ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 301

ตอนที่301 ปกป้องท่านแม่

“คำพูดของขุนพลเฉินทำเอาฮ่องเต้ทรงลำบากใจ ถามว่าสนมคนใดไม่อยากได้ตำแหน่งเหวียนมู่บ้างแต่ตำแหน่งนี้มีเพียงตำแหน่งเดียวไม่ใช่ใครอยากได้ก็จะได้”จางซือคงทนไม่ได้ที่จะพูด

“ท่านซือคง อวี่จู๋มาจากตระกูลสูงศักดิ์ มีมารยาทสมบัติผู้ดี อ่อนโยนอ่อนน้อม เมื่อก่อนนางเคยช่วยฝ่าบาทสุดหัวใจจนตัวเองต้องตาย แค่ตำแหน่งฮองเฮาเหวียนมู่ นางก็เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินหยวนชิ่งคิดไว้นานแล้วว่าจะให้น้องสาวนางได้เป็นเหวียนมู่ดังนั้นพอโดนจางซีคองดูถูกเขาก็ไม่พอใจมาก คำที่พูดออกไปก็ไม่มีความเกรงใจกันอีกแล้ว

“ขุนพลเฉินถ้าคิดว่าน้องสาวท่านเหมาะสมกับตำแหน่งเหวียงมู่ไม่รู้ว่าขุนพลเฉินจะให้ตำแหน่งอะไรกับหลิวหยิงหรง?ถ้าฝ่าบาทอยากตั้งตำแหน่ง หวังเฟยที่ตายไปแล้วทั้งสองก็ลองดูสิ”จางซีคองพูดตอบโต้เฉินหยวนชิง พูดจบเขาก็หันไปหาหลี่เฉินเย่น

หลี่เฉินเย่นได้ยินคำพูดของจางซีคองแล้วก็แปลกใจ ตั้งแต่ที่เขาจะแต่งตั้งตำแหน่งให้เฉินอวี่จู่ เขาก็รู้สึกผิดต่อชูเซี่ยมากแต่เขากลับลืมไปว่าที่เฉินอวี่จู่ตายเขาก็มีส่วนเกี่ยวด้วย

ถ้าตั้งตำแหน่งล่ะก็ หลิวหยิงหรงเหมาะกับตำแหน่งเหวียงมู่มากกว่าเฉินอวี่จู๋

เฉินอวี่จู๋เกิดจากตระกลูสูงศักดิ์ หลิวหยิงหรงก็เป็นลูกสาวสุดที่รักของจิ้งกั๋วโฮ่ว เฉินอวี่จูก็ตายเพราะเขา หลิวหยิงหรงก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตลูกของจิ้งกั๋วหวังเฟยไว้ สุดท้ายนางก็ใช้ความสามารถทั้งหมดรักษาขาให้เขา

และอีกอย่างทุกคนก็รู้ว่า เขาเคยท้อใจสามปีกับหลิวหยิงหรง

ตอนนี้เฉินหยวนชิงอยากให้เฉินอวี่จูได้เป็นแต่เขากลับลืมไปว่ายังมีหลิวหยิงหรงอยู่?

จางซีคองยังไม่ทันพูดจบ ขุนนางทั้งหมดก็ใช้สายตาที่แปลกๆมองเฉินหยวนชิงและคำพูดที่เขาพูดอย่างไม่เกรงใจเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้กลายเป็นคำพูดที่เหมือนข่มขู่ฝ่าบาท

เฉินหยวนชิ่งสีหน้าหนักอึ้ง อยากให้ไปต่อยหน้าจางซือคงมาก แผนที่เขาวางมาทั้งหมดกลับพังไปหมด จริงๆเลย……

หลี่เฉินเย่นนั่งอยู่บนเก้าอี้บัลลังค์มัความเหมอลอย ทุกคนก็นึกว่าเขากำลังคิดถึงหลิวหยิงหรง มีแต่เขาที่รู้ความรู้สึกตัวเอง ตอนนี้เขาอยากขอบคุณชูเซี่ยมาก ขอบคุณที่ชูเซี่ยเคยอยู่ในร่างของหลิวหยิงหรง ขอบคุณนางที่กล้าหาญ ตอนนั้นพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าความรักที่เคยร้อนแรงห่างกันไปแค่สองปีกลับแห้งเหี่ยวลงไปแต่พอเขานึกถึงความทรงจำนั้นก็ทำให้เขามีพลังฮึดสู้ขึ้นมา

“ขุนพลเฉินยังจะเอาตำแหน่งนี้ให้น้องสาวอยู่ไหม?” หลี่เฉินเย่นถามขึ้นน้ำเสียงมีความประชดประชัน

เขาไม่คิดว่าตัวเองกับเฉินหยวนชิงจะผิดกันขนาดนี้และไม่คิดอีกว่าหญิงสาวอ่อนโยนผู้นั้นจะทำให้ตัวเองลำบากใจแค่ไหนเฉินหยวนชิ่งก็ได้คืบจะเอาศอกอีก ทำให้ตอนแรกที่รู้สึกผิดต่อเฉินหยวนชิงกลับถดถอยลงไปทีละนิดๆ ตอนนี้พอนึกถึงเฉินอวี่จู๋เขาจำไม่ได้เลยว่านางเป็นคนอ่อนโยนยังไง……

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีหัวใจแต่ทุกครั้งที่นึกถึงนางเฉินหยวนชิ่งก็พุ่งเข้ามาพูดจาไม่เกรงใจเกรงกลัวกันและท่าทางที่พร้อมเอาเรื่องเสมอ……

“เรื่องนี้แล้วแต่ฝ่าบาทเลยพ่ะย่ะค่ะ”ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจแต่ว่าเขาก็ต้องให้หลี่เฉินเย่นเป็นคนตัดสิน

เขาสามารถช่วยน้องสาวแย่งของจากชูเซี่ยที่ควรจะมาเป็นของนางมาได้แต่แย่งอะไรจากหลิวหยิงหรงไม่ได้เลยเพราะวว่าเขารู้ว่าหลิวหยิงหรงทำมากกว่าน้องสาวตัวเองเยอะ

สุดท้าย เฉินอวี่จู๋ก็ได้เป็นจิ่นเจินและหลิวหยิงหรงก็ได้เป็นเหวียงมู่เฉินหยวนชิ่งรู้ว่าตำแหน่งเหวียงมู่เขาต้องเก็บไว้ให้ชูเซี่ย

ดังนั้นตอนเขาเดินออกมาจากที่ประชุม เขารู้สึกผิดต่อน้องสาว เขายืนนิ้งอยู่หน้านั้น จนกระทั่งขาอ่อนจนเดินไม่ไหวเขาถึงจะหยุดและก้มลงมองเท้าตัวเอง

จิงโม่เงยหน้าดูสีหน้าที่เจ็บปวดของเฉินหยวนชิงและถามว่า: “ลุงหนอน ตอนนี้ลุงไม่มีความสุขเหรอเจ้าค่ะ?”

พอได้ยินจิงโม่ถามเช่นนี้เฉินหยวนชิ่งก็ไม่รู้จะตอบยังไงและความแค้นในใจที่มีต่อชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่นเขาก็จะมาลงใส่เด็กก็ไม่ได้

เขาพยักหน้าอย่างจริงจังและอยากพูดคุยกับเด็กคนนี้ขึ้นมาก็เหมือนหลายปีก่อนน้องสาวเขาอวี่จู๋กอดขาเขาไว้และถามอย่างอ่อนโยนว่าเขาไม่มีความสุขเหรอ

จองโม่เห็นว่าเฉินหยวนชิงไม่ตอบและไม่พูดอะไร นางก็ยื่นมือไปกอดคอเฉินหยวนชิงเอาไว้

เฉินหยวนชิแทบจะกลั่นน้าไว้ไม่อยู่ ความอบอุ่นแบบนี้เขาไม่เคยได้สัมผัสมันเลยตั้งแต่ที่น้องสาวจากไป

ความรู้สึกแบบนี้ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นชิน

“ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?พวกเขาบอกว่าถ้าไม่มีความสุขก็ต้องกอดกันไว้”พูดจบจิงโม่ก็พยักหน้าให้เขาเชื่อ

เฉินหยวนชิ่งยิ้มและพยักหน้าตอบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของชูเซี่ย เขาอยากจะโอบนางเข้ามากอดจริงๆ

“ถ้าท่านมีความสุขแล้วอนนี้ก็ต้องทำตามสัญญาสิไหมเจ้าค่ะ?”จิงโม่ถามเฉินหยวนชิงอย่างจริงจังเฉินหยวนชิ่งกลับไม่เข้าใจว่านางพูดอะไรและลืมไปว่าตัวเองไปให้สัญญากับนางเมื่อไหร่

“วีรบุรุษต้องพูดคำไหนคำนั้นกลับคำไม่ได้”จิงโม่เห็นสีหน้ามึนงงของเขา นางก็เริ่มไม่พอใจและทำปากบึนใส่

“ข้าไม่ได้กลับคำพูด ข้าเคยสัญญาอะไร……”เฉินหยวนชิงได้ยินจิงโม่เรียกตัวเองว่าวีรบุรุษ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีไม่ริจิงโม่พูดจบเขาก็รีบว่า

“ขนมเสียบไม้ ท่านเคยสัญญาว่าจะซื้อมาให้กิน แต่ว่าท่าน……”

จิงโม่พูดถึงสุท้ายหางตาก็มีน้ำตาปรี่ออกมาทำตัวน่าสงสารทำเอาเฉินหยวนชิงเหมือนทำเรื่องอะไรที่ผิด“

“ข้าไม่ลืม ไม่ลืม ข้าแค่กำลังยุ่งก็เลยจำไม่ได้”เฉินหยวนชิงรีบอธิบายและเสียงก็มีความรู้สึกผิด

ตอนที่ตอบตกลงนางเขาจะซื้อให้นางจริงๆแต่ว่าพอคิดว่านางเป็นลูกของชูเซี่ยเขาก็พยายามจะถอยออกห่างแต่พอเขากลับมาเห็นหน้าจิงโม่อีกครั้งถึงได้รู้ว่าการตัดสินใจของตัวเองมันผิดพลาดแค่ไหน

เด็กคนนี้เหมือนกับน้องสาวเขามาก ฉลาด อ่อนน้อม การกระทำของนางทำเอาเขาเริ่มใจอ่อน“

“ท่านเป็นคนดีจริงๆ”จิงโม่มองเฉินหยวนชิงที่จะซื้อขนมให้นางจริงๆนางมีความสุขจนควบคุมตัวเองไม่ได้และชมเฉินหยวนชิงไป

เฉินหยวนชิ่งไม่รู้ว่าถ้าเป็นของกินนั้น จิงโม่กับฉองเหลาจะชอบชมคนไปทั่วและจิงโม่ก็ชมเขาไปน้อยที่สุด

อืม ที่จริงจิงโม่ก็ชอบเขาอยู่เหมือนกันแต่ว่าเขาเกลียดท่านแม่ นางต้องมาสืบดูเขาถึงจะปกป้องท่านแม่ได้

หลี่เฉินเย่นไม่คิดเลยว่าเฉินหยวนชิงที่พึ่งเสียเปรียบจากเขามากลับต้องมาเจอลูกสาวของเขาสืบอีกแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจเด็กๆแล้ว เขารีบอยากให้ชูเซี่ยรู้ว่าเขารักษาตำแหน่งเหวียนมู่นี้ได้แล้ว รอจนกว่าเขากับชูเซี่ยตาย เขาจะทำให้ทุกคนรู้ว่าชูเซี่ยเป็นฮองเฮาเหวียนมู่ของเขา

แต่ว่าพอเขาเข้ามาในตำหนักไฉ่เว่ย เชียนซานก็มาปรากฎตัวที่หน้าเขาและคุกเข่าลงต่อหน้าเขาอีก