ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 302

ตอนที่302 ออกคำสั่งให้แต่งงาน

“เชียนซานมีอะไรก็คุยกันดีๆไม่ต้องมาคุกเข่าเช่นนี้หรอก”หลี่เฉินเย่นรู้ว่าเชียนซานรักชูเซี่ยพอเห็นเชียนซานทำเช่นนี้เขาก็ตกใจอยู่เหมือนกัน

“ฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงจัดงานแต่งให้หม่อมฉันกับหลวี่หนิง”เชียนซานไม่ได้ลุกขึ้นและเลยหน้าขอเขาอย่างจริงจัง

หลี่เฉินเย่นมองดูเชียนซานและเงียบ

สีหน้าของหลวี่หนิงเมื่อวานเขาก็ดูออกแต่ว่าเขาไม่คิดว่าเชียนซานจะมาขอแบบนี้

“เรื่องนี้……ต้องให้ข้าคิดก่อน”

หลี่เฉินเย่นไม่ได้ตอบตกลงเพราะว่าหลวี่หนิงเป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขาหลายปีมานี้เขาก็มีเรือ่งราวน่าชื่นชมเยอะเรื่องที่เขาตัดสินใจแล้วเขาก็คงไม่เอาเรื่องนี้มาบังคับเขาหรอก

แต่ว่าเชียนซานก็ชัดเจนแล้วดังนั้นพอตอบเชียนซานไปหลี่เฉินเย่นก็ไม่ค่อยกล้าซบตานางเลย

เขาวิ่งหนีเข้ามาในตำหนักไฉ่เว่ยชูเซี่ยเงยหน้ามองเขาและมองดูเชียนซานที่ทำสีหน้าผิดหวังจากนั้นนางก็ยิ้มและพูดว่า: “ฝาบาทอยากเป็นผู้เฒ่าใจดีเหรอเจ้าค่ะ?”

“ชูเซี่ย หลวี่หนิงแสดงชัดเจนแล้ว เขาไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเชียนซาน เขา……”

หลี่เฉินเย่นเข้าใจความรู้สึกของหลวี่หนิงดีเพราะว่าตอนนี้ พวกเขาเหมือนกัน เขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้ชูเซี่ย เขากลัวว่าตัวเองจะทำร้ายชูเซี่ย

“แต่ว่าเขารักเชียนซาน เขาไม่ยอมเพราะว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมแต่เขาไม่อยากถ่วงเวลาเยนซานแต่ว่าเฉินเย่นเจ้าเคยคิดไหมว่าถ้าหลวี่หนิงไม่สามารถถอนพิษได้ งั้นเรืองที่เขาจะขอเชียนซานแต่งงานก็ไม่ได้ถ้าหลวี่หนิงตายล่ะเชียนซานจะทำยังไง?แต่งงานกับหลวี่หนิง นางยังแต่งงานกับคนเป็นๆได้ถ้าไม่แต่งมีคนที่ใช้ชีวิตตัวเองมาดูแลนางอย่างหลวี่หนิง คิดว่านางจะแต่งงานกับคนอื่นได้ไหมล่ะ?ให้พวกเขาสมหวังดีกว่าจากไปอย่างผิดหวัง”

ชูเซี่ยพูดอย่างชัดเจนและเสียงนางก็ดังก้องในหูของหลี่เฉินเย่น ทั้งๆที่นางกำลังพูดถึงเชียนซานกับหลวี่หนิงแต่เขากลับคิดว่าชูเซี่ยเหมือนกำลังพูดเรื่องเขากับตัวเองอยู่

“เจ้าสั่งไปเถอะ หลวี่หนิงไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกดังนั้นขอให้เขาแค่ขอเชียนซานแต่งงานนี้เป็นหารบังคับถึงแม้เขาจะโทษเจ้าที่ช่วยเขาตัดสินใจแต่เขาไม่ว่าเจ้าหรอก”

“เฉินเย่น พวกเราเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าไม่อยากให้คนรอบกายข้าก็เป็นเช่นเรา มองดูพวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องที่ดีนี้”

ชูเซี่ยเห็นหลี่เฉินเย่นไม่พูดอะไรสักทีและทนไม่ได้ที่จะถอนหายใจนางใช้เรื่องราวของเขาและนางมาเปรียบเทียบ

เหมือนแสดงความแค้นใจของชูเซี่ยออกมา คำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหูของหลี่เฉินเย่น เขารู้สึกเหมือนใจตัวเองโดนกัดกินโดนบีบรัดแทบจะหายใจไม่ออก

“เจ้าอยากให้ข้าทำเช่นไรข้าก็ทำเช่นนั้น ให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็ได้ ดีกว่ามาเหมือนคู้ของเรา”หลี่เฉินเย่นพูดเสียงเบาเหมือนกำลังปลอบใจตัวเองแต่ว่าเสียงเบาขนาดนั้นชูเซี่ยไม่ได้ยินเลย

แต่ว่าชูเซี่ยเข้าใจสีหน้าของหลี่เฉินเย่น นางยิ้มและหยักไหล่ตัวเองขึ้นมาจากนั้นก็พูดเสียงเบาข้างหูเขาว่า: “เฉินเย่น ที่จริงข้าก็อิจฉาเชียนซาน ข้าอยากเหมือนนางที่กล้าแบบนี้สักครั้ง”

ตอนพูดมือของชูเซี่ยก็จับคอเขาไว้ เสียงของนางใสหวานดังที่ข้างหูเขา ลมหายใจที่หายใรดข้างหูเขา ทำเอาเขาขนลุกซู่

เขาอยากเป็นเหมือนที่ชูเซี่ยพูดว่าให้เขากล้าสักครั้งแต่ในสมองก็สั่งว่าห้ามทำ ทำไม่ได้ อย่าเอาแต่ใจถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาอาจจะเสียชูเซี่ยไปอีก

และเขาผ่านช่วงเวลาที่เสียชูเซี่ยไป เขาไม่อยากเสียชูเซี่ยไปอีกแล้ว

เวลาที่ไม่มีชูเซี่ยทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น โลกทั้งใบของเขามืดสนิท

เขาไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นดังนั้นเขาต้อรักษาระยะห่าง มองดูนางมีชีวิตที่ดีก็เพียงพอแล้ว

ขอแค่นางมีชีวิตที่ดี ความต้องการของร่างกายเขาสามารถทนได้ขอแค่นางดีๆก็พอ

“ชูเซี่ย อย่าเลย”

หลี่เฉินเย่นอยากให้นางทำเช่นนี้อีก นั้นเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่เขาไม่เคยมีมานาน เขาอดทนไว้ เขาใช้สติที่มีอยู่ดันนางออกมาจากนั้นก็เดินออกไปอย่างเสียดาย

ชูเซี่ยมองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลี่เฉินเย่น ในใจก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาตงึดๆ

นางไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรทำไมสวรรค์ถึงลงโทษนางเช่นนี้ ทั้งๆที่พวกเขารักกันเช่นนี้แต่ไม่เคยได้อยู่ร่วมกันเลย แต่โชคชะตาเหมือนกำลังเล่นตลกกับพวกเขาอยู่ ทั้งๆที่พวกเขาทำบุญและดีตอผู้อื่นแต่ทำไมชีวิตของพวกเขาไม่เคยได้ดั่งใจเลยสักครั้ง

แต่ว่า พวกเขาจะทำอย่างไรได้ พวกเขาก็ต้องใช้ชีวิตที่สิ้นหวังนี้ต่อไป เพื่อที่จะหาความเป็นไปได้ของความรักของพวกเขา

อาจจะมีสักวัน สวรรค์ต้องเห็นและให้รางวัลกับพวกเขา

แต่ง่าชูเซี่ยนึกไม่ถึงว่า ตัวเองกับหลี่เฉินเย่นจะยอมเสียเวลากับเรื่องนี้

หลวี่หนิงตอนที่เขาได้รับพระราชโองการเขามึนงงมาก แค่ครึ่งวัน ตัวเองแค่อยู่ในลู่ฟูแค่ครึ่งวัน เขาอุตสาห์กำลังตัดจากนางอยู่แต่ก็มาให้เขาแต่งงานกับเชียนซานและก็เป็นภายในสามวันอีก

หลวี่หนิงทั้งดีใจและทุกข์ใจในเวลาเดียวกันและพูดให้คนด้านหลังว่าให้ส่งตัวเองเข้าวัง

ตาหลวี่กับยายหลวี่คิดว่าเขาจะเข้าวังไปหาเชียนซานในใจก็มีความสุขและรีบเรียกคนส่งเขาเข้าวังแต่ไม่คิดว่าหลวี่หนิงกลัไปหาหลี่เฉินเย่นก่อน

“ขอพระองค์เรียกคืนคำสั่ง”หลวี่หนิงคุกเข่าลงอย่างไม่คิดถึงบาดแผลตัวเอง

เหมือนกับเชียนซานที่ทำความเคารพเช่นนี้ เมื่อก่อนพวกเขาไม่ทำความเคารพกับหลี่เฉินเย่นเช่นนี้เลย

“หลวี่หนิง เจ้าอยากแต่งงานกับเชียนซานมาตลอด ครั้งนี้นางขอเอง ถ้าปฏิเสธ ถึงแม้เจ้าจะถอนพิษได้แล้ว นางก็คงไม่อยากอยู่กับเจ้าแล้ว”

หลี่เฉินเย่นรู้ว่าหลวี่หนิงกังวลเรื่องอะไรแต่ว่าคำพูดของชูเซี่ยกลับดังก้องหูเขาอยู่ดังนั้นนางได้เตือนเขาไว้แล้ว

หลวี่หนิงมองหลี่เฉินเย่นอย่างลังเลอยู่นานมาก เขาถึงจะพูดว่า: “กระหม่อมคิดดีแล้ว ขอฝ่าบาทเรีบกคำสั่งคืน”

นี้เป็นเรื่องของเขากับเชียนซานไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือนายเขาเคยเตือนแล้ว คนที่ตัดสินใจเป็นหลวี่หนิง เขาก็รู้ถึงแม้ตัวเองจะไม่เรียกคำสั่งคืนเขาก็จะไม่ให้เชียนซาน“ทำสำเร็จ”

หลี่เฉินเย่นกำลังจะพูดก็เห็นลู่จ่งก่วนรีบเดินเข้ามามองดูหลวี่หนิงและพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างลำบากใจว่า“ฝ่าบาท เชียนซานกู่เหนียงมาพ่ะย่ะค่ะ”

หลวี่หนิงได้ยินที่ลู่จ่งก่วนพูดก็ตกใจเขาก็ไม่ได้สังเกตตัวเองว่าสายตาเขานั้นเฝ้ารอนางมากแค่ไหน……