ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 ผิวหนังนุ่มนวล

เพราะว่าในห้องถูกจุดตะเกียงไว้ แสงจากตะเกียงบนโต๊ะไม้ทำให้ว่านเฉียงสามารถเห็นใบหน้าของฉ่ายเวินในที่สุด

ผิวหน้าของนางเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำปูดโปนทั้งยังมีรอยบากยาวจากบริเวณแก้มลากไปจนถึงกกหูดูน่าสยดสยองจนว่านเฉียงแทบจะทนมองต่อไปไม่ได้

ว่านเฉียงพยายามเพ่งมองดูใบหน้าของฉ่ายเวินอีกครั้ง เส้นเลือดสีดำพวกนั้นมาจากที่ไหนกันนะ แล้วเหตุใดจึงได้ปูดโปนราวกับใกล้จะระเบิดมากถึงเพียงนี้ ใบหน้างดงามของฉ่ายเวินยามนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฉ่ายเวินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเสี่ยวเชี่ยนจากนั้นก็ล้วงหยิบเอาขวดใบเล็กออกมาจากแขนเสื้อของตน เมื่อเปิดฝาขวดออกนางก็เทเอายาเม็ดเล็กๆเม็ดหนึ่งไว้กลางฝ่ามือ เสี่ยวเชี่ยนที่เห็นเม็ดยาในมือนางก็ร้องราวกับคนเสียสติก็ไม่ปาน ‘อ้า อ้า อ้า’ สองเท้าของนางเตะไปมากลางอากาศอย่างตื่นเต้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความปรารถนาเม็ดยาในมือนั่น

ฉ่ายเวินยิ้มออกมาเล็กน้อย “จะใจร้อนทำไมกัน ข้าย่อมให้เจ้าอยู่แล้ว”

นางจับยึดคางของเสี่ยวเชียนเอาไว้ก่อนจะยัดเม็ดยาเข้าไปในปากของนาง ราวกับว่าเสี่ยวเชียนได้รับสมบัติอันล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น ทันทีที่เม็ดยาเข้าปากนางก็รีบกลืนลงไปทันที

หลังจากที่กลืนเม็ดยาเข้าไปไม่นาน ดวงตาของเสี่ยวเชี่ยนก็เป็นประกายวิบวับราวกับมีน้ำหล่อเลี้ยงดู ผิวหน้าของนางก็ดูผ่องใสทั้งยังขาวสะอาดงดงามจับตา ศีรษะของนางโยกไปมาราวกับว่ากำลังผ่อนคลายและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เท้าของนางที่ดีดดิ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อครู่ก็ค่อยๆกลับมาสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนเดิม

ใบหน้าของของดูเลื่อนลอยอย่างประหลาดแต่ก็งดงามมีเสน่ห์และดูอ่อนนุ่มแปลกตา ริมฝีปากของนางแย้มยิ้มราวกับว่าหญิงสาวผู้นี้หลุดมาจากอีกโลกหนึ่งก็ไม่ปาน

ฉ่ายเวินที่ยืนมองท่าทางของนางก็แย้มร้อยยิ้มชั่วร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

ว่านเฉียงนึกถึงครั้งที่เหลียงกวางเสียงมาหานายหญิง เขาบอกว่าฉ่ายเวินใช้วิธีถลกหน้าของหญิงสาวคนอื่นๆเพื่อนำมาเป็นใบหน้าของตนเองขึ้นมา การที่นางจับตัวเสี่ยวเชี่ยนมาจะใช่เหตุผลนี้หรือไม่นะ แล้วเหตุใดจึงต้องป้อนยาเม็ดนั้นแก่นางด้วย ยาเม็ดนั้นมีสรรพคุณอะไรกันแน่

ยังมี หากว่าว่านเหลียงตกอยู่ในกำมือของนางจะถูกนางจับให้กินยาตัวนี้ด้วยหรือไม่นะ ผิวหน้าของว่านเหลียงยังนับว่าดีกว่าเสี่ยวเชี่ยนด้วยซ้ำ

ว่านเหลียงหายตัวไปในวังหลวงแห่งนี้และก็มีว่านเหลียงตัวปลอมโผล่มาในเวลาสั้นๆ ขั้นตอนการถลกหนังเปลี่ยนรูปโฉมไม่ใช่สามารถทำได้ในระยะเวลาสั้นๆ มีความเป็นไปได้ที่ว่านเหลียงน่าจะยังมีชีวิตอยู่

แต่ทว่านางจะถูกจับไปไว้ที่ไหนนะ หลางฟงติ่ง?

ฉ่ายเวินใช้เวลาอยู่ในตำหนักร้างแห่งนี้อีกสักพักจนกระทั่งนางเห็นว่าผิวพรรณของเสี่ยวเชี่ยนยามนี้ดูผุดผาดขึ้นมากก็พยักหน้าอย่างพออกพอใจก่อนจะเดินกลับออกไป

เมื่อนางออกจากตำหนักหลานจื่อก็หยิบผ้าคลุมหน้าขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตนเองไว้จนเหลือเพียงดวงตากลมโตทั้งสองข้างแต่ถึงกระนั้นนางก็ยังสามารถเห็นเส้นเลือดดำบริเวณหัวคิ้วของนางได้ ว่านเฉียงมองภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่คนแต่เป็นนางปีศาจแปลงกายมากเสียมากกว่า

ว่านเฉียงรีบกลับไปยังตำหนักฉ่ายเหว่ยเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเรียบร้อยจึงเข้าพบชูเซี่ย

กลางดึกคืนนี้ว่านเหลียงทำหน้าที่เป็นผู้อยู่เวรเฝ้าระมัดระวังแต่นางก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าว่านเฉียงเดินมาหานางที่ลานหน้าพระตำหนักทั้งๆที่ดึกถึงเพียงนี้แล้ว “เจ้ามาทำอะไรหรือ”

ว่านเฉียงกวาดตามองดูรอบๆบริเวณอย่างระมัดระวังก่อนจะเดินมาใกล้มากกว่าเดิมและเอ่ยกระซิบเสียงเบา “สองคืนนี้ข้าจะเป็นผู้เฝ้าระวังเองเจ้ากลับไปเถิด”

ว่านเหลียงคิดว่าที่นางกล่าวเช่นนี้เพราะจะหาโอกาศลงมือขโมยป้ายจึงพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่เสียเวลาคิด “เจ้าต้องระวังตัวด้วยนะ”

ว่านเฉียงพยักหน้า “วางใจเถิด ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

ว่านเฉียงมองตามเงาเบื้องหลังของว่านเหลียงไปจนลับสายตาก็ยกมือเป็นสัญญาณจากนั้นก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฎกายท่ามกลางความมืด

“สะกดรอยตามนาง ต่อให้นางเข้าห้องน้ำเจ้าก็ต้องตามไป” ว่านเฉียงออกคำสั่ง

“ทราบ!” เงาร่างนั้นพุ่งทะยานตามหลังว่านเหลียงไปทันที

คนคนนั้นก็เป็นหนึ่งในกลุ่มสายลับเงาของพรรคมังกรเหินเช่นกัน นับตั้งแต่ที่ชูเซี่ยรู้ว่าคนที่อยู่ข้างกายนางก็คือว่านเหลียงตัวปลอมนางก็มีคำสั่งให้สายลับเงาแฝงตัวเข้ามาอยู่ในวังทันที ซึ่งแน่นอนว่าไม่เคยมีผู้ใดได้เห็นหน้าหรือรับรู้การมีตัวตนของพวกเขาในวังแห่งนี้

ว่านเฉียงหันกายกลับเข้าตำหนัก ภานในห้องบรรทมยังคงมีแสงไฟในตะเกียงเท่าเมล็ดถั่วจุดอยู่ ชูเซี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้องในมือของนางมีตำราเล่มหนึ่ง แสงจากตะเกียงในห้องสะท้อนให้เห็นใบหน้าของนางที่ฉายแววลังเลสับสน