ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 290
สรุปบท ตอนที่ 290 ออกเดินทาง: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปตอน ตอนที่ 290 ออกเดินทาง – จากเรื่อง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
ตอน ตอนที่ 290 ออกเดินทาง ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง ชายาเกิดใหม่ของข้า โดยนักเขียน ลิ่วเยว่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 290 ออกเดินทาง
ตลอดทางว่านเหลียงเอาแต่จ้องมองนาง จ้องมองอยู่นานมาก มองอย่างไรก็ไม่เห็นว่าหญิงสาวตรงหน้านางจะดูเก่งกาจอะไรแม้แต่น้อย
เดิมทีนางคิดว่าผู้ที่จะมาเป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหินได้จะต้องเป็นผู้ที่เก่งกาจน่าเกรงขามหรือไม่ก็ฉลาดเกินผู้ใด แต่ทว่านางเองก็อยู่กับชูเซี่ยมาสักพักแล้วกลับไม่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นวรยุทธอีกทั้งนางยังโง่มากอีกด้วย แม้กระทั่งความคิดที่จะเคลื่อนกำลังพลของพรรคมังกรเหินก็เป็นของอาหมั่นไม่ใช่ของชูเซี่ย
แม้ว่าคนของพรรคมังกรเหินจะเดินทางเข้าวังหลวงแล้วนางก็ไม่เคยถามถึงพวกเขาสักคำ วันๆเอาแต่สอนอานเหยียนฝังเข็มหรือไม่ก็พาเด็กๆไปเยี่ยมเยียนไทเฮา ที่เก่งกาจที่สุดก็เห็นจะเป็นเรื่องที่นางสามารถครอบครองพระทัยฝ่าบาทไว้ได้ แต่นอกนั้นก็ไม่เห็นจะมีดีอะไรสักอย่าง
ไม่รู้ว่านางมีดีอะไรถึงได้เป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหินได้
เรื่องของพรรคมังกรเหินที่นางเคยทราบมาคือเป็นสำนักลึกลับและก็เต็มเปี่ยมไปดูอำนาจ อีกทั้งคนในพรรคต่างก็ล้วนเป็นยอดฝีมือชั้นสูง กองทัพของพรรคมังกรเหินไม่ว่าปรากฎตัวที่ใดก็สามารถหยุดสงครามและปราบจราจลได้อย่างชะงักนัก
แต่ว่ากองทัพอันทรงพลังนี้กลับต้องตกอยู่ภายใต้คำสั่งของสตรีโง่งมเพียงคนเดียว
ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน
ในที่สุดรถม้าก็วิ่งมาถึงตีนเขา เส้นทางต่อจากนี้เป็นเพียงเส้นทางเดินเขาเล็กๆที่รถม้าไม่สามารถเดินทางได้อีกแล้ว
ว่านเหลียงเป็นผู้ลงจากม้าก่อนแต่ว่านางก็ไม่ได้หยิบกระเป่ายาของชูเซี่ยลงไปด้วย นางเพียงสั่งให้สารถีรถม้าจอดรถม้าไว้ข้างทาง “เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้ากับนายหญิงจะเป็นผู้เดินทางขึ้นเขาเอง”
“ขอรับ!” สารถีรับคำสั่งอย่างแข็งขัน
ว่านเหลียงเดินกลับมาหาชูเซี่ย “นายหญิง ไปกันเถิดเจ้าค่ะ”
แต่ชูเซี่ยห้ามไว้ก่อน “รอเดี๋ยว ข้าขอเอากระเป่ายาก่อน”
ชูเซี่ยเดินกลับไปที่รถม้าและเลิกม่านขึ้นเพื่อเอากระเป๋ายาออกมาจากนั้นก็หันกลับมากระซิบกับสารถี “หลังจากที่พวกเราเดินทางขึ้นเขาไปแล้วเจ้าก็กลับเมืองหลวงเลยไม่ต้องรอข้า”
สารถีหนุ่มอ้ำอึ้งเล้กน้อย “คือ...”
“ห้ามถาม นี่คือคำสั่งของข้า” ชูเซี่ยเปิดกระเป๋ายาทำทีเป็นตรวจข้าวของในนั้น
“ขอรับ!” สารถีหนุ่มเริ่มเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้แล้ว “ท่านหมอชูระวังตัวด้วยนะขอรับ”
ชูเซี่ยหิ้วกล่องยาเดินกลับไปหาว่านเหลียง
ว่านเหลียงที่รออยู่บริเวณทางเดินขึ้นเขาเห็นว่าชูเซี่ยพูดคุยอะไรสักอย่างกับสารถีผู้นั้นแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้าไปใกล้ชูเซี่ยกลับก้มหน้าก้มตาตรวจดูข่าวของในกล่องยานางจึงถามขึ้นอย่างสงสัย “นายหญิงคุยอะไรกับเขาหรือเจ้าคะ”
แสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมาทำให้เห็นใบหน้าขาวใสปราศจากเครื่องประทินโฉมใดๆของชูเซี่ยรวมไปถึงประกายบางอย่างในดวงตาที่ว่านเหลียงอ่านไม่ออก “ข้าแค่สั่งกำชับให้เขารออยู่แถวนี้อย่าไปที่ไหนไกลนัก กลัวว่าเมื่อเรากลับลงมาจะหากันไม่เจอ”
“นายหญิงวางใจเถิดเจ้าค่ะ เขาไม่ไปที่ไหนไกลหรอก” ว่านเหลียงกระตุกยิ้มมุมปาก
เพราะแสงของอาทิตย์ที่ค่อนข้างจ้าทำให้ชูเซี่ยมีโอกาสพิจารณามองรูปโฉมของอีกฝ่ายชัดๆ ชูเซี่ยเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าฟันของหญิงสาวผู้นี้แตกต่างกับว่านเหลียงตัวจริงค่อนข้างมาก ฟันของว่านเหลียงจะเป็นสีขาวมุกเรียงตัวกันสวยงามแต่กลับหญิงสาวผู้นี้ฟันของนางค่อนข้างเหลือง บ่งบอกถึงอายุจริงของนางที่น่าจะแก่กว่าว่านเหลียงมากพอดู
หากจะแปลงโฉมเป็นใครสักคนมันก็อาจจะหลอกคนรอบข้างได้แต่ไม่ทางหลอกคนสนิทของคนคนนั้นได้เป็นอันขาดเพราะสำหรับคนที่เป็นพี่น้องหรือสหายคนสนิทจะต้องแยกออกได้แน่
ดวงตากับฟันของคนไม่อาจเหมือนกันได้
ชูเซี่ยไม่ได้พูดอะไรอีกนางเริ่มออกเดินทางขึ้นสู่เส้นทางเล็กๆขึ้นเขาไป
หุบเขาที่นี่นางคุ้นเคยอย่างยิ่ง เมื่อห้าปีก่อนที่นางยังเป็นเพียงหมอหญิงธรรมกานางก้เคยมาที่นี่และนางก็มั่นใจอย่างยิ่งว่าบนเขาไม่มีหมู่บ้านชนบทอะไรทั้งนั้น
ในเวลาเดียวกันอีกฟากหนึ่งเชียนซานก็กำลังเตรียมพร้อมรอหลี่ฉางอันนำกำลังพลของพรรคมังกรเหินเดินทางมาสมทบนาง
กองทัพพรรคมังกรเหินทั้งสามพันคนค่อยๆเคลื่อนออกจากวังหลวงและป้ายมังกรเหินเองก็ไม่ได้อยู่ในกำมือของว่านเฉียงแต่อยู่ในมือของหลี่ฉางอัน
เชียนซานที่รอกองทัพอยู่หน้าประตูเมืองหางตาของนางมองเห็นเงาเล็กๆสองสายสีเขียวๆพุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เพราะแสงแดดค่อนข้างจ้าทำให้นางมองไม่ออก เห็นเพียงแค่เงาเขียวๆวูบผ่านไปเท่านั้น
ก่อนที่กองทัพของพรรคมังกรเหินจะเริ่มเคลื่อนทัพออกจากเมืองในมือของเขาต่างก็มีขวดยาขวดเล็กๆในมือหนึ่งใบ เป็นยาที่สามารถป้องกันหมอกพิษบนหุบเขาหลางฟงติ่งได้นั่นเอง
ฉ่ายเวินยืนอยู่บนกำแพงวังหลวงเพื่อมองดูกองทัพของพรรคมังกรเหินที่ค่อยๆเดินทางไปหาที่ตายอย่างช้าๆ แม้ว่าใบหน้าของนางยามนี้จะถูกปิดบังด้วยผ้าคลุมแต่ว่าก็สามารถมองเห็นดวงตาคู่นั้นที่ฉายแววอำมหิตของนางได้
ฐานที่มั่นที่หลี่อวิ่นลี่ซ่อนตัวอยู่ก็อยู่บนยอดเขาสูงสุดของหลางฟงติ่งนั่นเอง
ใต้ฐานที่มั่นแห่งนั้นมีทางเข้าลับอยู่ที่หนึ่งและหลวี่หนิงก็ถูกจองจำอยู่ที่นั่นนั่นเอง
ที่ที่ลูหนิงถูกขังอยู่มีนามว่าเสี่ยวหลางกู่ เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางยอดเขา แต่ทว่าเส้นทางเข้าของมันเต็มไปด้วยกับดักอันตรายที่ถูกวางเอาไว้
ดังนั้นเรียกได้ว่ายอดเขาแห่งนี้เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่เยี่ยมยอดที่สุดเพราะมันง่ายต่อการลอบโจมตีผู้อื่นและง่ายต่อการป้องกันผู้บุกรุกอย่างยิ่ง
อยู่ใกล้เขาหากินกับเขา แม้ว่าในยามนี้เขาจะได้ฐานที่มั่นที่ดีเยี่ยมเพียงใดแต่ก็ยังต้องใช้เวลาในการจัดการดูแลมันอยู่ดี
บนเขาลูกนี้เต็มไปด้วยหิมะปกคลุมทั้งยังมีสัตว์ร้ายอยู่มาก ดังนั้นหากเขาคิดจะใช้มันเป็นที่มั่นที่คงอยู่ได้นานก็จำเป็นต้องใช้เวลาจัดการกับเรื่องพวกนี้ด้วยเช่นกัน จากคำบอกเล่าของกลุ่มสายลับที่ขึ้นไปสืบข่าวมาก็ทราบว่าหลี่อวิ่นลี่ได้ทำการครอบครองพื้นที่บนเขาเป็นเวลานานใช้ได้แล้วทีเดียว
และเพราะเหตุนี้เองการเคลื่อนกองทัพขึ้นเขาในครั้งนี้แม้จะถูกวางแผนไว้อย่างดีแล้วแต่ก็ไม่สามารถประมาทเป็นอันขาด
คำสั่งของชูเซี่ยก็คือนอกจากทำการช่วยเหลือหลวี่หนิงออกมาแล้วยังต้องทำลายฐานลับนั้นให้สิ้นซากอีกด้วย
เป็นฝ่ายถูกกระทำมาเนิ่นนานแล้วถึงเวลาที่สมควรรุกกลับเสียที ไม่ฉะนั้นหากตั้งรับไปเรื่อยๆก็อาจเกิดความผิดพลาดได้เช่นกัน
วันนี้หลี่เฉินเย่นไม่มีฎีกาหรือกิจธุระอะไรให้ต้องสะสางดังนั้นเขาจึงได้เอ่ยเชื้อเชิญองค์หญิงแค้วนจ้าวให้ร่วมเดินทางไปเยี่ยมเยียนค่ายทหารด้วยกัน
ค่ายทหารที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวงบัดนนี้ตกอยู่ภายใต้อำนาจตรงของเฉินหยวนชิ่ง
วันนี้ฉ่ายเวินยังคงปิดบังใบหน้าด้วยผ้าคลุมเช่นเดิมแต่ทว่านางก็เขียนคิ้วให้เรียวโก่งดูปราณีต ดูเป็นสาวงามที่สวยและลึกลับอย่างบอกไม่ถูก
“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ” ฉ่ายเวินเดินเข้ามาย่อกายถวายบังคมอย่างอ่อนช้อยโดยที่มีชุนหลาน ชิวเยวี่ยติดตามมาด้วย
ชุนหลาน ชิวเยวี่ยก็ย่อกายถวายบังคมต่อฮ่องเต้เช่นกัน
วันนี้หลี่เฉินเย่นแต่งกายด้วยชุดเกราะสีดำของทหารให้ความรู้สึกราวกับเป็นแม่ทัพหนุ่มที่สง่างามองอาจ ความงดงามบนใบหน้าของชายหนุ่มจางหายไปตามกาลเวลาบัดนี้เหลือเพียงความหล่อเหลาและความสูงส่งของชายชาตรีเท่านั้น
ฉ่ายเวินจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหลงไหลราวกับว่านางได้เห็นศิษย์พี่ของนางเมื่อครั้งยังเป็นเพียงท่านอ๋องหนิงอานเป็นเพียงแม่ทัพที่ออกรบทัพจับศึกเท่านั้น แต่เพียงแค่หวนคิดถึงช่วงเวลานั้นหัวใจของนางก็รู้สึกเจ็บปวดจนไม่อาจจะบรรยายออกมาได้ หญิงสาวพยายามปั้นสีหน้ายิ้มแย้มออกมาทั้งๆที่แววตาของนางมีความโศกเศร้าฉายเจือปนชัดเจนอยู่ในนั้น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...