ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 298

ตอนที่ 298 นี่แค่จุดเริ่มต้น

เฉินหยวนชิ่งจ้องเขา “หากอวี่จู๋กลับมา ท่านจะดีกับนางสักนิดไหม”

หลี่เฉินเย่นถามเขาว่า “ท่านคิดว่าอย่างไรถึงจะถือว่าดีกับนางล่ะ”

“ก็ปฏิบัติกับนางเหมือนที่ท่านปฏิบัติต่อชูเซี่ย”

หลี่เฉินเย่นเงียบไปชั่วครู่ ใบหน้าอันสง่างามแสดงอารมณ์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก “ท่านเคยมีคนที่รักบ้างหรือไม่ หากท่านเคยรัก ท่านจะไม่ถามข้าแบบนี้”

เฉินหยวนชิ่งหัวเราะหยัน “แค่ดีต่อหน้านางก็ไม่ได้เลยหรืออย่างไร ในใจท่านรักได้เพียงแค่ชูเซี่ย อีกอย่าง ตอนนี้นางตายไปแล้ว ดูทุกสิ่งอย่างที่ท่านเคยทำให้นางสิ ท่านจะโกหกข้าสักนิดก็ไม่ได้เลยหรืออย่างไร”

หลี่เฉินเย่นหวัเราะ ดวงตาเย็นชาอย่างยิ่ง “เจิ้นโกหกท่านไป แล้วมันจะมีความหมายอะไร”

เฉินหยวนชิ่งพลันยืนขึ้นทันที “อย่างน้อย ก็ทำให้ข้ารู้สึกว่าได้รับการปลอบใจบ้าง ทุกครั้งที่นึกถึงอวี่จู๋ สุดท้ายก็มีแต่ความกล้ำกลืนเจ็บแค้น ในใจกระหม่อมล้วนมีแต่ความเจ็บปวด ความรู้สึกนี้ เกรงว่าฝ่าบาทจะไม่มีทางเข้าใจ ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้พระองค์ไม่รักชูเซี่ย แต่แค่อยากให้ท่านแบ่งความรู้สึกนี้ให้อวี่จู๋บ้าง มันยากขนาดนั้นเลยหรือ”

หลี่เฉินเย่นพูดขึ้นมาเบา ๆ “ดูท่าแล้วเราคงจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้”

“กระหม่อมก็คิดแบบนั้นเช่นกัน” เฉินหยวนชิ่งพูดเสียงแข็งทั้งยังเย็นชา

หลี่เฉินเย่นแกะเชือกผูกม้าออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อวี่จู๋ตายไปแล้ว ตอนนี้ท่านพูดเช่นนี้นับว่าเป็นการดูถูกและเหยียดหยามนาง หากท่านรักนางจริง ต่อไปอย่าได้พูดคำพูดเช่นนี้อีก”

“เป็นฝ่าบาทต่างหากที่ดูถูกนาง!” เฉินหยวนชิ่งโต้กลับทันที หน้าพลันเขียวปัด “สิ่งที่กระหม่อมก็ไม่ได้มากจนเกินไป ขอแค่ฝ่าบาทนึกถึงในส่วนที่ดีของนางบ้าง ทำดีกับนางบ้างก็เท่านั้นเอง”

หลี่เฉินเย่นโยนตัวขึ้นบนม้า “ท่านหมกมุ่นจนเกินไปแล้ว อวี่จู๋ตายไปแล้ว นางไม่มีทางฟื้นคืนมาได้แล้วจะให้เจิ้นทำดีกับนางอย่างไร”

“พระองค์ต้องแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา!” เฉินหยวนชิ่งก้าวตามมาอย่างรวดเร็วแล้วขวางเอาไว้

หลี่เฉินเย่นที่นั่งบนหลังม้าก้มมองเขา “หากท่านต้องการเช่นนี้ เจิ้นก็จะแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา แต่มันจะมีความหมายอันใดเล่า การไว้ทุกข์อย่างเศร้าโศกมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ แต่ไหนแต่ไรมาอวี่จู๋ก็ไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ ท่านคิดว่าที่เจิ้นไม่แต่งตั้งอวี่จู๋เป็นฮองเฮา เพราะอยากมอบตำแหน่งฮองเฮาให้ชูเซี่ยอย่างนั้นหรือ เปล่าเลย ตำแหน่งฮองเฮานี้ อวี่จู๋ไม่ต้องการ ชูเซี่ยก็ไม่ต้องการเช่นกัน”

เฉินหยวนชิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นา “ประกาศิตของฝ่าบาทเอ่ยออกมาแล้ว หวังฝ่าบาทจะทำตามนั้น”

“หากเจ้ายืนกราน เจิ้นก็ทำมันได้” หลี่เฉินเย่นพูดจบก็ควบม้าจากไป

แสงอาทิตย์แผ่ปกคลุมไปทั่วผืนแผ่นดินกว้าง ป่าเขาริมลำห้วยนี้ก็ยิ่งเงียบสงัด เฉินหยวนชิ่งยืนอยู่ข้างหน้าม้าแล้วหลับตาลงช้า ๆ “อวี่จู่ พี่จะสู้เพื่อเอาตำแหน่งฮองเฮาให้เจ้า หากหลี่อวี๋นหลี่ทำให้เจ้าฟื้นคืนชีวิตได้จริง เจ้าก็จะได้ไม่ต้องกลัวชูเซี่ยอีกต่อไป”

หลี่เฉินเย่นรู้ว่าการพูดคุยกันระหว่างจักรพรรดิและขุนนางในครั้งนี้ ความจริงแล้วก็คือการพูดแตกหัก ต่อไปพวกเขาไม่อาจเป็นเหมือนแต่ก่อนที่ยกเหล้าถามฟ้าพูดคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปได้อีกต่อไป

เฉินหยวนชิ่งมองแผ่นหลังของเขาที่ควบม้าจากไป ใจของเขารู้สึกหนักอึ้ง ก้าว ๆ นี้ เขาไม่ยอมก้าวออกไปต่อให้ไม่พอใจหลี่เฉินเย่นมากเท่าไร แต่สุดท้ายเขาก็เป็นเป็นแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงเคยติดตามเขา สุดท้ายเขาจำได้ว่าหลี่เฉินเย่นเป็นผู้ที่ฉลาดมองการณ์ไกลอยู่เสมอ

เขาเป็นคนที่หลี่เฉินเย่นดึงขึ้นมา ทุกสิ่งอย่างที่เขามีในวันนี้ก็คือสิ่งที่เขาพระราชทานให้ หากไม่จำเป็น เขาก็ไม่ยอมที่จะหักหลังหลี่เฉินเย่น

วันนี้หลี่เฉินเย่นมาก็เพื่อปรับความเข้าใจ ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของพรรคมังกรเหินกับหลี่อวี๋นหลี่ในวันนี้จะเป็นการดำเนินการอย่างลับ ๆ แต่ทั้งสวมต่างก็มีรูปแบบเดียวกันคือให้หลี่เฉินเย่นมาเพื่อตรึงเขาไว้ รวมถึงให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่เขา

เพียงแต่ ไม่ใช่ว่าเขาให้โอกาสหลี่เฉินเย่นเป็นครั้งสุดท้ายหรอกหรือ หากวันนี้เขาพูดว่ารักอวี่จู๋แม้เพียงนิดเดียวและไม่มอบความเย็นชาแบบนั้นให้ เขาก็ไม่มีทางร่วมมือกับหลี่อวี๋นหลี่

สุดท้ายหลี่เฉินเย่นก็ไม่ยอมรับอวี่จู๋ แม้ว่าหลังจากที่นางตายไปแล้วจะเย็นชาเช่นนั้นก็ตาม

อวี่จู๋ หากเจ้าฟื้นคืนมาได้ อย่าโทษว่าพี่ใจร้างกับคนที่เจ้ารักเลย เป็นเขาที่ใจร้ายกับเจ้าก่อน

ทางด้านสงครามที่หลางฟงติ่ง เชียนซานกับหลี่ฉางอันได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่และทลายฐานที่ตั้งในเขาของหลี่อวี๋นหลี่เรียบร้อยแล้ว