ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 295

ตอนที่ 295 เหมือนในฝัน

ทันใดนั้นหน้าของหลวี่หนิงก็ชาขึ้นมาทันที “ทำลายให้สิ้นซาก! ท่านอ๋องจะบอกว่าบรรพบุรุษตระกูลหลี่แย่งชิงบัลลังก์นี้มาอย่างนั้นหรือ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องยังจำได้หรือไม่ ว่าตัวท่านก็แซ่หลี่เช่นกัน”

หลี่อวี๋นหลี่โบกมือ “อย่าได้เข้าใจผิดไป ใต้เท้าลู่อย่าได้เข้าใจผิดอย่างเด็ดขาด ข้าแซ่หลี่ แต่กลับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเชื้อพระวงศ์ของฮ่องเต้ ตำแหน่งอ๋องนี้ก็เป็นเพียงตำแหน่งที่ว่างเปล่าเท่านั้น ตระกูลหลี่ก่อเรื่องให้ฟ้าพิโรธผู้คนเคืองโกรธ สวรรค์ต้องลงโทษพวกเขา ข้าเพียงแค่รับบัญชาจากสวรรค์มาจัดการให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อน”

“จัดการให้เป็นระเบียบ?” หลวี่หนิงหัวเราะ “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องต้องการทำเช่นไร อะไรคือความถูกต้องอย่างนั้นหรือ”

หลี่อวี๋นหลี่ไม่สนใจน้ำเสียงถากถางของเขาแม้แต่นิด ราวกับว่าสิ่งที่หลวี่หนิงพูดมานั่นคือการเข้าใจผิด นำพามาซึ่งความอัปยศอดสู

“ข้าจะไม่ชี้แจงกับท่านมากไปกว่านี้ สุดท้ายท่านก็จะเข้าใจเอง วางใจเถอะ ข้าไม่ฆ่าท่านหรอก ข้าอยากจะฝากคำพูดไปให้หลี่เฉินเย่น ท่านจงบอกเขาว่า แผ่นดินนี้เป็นขององค์จักรพรรดิเจิ้งถง มิใช่ของตระกูลหลี่ ตระกูลหลี่แย่งชิงราชบัลลังก์นี้มาจากใครให้เขาคิดดูให้ดี ๆ เมื่อแย่งของ ๆ ผู้อื่นไปก็มักจะต้องคืนให้เขาอยูเสมอ”

หลวี่หนิงได้ยินประโยคนี้ก็มองเขาอย่างงุนงง “หมายความว่าอย่างไร”

“ท่านคิดดูให้ดี ๆ สิ” หลี่อวี๋นหลี่ยืนขึ้น ใบหน้าราวกับสุภาพบุรุษผู้มีคุณธรรม “วันนี้มีคนมาช่วยท่าน แต่หากเข้ามาแล้ว ไม่มีทางได้กลับออกไป ข้าจะทิ้งคนไว้สองสามคนให้พาท่านกลับไปและให้โอกาสท่านได้ถ่ายทอดคำพูด”

พูดจบ เขาก็ทิ้งท้ายด้วยการเหยียดยิ้มอย่างมีความนับแฝงแล้วหันกายจากไป

ประตูเหล็กปิดตัวลงอย่างช้า ๆ หลวี่หนิงตะโกนใส่เขา “ท่านพูดให้มันเข้าใจหน่อย”

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ไกลออกไป หลี่อวี๋นหลี่ไม่ได้ตอบอะไรอีก

หลวี่หนิงทรุดนั่งลงบนเตียง ใจเกิดความหวาดผวา ตระกูลหลี่แย่งชิงราชบัลลังก์มาจากใครกัน สิ่งนี้นับว่าแย่งชิงด้วยหรือ เรื่องฮ่องเต้ราชวงศ์ปกครองไม่เป็นธรรม ชาวบ้านไม่อาจอยู่เย็นเป็นสุข บรรพบุรุษเกิดการลุกฮือ นี่เป็นวิธีที่ถูกต้อง เป็นทางแห่งสรวงสวรรค์

ดู ๆ ไปแล้ว วันนี้จะมีการสู้รบอย่างดุเดือด พอนึกถึงภาพเชียนซานถูกคนของหลี่อวี๋นหลี่สังหาร เขาก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

“อย่าเบียด อย่าเบียดสิ ฉองเหลาเจ้าอยากตายหรือ ปล่อยมือเร็ว!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเยาว์วัยเจือเคล้าไปด้วยความโกรธดังขึ้นจากหน้าผาด้านนอกหน้าต่าง

หลวี่หนิงชะงักไปชั่วครู่ คิดไปเองหรือ ด้านนอกเป็นหน้าผาสูงชันจะมีเสียงได้อย่างไร

“อย่าสิ พี่สาว ข้าจะตกแล้วนะ” เสียงสะอื้นของฉองเหลาดังขึ้นอีกครั้ง

หลวี่หนิงกระโจนไปตรงหน้าต่างทันที พอมองลงไปก็ตกใจจนหน้าซีด เขาเห็นสองมือของจิงโม่จับเหล็กที่อยู่ข้างใต้หน้าต่างไว้ ส่วนฉองเหลากอดสองขาของนางไว้ ร่างของทั้งสองลอยแขวนอยู่กลางอากาศ สถานการณ์อันตรายอย่างยิ่ง

“สวรรค์!” หลวี่หนิงกดเสียงลงต่ำ ทั้งแขนและขาตกใจจนร่างอ่อนยวบ

“ชู่!” เพียงได้ยินเสียงของจิงโม่ ใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นก็ออกแรงกระโดดขึ้นมาข้างบนแล้วดึงลากฉองเหลาเข้ามา

หลวี่หนิงทรุดนั่งลงบนเตียง มองดูเหล็กที่ไม่ถูกทำลายแม้แต่นิด “เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้...”

แกนเหล็กไม่หัก ร่องตรงหน้าต่างมีขนาดกว้างเพียงสองนิ้มมือเท่านั้น พวกเขาสองคนผ่านเข้ามาทางหน้าต่างได้ เป็นไปได้ยังไงกัน

“ท่านอาลู่!” ฉองเหลาเห็นว่าหลวี่หนิงตกใจจนสีหน้าขึ้นคล้ำก็ยื่นมือโบกไปมาตรงหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง “ตกใจจนมึนไปแล้วหรือ”

หลวี่หนิงดึงสติกลับคืนมาแล้วเอามือปิดปากฉองเหลาไว้ “ชู่! ด้านนอกมีคนอยู่”

ด้านนอกได้ยินเสียงข้างในแล้ว มีศีรษะหนึ่งปรากฏอยู่ตรงรูเล็ก ๆ ตรงประตูเหล็ก พอเห็นฉองเหลากับจิงโม่ คน ๆ นั้นก็เปินประตูทันที จากนั้นก็มองฉองเหลากับจิงโม่ด้วยความตกตะลึง “พวกเจ้าเข้ามาได้ยังไง”

ผู้คุมที่อยู่ด้านนอกคนอีกคนเดินเข้ามา พวกเขารู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง

จิงโม่ยิ้มแบบแปลก ๆ จากนั้นก็ประกบมือ ทันใดนั้นประตูเหล็กก็ปิดตัวลงเองในทันที

ทั้งสองต่างก็อึ้งไปชั่วครู่ ยังไม่ทันที่สติจะกลับคืนมาก็รู้สึกเจ็บตรงศีรษะด้านหลัง ภาพตรงหน้ามืดมิดไปหมด จากนั้นก็หมดสติล้มลงกับพื้น

ฉองเหลาโผล่ออกมาจากด้านหลังพลางพูดอย่างภาคภูมิใจอย่างยิ่ง “เจ้าฝีสองตัวนี่”

จิงโม่พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ!”

หลวี่หนิงแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า “พวกเจ้าทำได้ยังไง?”