ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 290

ตอนที่ 290 ออกเดินทาง

ตลอดทางว่านเหลียงเอาแต่จ้องมองนาง จ้องมองอยู่นานมาก มองอย่างไรก็ไม่เห็นว่าหญิงสาวตรงหน้านางจะดูเก่งกาจอะไรแม้แต่น้อย

เดิมทีนางคิดว่าผู้ที่จะมาเป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหินได้จะต้องเป็นผู้ที่เก่งกาจน่าเกรงขามหรือไม่ก็ฉลาดเกินผู้ใด แต่ทว่านางเองก็อยู่กับชูเซี่ยมาสักพักแล้วกลับไม่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นวรยุทธอีกทั้งนางยังโง่มากอีกด้วย แม้กระทั่งความคิดที่จะเคลื่อนกำลังพลของพรรคมังกรเหินก็เป็นของอาหมั่นไม่ใช่ของชูเซี่ย

แม้ว่าคนของพรรคมังกรเหินจะเดินทางเข้าวังหลวงแล้วนางก็ไม่เคยถามถึงพวกเขาสักคำ วันๆเอาแต่สอนอานเหยียนฝังเข็มหรือไม่ก็พาเด็กๆไปเยี่ยมเยียนไทเฮา ที่เก่งกาจที่สุดก็เห็นจะเป็นเรื่องที่นางสามารถครอบครองพระทัยฝ่าบาทไว้ได้ แต่นอกนั้นก็ไม่เห็นจะมีดีอะไรสักอย่าง

ไม่รู้ว่านางมีดีอะไรถึงได้เป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหินได้

เรื่องของพรรคมังกรเหินที่นางเคยทราบมาคือเป็นสำนักลึกลับและก็เต็มเปี่ยมไปดูอำนาจ อีกทั้งคนในพรรคต่างก็ล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นสูง กองทัพของพรรคมังกรเหินไม่ว่าปรากฎตัวที่ใดก็สามารถหยุดสงครามและปราบจราจลได้อย่างชะงักนัก

แต่ว่ากองทัพอันทรงพลังนี้กลับต้องตกอยู่ภายใต้คำสั่งของสตรีโง่งมเพียงคนเดียว

ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน

ในที่สุดรถม้าก็วิ่งมาถึงตีนเขา เส้นทางต่อจากนี้เป็นเพียงเส้นทางเดินเขาเล็กๆที่รถม้าไม่สามารถเดินทางได้อีกแล้ว

ว่านเหลียงเป็นผู้ลงจากม้าก่อนแต่ว่านางก็ไม่ได้หยิบกระเป่ายาของชูเซี่ยลงไปด้วย นางเพียงสั่งให้สารถีรถม้าจอดรถม้าไว้ข้างทาง “เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้ากับนายหญิงจะเป็นผู้เดินทางขึ้นเขาเอง”

“ขอรับ!” สารถีรับคำสั่งอย่างแข็งขัน

ว่านเหลียงเดินกลับมาหาชูเซี่ย “นายหญิง ไปกันเถิดเจ้าค่ะ”

แต่ชูเซี่ยห้ามไว้ก่อน “รอเดี๋ยว ข้าขอเอากระเป่ายาก่อน”

ชูเซี่ยเดินกลับไปที่รถม้าและเลิกม่านขึ้นเพื่อเอากระเป๋ายาออกมาจากนั้นก็หันกลับมากระซิบกับสารถี “หลังจากที่พวกเราเดินทางขึ้นเขาไปแล้วเจ้าก็กลับเมืองหลวงเลยไม่ต้องรอข้า”

สารถีหนุ่มอ้ำอึ้งเล้กน้อย “คือ...”

“ห้ามถาม นี่คือคำสั่งของข้า” ชูเซี่ยเปิดกระเป๋ายาทำทีเป็นตรวจข้าวของในนั้น

“ขอรับ!” สารถีหนุ่มเริ่มเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้แล้ว “ท่านหมอชูระวังตัวด้วยนะขอรับ”

ชูเซี่ยหิ้วกล่องยาเดินกลับไปหาว่านเหลียง

ว่านเหลียงที่รออยู่บริเวณทางเดินขึ้นเขาเห็นว่าชูเซี่ยพูดคุยอะไรสักอย่างกับสารถีผู้นั้นแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้าไปใกล้ชูเซี่ยกลับก้มหน้าก้มตาตรวจดูข่าวของในกล่องยานางจึงถามขึ้นอย่างสงสัย “นายหญิงคุยอะไรกับเขาหรือเจ้าคะ”

แสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมาทำให้เห็นใบหน้าขาวใสปราศจากเครื่องประทินโฉมใดๆของชูเซี่ยรวมไปถึงประกายบางอย่างในดวงตาที่ว่านเหลียงอ่านไม่ออก “ข้าแค่สั่งกำชับให้เขารออยู่แถวนี้อย่าไปที่ไหนไกลนัก กลัวว่าเมื่อเรากลับลงมาจะหากันไม่เจอ”

“นายหญิงวางใจเถิดเจ้าค่ะ เขาไม่ไปที่ไหนไกลหรอก” ว่านเหลียงกระตุกยิ้มมุมปาก

เพราะแสงของอาทิตย์ที่ค่อนข้างจ้าทำให้ชูเซี่ยมีโอกาสพิจารณามองรูปโฉมของอีกฝ่ายชัดๆ ชูเซี่ยเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าฟันของหญิงสาวผู้นี้แตกต่างกับว่านเหลียงตัวจริงค่อนข้างมาก ฟันของว่านเหลียงจะเป็นสีขาวมุกเรียงตัวกันสวยงามแต่กลับหญิงสาวผู้นี้ฟันของนางค่อนข้างเหลือง บ่งบอกถึงอายุจริงของนางที่น่าจะแก่กว่าว่านเหลียงมากพอดู

หากจะแปลงโฉมเป็นใครสักคนมันก็อาจจะหลอกคนรอบข้างได้แต่ไม่ทางหลอกคนสนิทของคนคนนั้นได้เป็นอันขาดเพราะสำหรับคนที่เป็นพี่น้องหรือสหายคนสนิทจะต้องแยกออกได้แน่

ดวงตากับฟันของคนไม่อาจเหมือนกันได้

ชูเซี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกนางเริ่มออกเดินทางขึ้นสู่เส้นทางเล็กๆขึ้นเขาไป

หุบเขาที่นี่นางคุ้นเคยอย่างยิ่ง เมื่อห้าปีก่อนที่นางยังเป็นเพียงหมอหญิงธรรมกานางก้เคยมาที่นี่และนางก็มั่นใจอย่างยิ่งว่าบนเขาไม่มีหมู่บ้านชนบทอะไรทั้งนั้น

ในเวลาเดียวกันอีกฟากหนึ่งเชียนซานก็กำลังเตรียมพร้อมรอหลี่ฉางอันนำกำลังพลของพรรคมังกรเหินเดินทางมาสมทบนาง

กองทัพพรรคมังกรเหินทั้งสามพันคนค่อยๆเคลื่อนออกจากวังหลวงและป้ายมังกรเหินเองก็ไม่ได้อยู่ในกำมือของว่านเฉียงแต่อยู่ในมือของหลี่ฉางอัน

เชียนซานที่รอกองทัพอยู่หน้าประตูเมืองหางตาของนางมองเห็นเงาเล็กๆสองสายสีเขียวๆพุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เพราะแสงแดดค่อนข้างจ้าทำให้นางมองไม่ออก เห็นเพียงแค่เงาเขียวๆวูบผ่านไปเท่านั้น

ก่อนที่กองทัพของพรรคมังกรเหินจะเริ่มเคลื่อนทัพออกจากเมืองในมือของเขาต่างก็มีขวดยาขวดเล็กๆในมือหนึ่งใบ เป็นยาที่สามารถป้องกันหมอกพิษบนหุบเขาหลางฟงติ่งได้นั่นเอง

ฉ่ายเวินยืนอยู่บนกำแพงวังหลวงเพื่อมองดูกองทัพของพรรคมังกรเหินที่ค่อยๆเดินทางไปหาที่ตายอย่างช้าๆ แม้ว่าใบหน้าของนางยามนี้จะถูกปิดบังด้วยผ้าคลุมแต่ว่าก็สามารถมองเห็นดวงตาคู่นั้นที่ฉายแววอำมหิตของนางได้