ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 300

ตอนที่ 300 คนเดียวในใจ

“ชูเซี่ย เฉินหยวนชิ่งต้องการให้ข้าแต่งตั้งเฉินอวี่จู๋”หลังจากที่ออกมาจากห้องที่หลวี่หนิงกับเชียนซานอยู่ได้ไม่นาน หลี่เฉินเย่นก็อดใจไม่ไหวที่จะพูดกับชูเซี่ย

ชูเซี่ยยินแล้วก็หันไปมองหลี่เฉินเย่น หลี่เฉินเย่นก็มองชูเซี่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

หลายปีมานี้เขาไม่ยอมแต่งตั้งเฉินอวี่จู๋ แน่นอนว่าเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของตนเอง ตำแหน่งฮองเฮา เขาอยากจะให้ชูเซี่ยแต่เพียงผู้เดียว

แต่ตอนนี้เฉินหยวนชิ่งกดดันเขาอย่างหนัก ตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่พวกเขาจะมาฉีกหน้ากัน

ฉะนั้น จำต้องทำการประนีประนอม

“งั้นก็แต่งตั้งเถอะ เฉินอวี่จู๋รักท่านจริง ๆ แม้ว่าคนจะตายไปแล้ว แต่ก็ควรจะมีชื่อตำแหน่งฮองเฮาให้นาง”

น้ำเสียงของชูเซี่ยราบเรียบ ไม่ว่าเฉินอวี่จู๋จะตายหรืออยู่ สุดท้ายแล้วนางก็เป็นภรรยาของหลี่เฉินเย่นอย่างชอบธรรม หลี่เฉินเย่นเป็นฮ่องเต้ ตามหลักแล้วนางก็ควรจะเป็นฮองเฮา

“ชูเซี่ย ข้า...”

หลี่เฉินเย่นคาดการณ์ไว้แล้วว่าชูเซี่ยต้องเห็นด้วยแน่ แต่ยามที่ชูเซี่ยเอ่ยผลลัพธ์นี้ออกมาจริง ๆ ใจของเขากลับเจ็บปวด

เขาไม่สามารถปกป้องคนที่ตนเองรักได้ แม้แต่ตำแหน่งฮองเฮาเขาก็ให้นางไม่ได้

“ชูเซี่ย หลายปีมานี้ในใจข้ามีเจ้าเป็นฮองเฮาเพียงผู้เดียว มีเพียงเจ้าเท่านั้น”

“ข้ารู้” ชูเซี่ยพยายามยกยิ้ม แต่ความขมขื่นในใจค่อย ๆ เติมขึ้นมาจนเต็ม

“ชูเซี่ย หากชาตินี้ข้าไม่อาจจัดพิธีไปสู่ขอเจ้าอย่างยิ่งใหญ่ที่สุดได้ ถ้าเช่นนั้นหลังจากที่ตายไปข้าก็จะไม่เข้าสุสานของราชวงศ์เช่นกัน เจ้าถูกฝังอยู่ที่ไหน ข้าก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าที่นั่น ฉะนั้น...”

คำพูดที่หลี่เฉินเย่นพูดนั้นจริงจังอย่างมาก สิ่งนี้คือคำพูดที่เขาอยากพูดกับชูเซี่ยมาตลอด ตอนนี้เขากำลังพยายามเพื่ออนาคตของทั้งสองคน หากล้มเหลวกลางทางเข้าจริง ๆ ต่อให้เขาตายก็ต้องการที่จะอยู่เคียงข้างชูเซี่ย เขาอยากให้ชูเซี่ยได้รับรู้ว่าแม้แต่ความตายก็แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้

ชูเซี่ยเข้าใจความรู้สึกผิดของหลี่เฉินเย่นดี และยิ่งไปกว่านั้นคือเข้าใจใจเขาดี ดังนั้น นางจึงตอบรับเสียงเบา ถือว่าเป็นคำมั่นสัญญาของทั้งสอง

“ชูเซี่ย ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้รับความอยุติธรรมนานเกินไปหรอก” ก่อนที่จะจากไปหลี่เฉินเย่นกล่าวสัญญาอย่างจริงจัง ส่วนชูเซี่ยก็มองหน้าเผชิญกับความจริงจังของเขาและเพียงแค่ผงกศีรษะเท่านั้น

การที่ชูเซี่ยกับหลี่เฉินเย่นคิดจะแต่งตั้งเฉินอวี่จู๋เป็นฮองเฮาทำให้เฉินหยวนชิ่งพอใจอย่างยิ่ง แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ยังประเมินความโลภของเขาต่ำเกินไป

ในท้องพระโรง หลี่เฉินเย่นเอ่ยเรื่องความคิดของตนเองที่ต้องการจะแต่งตั้งเฉินอวี่จู๋เป็นฮองเฮาจิ้งเจิน (หมายถึง ฮองเฮาผู้มีความซื่อสัตย์จงรักภักดี) หน้าของเฉินหยวนชิ่งก็พลันขึ้นเขียวทันที

“ฝ่าพาท กระหม่อมคิดว่าพระสมัญญานามนี้ไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ” สิ้นเสียงของหลี่เฉินเย่น เฉินหยวนชิ่งก็เอ่ยปากทันที

หลี่เฉินเย่นไม่คิดว่าความเคีนแค้นของเฉินหยวนชิ่งนั้นจะมีมากพอ แต่นึกไม่ถึงว่าิดเล็กคิดน้อยแม้แต่พระสมัญญานามของนางด้วย

“ฝ่าบาท คำว่าจิ้งเจินสองคำนี้ แน่นอนว่าไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความรักอันลึกซึ้งที่พระองค์มีต่อพระชายา ตอนนั้นพระองค์กับพระชายานิงอันร่วมทุกข์มาด้วยกัน ฉะนั้น สองคำนี้จึงเหมือนเป็นการทำแบบขายผ้าเอาหน้ารอดไปที…”

เมื่อไม่นานมานี้เฉินหยวนชิ่งได้รับอิทธิพลมาจากจางเซียนฮุยกับเหลียงกุยไม่น้อย แน่นอนว่าตอนนี้ในเขามีอำนาจในราชสำนักอยู่พอสมควร เมื่อได้เห็นท่าทีที่ชัดเจนของเขา แน่นอนว่าสมุนพรรคพวกของเขาจึงก้าวขึ้นมาพูดสนับสนุนคล้อยตาม ส่วนหลี่เฉินเย่นกลับไม่ได้เอ่ยคำพูดใด เพียงแค่มองขุนนางที่เดิมทีควรจะจงรักภักดีกับเขาแสดงท่าทีภักดีต่อเฉินหยวนชิ่งอย่างนิ่งสงบ

“ฝ่าบาท เรื่องแต่งตั้งพระชายาเฉินอวี่จู๋ เดิมทีควรจะให้ผู้ตายได้พักผ่อนอย่างสงบและปลอบใจแก่ผู้มีชีวิตอยู่ คำว่าจิ้งเจินสองคำนี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่อาจแสดงความรักอันลึกซึ้งที่พระองค์มีต่อพระชายาได้ ในเมื่อผู้เป็นพี่ชายของพระชายาไม่พึงพอใจในสองคำนี้ก็ให้เสนาบดีเจ้ากรมพิธีการคิดพระสมัญญานามขึ้นใหม่ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”