ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 296

ตอนที่ 296 ถือดีว่าตนฉลาด

“ว่านเหลียง” เสียหัวเราะดังลั่น “งั้นหรือ? ถ้าเจ้ามองตัวตนของข้าออกแล้ว ทำไมถึงได้ให้ข้าอยู่ข้างกายเจ้าอยู่เล่า แล้วทำไมถึง...”

อยู่ ๆ นางก็เงียบเสียงลงพลางมองชูเซี่ยอย่างตกตะลึง “ท่านตั้งใจใช่หรือไม่ วันนี้พวกเจ้ามีแผนอยู่แล้ว”

ชูเซี่ยมองนางเงียบ ๆ “อืม ถูกต้อง”

“ว่านเหลียง” ลองหน้ากากหนังออกเผยให้เห็นใบหน้าวัยประมาณสามสิบปี หน้าตางดงามอย่างยิ่ง แต่ผิวนั้นแย่มาก ดูเหมือนคนที่ใส่หน้ากากหนังมานานหลายปีจนผิวไม่ได้โดนลมเลย

“ข้าเคยเจอเจ้ามาก่อน” ชูเซี่ยมองนาง “เมื่อก่อนนี้เจ้าเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ ราชครูเจ้า ชื่อ...ลั่วชิง”

หน้าของลั่วชิงแข็งทื่ออย่างยิ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงเหอะ “ท่านนี่ความจำดีนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว!” ชูเซี่ยพูดเบา ๆ

ลั่วชิงแสยะยิ้ม “เจ้าดูข้าออกได้อย่างไร ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะดูข้าออกตอนที่อยู่นอกวัง”

“ว่านเชียงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าประสาทการรับกลิ่นของข้าฟื้นคืนแล้ว แต่เจ้ากลับไม่รู้ ยังจำตอนที่เหลียงกวางเสียงส่งยาขจัดพิษให้ได้หรือไม่ ข้าได้กลิ่มมัน แต่เจ้ากลับถามข้าว่าได้กลิ่นหรือไม่ ตอนนี้ข้าก็คิดว่ามีปัญหาบางอย่าง จึงสังเกตเจ้าอย่างละเอียดอยู่สักพักก็พบว่าเจ้าเป็นตัวปลอม”

“แต่เจ้ากลับปล่อยให้ข้าอยู่ข้างกายเจ้า รวมถึงปล่อยให้ข้าลงมือวางแผนครั้งนี้ด้วย” ลั่วชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แท้จริงแล้วองครักษ์ของพรรคมังกรเหินไม่ได้ขึ้นเขาไปใช่หรือไม่”

ชูเซี่ยส่ายหน้า “ไม่ องครักษ์ของพรรคมังกรเหินขึ้นเขาไปแล้ว ข้าแค่ต้องการสืบเรื่องการตายของหลวี่หนิงจากปากเจ้า เจ้าบอกเชียนซานว่าหลวี่หนิงยังไม่ตาย ข้าก็เลยใช้การลงมือนี้เป็นการวางแผนซ้อนแผน”

ลั่วชิงหัวเราะดังลั่น “แผนซ้อนแผน เจ้าคิดผิดแล้ว เจ้าคิดว่าองครักษ์ของพรรคมังกรเหินเก่งกาจขนาดนั้นหรือ ในเขาวางวงล้อมและตาข่ายเอาไว้แล้ว เพียงแค่องครักษ์ของพรรคมังกรเหินขึ้นเขาไป พวกเจ้าทั้งหมดก็จะถูกฝังอยู่ที่หลางฟงติ่ง”

ชูเซี่ยก็หัวเราะออกมาเช่นกัน “งั้นหรือ? เกรงว่าจะไม่เป็นเช่นนั้นนี่สิ”

ลั่วชิงพูดอย่างเหยียดหยาม “ในเขามีหมอกพิษ เป็นพิษที่ฉ่ายเวินทำขึ้น สำหรับพิษที่ฉ่ายเวินทำขึ้นนั้น เจ้าแก้มันไม่ได้ ต่อให้องครักษ์ของพรรคมังกรเหินเก่งกาจขนาดไหน พอเข้าไปในหมอกพิษก็จะมีกับดักรอพวกเขาอยู่ แม้แต่กระดูกของพวกเขาก็จะไม่เหลือ”

รอยยิ้มของชูเซี่ยยิ่งกว้างมากกว่าเดิม “สำหรับพิษของฉ่ายเวิน ข้าไม่อาจแก้พิษได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำไมตอนนี้ข้าถึงได้ทำเช่นนี้รู้หรือไม่ ก็เพราะว่าข้ายังไม่ได้ปรุงยาถอนพิษอย่างไรเล่า แน่นอนว่าข้ารู้ว่าพวกเจ้าวางกับดักไว้ในหลางฟงติ่ง รอที่จะส่งองครักษ์ของพรรคมังกรเหินไปตาย แต่ว่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าว่านสู่นไปที่ใด”

ท่าทีของลั่วชิงเปลี่ยนไปทันที “ไปที่ใด”

“ก่อนที่จะมีการเคลื่อนไหว ข้าก็ให้ว่านสู่นกลับไปสำนักใหญ่ระดมพลองครักษ์พรรมังกรเหินจากสำนักใหญ่ วันนี้องครักษ์พรรคมังกรเหินเข้าไปที่หลางฟงติ่งเพื่อสืบเสาะเบื้องหลังเป็นครั้งแรกอย่างถี่ถ้วน ฉะนั้น วันนี้จึงไม่ใช่พวกเจ้าที่วางกับดักจัดการองครักษ์พรรคมังกรเหิน แต่เป็นองครักษ์พรรคมังกรเหินล้อมพวกเจ้าเอาไว้ต่างหาก”

ลั่วชิงแสยะยิ้ม “เจ้าแก้พิษของหมอกพิษได้? เป็นไปไม่ได้ หากเจ้าแก้พิษของฉ่ายเวินได้ แต่ทำไมถึงแก้พิษของฮองไทเฮาไม่ได้ อีกอย่าง เจ้าคิดว่าพิษของเจ้าสามารถแก้ได้จริง ๆ หรือ เจ้าคิดว่าเหลียงกวางเสียงจะให้ยาถอนพิษกับเจ้าง่ายดายขนาดนั้นจริง ๆ หรือ”

“นั้นเป็นพิษอีกแบบหนึ่ง” ชูเซี่ยพูดเงียบ ๆ “ข้ารู้ดี ฉะนั้น ความจริงแล้วข้าไม่ได้ใช้สิ่งที่เรียกว่ายาถอนพิษนั่นด้วยซ้ำ”

ลั่วชิงส่ายหน้า “เจ้าโกหก หากเจ้าไม่ได้ใช้ยาถอนพิษ แล้วทำไมตาของเจ้าถึงได้มองเห็น”

ชูเซี่ยกล่าวว่า “เจ้าอยู่ข้าง ๆ ข้ามาก็นาน ไม่รู้หรือว่าข้าฝังเข็มให้ตัวเองทุกวัน ข้าขังพิษไว้ที่จุด ๆ หนึ่ง และทุก ๆ วันก็ถูกควบคุมการกระจายด้วยเข็มนั้น”

สีหน้าของลั่วชิงค่อนข้างซีด ต่อมาก็หัวเราะ “แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้าดูข้าออก วันนี้มาถึงที่นี่แล้ว เวลาตายของเจ้าก็มาถึงแล้วเช่นกัน”