ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 302

ตอนที่302 ออกคำสั่งให้แต่งงาน

“เชียนซานมีอะไรก็คุยกันดีๆไม่ต้องมาคุกเข่าเช่นนี้หรอก”หลี่เฉินเย่นรู้ว่าเชียนซานรักชูเซี่ยพอเห็นเชียนซานทำเช่นนี้เขาก็ตกใจอยู่เหมือนกัน

“ฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงจัดงานแต่งให้หม่อมฉันกับหลวี่หนิง”เชียนซานไม่ได้ลุกขึ้นและเลยหน้าขอเขาอย่างจริงจัง

หลี่เฉินเย่นมองดูเชียนซานและเงียบ

สีหน้าของหลวี่หนิงเมื่อวานเขาก็ดูออกแต่ว่าเขาไม่คิดว่าเชียนซานจะมาขอแบบนี้

“เรื่องนี้……ต้องให้ข้าคิดก่อน”

หลี่เฉินเย่นไม่ได้ตอบตกลงเพราะว่าหลวี่หนิงเป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขาหลายปีมานี้เขาก็มีเรือ่งราวน่าชื่นชมเยอะเรื่องที่เขาตัดสินใจแล้วเขาก็คงไม่เอาเรื่องนี้มาบังคับเขาหรอก

แต่ว่าเชียนซานก็ชัดเจนแล้วดังนั้นพอตอบเชียนซานไปหลี่เฉินเย่นก็ไม่ค่อยกล้าซบตานางเลย

เขาวิ่งหนีเข้ามาในตำหนักไฉ่เว่ยชูเซี่ยเงยหน้ามองเขาและมองดูเชียนซานที่ทำสีหน้าผิดหวังจากนั้นนางก็ยิ้มและพูดว่า: “ฝาบาทอยากเป็นผู้เฒ่าใจดีเหรอเจ้าค่ะ?”

“ชูเซี่ย หลวี่หนิงแสดงชัดเจนแล้ว เขาไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเชียนซาน เขา……”

หลี่เฉินเย่นเข้าใจความรู้สึกของหลวี่หนิงดีเพราะว่าตอนนี้ พวกเขาเหมือนกัน เขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้ชูเซี่ย เขากลัวว่าตัวเองจะทำร้ายชูเซี่ย

“แต่ว่าเขารักเชียนซาน เขาไม่ยอมเพราะว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมแต่เขาไม่อยากถ่วงเวลาเยนซานแต่ว่าเฉินเย่นเจ้าเคยคิดไหมว่าถ้าหลวี่หนิงไม่สามารถถอนพิษได้ งั้นเรืองที่เขาจะขอเชียนซานแต่งงานก็ไม่ได้ถ้าหลวี่หนิงตายล่ะเชียนซานจะทำยังไง?แต่งงานกับหลวี่หนิง นางยังแต่งงานกับคนเป็นๆได้ถ้าไม่แต่งมีคนที่ใช้ชีวิตตัวเองมาดูแลนางอย่างหลวี่หนิง คิดว่านางจะแต่งงานกับคนอื่นได้ไหมล่ะ?ให้พวกเขาสมหวังดีกว่าจากไปอย่างผิดหวัง”

ชูเซี่ยพูดอย่างชัดเจนและเสียงนางก็ดังก้องในหูของหลี่เฉินเย่น ทั้งๆที่นางกำลังพูดถึงเชียนซานกับหลวี่หนิงแต่เขากลับคิดว่าชูเซี่ยเหมือนกำลังพูดเรื่องเขากับตัวเองอยู่

“เจ้าสั่งไปเถอะ หลวี่หนิงไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกดังนั้นขอให้เขาแค่ขอเชียนซานแต่งงานนี้เป็นหารบังคับถึงแม้เขาจะโทษเจ้าที่ช่วยเขาตัดสินใจแต่เขาไม่ว่าเจ้าหรอก”

“เฉินเย่น พวกเราเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าไม่อยากให้คนรอบกายข้าก็เป็นเช่นเรา มองดูพวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องที่ดีนี้”

ชูเซี่ยเห็นหลี่เฉินเย่นไม่พูดอะไรสักทีและทนไม่ได้ที่จะถอนหายใจนางใช้เรื่องราวของเขาและนางมาเปรียบเทียบ

เหมือนแสดงความแค้นใจของชูเซี่ยออกมา คำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหูของหลี่เฉินเย่น เขารู้สึกเหมือนใจตัวเองโดนกัดกินโดนบีบรัดแทบจะหายใจไม่ออก

“เจ้าอยากให้ข้าทำเช่นไรข้าก็ทำเช่นนั้น ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็ได้ ดีกว่ามาเหมือนคู้ของเรา”หลี่เฉินเย่นพูดเสียงเบาเหมือนกำลังปลอบใจตัวเองแต่ว่าเสียงเบาขนาดนั้นชูเซี่ยไม่ได้ยินเลย

แต่ว่าชูเซี่ยเข้าใจสีหน้าของหลี่เฉินเย่น นางยิ้มและหยักไหล่ตัวเองขึ้นมาจากนั้นก็พูดเสียงเบาข้างหูเขาว่า: “เฉินเย่น ที่จริงข้าก็อิจฉาเชียนซาน ข้าอยากเหมือนนางที่กล้าแบบนี้สักครั้ง”

ตอนพูดมือของชูเซี่ยก็จับคอเขาไว้ เสียงของนางใสหวานดังที่ข้างหูเขา ลมหายใจที่หายใรดข้างหูเขา ทำเอาเขาขนลุกซู่

เขาอยากเป็นเหมือนที่ชูเซี่ยพูดว่าให้เขากล้าสักครั้งแต่ในสมองก็สั่งว่าห้ามทำ ทำไม่ได้ อย่าเอาแต่ใจถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาอาจจะเสียชูเซี่ยไปอีก