ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 297

ตอนที่ 297 ด้านนอกด้านในตีขนาบประสานกัน

การสู้รบอย่างดุเดือดที่หลางฟงติ่งเริ่มขึ้นแล้ว

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่หลี่อวี๋นหลี่ไม่ได้คาดการณ์เอาไว้ องครักษ์พรรคมังกรเหินกว่าสามพันคนล้วนแต่เข้าไปในหมอกพิษแล้ว และมุ่งตรงไปยังฐานที่ตั้งของพวกเขา

ไม่ ไม่ใช่องครักษ์พรรคมังกรเหินสามพันคน แต่เป็นหมื่นกว่าคนต่างหาก ธงของพรรคมังกรเหินล้วนถูกยกชูขึ้น จากนั้นก็หลบหลีกกับดักในเขาแล้วเข้าโจมตีทันที

ผู้ที่นำองครักษ์พรรคมังกรเหินคือเชียนซานกับหลี่ฉางอัน พวกเขาแบ่งเป็นโจมตีขนาบเข้าสองฝั่ง ปากถ้ำทั้งสี่ถูกปิดเอาไว้จนเหลือสองทาง ปากถ้ำสองทางที่ถูกปิดยังทิ้งให้คนอีกพันคนคอยเฝ้าเอาไว้ คนที่ฐานที่ตั้งอยากหนีออกไปก็ทำได้แค่ฝัน

หลี่อวี๋นหลี่ถอยไปตลอดทางเส้นทางลับบนยอดเขาอย่างจนมุม ยอดเขาคือฐานกองบัญชาการใหญ่ของเขา เพียงแค่ปิดเส้นทางลับนี้ไว้ องครักษ์ของพรรคมังกรเหินก็ขึ้นมาไม่ได้

เขายืนอยู่บนยอดเขามองดูการสู้รบครั้งนี้

คนผู้หนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ ด้านหลังเขาพูดขึ้นมาเสียงเบา “ท่านติดกับแล้ว”

เขาพยักหน้า “ใช่ ข้าติดกับแล้ว”

เขาแสดงท่าทีสงบนิ่งอย่างมาก ไม่มีทีท่าพาลโกรธแม้แต่นิด ราวกับว่าความพ่ายแพ้ในครั้งนี้คือสิ่งที่เขาต้องได้รับ

“อย่าดูถูกชูเซี่ยมากเกินไป และอย่าได้ดูถูกหลี่เฉินเย่นมากเกินไปเช่นกัน” คนผู้นั้นกล่าว

หลี่อวี๋นหลี่หัวเราะเบา ๆ “ท่านเชื่อหรือไม่ เพียงแค่ข้าส่งสัญญาณพลุ เฉินหยวนชิ่งก็จะนำกำลังคนมาช่วย”

คนผู้นั้นเดินออกมาจากด้านหลังเขา หน้าตาสง่าราวกับหยก หากไม่ใช่อ๋องเก้าแล้วจะเป็นใครไปได้เล่า

“เฉินหยวนชิ่งไม่มาหรอก เขาไม่มีทางมารับช่วงต่อจากท่านง่าย ๆ หรอก ต่อให้พากำลังเสริมมา ก็เท่ากับว่าประกาศตัวเป็ศัตรูกับหลี่เฉินเย่นอย่างเป็นทางการ เขาจะโง่ขนาดนั้นเชียวหรือ”

“แน่นอนว่าเขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขาไม่มีทางพาคนมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ด้วยตำแหน่งของเขา การเคลื่อนพลหมื่นกว่าพันคนไม่จำเป็นต้องได้รับการเห็นชอบจากหลี่เฉินเย่น”

“ทำไมเขาถึงต้องทำเช่นนั้นด้วย” อ๋องเก้าถาม

หลี่อวี๋นหลี่หันไปมองเขาแล้วยิ้มแบบแปลก ๆ “เพราะเขารู้ว่าข้าทำให้ฉ่ายเวินได้กลับมาเกิดใหม่”

อ๋องเก้าอึ้ง “แต่มันไม่ใช่ความจริง”

“ใช่หรือไม่มันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการที่เขาคิดว่าใช่” หลี่อวี๋นหลี่กางนิ้ว นิ้วทั้งสิบของเขาทั้งยาวและเรียวมาก ขาวผุดผ่องราวกับมือของผู้หญิง เขาถอนหายใจเบา ๆ “ตอนที่ยังเด็ก ใคร ๆ ต่างก็พูดว่านิ้วของข้ายาวมาก ถูกกำหนดให้มีชะตาฮ่องเต้ ข้าไม่อาจฝ่าฝืนลิขิตสวรรค์ได้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น แล้วเหตุใดถึงยังไม่จุดพลุสัญญาณไฟเล่าเล่า ท่านดูสิ กองทัพของท่านจะแพ้แล้ว” อ๋องเก้าพูดเสียงนิ่ง

“ข้าบอกแล้ว ว่าข้าติดกับแล้ว และประเมินหลี่เฉินเย่นต่ำเกินไป เขาดูแผนข้าออกและพาฉ่ายเวินไปที่ค่ายทหารแล้ว”

อ๋องเห้าหัวเราะ “ถ้าเช่นนั้นเมื่อครู่นี้ท่านโกหกหรือ แถมยังพูดอีกว่าถ้าท่านจุดพลุสัญญาณไฟแล้วเขาจะมา หลี่อวี๋นหลี่อยู่ที่ค่ายทหาร เขาจะกล้ามาหรือ หลี่เฉินเย่นประเมินการเคลื่อนไหวครั้งนี้ของท่านได้ ดูเหมือนว่าแผนของท่านไม่รัดกุมเลยสักนิด อุบายของท่านไม่ละเอียดรอบคอบเลยแม้แต่นิด”

หลี่อวี๋นหลี่หันกลับไปมองเขาอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่นิด “นี่เพียงแค่การปะทะกันครั้งแรกก็สูญเสียคนไปมากมาย ได้รู้ว่าข้างกายข้ามีเกลือเป็นหนอน และถือว่าเป็นผลพลอยได้ด้วย”

“เกลือเป็นหนอน?” อ๋องเก้าอึ้ง “ท่านพูดอะไร”

หลี่อวี๋นหลี่จ้องเขา จากนั้นก็หัวเราแบบแปลก ๆ “ท่านกลัวหรือ?”

อ๋องเก้าพูดอย่างโมโห “ท่านคิดว่าข้าเป็นหนอนหรือ”

หลี่อวี๋นหลี่ไม่พูด จากนั้นก็หันกลับไป มองการสู้รบที่อยู่เบื้องล่าง จากตรงที่สูงนี้มองลงไป คนที่อยู่ข้างล่างก็เหมือนมดปลวก ชั่วขณะนั้นมีเพียงเลือดที่กระเซ็นซัดจนมองเห็นชีวิตที่ดับสูญได้

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเขาถึงได้พูดขึ้นมาเงียบ ๆ “มีไม่กี่คนที่รู้ว่าข้าติดต่อกับเฉินหยวนชิ่ง หลี่อวี๋นหลี่เตรียมการป้องกันเฉินหยวนชิ่งได้เร็วขนาดนี้ต้องมีคนแจ้งข่าวเขาเป็นแน่ อันที่จริง ครั้งนี้ข้าไม่ต้องการที่จะร่วมมือกับเฉินหยวนชิ่ง ข้าให้คนไปติดต่อเฉินหยวนชิ่งทั้งยังบอกให้เขาว่าข้ามีวิชาทำให้คนฟื้นคืนชีพได้ เพื่อใช้ประโยชน์ในภายหลัง”

อ๋องเก้าหัวเราะขึ้นมาแบบแปลก ๆ “ฉะนั้น ท่านก็เลยคิดว่าข้าส่งข่าวสินะ”

หลี่อวี๋นหลี่ตบไหล่เขา และไม่มองการสู้รบข้างล่างอีกต่อไป “ข้าไม่ได้สงสัยท่าน อย่าคิดมากไปเลย ข้ารู้ว่าท่านเองก็เกลียดหลี่เฉินเย่น ท่านชอบชูเซี่ยใช่หรือไม่ หากฆ่าหลี่เฉินเย่นแล้ว ชูเซี่ยก็จะเป็นของท่าน”

อ๋องเก้าพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “งั้นรึ”