองอีกด้วย

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ญาติสนิท!” ชูเซี่ยกลั้นใจพูดออก นางพูดสองคำนี้ออกมาก็เพื่อให้ระหว่างเขากับนางสะดวกใจกันมากขึ้น

“อย่างน้อยเราก็มีลูกๆที่น่ารักเป็นของพวกเราแล้วตั้งสองคน” หลี่เฉินเย่นเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“น่ารัก?” ชูเซี่ยยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่ขาวๆของนาง “พอเถิด หากว่าท่านอยู่กับพวกเขามากหน่อยท่านก็จะเริ่มรู้สึกว่าพวกเขาไม่น่ารักเองนั่นล่ะ”

“ต่อให้ดื้อรั้นหรือซุกซนมากเพียงใดก็ยังน่ารัก” หลี่เฉินเย่นยังคงสีหน้าภาคภูมิใจต่อไป

ชูเซี่ยพยักหน้าน้อยๆ “เจ้าค่ะ ท่านก็รอดูไปเถิด”

หลี่เฉินเย่นหันมามองชูเซี่ย ในหัวของเขาเริ่มส่อเค้าความยุ่งยาก “นี่พวกเขาคงไม่ใช่ตัวปัญหาจริงๆใช่หรือไม่ หลายวันมานี้ที่อยู่ในเมืองหลวงพวกเขาก็เป็นเด็กดีว่าง่ายมาตลอดนะ”

“นิสัยชั่วร้ายอย่างไรก็ต้องแสดงออกมาอยู่วันยังค่ำ” ชูเซี่ยกล่าวอย่างมั่นใจ

“ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก” หลี่เฉินเย่นนึกถึงใบหน้าน่ารักน่าชังของเด็กๆ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อคำพูดของนาง

ชูเซี่ยยักคิ้วให้เขา “ได้ งั้นท่านรอดูนะเจ้าคะ”